بویِ خوشِ نورِ آدمیّت!

«ادم» یکی از هزار واژه مترادف «نور» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«خبزٌ مَأْدُومٌ‏: نان کنجدی»
«نان ساده + کنجد: خوشمزه و خوشبو و با خاصیت میشه!»
انگاری: «آدم» باضافه «نور» خوشمزه میشه!
ای شیطان، به «آدم خوشمزه و نورانی» سجده کن!
«الْإِدَامُ: ما يطيّب به الطعام، بوى خوش غذا»
«طعام مأدوم»
«أدم الطعام: لأنّ صلاحه و طيبه لا يكون إلّا بالإدام»
«الأَدِيم السمَاءِ: آنچه كه از آسمان آشكار شود.»
اگه از وجودت، عملا، بوی نور، استشمام بشه، میتونی اسمتو بذاری «آدم»!
از واژه آدم، مفهوم آشکار شدن نور علم و عمل، در دل شرایط، استنباط می شود.

«طعام مأدوم»: یه چیزی به این غذا اضافی کردی که اینجوری بوی خوش غذا توی خونه پیچیده و همه رو به سوی خودش میکشونه! اون چیه که وقتی به وجود ما اضافه میشه، خوشبو میشیم، جوری که همه «تهوی الیهم» میشن: «فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ».
اون اندیشه نورانی است که وقتی اهل نور به اون عمل می کنند، بوی خوش عمل صالح و نور اون همه جا رو میگیره و آشکار میشه و همه رو به سوی خودش فرامی‌خواند «ندای ابراهیم ع» … پس «آدم باش!» یعنی با استعمال اندیشه نورانی از خودت بوی خوشی در فضا ایجاد کن که همه رو به  خودت، و در واقع به اصل نور، دعوت نمایی.

عَنِ اِبْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: 
خَلَقَ اَللَّهُ آدَمَ مِنْ أَدِيمِ اَلْأَرْضِ يَوْمَ اَلْجُمُعَةِ بَعْدَ اَلْعَصْرِ فَسَمَّاهُ آدَمَ
ثُمَّ عَهِدَ إِلَيْهِ فَنَسِيَ فَسَمَّاهُ اَلْإِنْسَانَ.
خدا آدم را از پوسته زمين آفريد در روز جمعه پس از عصر و او را آدم ناميد،
و آنگه باو سفارشى كرد و او فراموش كرد، و انسانش ناميد.