از من چه انتظاری داری؟!
از من چی میخوای؟!
فکر میکنی من به چه دردت میخورم؟!

… ببین من همه‌اش میگم از دیگران این انتظار رو دارم که برام فلان کارو بکنن!
اونجوری که من میخوام باشه! …
گیرم اونجوری که دلت میخواد شد، چی گیرت اومد؟!
میخوایم بگیم اینجور خواستنها و انتظارات همه‌اش از روی استعمال حسد است
و باید کلا این روش ترک شود!
میدونی باید دنبال چی باشی؟
باید دنبال این باشی که چجوری از شر عیب حسدت راحت بشی
و چجوری کارات قبول بشه و چجوری خدا ازت راضی بشه.
دنبال جمع کردن کلکسیونی از چیزایی که دوست داری و دوزار بدردت نمیخوره نباش!
انتظار بیجا از نعمتهای بی‌ارزش و سست‌بنیانِ دنیا نداشته باش!
نگاهت به دنیا و اطرافت و اطرافیانت، نگاه اهل نور باشه نه اهل حسادت!
اهل نور، به همه چیز به دید ابزار اصلاح و تربیت نگاه میکنن!
این حادثه‌ای که پیش اومد، چی بدرد من میخوره؟
آیا از این حادثه، این گیر من میاد که با تحمل تلخی‌هاش و عمل به نور ولایت،
رفتارم مورد قبول عالَم بالا قرار بگیره و حسدمو غیر فعال کنم
و در مسیر نور، رشد و کمال داشته باشم؟
از خانمت چه انتظاری داری ؟
از شوهرت چه انتظاری داری ؟
از پسرات و دخترات چه انتظاری داری ؟
از عروسها و دامادها چه انتظاری داری ؟
از … چه انتظاری داری ؟
اینا چه بدردت میخورن ؟
بودن و نبودنشون چه فرقی برای تو داره ؟
چه چیزایی هست که اگه بود، بود؛ نبود، نبود ؟
چه چیزی هست که باید باشه و نبودش یعنی نابودیت ؟
دنبال چه هستی؟!
تو این دنیا دنبال جمع کردن چه هستی؟
تا کی ؟
تا کجا ؟
آیا یک تاریخ انتها و انقضاء برای خواسته‌هات تعریف کردی ؟
اهل نور میخوان فاتح دنیای قلبشون باشن و حکومت قلبشونو به کمک نور ولایت از چنگ حسادت در بیارن و صاحب خودشون بشن!
مبادا بخوای صاحب همه چیز بشی، اما خودت بنده هوای نفس حسودت باقی بمونی!
سعی کن خودتو از زندان حسادتت نجات بدی !
اول خودتو رها کن !
اینکه میخوای عالم رو صاحب بشی، این از عیب حسد قلبی‌ات نشات گرفته !
سیئه حسد خیلی زرنگه و میخواد حواستو پرت کنه و بجای اینکه تو تلاش کنی اونو از میدان بدر کنی و حکومت قلبتو بدست بگیری ، گولت میزنه و تو رو مشغول بدست آوردن چیزهایی میکنه که سرتو گرم کنه و تو غافل بشی از اینکه اصل کارت تو این دنیا چیه …
دنبال نور ولایت باش که بدستش بیاری تا با اون، خودتو از شر حسادت خلاص کنی ! حسادتی که یک لحظه آروم و قرار برات نمیذاره، تا یه فکری به حال خودت بکنی ! همش هُلت میده بری دنبال چیزهای فناپذیر دنیا ! حسد میخواد سرگرمت کنه تا وقتتو به هدر بدی و فرصتهاتو از دست بدی …
اینقدر وقت و سرمایه‌ات را صرف کسب چیزهای دنیایی نکن ! به فکر خودت باش ! تو بیماری هستی که باید به فکر درمان خودت باشی ! دنبال شناخت طبیبت باش و وقتی بهش رسیدی فقط نسخه هاشو بی چون و چرا اجرا کن !
زنبور کارگری باش که با اتباع از زنبور ملکه، فقط به فکر تولید عسل آرامش باشی و کاری به کار دیگران نداشته باش و این تویی و ملکه، و السلام …
بیشتر میخوام اینو بگم که همش حسد قلقلکم میکنه که ای کاش فلان چیز فلان جور میشد تا …
یه لحظه با خودت فکر کن گیرم اونجوری که تو میگی و میخوای میشد چی گیرت میومد …
اونیکه تو میخوای و دنبالشی که اینجوری بدستش بیاری چیه مگه ؟
اصلا ارزش نداره و تو باید به فکر این باشی که چجوری میشه به ارض مقدس برسی !
یعنی کسانی رو اونجا راه میدن که حسادتشونو با نور ولایت درمان کردنو اجازه ورود دارن و اگه همه جیباشونو هم تفتیش کنی دیگه بمب حسدی با خودشون اونجا نمیبرن که همه رو نابود کنن !
زرنگ باش دنبال چیزی باش که برات باقی میمونه و میتونی روش حساب کنی !!!
دنبال تولید عمل صالح باش ! عمل صالح به اون کاری میگن که تو وقتی با شخص بداخلاق روبرو میشی و میخواستی مثل قبل با استعمال حسد حالشو بگیری اما این کارو نکردی و با نور ولایت خودتو به تغافل زدی و بهش احسان کردی و ولایت رو عملا بهش نشون دادی و یاد دادی و واسطه انتشار این علم به قلب او شدی و اسمت جزو نیکوکاران و اهل برّ قرار گرفت، این میشه عمل صالحی که همیشه زنده باقی خواهد ماند و تو دنبال درست کردن این قبیل کارها باش و وقت خودتو صرف کارای دیگه نکن …
همش دنبال اینی او بهت سلام کنه !!! حالا نکنه ! مگه چی میشه ؟
گیرم سلام نکرد ، چه مشکلی برات پیش میاد ؟ آیا با سلام نکردن او، تو رضای اهل بیت رو از دست میدی ؟ خدا از تو بدش میاد ؟ و اگه او به تو سلام کنه خدا از تو خوشش میاد که آفرین چه ابهتی داری که او سلامت کرد … نه ! اتفاقا وقتی سلامت نکرد و تو اولش خواستی با حسادت حالشو بگیری اما یاد بحث تغافل و استحسان افتادی و گفتی بذار من به کمک این یادآوری علمی بهش سلام کنم و نور ولایت رو عملا بهش منتقل کنم اینجاست که تو چیز خوبی گیرت اومده و تولید عمل صالح کردی و رضای الهی رو کسب نمودی … ولی تو اولش میخواستی او سلامت کنه تا جیگرت حال بیاد ! ببین چقدر اشتباه فکر می کنیم …
اینکه از کارهای خیلی ها بدت میاد باید بدونی خیلی حسودی !
تو چکار داری به کار اونا ! هر کسی خودش میدونه و مربی اصلاح و تربیتش !
اگه یکی دیابت داره و داروهاشو خوب نمیخوره تو چرا ناراحت میشی ؟ تو حواست باشه داروهای فشار خون خودتو منظم و مرتب اونجوری که طبیب گفته بخوری و پرهیز کنی !
بی ادبی بداخلاق نسبت به تو ، به تو ربطی نداره که بهش بی ادبی کنی ، تو ببین خدا ازت چی میخواد که این بی ادبی نسبت به تو رو به دست او تقدیر کرده !
دنبال اصلاح دیگران نباش ! دنبال اصلاح خودت باش !
خودت نمیتونی خودتو اصلاح کنی ! به نور اجازه بده بهت یاد بده و کمکت کنه چجوری باید اصلاح بشی ! همین آیات زمینه اصلاح و تربیت قلبتو فراهم میکنن ! روشهای تئوری رو از صاحبان نور یاد گرفتی! کافیه قلبا قبولش داشته باشی تا در دل شرایط و حوادثی که شرایط عملی بکار بردن این روشهای یادگرفته شده رو فراهم میکنه، به یادت بیفته و به یادت بندازه که این مسئله با کدام فرمول حل میشود و تو مقادیر رو در این فرمول جایگزین کن و جواب رو بدست بیار …
حسود همش دنبال اینه دیگران رو تغییر بده !
اهل نور میدونه که باید خودش تغییر کنه !
حسود همه اش از دیگران عیب و ایراد میگیره !
اهل ولایت همش به خودش میگه: خاک تو سرت که بلد نیستی درست انجام وظیفه کنی !
حسود اصلا خودشو سرزنش نمیکنه و کاری به خودش نداره و خودشو نیازمند تغییر و اصلاح نمیدونه!
اهل نور میدونه تا زنده است باید روی خودش کار کنه تا روز به روز رشد کنه و از شر حسادتش خلاص بشه !
دیدگاه اهل حسادت با دیدگاه اهل ولایت کاملا فرق میکنه !!!
اهل نور، آیت تقدیر شده اش را آینه ای میداند که در آن عیب خود را تماشا میکند و بمحض اینکه میفهمه اشکال کارش کجاست دیگه میره سروقت خودش که ببینه دستور مربی چیه و چکار باید بکنه و اصلا دنبال تغییر رفتار شخص مقابل خودش نیست ! اصلا به او تذکر نمیده ! و به خودش تذکر میده ! و خودش متذکر به ایام الله میشه ! یعنی یاد مطلبی علمی می افته که با اون مطلب، درد خودشو دوا کنه …
همه چیز با اهل نور حرف میزنه ؟
یه چیزی بهش تذکر میده ! یه نکته بهش میگه !
اهل نور دنبال اینه که ببینه آیات باهاش چه حرفی دارن ؟
دارن بهش چی میگن که او نمی فهمه !
آیات دارن به چی اشاره میکنن که مهمه و وقتش رسیده اما او اصلا حواسش نیست و توجهی بهش نداره !
+ «نبه» + «ناقوس» …
صدای ناقوس آیات، تو رو یاد چی میندازه ؟!
داره دوباره بهت یادآوری میکنه که :
آهای بخیل ! آهای حسود !
وقتش رسیده دست از بخل و حسدت برداری !
ببین الآن که این حادثه پیش اومده ، تقدیر شده که بفهمی هنوزم داری استعمال عیب حسد میکنی !
ولش کن ! دست از این عیبت بردار ! آیات کمکت میکنن بتونی تشخیص بدی که بیماری !
اگه بیمار نبودی رفتارت با این آیت اینجوری نبود ! ایجاد ناآرامی نمیکردی ! تولید آرامش میکردی ! هرچند شخص بداخلاق بدترین رفتار رو با تو بکنه … اصلا تو ماموریت داری اونو عملا با نور ولایت آشنا کنی ! + اقرضهم من عرضک 
انگاری یه نفر بی پول رو سر راهت میذارن ! تو بجای اینکه اونو بخاطر بی پولی سرکوفت بزنی باید دستشو بگیری و بهش پول قرض بدی تا او روش زندگی آل محمد ع رو یاد بگیره، روش و فرهنگی که نه تنها به عیب تو ایراد نمیگیره، بلکه کمکت میکنه از این شرایط بد نجات پیدا کنی و این میشه رفق و میشه آتلی که به دست شکسته کمک میکنه تا خوب جوش بخوره و این کار همون داستان مانکن با عرضه است که در واژه «عرض – عارضة الازیاء» گفته شد …
پس ما بعد از آشنایی با نور ولایت، ماموریت پیدا میکنیم که با آیات آنگونه که آموخته ایم رفتار کنیم نه آنگونه که قبل از آشنایی با نور رفتار میکردیم ! قبلا یکی میگفت ده تا جوابشو میدادی و حالشو میگرفتی تا پررو نشه، اما حالا اگه صد تا بگه یکی هم نمیگی و تغافل میکنی و حتی بدیشو با خوبی جواب میدی و او که قبلا تو رو دیده بوده و اکنون تو رو هم میبینه، تعجب میکنه مگه برای تو چه اتفاقی افتاده و چی شده؟ تو چرا عوض شدی و دیگه مثل سابق باهاش کلکل نمیکنی …
این تغییر بزرگ بعد از آشنایی با نور برات اتفاق میافته، چون حالا با نور ولایت آشنا شدی و با این میزان و فرمان میری جلو نه با اون میزانی که قبلا کار میکردی …
پس وقتی آیت میگه از من چه انتظاری داری بگو همینکه منو با عیبم آشنا کردی خیلی ممنونتم، اون چیزی که نمیتونم کاریش بکنم و از درمانش عاجزم و مشکل اصلی منه، حسدمه، که بهم یادآوری کردی و بموقع هم یادآوری کردی، ممنونتم  … اینجا معلوم میشه از صاحبان نور خوب راه زندگی کردنو یاد گرفتی که دنبال چی باشی و به چی توجه نکنی !!!
دنبال اصلاح عیب خودت باش و به اشتباهات دیگران که برای تو تقدیر میشه کاری نداشته باش
و از این واقعه اینو بفهم که خدا با این حادثه چی میخواد بهت بگه و باهات چکار داره …