امام علی علیه السلام:
وَ مِنْ خُطَبِهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ:
فِي اِسْتِنْفَارِ اَلنَّاسِ إِلَى أَهْلِ اَلشَّامِ وَ قَدْ تَثَاقَلُوا
أُفٍّ لَكُمْ قَدْ سَئِمْتُ عِتَابَكُمْ
أَ رَضِيتُمْ مِنَ اَلْآخِرَةِ بِالْحَيَاةِ اَلدُّنْيَا عِوَضاً وَ بِالذُّلِّ مِنَ اَلْعِزِّ خُلُقاً
إِذَا دَعَوْتُكُمْ إِلَى جِهَادِ عَدُوِّكُمْ دَارَتْ أَعْيُنُكُمْ كَأَنَّكُمْ مِنَ اَلْمَوْتِ فِي غَمْرَةٍ وَ مِنَ اَلذُّهُولِ فِي سَكْرَةٍ
تُرْتَجُ عَلَيْكُمْ حِوَارِي فَتَعْمَهُونَ
فَكَأَنَّ قُلُوبَكُمْ مَأْلُوسَةٌ فَأَنْتُمْ لاَ تَعْقِلُونَ
مَا أَنْتُمْ لِي بِثِقَةٍ سَجِيسَ اَللَّيَالِي
وَ مَا أَنْتُمْ لِي بِرُكْنٍ يُمَالُ بِكُمْ
وَ لاَ زَوَافِرُ عِزٍّ يُفْتَقَرُ إِلَيْكُمْ
مَا أَنْتُمْ إِلاَّ كَإِبِلٍ ضَلَّ رُعَاتُهَا فَكُلَّمَا جُمِعَتْ مِنْ جَانِبٍ اِنْتَشَرَتْ مِنْ جَانِبٍ
لَبِئْسَ لَعَمْرُ اَللَّهِ سُعْرُ نَارِ اَلْحَرْبِ
أَنْتُمْ تُكَادُونَ وَ لاَ تَقْتَدُونَ
وَ تُنْتَقَصُ أَطْرَافُكُمْ وَ لاَ تَمْتَعِضُونَ
وَ لاَ يُنَامُ عَنْكُمْ وَ أَنْتُمْ فِي غَفْلَةٍ سَاهُونَ
غُلِبَ وَ اَللَّهِ اَلْمُتَخَاذِلُونَ
وَ اَيْمُ اَللَّهِ إِنِّي لَأَظَلُّ بِكُمْ أَنْ لَوْ حَمِسَ اَلْوَغَى وَ اِسْتَحَرَّ اَلْمَوْتُ
فَقَدِ اِنْفَرَجْتُمْ عَنِ اِبْنِ أَبِي طَالِبٍ اِنْفِرَاجَ اَلرَّأْسِ
وَ اَللَّهِ إِنَّ اِمْرَأً يُمَكِّنُ عَدُوَّهُ مِنْ نَفْسِهِ يَعْرُقُ لَحْمَهُ وَ يَهْشِمُ عَظْمَهُ وَ يَفْرِي جِلْدَهُ
لَعَظِيمٌ عَجُزُهُ ضَعِيفٌ قَلْبُهُ حَرِجٌ صَدْرُهُ
أَنْتَ فَكُنْ ذَاكَ إِنْ شِئْتَ
فَأَمَّا أَنَا فَوَ اَللَّهِ دُونَ أَنْ أُعْطِيَ ذَاكَ ضَرْبٌ بِالْمَشْرَفِيَّةِ
تَطِيرُ مِنْهُ فَرَاشُ اَلْهَامِ وَ تَطِيحُ اَلسَّوَاعِدُ وَ اَلْأَقْدَامُ
وَ يَفْعَلُ اَللّٰهُ بَعْدَ ذَلِكَ مٰا يَشٰاءُ.
و از سخنرانيهاى آن حضرت(عليه السّلام)است
هنگام كوچ دادن اصحاب را بسوى مردم شام،
اف بر شما باد!
من از شما دلتنگ و نگران مى‌باشم و از نكوهش شما رنجيده گشتم!
آيا در عوض زندگى هميشگى به زندگانى موقت دنيا خوشنود هستيد،
بجاى عزت و بزرگى تن به ذلت و خوارى داديد كه هر گاه شما را به جنگ كردن با دشمن مى‌خوانم ديدگانتان دور ميزند،
گويا بسختى مرگ و رنج و بى‌هوشى مبتلا شده‌ايد
كه راه گفت و شنود شما با من بسته (معنای قول لا مساس سامری)،
در پاسخ سخنانم حيران و سرگردانيد
مانند اينكه عقل از شما زايل شده و ديوانه‌ايد،
شما هيچ گاه براى من امين و درستكار نيستيد
و نه سپاهى مى‌باشيد كه ميل به شما داشته باشند
و نه ياران توانائى كه نيازمند به شما گردند،
نيستيد شما مگر مانند شترهائى كه ساربانهايشان ناپيدا هستند
چون از طرفى گرد آيند از طرف ديگر پراكنده شوند،
سوگند بخدا شما براى افروخته شدن آتش جنگ بد مردمى باشيد
با شما نيرنگ ميكنند شما حيله نميكنيد،
شهرهاى شما را تصرف ميكنند شما خشمگين نمى‌شويد،
دشمن بخواب نميرود، شما را خواب غفلت ربوده فراموشكار هستيد.
سوگند بخدا شكست خورده‌اند كسانى كه با يك‌ديگر همراهى نكردند،
سوگند بخدا گمان ميكنم اگر جنگ شدت يابد و آتش مرگ افروخته شود
شما مانند جدا شدن سر از بدن از پسر ابى‌طالب جدا خواهيد شد،
سوگند بخدا مرديكه دشمن را بطورى بر خود چيره كند كه گوشتش را بدون اينكه چيزى بر استخوان باقى بماند بخورد و استخوان را شكسته پوستش را جدا سازد
ناتوانى و بى‌حميتى او بسيار و قلب و آنچه او را از اطراف سينه فرا گرفته ضعيف است.
اى شنونده!
اگر تو ميخواهى در ناتوانى و بى‌حميتى مانند اين مرد باش،
و اما من بخدا سوگند پيش از آنكه بدشمن فرصت و توانائى دهم با شمشيرهاى شرفى چنان باو خواهم زد كه ريزه استخوانهاى سر او بپرد، بازوها و قدمهايش قطع شود
پس از كوشش من اختيار فتح و پيروزى با خداست.