امام صادق علیه السلام:
… وَ اَللَّهِ لَوْ أَنَّ إِبْلِيسَ سَجَدَ لِلَّهِ عَزَّ ذِكْرُهُ بَعْدَ اَلْمَعْصِيَةِ وَ اَلتَّكَبُّرِ عُمُرَ اَلدُّنْيَا مَا نَفَعَهُ ذَلِكَ
وَ لاَ قَبِلَهُ اَللَّهُ عَزَّ ذِكْرُهُ مَا لَمْ يَسْجُدْ لآِدَمَ كَمَا أَمَرَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَسْجُدَ لَهُ
وَ كَذَلِكَ هَذِهِ اَلْأُمَّةُ اَلْعَاصِيَةُ اَلْمَفْتُونَةُ بَعْدَ نَبِيِّهَا صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ بَعْدَ تَرْكِهِمُ اَلْإِمَامَ اَلَّذِي نَصَبَهُ نَبِيُّهُمْ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لَهُمْ
فَلَنْ يَقْبَلَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَهُمْ عَمَلاً
وَ لَنْ يَرْفَعَ لَهُمْ حَسَنَةً حَتَّى يَأْتُوا اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَهُمْ
وَ يَتَوَلَّوُا اَلْإِمَامَ اَلَّذِي أُمِرُوا بِوَلاَيَتِهِ
وَ يَدْخُلُوا مِنَ اَلْبَابِ اَلَّذِي فَتَحَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ رَسُولُهُ لَهُمْ
… إِنَّ اَللَّهَ اِفْتَرَضَ عَلَى أُمَّةِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ خَمْسَ فَرَائِضَ
اَلصَّلاَةَ وَ اَلزَّكَاةَ وَ اَلصِّيَامَ وَ اَلْحَجَّ وَ وَلاَيَتَنَا
فَرَخَّصَ لَهُمْ فِي أَشْيَاءَ مِنَ اَلْفَرَائِضِ اَلْأَرْبَعَةِ
وَ لَمْ يُرَخِّصْ لِأَحَدٍ مِنَ اَلْمُسْلِمِينَ فِي تَرْكِ وَلاَيَتِنَا
لاَ وَ اَللَّهِ مَا فِيهَا رُخْصَةٌ.
بخدا سوگند اگر شيطان پس از آن نافرمانى و تكبّرى كه كرده به اندازۀ عمر دنيا براى خداوند سجده كند سودى برايش نخواهد داشت و خداوند سجدۀ او را نخواهد پذيرفت تا آن هنگام كه خدا به او دستور داد در برابر آدم به سجده افتد.
همين گونه است همين امّت گنه‌پيشه پس از رهايى پيامبر و رهبرى كه پيامبرشان براى آنها گمارده بود به فتنه افتادند.
پس خداوند تبارك و تعالى عملى از آنها را نپذيرد و حسنه‌اى از آنها را بالا نبرد
تا از همان راهى به درگاهش روند كه او مقرّر كرده،
و از همان امامى پيروى كنند كه به پيروى از او مأمور شده‌اند،
و از همان درى كه خدا و پيامبر به روى آنها گشوده‌اند درآيند.
… همانا خداوند عزّ و جلّ‌ پنج فريضه را حتمى ساخته است:
نماز، زكات، روزه، حج و ولايت ما،
و در مواردى چهار فريضه را بديشان رخصت داده
ولى به هيچ روى براى هيچ يك از مسلمانان در ترك ولايت ما رخصتى داده نشده است،
نه بخدا سوگند در ولايت ما رخصتى نيست.