نورِ پاکدامنی!

کسانی که اون اشتباه مرگبار رو انجام دادند، نورِ پاکدامنی خودشونو برای همیشه از دست دادند!
حسادت، نور پاکدامنی قلب رو لکه دار میکنه و از بین میبره!
پاکدامنی اهل نور کجا و خیانت اهل حسادت کجا؟!
«اللَّهُمَّ انّی أَسْأَلُكَ أَنْ تَعْصِمَنِي … بِالْأَمانَةِ عَنِ الْخِيانَةِ»
پاکدامنی قلب، شرط بهره‌مندی از نور است:
«اللَّهُمَّ حَصِّنْ فَرْجِي وَ أَعِفَّهُ وَ اسْتُرْ عَوْرَتِي وَ حَرِّمْنِي عَلَى النَّارِ».
«فَمِنْ أَخْلَاقِ الْعَقْلِ … اجْتِنَابُ السُّوءِ وَ تَحْصِينُ الْفَرْجِ»،
عاقل از حسادت دوری نموده و پاکدامنی پیشه می‌کند.
این پاکدامنی است که زمینه دمیده شدن نور به قلب رو فراهم میکنه «وَ مَرْيَمَ ابْنَتَ عِمْرانَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَها فَنَفَخْنا فِيهِ مِنْ رُوحِنا»: «تحصين‏ الفرج‏: ستره و صونه عن الحرام».
«بِسْمِ اللَّهِ تَحَصَّنْتُ‏ بِالْحَيِّ الَّذِي لَا يَمُوتُ مِنْ شَرِّ مَا أَخَافُ وَ أَحْذَرُ وَ رَمَيْتُ مَنْ يُرِيدُ بِي سُوءاً أَوْ مَكْرُوهاً بَيْنَ يَدَيَّ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيم‏».
قلبی که در حصن نور قرار گرفته، بمحض اینکه بوی بد تاریکی حسد خودشو استشمام میکنه، فورا متوجه اشتباه خودش میشه و طلب استغفار میکنه و جلوی اشتباه خودشو با کمک این آلارم نورانی، میگیره و همین یعنی کنترل قلب با نور الهی! همین میشه برخورداری از نور حکمت الهی! همین میشه ربوبیت ذات اقدس الهی که دائما در جریانه و لحظه ای قطع نمیشه! این دست خداست که بازه و داره فعالانه کار خودشو میکنه! حسود معتقده که دست خدا برای این کار بسته است «يَدُ اللَّهِ‏ مَغْلُولَةٌ» در حالیکه «بَلْ يَداهُ مَبْسُوطَتانِ» و  «يَدُ اللَّهِ‏ فَوْقَ أَيْديهِمْ»!

«قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ … الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حافِظُونَ‏ »: پاکدامن باش تا رستگار شوی. پاکدامن، از هر دری از درهای بهشت که بخواهد وارد بهشت می شود! یعنی با هر اسمی از هزار اسم، معنا و حقیقت نور  رو درک میکند! یعنی هنوز لب تر نکرده، قلبشو نورانی میبینه!
سيد بن طاوس در كشف المحجه، از همان كسى كه او نام برده، نقل مى‌‏كند:
كَتَبْتُ إِلَى أَبِي الْحَسَنِ ع أَنَّ الرَّجُلَ يُحِبُّ أَنْ يُفْضِيَ إِلَى إِمَامِهِ مَا يُحِبُّ أَنْ يُفْضِيَ إِلَى رَبِّهِ
قَالَ فَكَتَبَ إِنْ كَانَ لَكَ حَاجَةٌ فَحَرِّكْ شَفَتَيْكَ فَإِنَّ الْجَوَابَ يَأْتِيكَ.
من نامه‏‌اى براى امام هادى ع نوشتم باين مضمون كه :
شخص ميل دارد درخواستى که از خدا مينمايد، از امامش درخواست بنماید،
در جواب نوشت اگر حاجتى داشتى لب‏هاى خود را حركت بده، جواب را خواهى يافت.
«اللَّهُمَّ بُسِطَتْ إِلَيْكَ الْأَيْدِي وَ رُفِعَتِ الْأَبْصَارُ وَ أَفْضَتِ الْقُلُوبُ وَ نُقِلَتِ الْأَقْدَامُ، رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ أَنْتَ خَيْرُ الْفاتِحِينَ».