«خَرَصْتُ‏ النَّخْلَ ، إذا حَزَرْتَ ثمرَه»
كفعل‏ الْخَارِصِ‏ في خرصه!
مثل عمل كسى است كه از روى حدس و گمان، مقدار ميوه‏‌ها را بر درخت تخمين مى‌‏زند.
«حَزَرْتُ‏ النخلَ: إذا خرصته»
[دقت شود «حزر» با «حرز» اشتباه نشود.]
«الخَرْصُ‏: الحَزْرُ، و الحَدْسُ و التَّخْمِينُ»
«خَرَصَ‏ العَدَدَ»
+ «حدس»
+ «خمن»
ریشه این کار شک است [حسادت]!
با شک و ظنّ، یه چیزی میپرونه و پیِ‌شو میگیره تا حرف دروغشو به کرسی بنشونه!
الْخَرْصُ‏ : حزر الثّمرة
كم‏ خَرْصُ‏ أرضك؟
أصل الخرص: التظنّى فيما لا يستيقنه،
و منه قيل: خرصت النخل و الكرم إذا حزرت ثمره،
لأنّ الحزر انّما هو تقدير بظنّ لا احاطة.
مرده باد حسودی که بی‌شرمانه و وقیحانه، بدون هیچ سند و مدرکی، و صرفا با سوء ظنّ و حدس و گمان خودش و تایید کلام شیطانی که به شنیدن حرفهای او عادت کرده و از او تبعیت میکنه، به اهل نور تهمت میزنه! قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ!
به معارین و اهل شک حسود که نسبت به معالم ربانی یقین ندارند و لذا هر چه علم از او کسب می‌کنند همه را به هدر می دهند و چون به او مشکوک هستند لذا بر مبنای ظن و گمان خود می‌بُرند و می‌دوزند!
«قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ‏ الذين يخرصون الدين بآرائهم من غير علم و لا يقين‏»،
به این کارشان و اقدامشان از روی شک و گمان «خرص» می گویند که کار بسیار غلطی است و خداوند در قرآن کریم این اهل شک نسبت به معالم ربانی را لعنت کرده است «قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ».
این حسود معار به شک باطل خودش عمل میکنه و به معالم ربانی یقین نداره! قبول نداره که با یاد معالم ربانی میشه دل از گناه کند! و تولید آرامش و عمل صالح نمود.
الخرص: اختلاق على الظنّ من دون استناد الى أساس متين.
این حسود، از پیش خودش میبُره و میدوزه!
(بر مبنای حدس و گمان و شک خودش اقدام میکنه و کار بدی میکنه !)
[خرص – غمر – شک – ظن]:
قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ (10)
الَّذِينَ هُمْ فِي غَمْرَةٍ ساهُونَ (11)
«قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ» يعنى: لعنت بر دروغگويان، يعنى بر آنان كه دروغ بر خدا و رسول مى‌‏بندند.
ابن عباس گفته است يعنى: لعنت بر شكّاكان.
واژه حزر و حرز با هم اشتباه نشن! چون بعضی از کتب لغت اشتباه تایپ کردند!
کتاب لغت مجمع البحرين   ج‏3   265
(حزر)
… و الحَزْرُ: التقدير و الخرص، و الحَازِرُ الخارص،
يقال‏ حَزَرْتُ‏ الشي‏ءَ من بابي ضرب و قتل قَدَّرْته.
و منه” حَزَرْتُ‏ النخلَ” إذا خرصته.
حَزَرَ الشي‏ءَ : آن چيز را با حدس و گمان تخمين زد.
[شک و یقین – خرص – ظنّ] :
همه، جز عده قلیلی، نسبت به معالم ربانی صاحبان نور شک دارند «يَخْرُصُونَ» لذا چون یقین به این نور علم ندارند، نمی‌توانند با یاد معالم ربانی از دلخواه و تمنای خود بگذرند و عمل صالح تولید کنند، در نتیجه هم خودشان گمراه می‌شوند و هم تابعین خود را گمراه می‌نمایند «ضَلُّوا وَ أَضَلُّوا» و این ویژگی شک نسبت به معالم ربانی در واژه «خرص» چه زیبا مفهوم خود را می‌رساند!
اهل یقین به معالم ربانی صاحبان نور، هدایت‌یافتگان اندک روزگار خود هستند.