حدیث فضل بن شاذان نيشابوری:
… فَإِنْ قَالَ قَائِلٌ
فَلِمَ جَعَلَ أُولِي اَلْأَمْرِ وَ أَمَرَ بِطَاعَتِهِمْ؟
قِيلَ لِعِلَلٍ كَثِيرَةٍ
مِنْهَا
أَنَّ اَلْخَلْقَ لَمَّا وَقَفُوا عَلَى حَدٍّ مَحْدُودٍ وَ أُمِرُوا أَنْ لاَ يَتَعَدَّوْا ذَلِكَ اَلْحَدَّ لِمَا فِيهِ مِنْ فَسَادِهِمْ لَمْ يَكُنْ يَثْبُتُ ذَلِكَ وَ لاَ يَقُومُ إِلاَّ بِأَنْ يَجْعَلَ عَلَيْهِمْ فِيهِ أَمِيناً يَمْنَعُهُمْ مِنَ اَلتَّعَدِّي وَ اَلدُّخُولِ فِيمَا حُظِرَ عَلَيْهِمْ لِأَنَّهُ لَوْ لَمْ يَكُنْ ذَلِكَ لَكَانَ أَحَدٌ لاَ يَتْرُكُ لَذَّتَهُ وَ مَنْفَعَتَهُ لِفَسَادِ غَيْرِهِ فَجَعَلَ عَلَيْهِمْ قَيِّماً يَمْنَعُهُمْ مِنَ اَلْفَسَادِ وَ يُقِيمُ فِيهِمُ اَلْحُدُودَ وَ اَلْأَحْكَامَ
وَ مِنْهَا
أَنَّا لاَ نَجِدُ فِرْقَةً مِنَ اَلْفِرَقِ وَ لاَ مِلَّةً مِنَ اَلْمِلَلِ بَقُوا وَ عَاشُوا إِلاَّ بِقَيِّمٍ وَ رَئِيسٍ وَ لِمَا لاَ بُدَّ لَهُمْ مِنْهُ فِي أَمْرِ اَلدِّينِ وَ اَلدُّنْيَا فَلَمْ يَجُزْ فِي حِكْمَةِ اَلْحَكِيمِ أَنْ يَتْرُكَ اَلْخَلْقَ مِمَّا يَعْلَمُ أَنَّهُ لاَ بُدَّ لَهُ مِنْهُ وَ لاَ قِوَامَ لَهُمْ إِلاَّ بِهِ فَيُقَاتِلُونَ بِهِ عَدُوَّهُمْ وَ يَقْسِمُونَ فَيْئَهُمْ وَ يُقِيمُ لَهُمْ جَمَّهُمْ وَ جَمَاعَتَهُمْ وَ يَمْنَعُ ظَالِمَهُمْ مِنْ مَظْلُومِهِمْ
وَ مِنْهَا
أَنَّهُ لَوْ لَمْ يَجْعَلْ لَهُمْ إِمَاماً قَيِّماً أَمِيناً حَافِظاً مُسْتَوْدَعاً لَدَرَسَتِ اَلْمِلَّةُ وَ ذَهَبَ اَلدِّينُ وَ غُيِّرَتِ اَلسُّنَنُ وَ اَلْأَحْكَامُ وَ لَزَادَ فِيهِ اَلْمُبْتَدِعُونَ وَ نَقَصَ مِنْهُ اَلْمُلْحِدُونَ وَ شَبَّهُوا ذَلِكَ عَلَى اَلْمُسْلِمِينَ
لِأَنَّا وَجَدْنَا اَلْخَلْقَ مَنْقُوصِينَ مُحْتَاجِينَ غَيْرَ كَامِلِينَ مَعَ اِخْتِلاَفِهِمْ وَ اِخْتِلاَفِ أَهْوَائِهِمْ وَ تَشَتُّتِ أَنْحَائِهِمْ
فَلَوْ لَمْ يَجْعَلْ لَهُمْ قَيِّماً حَافِظاً لِمَا جَاءَ بِهِ اَلرَّسُولُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لَفَسَدُوا عَلَى نَحْوِ مَا بَيَّنَّا
وَ غُيِّرَتِ اَلشَّرَائِعُ وَ اَلسُّنَنُ وَ اَلْأَحْكَامُ وَ اَلْإِيمَانُ
وَ كَانَ فِي ذَلِكَ فَسَادُ اَلْخَلْقِ أَجْمَعِينَ.

فضل بن شاذان از حضرت رضا عليه السّلام می‌پرسد:
چرا خداوند اولى الامر را قرار داد و دستور داد كه از آنها اطاعت كنند؟
حضرت رضا عليه السّلام در جواب او فرمود:
بواسطه علتهاى زيادى
از آن جمله اينكه
چون مردم بايد طبق يك برنامه معين زندگى كنند و از حدودى كه تعيين شده تجاوز نكنند، چون موجب ناراحتى و زيان ايشان مى‌شود.
اين مطلب ثابت نمى‌شد و دوام نمى‌يافت مگر باينكه امينى در ميان آنها راجع بمسائل دينى قرار دهد تا شاهد انجام كارهاى لازم ايشان باشد و جلوگيرى كند آنها را از كارهائى كه منع گرديده
اگر چنين نبود هيچ كس منفعت و لذت خود را براى زيان و ناراحتى ديگرى رها نميكرد
بهمين جهت در ميان آنها نگهبانى قرار داد تا جلوگيرى از فساد نمايد و حدود و احكام را بپاى دارد.
علت ديگر اينكه
هيچ يك از ملتها و اقوام نيستند مگر اينكه داراى سرپرست و رئيسى هستند چون در امور دينى و دنيوى چاره‌اى جز اين ندارند.
پس خداوند حكيم نيز نبايد مردم را واگذارد و چيزى كه ناچار احتياج بآن دارند براى آنها تعيين نكند و زندگى ايشان بآن بستگى دارد
زيرا بوسيله آن امام و پيشوا با دشمنان خود نبرد ميكند و غنائم و درآمدها را تقسيم مى‌نمايند و نماز جمعه و جماعت را بپاى ميدارد و دفاع از مظلوم ميكند.
دليل ديگر اينكه
اگر امام و پيشوا و امين و نگهبان و امانت دارى را قرار ندهد ملت و دين از بين ميرود و سنت و روش پيامبر و احكام بدست تغيير سپرده مى‌شود.
گروهى بدعت‌گذار در آن مى‌افزايند و كافران از دين ميكاهند و مسلمانان را باشتباه مى‌اندازند
زيرا ما مشاهده ميكنيم كه مردم كامل نيستند و با هم اختلاف دارند و هر يك داراى خواست و آرزوى مخصوصى بوده و حالات مختلفى دارند
اگر خداوند ايمن و نگهبانى قرار ندهد آداب و شرايعى كه پيامبر آورده از ميان ميرود و احكام و ايمان نابود مى شود كه اين خود بضرر تمام جهانيان است.