تمنا برای حسود، با ارزشه! وَ ما هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ!

تمنا برای حسود، با ارزشه! وَ ما هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ!
تمنا به جون حسود وصله! برای همینه ازش دل نمیکنه!
و نسبت به در آوردن پستانک تمنا از دهانش بخل میورزه!
با ارزش، نور ولایت و هدایت است که صاحبان نور، بدون هیچ چشمداشتی، این نعمت رو در اختیار مخاطبین خود قرار میدهند.
ببین تفاوت از کجا تا کجاست؟!
دلخواهی «علق»، که از شدت وابستگی و علاقه نسبت به آن، اصلا دلت نمی‌خواهد دست احدی به آن برسد! لذا به شدت نسبت به آن بخل می‌ورزی، مثل خانمی که به شدت شوهرش را دوست دارد و نسبت به او غیرت می‌ورزد، لذا شدیدا مراقب و مواظب اوست که زنهای دیگر او را به خودشان جلب و جذب نکنند! این مرد برای این زن «عِلْقُ‏ مَضَنَّةٍ» محسوب می‌شود! به عبارت دیگر این زن به زنهای دیگر می‌گوید که این مرد «عِلْقُ‏ مَضَنَّةٍ» من است: «هو ضِنِّي‏» و من به شدت نسبت به او حساس هستم: «فلانٌ‏ ضِنِّي‏ أي: هو النّفيس الذي‏ أَضِنُ‏ به» مبادا شما او را از من بربایید! این تمنا به جونم وصله! محاله کسی بتونه از چنگم درش بیاره!
این حال دل حسود است نسبت به تمناهایش!
اما در مقابل، صاحبان نور را ببین با وجود اینکه تنها دلخواه و بزرگترین عشق آنها، نور علوم آل محمد ع است، از در اختیار قرار دادن این علم برای دیگران هیچ بخل و امساکی به خرج نداده و خیلی متواضعانه و کریمانه (الکرمة) این مطالب نفیس و ارزشمند را در اختیار ما قرار می‌دهند.
در واقع این وجودهای نورانی، با ارزش هستند و مصداق این حدیث زیبایند:
«أَنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ ضَنَائِنَ‏ يَضَنُ‏ بِهِمْ عَنِ الْبَلَاءِ، يُحْيِيهِمْ فِي عَافِيَةٍ وَ يُمِيتُهُمْ فِي عَافِيَةٍ»
کسی که واقعا عاشق نورشه و بهش علاقه داره، کاری نمی‌کند که او را خوش نیاید، لذا عملا باید اعمال و رفتارمان نشان دهد که صاحب نور کسی است که: ضنّ ماست! «هو ضنّی»!
دقیقا مثل همان خانمی که بشدت آقایش را دوست دارد و نسبت به او غیرت دارد، ما هم باید نسبت به نور خود غیرت داشته باشیم و متعصب باشیم. ملائکه در مورد علی ع گفتند:
«من هذا المتعصب لمحمد ص؟»
این متعصبی که اینجور خود را سپر محمد ص می‌کند کیست؟!
+ «حجو»
الإمساك و البخل
[ضنّ – بخل]:
در کتاب الفروق تفاوت ضنّ و بخل را اینگونه آورده که ضنّ بخل علمی است نه بخل مالی چون علم با در اختیار دیگران قرار دادن چیزی از عالم کم نمی‌کند.
در واقع این واژه همزمان چند مفهوم را به ما یاد می‌دهد:
اول اینکه صاحب نور در تعلیم شاگردان خود ویژگی بخل (بخل علمی) ندارد.
و ثانیا مطلبی که ارائه می‌دهد چیز بسیار نفیس و گرانبهایی است که قابل جایگزینی با هر چیز دیگری نیست. و ماموریت صاحبان نور این است که این علم را به مخاطبین مورد نظر برساند، و اگر چنانچه شاگردان، این علم را به هدر دهند یا از آن کمال استفاده را ننمایند، از مقام علمی او چیزی کم نخواهد شد. ولی اگر شاگردان با یاد معالم ربانی او، عمل صالح انجام دهند، عالم ربانی نزد آل محمد ع به شاگردانش افتخار خواهد نمود. این معالم برای شاگردان قابل دسترسی نیست و این صاحب نور است که این علوم دور از دست ما را برای ما قابل دسترسی می‌کند و از رساندن این علوم نورانی به قلب ما هیچ کوتاهی ننموده «ما هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ‏»، بلکه بی‌تاب و بی‌قرار است! «شمس»
+ «علم وحشی و علم اهلی»
+ «رام کردن علم»
پس، از این آیه معلوم می‌شود که صاحبان نور معالم علمی خود را- که در پرده غیب است و نزد آل محمد ع است- ظاهرا، بی‌واسطه، یعنی بدون معلم و صرفا با قلب خویش این علم را از منبع علم آل محمد ع اقتباس و استخراج و استنباط می‌نمایند و این است که حسودان به صاحبان نور خرده می‌گیرند که آنها معلم ندارند و «صحفیّ» می‌باشند! و در واقع تنها کسی که دسترسی به صحف ابراهیم و موسی دارد صاحبان نور هستند و نه شخص دیگر و این ویژگی ممتاز در هر زمان فقط به یک نفر اختصاص دارد که همانا امام آن عصر و زمان است:«الامام واحد دهرة».