[سورة العلق (۹۶): الآيات ۱ الى ۱۹]
[معارین «الْإِنْسانَ = هُ» با اعلام بی‌نیازی علمی از صاحبان نور «أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى» بعنوان واسط و رابط علمی، بین خود و آل محمد ع، سرکشی کردند «كَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغى‏» در صورتیکه باید اقرار به فضل این معالم ربانی می‌نمودند که قلم نورانی علم آل محمد ع بمنظور تعلیم فنون علمی تربیتی، امروز در دستان صاحبان و حاملان نور می‌چرخد و می‌نگارد «الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ» و ما باید چشم به این نگارش و مکتوبات بدوزیم و بدانیم که بی‌نیاز از وجود مقدس آل محمد ع نیستیم، که کریمانه این علوم را به ما عنایت می‌فرماید.]
معارین هیچوقت معالم ربانی را باور نکردند «ما نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ» و این مطالب علمی قوی را بعنوان دلیل روشنی بر حقانیت علوم اهل بیت ع نپذیرفتند «ما جِئْتَنا بِبَيِّنَةٍ»، لذا دست از اعتقادات باطل خود برنداشته «ما نَحْنُ بِتارِكِي آلِهَتِنا عَنْ قَوْلِكَ» و مشمول لطف و توفیق و تعمیر و عمران و آبادانی قلب بیمار خویش به دست توانای اهل بیت ع نگردیدند، در واقع صاحبان نور که وظیفه تبلیغ رسالت به مستقرین و معارین را داشته، به وظیفه خود عمل نموده، گرچه معارین از آنها رویگردان شوند «فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ ما أُرْسِلْتُ بِهِ إِلَيْكُمْ».
[همه چیز تحت کنترل خداست!]:
[سورة هود (11): الآيات 50 الى 60]
إِنِّي تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ رَبِّي وَ رَبِّكُمْ
ما مِنْ دَابَّةٍ إِلاَّ هُوَ آخِذٌ بِناصِيَتِها
إِنَّ رَبِّي عَلى‏ صِراطٍ مُسْتَقيمٍ (56)
امام سجاد علیه السلام:
 (5) اللَّهُمَّ إِنَّكَ إِنْ صَرَفْتَ عَنِّي وَجْهَكَ الْكَرِيمَ أَوْ مَنَعْتَنِي فَضْلَكَ الْجَسِيمَ أَوْ حَظَرْتَ عَلَيَّ رِزْقَكَ أَوْ قَطَعْتَ عَنِّي سَبَبَكَ لَمْ أَجِدِ السَّبِيلَ إِلَى شَيْ‏ءٍ مِنْ أَمَلِي غَيْرَكَ، وَ لَمْ أَقْدِرْ عَلَى مَا عِنْدَكَ بِمَعُونَةِ سِوَاكَ، فَإِنِّي عَبْدُكَ وَ فِي قَبْضَتِكَ، نَاصِيَتِي بِيَدِكَ.
 [5 بار خدايا اگر روى نيكويت را از من بگردانى (مرا از درگاهت برانى) يا احسان و نيكى بزرگت را از من باز دارى يا روزيت را بر من دريغ نمائى يا رشته (رحمت) خود را از من بگسلى جز تو راهى بچيزى از آرزويم نمييابم، و بآنچه نزد تو است بكمك غير تو دسترسى ندارم، زيرا من بنده تو و در مشت توام، موى پيشانى من بدست تو است (مغلوب و زير دست توام)-]
(6) وَ أَعِذْنِي وَ ذُرِّيَّتِي مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ، وَ مِنْ شَرِّ السَّامَّةِ وَ الْهَامَّةِ و الْعَامَّةِ وَ اللَّامَّةِ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ شَيْطَانٍ مَرِيدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ سُلْطَانٍ عَنِيدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ مُتْرَفٍ حَفِيدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ ضَعِيفٍ وَ شَدِيدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ شَرِيفٍ وَ وَضِيعٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ صَغِيرٍ وَ كَبِيرٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ قَرِيبٍ وَ بَعِيدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ مَنْ نَصَبَ لِرَسُولِكَ وَ لِأَهْلِ بَيْتِهِ حَرْباً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ دَابَّةٍ أَنْتَ‏ آخِذٌ بِناصِيَتِها، إِنَّكَ‏ عَلى‏ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‏.
[6 و من و فرزندانم را از شيطان رانده شده (از رحمت) و از شرّ و بدى جانور زهردار (مانند زنبور و كژدم و مار) و همه جانوران و چشم زخم، و از شرّ هر شيطان سركشى (تباهكاران و گمراه كنندگان) و از شرّ هر پادشاه ستمگرى، و از شرّ هر فرو رفته در ناز و نعمت كه خدمتگزارانش او را تعظيم نموده فرمانهايش را زود انجام ميدهند، و از شرّ (گفتار و كردار) هر ناتوان و توانائى، و از شرّ هر بزرگوار و پستى، و از شرّ هر خرد و بزرگى، و از شرّ هر نزديك و دورى (خويشان و بيگانگان) و از شرّ هر كه از جنّ و انس براى پيغمبرت و خاندانش (حضرت زهراء و ائمّه اطهار عليهم السّلام) جنگى (دشمنى) بر پا كرده و آشكار ساخته، و از شرّ هر حيوان كه تو موى جلو سر آنها را گيرنده‏‌اى (بر آنها تسلّط دارى) پناه ده، زيرا تو بر راه عدل و راستى (پس كسيكه بتو پناه برد تباه نميگردد، و كسيكه ستم كند از چنگ تو نميرهد)-]
 (4) مَوْلَايَ ارْحَمْ كَبْوَتِي لِحُرِّ وَجْهِي وَ زَلَّةَ قَدَمِي، وَ عُدْ بِحِلْمِكَ عَلَى جَهْلِي وَ بِإِحْسَانِكَ عَلَى إِسَاءَتِي، فَأَنَا الْمُقِرُّ بِذَنْبِي، الْمُعْتَرِفُ بِخَطِيئَتِي، وَ هَذِهِ يَدِي وَ نَاصِيَتِي، أَسْتَكِينُ بِالْقَوَدِ مِنْ نَفْسِي، ارْحَمْ شَيْبَتِي، وَ نَفَادَ أَيَّامِي، وَ اقْتِرَابَ أَجَلِي وَ ضَعْفِي وَ مَسْكَنَتِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي.
[4  اى مولى و آقاى من بر افتادن من با تمام رخسارم و بر لغزيدن پايم (در گناهان) رحم و مهربانى فرما، و بحلم و بردباريت بر نادانيم، و باحسان و نيكيت بر بد كرداريم ببخش، زيرا من بگناه خود اقرار كننده، و بخطاى خويش اعتراف كننده‏‌ام، و اين دست من و اين موى جلو سر من است (من در دست تو و تحت حكم و فرمان توام) زارى ميكنم و خود را براى قصاص و كيفر كردارم تسليم نموده‌‏ام، بر پيريم و بپايان رسيدن روزهايم و نزديك شدن مرگم و ناتوانيم و نيازمنديم (برحمتت) و بيچارگيم (توانا نبودنم بر بدست آوردن سود و جلوگيرى از زيان) رحم و مهربانى كن-]