حیف: «pity»:
بی عدالتی – ظلم – ستم – بیداد – بی انصافی – تعدی – حیف …

وقتی به عکسهای واژه حیف نگاه می‌کنی میتونی حدس بزنی حال اون کسی که خودشو از تقدیرات الهی متضرر می‌بینه و خیلی داره غصه میخوره که من حقم نبود اینجوری بدبخت بشم!
تمام اینها از حسد قلب منشا میگیره بطوریکه شخص نمیخواد زیر بار نور ولایت و تقدیراتش بره! نمیخواد قبول کنه حوادث آثار عیب اوست! نمیخواد بپذیره نیاز به اصلاح و تربیت داره! نمیخواد اندیشه خودشو زیر پا بذاره و اندیشه آل محمد ع رو بپذیره! نسبت به همه چیز سوء ظن داره! همه رو با سوء ظن نگاه میکنه! از همه کس و همه چیز بدش میاد! معتقده در حق او ظلم بزرگی شده!
این چلنجی است که ممکنه برای هر کسی یا هر خانواده‌ای پیش بیاد و مدیریت روحی این شخص، کار بسیار مشکلی است، چون در تاریکی نارِ حسدِ خود، راه را برای تکلمات شیطان، بخوبی باز کرده است و هر عکس‌العمل غیر مترقبه‌ای ممکن است خدای ناکرده از این شخص، با این شخصیت ناپایدار، بروز نماید.
در واقع چشم دل او بجای اینکه عین شکری باشد و چشم به نور ولایت بدوزد مدام بدنبال آمال و آرزوهای تقدیرنشدۀ زندگی‌اش میباشد، و به زندگی، به آن دیدی که اهل بیت ع مد نظرشان است نگاه نمی‌کند.
وقتی که ما فرصت دنیا را برای بهره‌مند شدن از نور ولایت از دست می‌دهیم، اینجا جا دارد که بگوییم چقدر حیف شد که فرصت با معالم ربانی و نورانی بودن را قدر ندانستیم و با عمل به این نور ولایت به زندگی خوب نرسیدیم و اینجا جای گفتن حیف شد است.
اما اگه شرایط اونجور که ما میخواستیم رقم نخورد، عادت کرده‌ایم که بگوییم چقدر حیف شد! در واقع این جمله کفر است و این اعتقاد نادرست است و همۀ تقدیرات، درست و بجا اندازه‌گیری و تقدیر شده و هنگام پرو لباس آیات، این اهل شک حسود هستند که آن را سایز خود نمی‌دانند، اما اهل نور یقین، این حقیقت را می‌پذیرند که این تقدیر، بدرستی با عیوب من تنظیم و مقدر شده است و من باید این شرایط را با جان و دل بپذیرم. و اگر روزی صلاح باشد که بفهمم تاویل این تقدیر چه بوده، از علم آن مطلع خواهم شد، ان شاء الله تعالی.
خیلی باید مواظب این جمله خطرناک در گوش قلب خود باشیم که شیطان با این جمله، خیلی‌ها رو ضربه فنی کرده که: تو خیلی خوب بودی، و با این تقدیر الهی اصلا حیف شدی و نابود شدی و از بین رفتی! حقّ تو این نبود!
در واقع تکلمات شیطان قصد دارد به ما بقبولاند که آنچه آل محمد ع برای ما می‌پسندند به نفع و مصلحت ما نیست و تمنای ما از آنچه برایمان تقدیر و طراحی شده، افق بهتر و بالاتری دارد و این همان اندیشۀ باطل شیطان است که: انا خیر منه شیطان!
ببین به چه چیزها و صحبت‌هایی عادت کردیم که همه‌اش روش غلط شیطان است!
افسوس خوردن برای چیزی که بی‌ارزش است !
نظر ما با نظر آل محمد ع، اصلا از نظر ارزش قابل مقایسه نیست!
حالا فکر کن تقدیری بر خلاف آنچه ما می‌خواستیم پیش آمده
«الحزن و الغضب أميران تابعان لوقوع الأمر بخلاف ما تحب إلا أن المكروه إذا أتاك ممن فوقك نتج عليك حزنا و إن أتاك ممن دونك نتج عليك غضبا. »
اینجاست که امتحان قلوب پیش می‌آید و اهل شک و حسد و اهل نور یقین از هم جداسازی می شود.
حتی تمام کسانی که این داستان مقدر شده را می‌شنوند، که موضوع در واقع به آنها مربوط هم نیست، توی قلبشون نسبت به این واقعه، جبهه‌گیری می‌کنن و میگن: بنظر من که فلانی حیف شد!
ببین، الذنب شوم علی غیر فاعله، همینجاست!
چقدر راحت امتحان میشیم! یکی دیگه داره با نمودارش کلنجار میره! تو میگی بنظر من که حیف شد اینجوری شد کاشکی اونجوری میشد!
اینا همش کفره! همش استعمال حسده!
باید بگیم اگه در این تقدیر به نور ولایت عمل نکنه، حیف میشه و از بین میره و خدا این امتحانو براش قرار داده تا او با نور ولایت بر علیه حسدش اقدام کنه و تولید عمل صالح کنه تا به حیات طیبه برسه، تا حیف نشه، نابود نشه، از بین نره.
اگه توی دلت این باشه که من با این تقدیرِ اعوذ بالله نابجا حیف شدم و از بین رفتم و نابود شدم، این عین کفر است یعنی نور ولایت رو بفهمی، اما روشو بپوشونی و باز هم مثل گذشته، با حسدت بخوای موضوع رو پیگیری کنی و این بریدن از نور ولایت جرم است و جرم بزرگی هم هست.

افسوس خوردن و پشیمانی و تاسف و تاثر و ندامت و پریشانی و سرزنش وجدان و … همه و همه کار حسد و کار شیطان و کار اهل شک و کار کسی است که به نور ولایت و تقدیرات ایمان و باور ندارد.
اهل شک میگه ایکاش میشد «undo» می کردیم! + «…انقلبتم علی اعقابکم …»

«نگو حیف شد! فاصبر لحکم ربک!»

[الصَّبْرِ فِي دَوْلَةِ الْبَاطِلِ] :
عَنِ الْحَسَنِ بْنِ شَاذَانَ الْوَاسِطِيِّ قَالَ‏
كَتَبْتُ إِلَى أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا ع
أَشْكُو جَفَاءَ أَهْلِ وَاسِطٍ وَ حَمْلَهُمْ عَلَيَّ وَ كَانَتْ عِصَابَةٌ مِنَ الْعُثْمَانِيَّةِ تُؤْذِينِي
فَوَقَّعَ بِخَطِّهِ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ ذِكْرُهُ أَخَذَ مِيثَاقَ أَوْلِيَائِنَا عَلَى الصَّبْرِ فِي دَوْلَةِ الْبَاطِلِ‏ فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ‏
فَلَوْ قَدْ قَامَ سَيِّدُ الْخَلْقِ لَقَالُوا يا وَيْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ‏.

[پس در [امتثال‏] حكم پروردگارت شكيبايى ورز] :
[سورة القلم (68): الآيات 46 الى 52]
فَاصْبِرْ لِحُكْمِ‏ رَبِّكَ  وَ لا تَكُنْ كَصاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نادى‏ وَ هُوَ مَكْظُومٌ (48)
[سورة الإنسان (76): الآيات 23 الى 31]
فَاصْبِرْ لِحُكْمِ‏ رَبِّكَ‏ وَ لا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِماً أَوْ كَفُوراً (24)
+ واژه «صبر»
+ [فَاصْبِرْ … وَ اذْكُرِ]:
« فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَ لا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِماً أَوْ كَفُوراً (24) وَ اذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلاً (25) »
صبر و ذکر و حکم و اسم و ربّ و … از هزاران واژه‌های مترادف نور ولایت‌اند.
پس:
نگو چه بد! حیف شد! … قضاوت نکن!
صبر کن ببینیم خدا با ماها چکار داره.