خاطرم به نور، آسوده است! فَلَمَّا ذَهَبَ عَنْ إِبْراهيمَ الرَّوْعُ!

مُحَمَّدُ بْنُ سِنَانٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ
أَنَّ الْمَنْصُورَ قَدْ كَانَ هَمَّ بِقَتْلِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع غَيْرَ مَرَّةٍ
فَكَانَ إِذَا بَعَثَ إِلَيْهِ وَ دَعَاهُ لِيَقْتُلَهُ فَإِذَا نَظَرَ إِلَيْهِ هَابَهُ وَ لَمْ يَقْتُلْهُ غَيْرَ أَنَّهُ مَنَعَ النَّاسَ عَنْهُ وَ مَنَعَهُ مِنَ الْقُعُودِ لِلنَّاسِ وَ اسْتَقْصَى عَلَيْهِ أَشَدَّ الِاسْتِقْصَاءِ حَتَّى أَنَّهُ كَانَ يَقَعُ لِأَحَدِهِمْ مَسْأَلَةٌ فِي دِينِهِ فِي نِكَاحٍ أَوْ طَلَاقٍ أَوْ غَيْرِ ذَلِكَ فَلَا يَكُونُ عِلْمُ ذَلِكَ عِنْدَهُمْ وَ لَا يَصِلُونَ إِلَيْهِ فَيَعْتَزِلُ الرَّجُلُ وَ أَهْلُهُ فَشَقَّ ذَلِكَ عَلَى شِيعَتِهِ وَ صَعُبَ عَلَيْهِمْ حَتَّى أَلْقَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏ فِي رَوْعِ الْمَنْصُورِ أَنْ يَسْأَلَ الصَّادِقَ ع لِيُتْحِفَهُ بِشَيْ‏ءٍ مِنْ عِنْدِهِ لَا يَكُونُ لِأَحَدٍ مِثْلَهُ فَبَعَثَ إِلَيْهِ بِمِخْصَرَةٍ كَانَتْ لِلنَّبِيِّ ص طُولُهَا ذِرَاعٌ فَفَرِحَ بِهَا فَرَحاً شَدِيداً وَ أَمَرَ أَنْ تُشَقَّ لَهُ أَرْبَعَةَ أَرْبَاعٍ وَ قَسَمَهَا فِي أَرْبَعَةِ مَوَاضِعَ ثُمَّ قَالَ لَهُ مَا جَزَاؤُكَ عِنْدِي إِلَّا أَنْ أُطْلِقَ لَكَ وَ تُفْشِي عِلْمَكَ لِشِيعَتِكَ وَ لَا أَتَعَرَّضَ لَكَ وَ لَا لَهُمْ فَاقْعُدْ غَيْرَ مُحْتَشِمٍ وَ أَفْتِ النَّاسَ وَ لَا تَكُنْ فِي بَلَدٍ أَنَا فِيهِ فَفَشَى الْعِلْمُ عَنِ الصَّادِقِ ع.‏
مفضل بن عمر گفت:
منصور چندين مرتبه تصميم كشتن حضرت صادق عليه السّلام را گرفت هر وقت تصميم ميگرفت و او را احضار ميكرد تا چشمش به آن جناب مى‏‌افتاد ميترسيد از تصميم خود صرف نظر ميكرد.
ولى ديگر اجازه نميداد احدى خدمت ايشان برسد يا براى درس و تعليم مسائل دينى در جايى بنشيند از اين مطلب پى‌‏گيرى زياد كرد و سخت امام را در محاصره قرار داد بطورى كه گاهى مسأله‏‌اى براى يكنفر از شيعيان پيش مى‌‏آمد در دين مربوط به ازدواج، يا طلاق و از اين قبيل كسى هم نميدانست چه جواب بايد داد دستش به دامان امام نميرسيد، به ناچار زن از مرد جدا مى‌‏شد چون حكم اين اتفاق را نميدانستند اين جريان خيلى بر شيعيان گران آمد و سخت در فشار قرار گرفتند.
بالاخره خداوند به دل منصور انداخت كه از حضرت صادق عليه السّلام در خواست كند كه از يادگارهاى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله يك چيزى باو تحفه بدهد كه ديگرى نداشته باشد.
امام عليه السّلام يك چوبدستى كوچك كه تقريبا نيم متر طول داشت و متعلق به پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله بود برايش فرستاد منصور خيلى خوشحال شد دستور داد آن را به چهار قسمت كنند و هر قسمتى را در يك محل قرار داد.
سپس به حضرت صادق عليه السّلام عرضكرد پاداش شما را در مقابل اين تحفه چيزى نميتوانم داد جز اينكه شما را آزاد بگذارم آشكارا دانش خود را به شيعيان خويش ارزانى دارى و كسى مزاحم شما و آنها نشود. بدون ترس مجلسى ترتيب ده و مردم را فتوى بده ولى اين كار را در شهرى انجام ده كه من در آنجا نباشم. از آن روز امام صادق عليه السّلام آزادانه نشر علوم و معارف اسلامى را نمود.