تفسیر علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه): 
خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ (علیه السلام) فَبَقِیَ أَرْبَعِینَ سَنَهًًْ مُصَوَّراً
وَ کَانَ یَمُرُّ بِهِ إِبْلِیسُ اللَّعِینُ فَیَقُولُ لِأَمْرٍ مَا خُلِقْتَ
فَقَالَ الْعَالِمُ (علیه السلام)
فَقَالَ إِبْلِیسُ
لَئِنْ أَمَرَنِیَ اللَّهُ بِالسُّجُودِ لِهَذَا لَعَصَیْتُهُ
قَالَ ثُمَّ نَفَخَ فِیهِ فَلَمَّا بَلَغَتْ فِیهِ الرُّوحُ إِلَی دِمَاغِهِ عَطَسَ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ فَقَالَ اللَّهُ لَهُ یَرْحَمُکَ اللَّهُ
قَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام) عَلَیْهِ فَسَبَقَتْ لَهُ مِنَ اللَّهِ الرَّحْمَهًُْ
ثُمَّ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی لِلْمَلَائِکَهًِْ (علیهم السلام) اسْجُدُوا لِآدَمَ (علیه السلام) فَسَجَدُوا لَهُ
فَأَخْرَجَ إِبْلِیسُ مَا کَانَ فِی قَلْبِهِ مِنَ الْحَسَدِ فَأَبَی أَنْ یَسْجُدَ
فَقَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ ما مَنَعَکَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُکَ
فَقالَ أَنَا خَیْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِی مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِینٍ
قَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام)
فَأَوَّلُ مَنْ قَاسَ إِبْلِیسُ وَ اسْتَکْبَرَ وَ الِاسْتِکْبَارُ هُوَ أَوَّلُ مَعْصِیَهًٍْ عُصِیَ اللَّهُ بِهَا
قَالَ فَقَالَ إِبْلِیسُ یَا رَبِّ أَعْفِنِی مِنَ السُّجُودِ لآِدَمَ (علیه السلام)
وَ أَنَا أَعْبُدُکَ عِبَادَهًًْ لَمْ یَعْبُدْکَهَا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ
فَقَالَ اللَّهُ لَا حَاجَهًَْ لِی إِلَی عِبَادَتِکَ
إِنَّمَا أُرِیدُ أَنْ أُعْبَدَ مِنْ حَیْثُ أُرِیدُ لَا مِنْ حَیْثُ تُرِیدُ
فَأَبَی أَنْ یَسْجُدَ
فَقَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی
فَاخْرُجْ مِنْها فَإِنَّکَ رَجِیمٌ وَ إِنَّ عَلَیْکَ لَعْنَتِی إِلی یَوْمِ الدِّینِ.
خداوند آدم ع را خلق کرد و او چهل سال به شکل مصوّر مجسّمه باقی ماند.
ابلیس ملعون بر او می‌گذشت و می‌گفت:
«برای امری خلق شده است».
امام موسی به جعفر ع فرمود:
ابلیس گفت:
«به خدا قسم! که اگر خداوند مرا به سجده بر او فرمان دهد یقیناً از او نافرمانی می‌کنم».
گفت: سپس در او دمیده شد.
وقتی روح در بدن او به دماغش رسید عطسه کرد.
پس گفت: «الحَمْدُلِله».
خداوند به او فرمود: «یَرْحَمُکَ اللهُ (خدا تو را رحم کند)».
امام صادق ع فرمود:
«از جانب خدا! رحمت بر او پیشی گرفت.
سپس خداوند تبارک‌وتعالی به فرشتگان گفت:
اسْجُدُوا لِآدَمَ پس بر او سجده کردند.
ابلیس آنچه از حسد در قلبش بود را خارج کرده و از اینکه سجده کند سر باز زد.
خداوند عزّوجلّ فرمود: ما مَنَعَکَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُکَ
پس گفت: قالَ أَنَا خَیْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِی مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِینٍ».
امام صادق ع فرمود:
«اوّلین کسی که مقایسه کرد و تکبّر ورزید، ابلیس بود
و تکبّر اوّلین گناه و عصیانی بود که خداوند با آن مورد نافرمانی قرار گرفت».
فرمود: پس ابلیس گفت:
«پروردگارا مرا از سجده بر آدم معاف کن و آنگاه من به‌گونه‌ای تو را عبادت می‌کنم که هیچ فرشته مقرّبی و نه هیچ پیامبر مرسلی آن‌گونه تو را عبادت نکرده است».
پس خداوند فرمود:
«من نیازی به عبادت تو ندارم.
من می‌خواهم آن‌گونه که خود دوست دارم مورد عبادت قرار بگیرم نه آن‌گونه که تو می‌خواهی».
پس شیطان از سجده‌کردن سر باز زد.
خداوند تبارک‌وتعالی فرمود:
از آسمان‌ها [و صفوف ملائکه] خارج شو، که تو رانده‌ی درگاه منی!
و مسلّماً لعنت من بر تو تا روز قیامت خواهد بود!