امام صادق علیه السلام:
عَنْ مَنْصُورِ بْنِ حَازِمٍ قَالَ: 
قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ 
إِنَّ اَللَّهَ أَجَلُّ وَ أَكْرَمُ مِنْ أَنْ يُعْرَفَ بِخَلْقِهِ بَلِ اَلْخَلْقُ يُعْرَفُونَ بِاللَّهِ
قَالَ صَدَقْتَ
قُلْتُ
إِنَّ مَنْ عَرَفَ أَنَّ لَهُ رَبّاً فَيَنْبَغِي لَهُ أَنْ يَعْرِفَ أَنَّ لِذَلِكَ اَلرَّبِّ رِضًا وَ سَخَطاً
وَ أَنَّهُ لاَ يُعْرَفُ رِضَاهُ وَ سَخَطُهُ إِلاَّ بِوَحْيٍ أَوْ رَسُولٍ
فَمَنْ لَمْ يَأْتِهِ اَلْوَحْيُ فَقَدْ يَنْبَغِي لَهُ أَنْ يَطْلُبَ اَلرُّسُلَ
فَإِذَا لَقِيَهُمْ عَرَفَ أَنَّهُمُ اَلْحُجَّةُ وَ أَنَّ لَهُمُ اَلطَّاعَةَ اَلْمُفْتَرَضَةَ
وَ قُلْتُ لِلنَّاسِ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ كَانَ هُوَ اَلْحُجَّةَ مِنَ اَللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ
قَالُوا بَلَى
قُلْتُ فَحِينَ مَضَى رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ مَنْ كَانَ اَلْحُجَّةَ عَلَى خَلْقِهِ
فَقَالُوا اَلْقُرْآنُ
فَنَظَرْتُ فِي اَلْقُرْآنِ فَإِذَا هُوَ يُخَاصِمُ بِهِ اَلْمُرْجِئُ وَ اَلْقَدَرِيُّ وَ اَلزِّنْدِيقُ اَلَّذِي لاَ يُؤْمِنُ بِهِ حَتَّى يَغْلِبَ اَلرِّجَالَ بِخُصُومَتِهِ
فَعَرَفْتُ أَنَّ اَلْقُرْآنَ لاَ يَكُونُ حُجَّةً إِلاَّ بِقَيِّمٍ
فَمَا قَالَ فِيهِ مِنْ شَيْءٍ كَانَ حَقّاً
فَقُلْتُ لَهُمْ
مَنْ قَيِّمُ اَلْقُرْآنِ
فَقَالُوا اِبْنُ مَسْعُودٍ قَدْ كَانَ يَعْلَمُ وَ عُمَرُ يَعْلَمُ وَ حُذَيْفَةُ يَعْلَمُ
قُلْتُ كُلَّهُ
قَالُوا لاَ فَلَمْ أَجِدْ أَحَداً يُقَالُ إِنَّهُ يَعْرِفُ ذَلِكَ كُلَّهُ إِلاَّ عَلِيّاً عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ
وَ إِذَا كَانَ اَلشَّيْءُ بَيْنَ اَلْقَوْمِ فَقَالَ هَذَا لاَ أَدْرِي وَ قَالَ هَذَا لاَ أَدْرِي وَ قَالَ هَذَا لاَ أَدْرِي وَ قَالَ هَذَا أَنَا أَدْرِي
فَأَشْهَدُ أَنَّ عَلِيّاً عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ كَانَ قَيِّمَ اَلْقُرْآنِ وَ كَانَتْ طَاعَتُهُ مُفْتَرَضَةً وَ كَانَ اَلْحُجَّةَ عَلَى اَلنَّاسِ بَعْدَ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ أَنَّ مَا قَالَ فِي اَلْقُرْآنِ فَهُوَ حَقٌّ
فَقَالَ رَحِمَكَ اَللَّهُ.
منصور بن حازم گويد:به امام صادق عليه السّلام گفتم:
به راستى خدا بزرگ و گرامى است از اينكه به وسيلۀ خلقش شناخته شود بلكه خلق به وسيلۀ خدا شناخته شوند،
فرمود:درست گفتى،
گفتم:
كسى كه مى‌داند برايش پروردگارى است،بايد بداند كه اين پروردگار خشنودى و خشمى دارد
و خشنودى و خشم او فهميده نشود،جز به وحى يا به وسيلۀ رسول،
هر كسى كه وحى به او نرسد بايد خواهان پيامبران باشد
و چون به آنها برخورد كند و آنها را بشناسد، مى‌فهمد كه آنها حجت الهى هستند و فرمانبردارى از آنها بر ديگران واجب و لازم است. (+ حدیث یمنی‌ها)
من به مردم گفتم:آيا شما مى‌دانيد كه رسول خدا بر مردم حجت بود،
گفتند: آرى،
گفتم:بسيار خوب وقتى رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله درگذشت بعد از او چه كسى حجت بر خلق خدا بود؟
گفتند:قرآن،
من در قرآن نظر كردم و ديدم كه همۀ طوايف از قرآن براى خودشان دليل مى‌آورند
همچون طائفۀ مرجئه و قدرى و زنديق كه ايمان ندارند.
آنها براى اثبات راه باطل خود به قرآن استدلال مى‌كنند.
از اينجا دانستم كه قرآن بدون مفسرى كه حقيقت آنرا بداند و نگهدارى نمايد حجتى و عذرى نباشد،
آرى آن مفسّر قرآن هرچه گويد درست است،
به آنها گفتم:
اين قيّم و داناى به قرآن كيست‌؟
گفتند:ابن مسعود بسا كه قرآن مى‌دانست،
گفتم:همۀ قرآن را؟
گفتند: نه، من هرچه كاوش كردم درنيافتم كسى كه درباره او بگويند همه قرآن را مى‌داند،
جز على عليه السّلام وجود نداشته باشد و چون مسئله‌اى ميان اين مردم طرح مى‌شود اين مى‌گويد: نمى‌دانم و اين هم مى‌گويد: نمى‌دانم تنها اين يكى مى‌گويد: مى‌دانم (و آن على عليه السّلام است)
و من گواهم كه على عليه السّلام مفسر و حافظ‍‌ و نگهدار قرآن بوده است و فرمان بردن از او، واجب است و پس از رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله، حجت بر مردم است و گواهم هر چه در تفسير قرآن گفته است، درست است.
امام صادق عليه السّلام فرمود: خدايت رحمت كند.

+ مقاله «نور استاندارد!»:
این فرایند استانداردسازی است که رفع اختلاف میکند.
«قیّم قرآن» رفع اختلاف می‌کند.

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ
كِتَابَ اللَّهِ وَ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ ع 
وَ اعْلَمُوا أَنْ عَلِيّاً لَكُمْ أَفْضَلُ مِنْ كِتَابِ اللَّهِ
لِأَنَّهُ مُتَرْجِمٌ لَكُمْ عَنْ كِتَابِ اللَّهِ تَعَالَى‏.

امام کاظم علیه السلام:
«فَعَلَيْكُمْ بِالْعِلْمِ قَبْلَ أَنْ يُرْفَعَ وَ رَفْعُهُ غَيْبَةُ عَالِمِكُمْ بَيْنَ أَظْهُرِكُمْ»
«بر شما باد به علم آموزى پيش از آن كه [از ميان] برداشته شود
و برداشته شدن علم، همان از دست رفتن دانشمند از ميان شماست.»