«سُحت» یکی از هزار واژه مترادف «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«فلان مسحوت المعدة: إذا كان أكولا لا يشبع»
«أسحت ماله: أفسده و أذهبه»
«يقال للحالق أسحت: أي استأصل»
«سحت: استيصال و از بين بردن؛ مال حرام، مستاصلت میکنه!»
«سَحَتَ‏: مال حرام بدست آورد.»
«أَكَّالُونَ لِلسُّحْتِ‏»
«أَصْلُ‏ السُّحْتِ‏ الِاسْتِيصَالُ، يُقَالُ‏ سَحَتَهُ‏ و أَسْحَتَهُ‏ أي اسْتَاْصَلَهُ»
«السُّحْتُ‏: القشر الذي يستأصل، پوستى است كه از چيزى بر كنده شود.»
مفهوم «دیسکانکشن» از واژه «سحت» و هزار واژه مترادف «حسد» استنباط می شود.
+ «حسود بینوای مستأصل!»
«يُسارِعُونَ فِي … أَكْلِهِمُ السُّحْتَ‏ … لا يَنْهاهُمُ … عَنْ … أَكْلِهِمُ السُّحْتَ»

[سورة المائدة (۵): الآيات ۴۲ الى ۴۳]
سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ 
أَكَّالُونَ لِلسُّحْتِ
فَإِنْ جاؤُكَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ
وَ إِنْ تُعْرِضْ عَنْهُمْ فَلَنْ يَضُرُّوكَ شَيْئاً
وَ إِنْ حَكَمْتَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ
إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ (۴۲)
پذيرا و شنواى دروغ هستند 
[و] بسيار مال حرام مى‌‏خورند.
پس اگر نزد تو آمدند، [يا] ميان آنان داورى كن، يا از ايشان روى برتاب.
و اگر از آنان روى برتابى هرگز زيانى به تو نخواهند رسانيد.
و اگر داورى مى‏‌كنى، پس به عدالت در ميانشان حكم كن كه خداوند دادگران را دوست مى‏‌دارد.
وَ كَيْفَ يُحَكِّمُونَكَ وَ عِنْدَهُمُ التَّوْراةُ فِيها حُكْمُ اللَّهِ
ثُمَّ يَتَوَلَّوْنَ مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ ما أُولئِكَ بِالْمُؤْمِنِينَ (۴۳)
و چگونه تو را داور قرار مى‏‌دهند، با آنكه تورات نزد آنان است كه در آن حكم خدا [آمده‏] است؟
سپس آنان بعد از اين [طلبِ داورى‏] پشت مى‌‏كنند، و [واقعاً] آنان مؤمن نيستند.

[سورة المائدة (۵): الآيات ۶۱ الى ۶۳]
وَ إِذا جاؤُكُمْ قالُوا آمَنَّا وَ قَدْ دَخَلُوا بِالْكُفْرِ وَ هُمْ قَدْ خَرَجُوا بِهِ
وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما كانُوا يَكْتُمُونَ (۶۱)
و چون نزد شما مى‌‏آيند، مى‌‏گويند:
«ايمان آورديم.»
در حالى كه با كفر وارد شده و قطعاً با همان [كفر] بيرون رفته‏‌اند.
و خدا به آنچه پنهان مى‌‏داشتند داناتر است.
وَ تَرى‏ كَثِيراً مِنْهُمْ يُسارِعُونَ فِي الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ
لَبِئْسَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (۶۲)
و بسيارى از آنان را مى‏‌بينى كه در گناه و تعدّى و حرامخوارى خود شتاب مى‏‌كنند.
واقعاً چه اعمال بدى انجام مى‏‌دادند.
لَوْ لا يَنْهاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ
لَبِئْسَ ما كانُوا يَصْنَعُونَ (۶۳)
چرا الهيّون و دانشمندان، آنان را از گفتار گناه‏[آلود] و حرامخوارگى‌‏شان باز نمى‌‏دارند؟
راستى چه بد است آنچه انجام مى‏‌دادند.