دُعَاءَ الْعَبَرَاتِ:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ يَا رَاحِمَ الْعَبَرَاتِ وَ يَا كَاشِفَ الْكُرُبَاتِ
بار الها؛
از تو درخواست مى‏ كنم اى رحم كننده بر قطرات اشك‏ها و اى برطرف كنندۀ سوز دل‏ها؛
أَنْتَ الَّذِي تَقْشَعُ سَحَابَ الْمِحَنِ وَ قَدْ أَمْسَتْ ثِقَالًا وَ تَجْلُو ضِبَابَ الْإِحَنِ
تو كسى هستى كه ابرهاى محنت و اندوه را پراكنده مى‏‌كنى در حالى كه بسيار سنگين و پربار شده‏‌اند؛
وَ قَدْ سَحَبَتْ أَذْيَالًا
و ابرهاى فتنه را در حالى كه دامن بر زمين كشيده ‏اند برطرف مى‏ كنى،
وَ تَجْعَلُ زَرْعَهَا هَشِيماً
و كشته آنها را خشك و شكننده قرار مى‌دهى،
وَ بُنْيَانَهَا هَدِيماً
و پايه‌اش را نابود و منهدم مى‌گردانى،
وَ عِظَامَهَا رَمِيماً
و استخوان‏هايش را پوسيده مى‏ كنى،
وَ تَرُدُّ الْمَغْلُوبَ غَالِباً
و شكست خورده را پيروز مى‏‌گردانى،
وَ الْمَطْلُوبَ طَالِباً
و طلب‌شده را طلب‌كننده مى‏‌گردانى؛
وَ الْمَقْهُورَ قَاهِراً
و كسى را كه بر او چيره شده‏‌اند، چيره‏ شونده مى‏‌گردانى،
وَ الْمَقْدُورَ عَلَيْهِ قَادِراً
و كسى را كه بر او توانايى و قدرت داشته‌‏اند، قدرتمند مى‌كنى.
+ «اعادۀ حیثیت یوسف ع»
إِلَهِي
فَكَمْ مِنْ عَبْدٍ نَادَاكَ رَبِّ إِنِّي‏ مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ
چه بسيار بنده ‏اى كه تو را ندا در داد و عرض كرد:
پروردگارا؛ واقعيّت آن است كه من شكست‏ خورده‌ام؛ پس، مرا يارى كن.
فَفَتَحْتَ لَهُ مِنْ نَصْرِكَ‏ أَبْوابَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ
و تو براى يارى‏‌كردنش، درهاى آسمان را با آبى ريزان باز كردى؛
وَ فَجَّرْتَ لَهُ مِنْ عَوْنِكَ عُيُوناً
و چشمه‌هايى از مددكارى خود براى او گشودى،
فَالْتَقَى مَاءُ فَرَجِهِ‏ عَلى‏ أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ
پس آب بر امرى كه مقّدر شده و اندازه‏ گيرى شده پيوست ؛
وَ حَمَلْتَهُ مِنْ كِفَايَتِكَ‏ عَلى‏ ذاتِ أَلْواحٍ وَ دُسُرٍ
و او را از كفايت خودت بر چيزى كه داراى تخته‌ها و ميخ‏ها است (كشتى) سوار كردى.
يَا رَبِّ إِنِّي‏ مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ
يَا رَبِّ إِنِّي‏ مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ
يَا رَبِّ إِنِّي‏ مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ
پروردگارا ؛ من شكست‌خورده‌‏ام؛ پس يارى كن.
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
پروردگارا ؛ بر محمّد و آل محمّد درود بفرست،
وَ افْتَحْ لِي مِنْ نَصْرِكَ‏ أَبْوابَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ
و در يارى من درهاى آسمانت را با آبى ريزان بگشا،
وَ فَجِّرْ لِي مِنْ عَوْنِكَ عُيُوناً
و چشمه‌‌هايى از مددكارى خود براى من بگشا
لِيَلْتَقِيَ مَاءَ فَرَجِي عَلَى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ
تا ملاقات كند مايۀ فرج و گشايش بر امرى كه تقدير شده،
وَ احْمِلْنِي يَا رَبِّ مِنْ كِفَايَتِكَ‏ عَلى‏ ذاتِ أَلْواحٍ وَ دُسُرٍ
مرا نيز از كفايت خودت بر چيزى كه داراى تخته‏ ها و ميخ‏ها است (كشتى) سوار كن.
يَا مَنْ إِذَا وَلَجَ الْعَبْدُ فِي لَيْلٍ مِنْ حَيْرَتِهِ بَهِيمٍ
اى كسى كه وقتى بنده در شب وارد شود كه از تحيّر سرگردان گردد،
وَ لَمْ يَجِدْ صَرِيخاً يُصْرِخُه مِنْ وَلِيٍّ حَمِيمٍ
و هيچ فريادرسى از دوست و خويشاوند براى فريادرسى‏ اش نيابد؛
وَ جُدْ يَا رَبِّ مِنْ مَعُونَتِكَ صَرِيخاً مُغِيثاً
اى پروردگار؛ كمك تو را فريادرس خود مى‏ يابد
وَ وَلِيّاً يَطْلُبُهُ حَثِيثاً يُنَجِّيهِ مِنْ ضِيقِ أَمْرِهِ وَ حَرَجِهِ
و يار و سرپرستى كه شتابان او را طلب مى‏ كند تا او را از گرفتارى و رنجش نجات بخشد
وَ يُظْهِرُ لَهُ مِنَ الْمُهِمِّ مِنْ أَعْلَامِ فَرَجِهِ
و نشانه‏‌هاى گشايش و راحتى را برايش آشكار كند.
اللَّهُمَّ
فَيَا مَنْ قُدْرَتُهُ قَاهِرَةٌ
وَ آيَاتُهُ بَاهِرَةٌ
بار الها؛
اى كسى كه توانش نيرومند و پيروز،
و نشانه‏‌هايش آشكار و روشن است،
وَ نَقِمَاتُهُ قَاصِمَةٌ لِكُلِّ جَبَّارٍ
دَامِغَةٌ لِكُلِّ كَفُورٍ خَتَّارٍ
و انتقامش تمام جبّاران و سركشان را هلاك مى‏ كند،
و هر كافر مكّار و حيله‏ گر را از بين مى‏ برد؛
صَلِّ يَا رَبِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
بر محمّد و آل محمّد درود بفرست،
وَ انْظُرْ إِلَيَّ يَا رَبِّ نَظْرَةً مِنْ‏ نَظَرَاتِكَ رَحِيمَةً
و – اى پروردگار ؛ – به من نگاه كن نگاهى از نگاه‏‌هاى پرمحبّت و مهرت
تُجِلُّ بِهَا عَنِّي ظُلْمَةً وَاقِفَةً مُقِيمَةً مِنْ عَاهَةٍ
تا برطرف شود تاريكى پايدار و ديرينه‏ اى را كه مرا گرفتار كرده است؛
جَفَّتْ مِنْهَا الضُّرُوعُ وَ تَلِفَتْ مِنْهُ الزُّرُوعُ
از قبيل آفتى كه از آن سينه ‏ها بخشكد، و كشت و زرع‏ها تباه گردد،
وَ انْهَلَّتْ مِنْ أَجْلِهَا الدُّمُوعُ
و خاطر آن اشك‏ها سرازير گردد،
وَ اشْتَمَلَ بِهَا عَلَى الْقُلُوبِ الْيَأْسُ
و نااميدى بر قلب‏ها احاطه كند،
وَ جَرَتْ وَ سَكَنَتْ بِسَبَبِهَا الْأَنْفَاسُ
و به سبب آن نفَس‏ها بند آيد.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
وَ أَسْأَلُكَ حِفْظاً حِفْظاً لِغَرَائِسَ غَرَسَتْهَا يَدُ الرَّحْمَنِ
وَ شُرْبُهَا مِنْ مَاءِ الْحَيَوَانِ
أَنْ تَكُونَ بِيَدِ الشَّيْطَانِ تُحَزُّ وَ بِفَأْسِهِ تُقْطَعُ وَ تُجَزُّ
بار خدايا؛
درخت‌هايى را كه با دست خداى مهربان نشانده شده،
و با آب زندگى‌بخش آبيارى شده، و با ورود به بهشت نجات مى‏‌يابد، حفظ كن و نگه دار
كه به دست شيطان بريده نشود و با تَبر او تكّه ‏تكّه نشود.
إِلَهِي
مَنْ أَوْلَى مِنْكَ أَنْ يَكُونَ عَنْ حَرِيمِكَ دَافِعاً
بار خدايا؛
چه كسى سزاوارتر از توست براى اين كه از حريم خود دفاع كند؟
وَ مَنْ أَجْدَرُ مِنْكَ أَنْ يَكُونَ عَنْ حِمَاكَ حَارِساً وَ مَانِعاً
و چه كسى شايسته‏ تر از توست براى اين كه حراست و نگهبانى از نزديكان خود را بر عهده گيرد؟
إِلَهِي
إِنَّ الْأَمْرَ قَدْ هَالَ فَهَوِّنْهُ
خداى من؛
كار مشكل شده است، پس آسانش گردان؛
وَ خَشُنَ فَأَلِنْهُ
و كارها سخت و خشن شده‌اند، پس آنها را به نرمى و ملايمت بگرايان؛
وَ إِنَّ الْقُلُوبَ قَدْ كَاعَتْ فَهَمِّنْهَا
دل‏ها، سست و لرزان شده است، آنها را آرام گردان؛
وَ النُّفُوسَ ارْتَاعَتْ فَسَكِّنْهَا
و نفس‏ها (جانها) دچار ترس و دلهره شده‌‌اند، پس آن‏ها را به آرامش و سكون برسان .
إِلَهِي
تَدَارَكْ أَقْدَاماً زَلَّتْ
خدايا؛ خدايا؛
قدم‏هاى لغزان را درياب؛
وَ أَفْهَاماً فِي مَهَامِهِ الْحَيْرَةِ ضَلَّتْ
انديشه‏‌هاى گم‏شده در سرگردانى‌ها را درياب
أَنْ رَأَتْ جَبْرَكَ عَلَى كَسِيرِهَا
كه ببينند شكست‏شان را جبران كرده‌اى،
وَ إِطْلَاقَكَ لِأَسِيرِهَا
و اسيران‏شان را آزاد كرده‏ اى،
وَ إِجَارَتَكَ لِمُسْتَجِيرِهَا
و پناه‏جويان‏شان را پناه ده،
أَجْحَفَ الضُّرُّ بِالْمَضْرُورِ
كه بيچارگى، بيش از توان و طاقت، به خسارت‌‌ديده ضرر وارد كرده،
مَعَ دَاعِيهِ الْوَيْلَ وَ الثُّبُورَ
و فراخوان خود را با واى و ناله پاسخ داده.
فَهَلْ يَحْسُنُ مِنْ فَضْلِكَ أَنْ تَجْعَلَهُ فَرِيسَةَ الْبَلَاءِ وَ هُوَ لَكَ رَاجٍ
اى مولاى من؛
آيا از فضل تو نيكو است كسى را كه به تو اميدوار است طعمۀ بلا گردانى؟!
أَمْ هَلْ يَجْمُلُ مِنْ عَدْلِكَ أَنْ يَخُوضَ فِي لُجَّةِ النَّقِمَاتِ وَ هُوَ إِلَيْكَ لَاجٍ
يا از عدل تو زيباست كسى را كه به تو پناهنده شده است در گرداب غم و غصّه فرو رود؟!
مَوْلَايَ
لَئِنْ كُنْتُ لَا أَشُقُّ عَلَى نَفْسِي فِي التُّقَى
اى مولاى من؛
اگر چه من براى رعايت پرهيزگارى و تقوا بر خود سخت نگرفته‌ام،
وَ لَا أَبْلُغُ فِي حَمْلِ أَعْبَاءِ الطَّاعَةِ مَبْلَغَ الرِّضَا
و آن چنان كه موجب رضايت تو شود به فرمان‏برداريت نپرداخته‏‌ام،
وَ لَا أَنْتَظِمُ فِي سِلْكِ قَوْمٍ رَفَضُوا الدُّنْيَا
و در زمرۀ گروهى درنيامده‏‌ام كه دنيا را رها كرده‏‌اند
فَهُمْ خُمْصُ الْبُطُونِ مِنَ الطَّوَى
و در نتيجه شكم‏‌هایشان از گرسنگى تو رفته است
و از تشنگى لب‏هاى‌شان خشك شده است
عُمْشُ الْعُيُونِ مِنَ الْبُكَاءِ
و چشمان‏شان از گريه رنجور شده است؛
بَلْ أَتَيْتُكَ يَا رَبِّ بِضَعْفٍ مِنَ الْعَمَلِ
(بلكه) در عمل و رفتارهاى دينى ضعيف بوده‏‌ام،
وَ ظَهْرٍ ثَقِيلٍ بِالْخَطَاءِ وَ الزَّلَلِ
و پشتم از بار گناهان و لغزش‏ها سنگين شده،
وَ نَفْسٍ لِلرَّاحَةِ مُعْتَادَةٍ
و روانم را به راحتى و خوشى عادت داده‏‌ام،
وَ لِدَوَاعِي التَّسْوِيفِ مُنْقَادَةٍ
و تسليم انگيزه‏ هاى شهوت هستم.
أَ مَا يَكْفِيكَ يَا رَبِّ وَسِيلَةً إِلَيْكَ وَ ذَرِيعَةً لَدَيْكَ أَنَّنِي لِأَوْلِيَائِكَ مُوَالٍ
با اين وجود، اى پروردگار من؛
آيا از جهت وسيله و واسطه و سبب كه به سوى تو راه پيدا كنم،
كافى نيست كه من، ارادتمند اوليا و سرپرستان دينت هستم،
وَ فِي مَحَبَّتِهِمْ مُغَالٍ
و در دوستى‏‌شان سعى فراوان مى‏ كنم،
وَ لِجِلْبَابِ الْبَلَاءِ فِيهِمْ لَابِسٌ
و لباس بلا را در مورد ايشان بر تن مى‏‌كنم.
وَ لِكِتَابِ تَحَمُّلِ الْعَنَاءِ بِهِمْ دَارِسٌ.
و كتاب تحمّل سختى را به سبب آنان فراگيرنده‏‌ام.