کسی که بتونه با کلامش و رفتارش، شکل قلبت رو جوری عوض و زیبا کنه که از تو کارهای خوبی سر بزنه، معلوم میشه به درجاتی از اسم الله «یا مصور» بهره‌مند شده!
[صاحب اسم و معنا – مالک اسم و معنا]
+ «اسم اعظم»
کلام این فرد عامل به نور ولایت، برای اهلش نافذه!
ابراهیم ع از خدا خواست که: لیطمئن قلبی، یعنی ببیند آیا آن کسی که در زمین، کلامش، قلوب را به زنده میکند، اوست یا نه؟! لذا وقتی که با کلامش، چهار پرنده را به سوی خود شائق و مایل دید و متوجه علاقه آنها به سوی خودش- و در واقع به سوی علوم آل محمد ع- شد، برایش معلوم گردید که خلیل الله، اوست.
قلب ما برای رسیدن به آرامش، باید تغییر چهره بدهد و این تغییر چهره با کمک نور صورت میگیرد «وجه الله»، لذا خدای مهربان به سبب مخلوقی نورانی بنام آل محمد ع، این علوم نورانی را برای قلب ما به تصویر میکشد و این تصویر و چهره و تمثال نورانی، گویای علمی است که برای قلب سلیم، تنها ابزار دسترسی به آرامش می‌باشد.
« و تحسين الصورة تكميلها، و هو أن يعطي للشي‏ء كلّ ما يحتاج اليه في إدامة حياته من القوى و الأعضاء و الجوارح على ما تقتضيه الحكمة، مع لحاظ جميع الشرائط و اللوازم و المحسّنات. »
اون لحظه که ناآرام میشی و به یاد معالم ربانی میافتی و آرام میشی، این مالکیت بر نفس و خشمگین نشدن رو با اخذ علم از صاحبان نور در ملکوت قلب بدست آورده‌ای و قلبت با این علوم، اینجوری شکل گرفته، در واقع نفخ صور برای قلبت اتفاق افتاده و کلام نورانی حق، تو رو مالک بر نفست کرده!
« قَوْلُهُ الْحَقُّ وَ لَهُ الْمُلْكُ يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ»
معنی آیه برای ما اینجوری میشه که کلام صاحبان نور حقه «قَوْلُهُ الْحَقُّ» و با یاد نور کلام حق آنها که مقتبس از کلام آل محمد ع هست، در همون لحظه‌ای «يَوْمَ» که با آیت مواجه شدی، به قلبت نوری دمیده میشه «يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ» و قلبت روشن میشه، بطوریکه همشکل و همسان نور، مالک بر نفست میشی و میتونی بر خشمت غلبه کنی «وَ لَهُ الْمُلْكُ»! اون لحظه‌ای که به یاد معالم ربانی می‌افتی و این علوم رو برای باز کردن گره کارهات بکار میبندی «وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذا هُمْ مِنَ الْأَجْداثِ إِلى‏ رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ»، در واقع مشمول این قسمت آیه شدی که نور بهت میگه چکار باید بکنی!
«وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ ذلِكَ يَوْمُ الْوَعِيدِ» روز وعده ما با خدا اشاره به زمان عرضه آیت داره که در واقع ما با نور علم آل محمد ع وعده کردیم که اعتقاد همسان و همشکل آنها را در هنگام عرضه آیت، با عمل به نور ولایت و تولید مروارید عمل صالح بروز و ظهور بدهیم، ان شاء الله تعالی.
پس، یوم الموعود ما و وعده ما کجا؟! سر بزنگاه آیات و تقدیرات!
وقتی با یادآوری معالم ربانی، توفیق عمل به وعده‌ای که داده‌ای، پیدا کردی، حالا به حجر الاسود بگو:
امانتی ادّیتها!
در واقع به یاد معالم ربانی افتادن معادل همان نفخ و دمیدن روح زندگی توام با نشاط و آرامش است که برای ما تحقق پیدا می‌کند، پس نفس ما به نفس علوم ربانی و جان ما به جان حاملان نور بند است و هر وقت ناآرام می‌شویم و میرود تا چراغ دل به خاموشی گراید، این اشارات نورانی علم است که گره از کار می‌گشاید و دوباره جان تازه‌ای در ما می‌دمد و گویی مرغ بی‌جان وجودمان، دوباره باذن الله به پرواز در می‌آید و این جان مرده، صدای آشنا شنیده که دوباره جان گرفته و به حیات طیبه متصل شده است:
«النفخ: تنفيس و إلقاء ريح بالفم يوجب ارتفاعا و علوّا، مادّيّا أو معنويّا،
من ذلك نفخ الروح الموجب لحياة جديدة،
و النفخ في مريم (ع) الموجب لتكوّن ولد فيها،
و النفخ في الطير لتكوّن طير بإذن اللّه.»
حضرت مریم ع نشان داد که می‌توان با عمل به نور ولایت در هنگام عرضه آیت، حامل مرواریدی غلطان و نورانی شد که ثمره‌ای از ثمرات ازدواج علی ع و فاطمه س است.
پس در قلب مریم ع چه اتفاقی افتاد که اینگونه بغیر حساب به ثمر نشست و آنهم ثمری که نفسش جان به مرده ببخشد؟
قصه «مرج البحرین یلتقیان» است و از برخورد دو دریای علم علی ع و فاطمه س فقط چنین دُرّی یگانه عاید عاملین به نور ولایت در دل شرایط سخت محفظه آیات بروز می‌نماید.
پس یادآوری معالم ربانی «ذکر الله» در ناآرامی‌های قلبی، معجزه می‌کند و تولید مروارید می‌نماید!
مروارید چگونه تولید می‌شود؟!
آب آسمان در فصل نیسان، با آب دریا، درون صدف، مروارید زاست!
«علم + عمل» تولید مرواریدی درخشان درون قلب می‌کند که تلالو و درخشندگیش، چشمها را خیره میکند و همه اینها ثمره معرفت به نور قلب است که برای ما با احراز هویت این نور در ملکوت قلب، توام با رویت صورت زیبای ملکوتی صاحبان و حاملان نور حاصل می شود.
حالا اگه مروارید میخواهی، بسم الله!
روزی هفتاد بار نیازمند به نفخ روح آرامش به درون قلب خود هستیم و هر کس باید با نور خودش، درون قلب خودش، همراه باشد تا به سبب این ارتباط نورانی، آرامش را همواره قرین قلب خویش بداند و ببیند:
«وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي»
«فَأَنْفُخُ فِيهِ فَيَكُونُ طَيْراً»
«فَنَفَخْنا فِيها مِنْ رُوحِنا.»