میوه‌ی رسیده‌ی نورانی!

امام صادق (علیه السلام): 
داود (علیه السلام) خواست که سلیمان (علیه السلام) را جانشین خود بکند؛
چون خداوند آن را به او دستور داده بود.
هنگامی‌که بنی‌اسرائیل این خبر را شنیدند اعتراض کردند که آیا جوانی را به جانشینی خود انتخاب می‌کنی درحالی‌که بزرگتر از او در بین ما هست.
بنابراین بزرگان بنی‌اسرائیل را فراخواند و به آن‌ها گفت:
«سخنانتان به من رسید،
عصاهایتان را نشانم دهید.
عصای هرکدام از شما میوه داد، صاحب آن عصا جانشین من می‌شود».
گفتند: «قبول می‌کنیم».
و گفت: «هرکس اسمش را بر عصایش بنویسد». و آن‌ها نوشتند.
سپس سلیمان (علیه السلام) عصایش را آورد و اسمش را بر عصا نوشت.
سپس عصاها را در یک خانه گذاشته و در آن خانه را قفل کردند و بزرگان بنی‌اسرائیل خودشان از آن خانه نگهبانی می‌کردند،
حضرت داود (علیه السلام) فردای آن روز، نماز ظهر را با آن‌ها خواند.
سپس آمد و در را باز کرد و عصاها را بیرون آورد که عصای سلیمان (علیه السلام) برگ در آورده بود و میوه داده بود.
عصای سلیمان (علیه السلام) را به داود (علیه السلام) دادند و در حضور بنی‌اسرائیل او را امتحان کرد.
و به او گفت:
«ای پسرم چه چیزی به انسان احساس آرامش می‌دهد؟»
جواب داد:
«گذشت خداوند از بندگانش و گذشت مردم از همدیگر».
داوود (علیه السلام) پرسید:
«چه چیزی زیباترین است»؟
جواب داد: «مهربانی و آن روح خداوند در بندگانش است».
داوود (علیه السلام) با یک لبخند از او خوشنود شد و او را به بین مردم برد و گفت:
«سلیمان (علیه السلام) بعد از من، جانشین من است».
سپس سلیمان (علیه السلام) بعد از آن؛ کارهایش را از مردم مخفی نگه داشت و با زنی ازدواج کرد و تا آن زمانی‌که خداوند مقدّر کرده بود از پیروانش پنهان شد.
یک روز همسرش به او گفت:
«فدایت شوم، اخلاقت چقدر نیکوست و بویت چقدر خوش است و هیچ‌کدام از رفتارهایت اذیّتم نمی‌کند. جز اینکه یک خصلت داری که من از آن خوشنود نیستم و آن این است که هنوز تحت سرپرستی پدرت هستی، اگر به بازار بروی و دنبال کسب روزی باشی امید دارم که خداوند تو را ناامید نمی‌کند».
سلیمان (علیه السلام) گفت: «به خدا قسم! که من تاکنون کاری را انجام نداده‌ام و کاری را درست بلد نیستم».
به بازار رفت و تمام روز را در بازار گشت و سپس به خانه برگشت درحالی‌که چیزی به دست نیاورده بود،
به زنش گفت: «چیزی به دست نیاوردم».
زنش گفت: «مشکلی ندارد اگر امروز چیزی به دست نیاوردی، فردا به دست می‌آوری». فردای آن روز هم به بازار رفت و در بازار گشت و چیزی به دست نیاورد و به زنش این خبر را داد. زنش گفت: «ان شاء الله فردا به دست می‌آوری».
در روز سوّم از بازار گذشت تا به ساحل دریا رسید و در آنجا با ماهیگیری برخورد کرد. به ماهیگیر گفت: «می‌خواهی که در کارت به تو کمک کنم و در آخر سهمی به من بدهی»؟
ماهیگیر قبول کرد. سلیمان (علیه السلام) به ماهیگیر کمک کرد و هنگامی که کارشان تمام شد به او دو ماهی داد.
سلیمان (علیه السلام) آن‌ها را گرفت و خدا را شکر کرد. سپس وقتی شکم یکی از ماهی‌ها را پاره کرد ناگهان یک انگشتری در شکمش پیدا کرد.
آن را برداشت و آن را به لباسش بست و خدا را شکر کرد و شکم ماهی‌ها را درست کرد و آن‌ها را به خانه برد. زنش به خاطر آن‌ها خوشحال شد و گفت: «من می‌خواهم که پدر و مادرم را دعوت کنم تا بدانند که تو خودت چیزی به دست آوردی، آن‌ها را دعوت کرد و با هم دو ماهی را خوردند.
بعد از غذا سلیمان به آن‌ها گفت: «آیا مرا به خوبی می‌شناسید»؟ گفتند: «به خدا قسم! نه، ولی جز خوبی چیزی از تو ندیده‌ایم».
انگشتر را در آورد و آن را در انگشتش کرد.
ناگهان پرندگان و باد برای او سجده کردند و پادشاه نزد او آمد.
و همسر و پدر و مادر همسرش را با خود به شهر اصطخر برد.
آنجا پیروانش نزد او جمع شدند و مردم را به آمدن او بشارت دادند و خداوند با آمدن او فرج و پیروزی را که در زمان غیبتش از آن محروم بودند برای آن‌ها آورد.
در هنگام مرگش به اذن خداوند آصف‌بن‌برخیا را به جانشینی خود انتخاب کرد.
پس همیشه پیروانش نزد او رفت و آمد داشتند و نشانه‌های دینشان را از او می‌گرفتند.
سپس خداوند به مدّت طولانی آصف را نیز از آن‌ها پنهان کرد.
سپس بر آن‌ها ظهور کرد و همان اندازه که خدا خواست در بین آنان ماند و سپس او با آن‌ها خداحافظی کرد.
به او گفتند: «کجا همدیگر را ببینیم»؟
فرمود: «بر پل صراط و تا آن زمان که خداوند اراده کرده بود از آن‌ها پنهان شد».
با غیبت او بدبختی در بین بنی‌اسرائیل زیاد شد، و بخت نصر بر آن‌ها غلبه کرد.