نور، آغاز بی‌پایان!
وقتی مکانیسم نورانی قلبت فعال میشه، این شروع و آغاز یک سیر صعودی و تکاملی نورانیت قلب است که روز به روز بر این نورانیت اضافه می‌شود و این مسیر انتها ندارد و این آغاز بی‌پایانی است که در نقطه اُپتیموم خود یعنی حداکثر نورانیت قلبت، در بی‌نهایت، متوقف میشوی «Stop at infinity» و این همان رسیدن به جاودانگی است! خلود در ابدیت!
برای خالق نور، آغاز و انتها، بی‌معناست «وَ اللَّهُ يَبْقَى بِلَا مُبْقٍ»! «فَأَنْتَ بَادِي الْأَبَدِ وَ قَادِمُ الْأَزَلِ‏».
اما برای قلبی که مخلوق این خالق نور است، نقطه آغاز خلقت نور دنیای درونش، شروع حیات طیبه جاویدان است و نقطه اپتیموم و درجه نورانیت نیز، برای هر قلبی، میزانی معین است که باید به آن ظرفیت نورانی برسد و در درجه خود، علیرغم توقف در این درجه نورانی، حیات ابدی، با همین نور تا بی نهایت ادامه پیدا میکند، لذا این مخلوق نورانی، که حیات را آغاز کرده، تا خدا خداست، او هم زنده است و زندگی میکند «إِنَّ أَهْلَ الْجَنَّةِ يَبْقَوْنَ بِمُبْقٍ لَهُمْ» که این زندگی از لحظه خلقت این نور آغاز می شود و با مرگ دنیایی، متوقف نشده و همچنان استمرار پیدا میکند و در عوالم بعدی، ادامه می‌یابد و برای آن، انتهایی نخواهد بود «سِدْرَةِ الْمُنْتَهى». انگاری برای همیشه دستت تو دست خداست! 
در مسیری نورانی قدم بر میداری که هرگز قطع نمی شود: «علی علیه السلام: … قَالَ أَنْ جَعَلَ لِي مَرَدّاً فِي حَيَاةٍ لَا انْقِطَاعَ لَهَا: مرا در زندگى در راهى گذاشته كه هرگز قطع نمى‌‏شود»
+ مقاله‌های «نور جاویدان» و «نور ابدیّت».

این خلود و جاودانگی، آغازی دارد [آغاز خلقت] که همان لحظه شکفتن نور هدایت در قلب سلیم است «نَوَّرَ الشّجرُ: درخت شكوفه داد» و این آغاز، بی انتها و بی‌پایان خواهد بود! بیایید خودمان را برای این حیات طولانی آماده کنیم «اسْتَعِدَّ لِلْحَيَاةِ الطَّوِيلَةِ»! 
امام على عليه السّلام:
«أَيُّهَا اَلنَّاسُ وَ إِنَّا خُلِقْنَا وَ إِيَّاكُمْ لِلْبَقَاءِ لاَ لِلْفَنَاءِ وَ لَكِنَّكُمْ مِنْ دَارٍ إِلَى دَارٍ تُنْقَلُونَ فَتَزَوَّدُوا لِمَا أَنْتُمْ صَائِرُونَ إِلَيْهِ وَ خَالِدُونَ فِيهِ»، «اى مردم ما و شما براى فنا و معدوم شدن آفريده نشده‌ايم بلكه براى بقا و جاودانى آفريده‌شده‌ايم و با مرگ فانى نميشويد فقط‍‌ بمنزل و جايگاه ديگرى منتقل مى‌گرديد پس زاد و توشه برگيريد براى آن جهانى كه بطرف او خواهيد رفت و در آنجا جاودانى هستيد.»

امام على عليه السلام:
«سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي خَلَقَ الدُّنْيَا لِلْفَنَاءِ وَ الْبُيُودِ وَ الْآخِرَةَ لِلْبَقَاءِ وَ الْخُلُودِ»
پاكا خدايى كه دنيا را از بهر نيستى و نابودى آفريد، و آخرت را از براى ماندن و جاودانگى!

«يَا أَهْلَ الْجَنَّةِ خُلُودٌ فَلَا مَوْتَ وَ يَا أَهْلَ النَّارِ خُلُودٌ فَلَا مَوْتَ»
«لَا مَوْتَ أَبَداً أَيْقِنُوا بِالْخُلُودِ»

علامت مشخصه رسیدن به این نقطه اتصال نورانی اینه که در مشکلات و پیشامدهای زندگی، این نور قطع نخواهد شد بلکه ازدیاد پیدا میکند و این فرایند سیر صعودی دارد. بعبارت دیگر هیچ حادثه‌ای، نه تنها موجب قطع رابطه نورانی قلب با خالق خویش نمی‌شود که این ارتباط را قوی تر و مستحکمتر و نزدیکتر میکند و این سنت الهی است که با ابتلائات و گرفتاریها، بندگان خود را بیازماید که عکس العمل کدامیک نتیجه اش قطع رابطه با خداست و کدامیک استمرار رابطه با نور خداست بطوریکه می‌تواند گزینه خوب و جانشینی شایسته، برای به خدمت گرفتن و استخدام در محضر الهی باشد! انگاری مثل فرشتگان بطور کامل، به استخدام خدا در میای و از خودت دیگه رای و نظر و تمنا و آرزو نداری و منتظری ماموریتی بهت محوّل بشه تا اونو بی کم و کاست اجرا کنی.

«جَعَلَ الدُّنْيَا دَارَ الْأَعْمَالِ وَ جَعَلَ الْآخِرَةَ دَارَ الْقَرَارِ لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَساؤُا بِما عَمِلُوا وَ يَجْزِيَ الَّذِينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى‏»

کسی که دست از تمناهای خودش برنمیداره، در اولین پیشامد ناگوار، دست خدا رو ول میکنه میره سراغ قبیله شیطان که به ساز او برقصند! این اشتباه مرگبار او در حقیقت «پایانِ بی آغاز» اوست! یعنی حسود، عمدا نخواست که با نور، مسیر بی پایان سیر به سمت نور حقیقت را آغاز و استمرار دهد و تا رسیدن به نقطه اپتیموم خود، تلاش نماید، بلکه بدون دست گذاشتن در دست فرشته نگهبان، آغاز نکرده، به داستان خود خاتمه داد!
حوادث، غربالگر دنیای پنهان و مخفی درون قلبها هستند و دست همه مدعیان را بخوبی رو میکنند «إِنَّ اَلنَّاسَ عَبِيدُ اَلدُّنْيَا وَ اَلدِّينُ لَعْقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَايِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلاَءِ قَلَّ اَلدَّيَّانُونَ».

امام حسین علیه السلام:
قَالَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فِي مَسِيرِهِ إِلَى كَرْبَلاَءَ
إِنَّ هَذِهِ اَلدُّنْيَا قَدْ تَغَيَّرَتْ وَ تَنَكَّرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُهَا فَلَمْ يَبْقَ مِنْهَا إِلاَّ صُبَابَةٌ كَصَابَّةِ اَلْإِنَاءِ وَ خَسِيسُ عَيْشٍ كَالْمَرْعَى اَلْوَبِيلِ أَ لاَ تَرَوْنَ أَنَّ اَلْحَقَّ لاَ يُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ اَلْبَاطِلَ لاَ يُنْتَهَى عَنْهُ لِيَرْغَبَ اَلْمُؤْمِنُ فِي لِقَاءِ اَللَّهِ مُحِقّاً فَإِنِّي لاَ أَرَى اَلْمَوْتَ إِلاَّ اَلْحَيَاةَ وَ لاَ اَلْحَيَاةَ مَعَ اَلظَّالِمِينَ إِلاَّ بَرَماً
إِنَّ اَلنَّاسَ عَبِيدُ اَلدُّنْيَا وَ اَلدِّينُ لَعْقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَايِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلاَءِ قَلَّ اَلدَّيَّانُونَ.
فرمود در بين راه كه عازم كربلا بود:
اين دنيا تغيير كرده و منفور شده است خوبيهايش رفته.و باقى نمانده از دنيا مگر ته‌مانده‌اى همچون كاسه‌اى كه در ته آن مختصرى بماند.مختصر زندگى بى‌ارزشى همچون چراگاه خطرناك مگر شما مشاهده نميكنيد كه بحق عمل نميكنند و از باطل گريزان نيستند،بايد مؤمن دل به ديدار پروردگار خود ببندد در حالى كه طالب حق است.من مرگ را جز حيات و زندگى نمى‌بينم و زنده ماندن با ستمگران را جز بدبختى، مردم بنده دنيايند و دين بر سر زبانهاى آنها آويزان است آن را مى‌چرخانند بر محور زندگى خود،وقتى بوسيله بلا آزمايش شدند دين‌داران كم خواهند بود.

در حقیقت تنها قلوبی که با نور حقیقت زوج و قرین شده اند توفیق دستیبای به خلود و ابدیت و جاودانگی را تجربه خواهند نمود «وَ لَهُمْ فيها أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَ هُمْ فيها خالِدُونَ».
رسیدن به نقطه پایداری که هیچ عاملی نتونه تمرکزتو بهم بزنه! «قُلْنا يا نارُ كُونِي بَرْداً وَ سَلاماً عَلى‏ إِبْراهِيمَ» زمانی که آتش حوادث، براى ابراهيم سرد و بى‌‏آسيب می شود! و هیچ فرد ناآرام و ناراحتی، نمی تواند ناآرامی و ناراحتی خودش را به تو منتقل نماید! و عاملی برای تغییر حال تو نخواهد بود!
«فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فيهِ مِنْ رُوحي‏ فَقَعُوا لَهُ ساجِدينَ» انگاری وقتی به این خلود می رسی همه چیز برای تو سجده می کنند «اسْجُدُوا لِآدَمَ»! و داستان  قصه اصحاب کهف تکرار می شود.