نور، همسایۀ دیوار به دیوار من! نور، نیمۀ گم‌شده من! جنب الله! يا حَسْرَتى‏ عَلى‏ ما فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ!

دلنوشته 🌿
«مبادا در جَنبِ خدا کوتاهی کنم… روایتِ نور و حسرت، میانِ تمنّا و ولایت»

گاهی شب که ساکت می‌شود، آیه‌ای در دلم بیدار می‌ماند:
«يا حَسْرَتى عَلى‏ ما فَرَّطْتُ في‏ جَنْبِ اللَّه…» (زمر/۵۶)
و من می‌ترسم از روزی که این جمله، نه تلاوتِ قرآن، که زبانِ خودِ من باشد.
می‌ترسم از روزی که با دستانِ خالیِ ورکلایف‌هایم بایستم و بگویم:
«خدایا، غنیمت‌ها را دیدم و از دست دادم؛
فرشته گفت: “رو به نور”، اما من پشت کردم و تمنّا را در آغوش گرفتم.»

امامِ مهربان، حسنِ عسکری علیه‌السلام، به شاگردش نوشت:
«وَ إِيَّاكُمْ أَنْ تُفَرِّطُوا فِي جَنْبِ اللَّهِ فَتَكُونُوا مِنَ الْخَاسِرِينَ.»
مبادا در «جانبِ خدا» کوتاهی کنید…
و من می‌فهمم «جَنبُ الله» یعنی همان وجهِ خدا در زندگیِ من؛
یعنی حجّتِ زنده‌اش که نورش در دلِ من به صورت فرشتهٔ مهربان صدا می‌شود:
«نخر—ببخش. فریاد نزن—سکوت کن. برتری نجوی—تواضع کن. حسد نورز—محبت کن.»
هر بار که «چشم» می‌گویم، غدیرِ کوچکی در دلم برپاست؛
و هر بار که «نه» می‌گویم،
سنگی بر دهانِ چاهِ دلم می‌گذارم و آبِ روشنی را می‌بُرم.

قرآن، صحنهٔ حسرت را پیشِ چشمم می‌گذارد:
کسی که روزی روزگاری، آیات را شنید،
اما استکبار کرد و گفت: «من بهتر می‌دانم!»
و بعد، وقتی پرده‌ها کنار رفت و عذاب را دید، نالید:
«لَوْ أَنَّ اللَّهَ هَدانِي لَكُنْتُ مِنَ الْمُتَّقِينَ» (زمر/۵۷)
اما پاسخ آمد:
«بَلى‏ قَدْ جاءَتْكَ آياتِي فَكَذَّبْتَ بِها وَ اسْتَكْبَرْت…» (زمر/۵۹)
آیات آمد—نشانه‌ها رسید—فرشته در دلت سخن گفت—امتحانِ ورکلایف هر روز تکرار شد—
و تو تکبّر کردی؛ تمنّای خود را بر نورِ ما ترجیح دادی.
آنگاه چهره، سیاه می‌شود؛ نه از دودِ آتش، که از خاموشیِ چراغ ولایت در درون:
«أَلَيْسَ فِي جَهَنَّمَ مَثْوىً لِلْمُتَكَبِّرِينَ؟» (زمر/۶۰)

ای مولای من…
نامه‌ات را که می‌خوانم و آن جمله را می‌بینم:
«وَ لَوْ لَا مَا يُحِبُّ اللَّهُ مِنْ تَمَامِ النِّعْمَةِ عَلَيْكُمْ لَمَا رَأَيْتُمْ لِي خَطّاً…»
اشک در دلم می‌جوشد؛
یعنی اگر خدا اتمام نعمت را برای من نمی‌خواست،
هیچ خطّی از تو به من نمی‌رسید،
هیچ صدای فرشته‌ای در من نمی‌پیچید،
و من رها شده بودم در بیابانِ تمنّا.
پس همین که هنوز صدای نور را می‌شنوم،
خودش نشانهٔ محبتِ خدا و ادامهٔ «اليوم أكملتُ» در قلبِ من است.

اما من از خودم می‌پرسم:
با این همه ورکلایفی که هر روز از کنارم می‌گذرد،
من با چندتایشان صلواتِ عملی ساخته‌ام؟
چند روز، «شُکر»م در حدّ واژه ماند و «عمل» نشد؟
در چند لحظه، حسدِ آرام، مثل سایه، پشتِ لحنم نشست و من نفهمیدم؟
چند بار، أنا خيرٌ منه را—نه با زبان، که با رفتار—تکرار کردم؟

خدایا…
نمی‌خواهم از آن‌ها باشم که فردا می‌گویند:
«يا حَسْرَتى… لو أنّ لي كَرّةً فأكونَ من المُحسنين» (زمر/۵۸)
نمی‌خواهم به تمنّای «ای کاش دوباره برگردم» بیاویزم.
برگشتِ دوباره، همین امروز است؛
همین ورکلایفی که کنارِ دستِ من ایستاده و می‌گوید:
«ببخش—این‌بار تو کوتاه بیا—امروز تواضع کن—الآن صبر کن—الآن مهر بورز.»
اگر اکنون نپذیرم، فردا حسرت است؛
حسرتِ لحظاتی که می‌توانست عیدِ غدیرِ دل باشد و من عبورش دادم.

پس امشب با خود عهد می‌بندم:
هر ورکلایف را «درسِ ولایت» ببینم؛
هر انتخابِ کوچک را «امتحانِ اتمام نعمت»؛
هر گذشت را «صلواتِ زنده»؛
هر تواضع را «شُکرِ عملی»—
همان شکرِ آلِ محمد:
«اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُكْراً وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ.»
می‌دانم «قلیل»اند آنان که هر روز غدیری برپا می‌کنند؛
اما اگر یک دل هم به درگاهت بیاورم، کافی است که مرا در همان قلیل جا دهی.

ای فرشتهٔ مهربان…
وقتی وسوسه می‌آید و می‌گوید: «این‌بار تو! تو بگو! تو بگیر! تو بخر! تو بدرخش!»
تو در گوشم بگو: «این همان شیطان است که گفت: أنا خیرٌ منه.»
و من پاسخ بدهم: «اللهمّ أنتَ خيرٌ لي—و نورُ وليّك ميزاني.»
بگذار هر «چشم» که به تو می‌گویم،
یک خطّ تازه باشد از نامهٔ امام در دفترِ قلبم؛
یک امضای نور بر حاشیهٔ روزم؛
و یک گامِ دور شدن از آن لحظهٔ سیاه که قرآن هشدار داد.

و تو، ای خدا…
اگر جایی لغزیدم و از تمنّا شکست خوردم،
از من دریغ نکن آن خطّ رحمت را؛
باز هم برایم بنویس، باز هم فرشته‌ات را بفرست،
تا پیش از آن‌که اجل، امیدم را در هم بریزد،
من فرصت‌ها را غنیمت بشمرم و بگویم:
«بدرود تمنّا—سلام نور.»
که مبادا روزی برسد و من در آینهٔ قیامت،
صورتِ بی‌نورِ خود را ببینم و بگویم:
«يا حَسْرَتى عَلى‏ ما فَرَّطْتُ في‏ جَنْبِ اللَّه…»

خدایا، به حقّ محمّد و آلِ محمّد،
مرا در صفِ آنان قرار بده که آیاتت را شنیدند و تکبّر نورزیدند؛
بلکه تواضع کردند و نعمت بر آنان تمام شد؛
تا وقتی منادی ندا دهد: «أينَ مُحبّو عليّ؟»
دستم را بالا ببرم و بگویم: «من اینجایم، با ورکلایف‌های کوچکی که به نورِ تو جان گرفت.»
و تو تبسم کنی و بنویسی:
«فَإِنَّ بِنِعْمَتِي تَتِمُّ الصّالِحات…» 🌿✨