A Heart Without Light Is a Withered Heart!
“There is nothing fresh or dry but it is [written] in a Clear Book” (Qur’an 6:59)
The Qur’an teaches us that every state of existence — whether fresh and alive (ratb) or dry and withered (yabis) — is recorded in the Clear Book. This is not only about plants or material realities, but also about the inner states of human hearts.
A heart filled with divine light is like a green and fresh tree (khidr, ratb): alive, fruitful, and constantly renewed by the flow of guidance. Such a heart is connected to its heavenly source and remains vibrant in the face of life’s storms.
In contrast, a heart without light is a yabis heart: dry, withered, and unfruitful. It has turned away from its teacher of divine light, consumed by envy and heedlessness, losing the vitality of true faith. Just as a barren land cannot grow crops, such a heart cannot produce righteous deeds or bear the fruits of wisdom.
Yet the Qur’an also shows that yabis can carry a praiseworthy meaning when connected to the path of divine guidance:
“Strike for them a path in the sea, dry (yabis), without fear of being overtaken or drowning” (Qur’an 20:77).
Here, yabis is not barrenness but stability — a firm, safe way through the raging sea. For those who entrust their hearts to the teacher of light, God opens a secure path in the very midst of daily anxieties and storms.
🌱 The message is clear:
Khidr and ratb — the green and fresh — symbolize hearts of light.
Yabis — the withered — symbolizes hearts consumed by envy.
And for the faithful, yabis also means a path of firmness and trust in God, even in the sea of life’s trials.
A heart without light is withered.
But a heart anchored in divine light will always remain alive, fresh, and fruitful.
A heart without light is a withered heart!
Truly, when the heart is without light, it feels heavy, dry, and lifeless.
Light — whether the warmth of love, the brightness of hope, or the illumination of understanding — rejuvenates the very core of our being. It is like the sun breaking through storm clouds, bringing life back to the barren land. 🌟💖
Remember: even in the darkest moments, there is always a way for light to enter.
Sometimes it begins as a faint glimmer, yet it can grow and fill the heart with renewed strength and peace.
So never stop seeking that light, my friend. ✨🌿
Soften my heart, O Lord, and make it alive with Your light!
قلب بدون نور، قلب پژمرده است!
در واقع قلب بدون نور پژمرده و سنگین می‌شود.
نور، چه گرمای عشق باشد، چه روشنایی امید، یا روشنایی درک، قلب ما را جوان می‌کند.
مانند این است که خورشید پس از طوفان از میان ابرها آشکار می‌شود و روح شادابی و زندگی و حیات را به منظره دنیای درون ما باز می‌گرداند. 🌟💖
به یاد داشته باشید، حتی در تاریک‌ترین لحظات، همیشه این فرصت وجود دارد که با نور، راه خود را پیدا کنیم. گاهی اوقات نور کوچکی است، اما می‌تواند تاثیر بزرگی داشته باشد و رشد کند و قلب ما را پر از انرژی تازه کند. به دنبال آن نور باش، دوست من! ✨🌿
قلبم را نرم کن، پروردگارا!
«یبس» در معنای ممدوح، یکی از هزار واژۀ مترادف «نور الولایة»،
و در معنای مذموم، یکی از هزار واژۀ مترادف «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«يابس النبت»
«امرأة يبس»
مذموم:
«وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلاَّ في كِتابٍ مُبينٍ»
«وَ سَبْعَ سُنْبُلاتٍ خُضْرٍ وَ أُخَرَ يابِساتٍ»
ممدوح:
«فَاضْرِبْ لَهُمْ طَريقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً»
…
«اليبس ما يبس من النبات و غيره، و مكان يبس و يبس. بمعنى، اليبس مكان يبس أي يابس لا رطوبة فيه، قال اللّه (تعالى): طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً ،
و قال بعضهم: و امرأة يبس، لا تنيل خيرا قال: إلى عجوز شنة الوجه يبس، من الضياء.»
«یَبَس» به معنای چیزی است که از گیاه یا غیر آن خشک شده باشد.
«مکان یبس» یا «یبس» یعنی جایی خشک که هیچ رطوبتی در آن نیست.
خداوند متعال فرموده است: «طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً» (طه/۷۷).
برخی نیز گفته‌اند: «زن یَبَس» یعنی زنی که خیری از او به دست نمی‌آید.
چنان‌که گفته‌اند: «پیرزنی با چهره‌ای پژمرده و خشک، که بهره‌ای از روشنی و نور ندارد.»
این توضیح لغوی نشان می‌دهد که «یبس» همیشه بار منفی دارد (خشکی، بی‌ثمر بودن، بی‌نور شدن)، مگر وقتی که در قرآن به «طریق یبس» در دریا اشاره می‌شود، که معنای ممدوح پیدا می‌کند: خشکی‌ای امن، راهی استوار و مطمئن در دل طوفان‌ها.
المُجَفَّفات [جفّ] : خشكبار و سبزى خشك.
سبزی، یه روزی سبز بوده و با طراوت و با رطوبت!
اما حالا شده سبزی خشک بسته بندی شده!
چی شده؟ رابطۀ اون با آب قطع شده!
+ «وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ أَ فَلا يُؤْمِنُونَ»
قطع رابطه با آب، میشه عدم حیاة.
قلب بی‌نور، قلب خشکیده است! وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلاَّ في كِتابٍ مُبينٍ!
یعنی آمار اهل نور و اهل حسادت، نزد آل محمد ع معلوم است.
داستان تکراری معارین حسود و مستقرین!
داستان تکراری هفت سنبلۀ سبز و هفت سنبلۀ خشک! وَ سَبْعَ سُنْبُلاتٍ خُضْرٍ وَ أُخَرَ يابِساتٍ!
یبوست:
يبس: يُبوسة، جَفاف، بَوار
المُجَفَّفات [جفّ] : خشكبار و سبزى خشك.
يبوست: إمساک
«یبس – جرز – وادی غیر ذی زرع»
[یبس – رطب – جسد]:
«يبس: إذا جفّ بعد رطوبته»
+ «جسد – الْجَسَدُ من الدَّم: ما يبس»
وقتی رابطه قلبی با منبع نورانی که عامل رطوبت و طراوت و سبزی «خضر» قلب است قطع شود اینجوری یبس و جسد می شود.
قلب ما بدون نور معالم ربانی، خشک و یبس است و جسدی بیش نیست و وادی غیر ذی زرع است و با نگاه نورانی خاطرات علمی ماخوذ از صاحبان نور که ملک موکل به قلب القاء و الهام می‌کند و یقین و آرامش را تزریق می نماید حالا این قلب باطراوت و سبز و نورانی و دارای حیات است و قلب خشکیده اهل شک حسود تاریک و بدون نور حیات است.
«یبس» – «خضر» و «رطب»
تقابل قلب سبز و تازه با قلب خشکیده و پژمرده.
قلب بی‌نور، قلب خشکیده و پژمرده است!
وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلاَّ في كِتابٍ مُبينٍ!
معنای لغوی «یبس»
«يابِس» به معنای خشک، پژمرده، بی‌آب و بی‌روح.
«يابس النَّبت» یعنی گیاهی که آب و شادابی‌اش را از دست داده است.
متضاد «رَطْب» (تر و تازه) و «خُضر» (سبز و زنده).
کاربرد قرآنی
وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلاَّ في كِتابٍ مُبينٍ (انعام/۵۹)
هیچ تر و خشکی نیست مگر در کتابی روشن ثبت شده.
سَبْعَ سُنْبُلاتٍ خُضْرٍ وَ أُخَرَ يابِساتٍ (یوسف/۴۳)
هفت خوشۀ سبز و هفت خوشۀ خشکیده؛ نماد برکت و قحطی.
یبس در معنای ممدوح (نور)
گاهی «یبس» به معنای ثبات و استواری می‌آید؛
خشکی در این معنا نشانهٔ استواری و پایداری در راه حق است.
قلبی که در برابر طوفان حسد و تمنّا محکم می‌ایستد و از مسیر نور ولایت خارج نمی‌شود، در حقیقت «یبس» ممدوح است.
یبس در معنای مذموم (حسد)
بیشتر کاربرد «یبس» در قرآن و حدیث ناظر به معنای مذموم است:
خشکی، پژمردگی، و بی‌ثمری.
قلب حسود، چون پشت به نور معلم ربانی کرده، پژمرده است؛ نه سبزی «خضر» دارد، نه طراوت «رطب».
چنین قلبی مثل زمین بی‌باران است: خاک دارد، اما هیچ رویشی در آن نیست.
پیوند با مقالۀ «خضر»
همان‌طور که گفتیم:
قلبی که به قبلهٔ نورانی روی کرده، همیشه سبز و باطراوت است.
اما قلبی که از این نور محروم شود، خشکیده و یابس است.
«خضر» نشانهٔ قلب زنده؛ «یبس» نشانهٔ قلب حسود و مرده.
یبس = نماد قلب‌های بی‌نور، خشکیده، و بی‌ثمر.
در مقابل، رطب و خضر = نماد قلب‌های نورانی، تازه و زنده.
قرآن می‌گوید: هر سبزی و هر خشکی، همه در کتاب مبین ثبت است؛ یعنی هر دلی که سبز شود یا خشک بماند، همه در علم الهی آشکار است.
پس راز سبزی و طراوت دل، اتصال به معلم نورانی است؛
و راز خشکی و پژمردگی دل، حسد و جدایی از نور. 🌿🔥
یبس در معنای مذموم (حسد)
قرآن کریم در دو موضع مهم «یبس» را در تقابل با «رطب» و «خضر» بیان کرده است:
کتاب مبین و آمار اهل نور و اهل حسد
«وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُها إِلاَّ هُوَ وَ يَعْلَمُ ما فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلاَّ يَعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ في ظُلُماتِ الْأَرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلاَّ في كِتابٍ مُبينٍ» (انعام/۵۹)
«رطب» اشاره به اهل نور دارد: دل‌های زنده، تازه، و متصل به معلم ربانی.
«یابس» اشاره به اهل حسد دارد: دل‌های خشکیده و پژمرده که پشت به نور کرده‌اند.
خداوند می‌فرماید: تمام این آمار ـ چه اهل نور، چه اهل حسد ـ نزد ما و در «کتاب مبین» معلوم است. یعنی در پیشگاه امامِ معصوم، شمار و هویت هر دل نورانی و هر دل خشکیده روشن است.
رؤیای فرعون و تعبیر یوسف علیه‌السلام
«إِنِّي أَرى سَبْعَ بَقَراتٍ سِمانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجافٌ وَ سَبْعَ سُنْبُلاتٍ خُضْرٍ وَ أُخَرَ يابِساتٍ…» (یوسف/۴۳)
و در تعبیر یوسف صدیق علیه‌السلام:
«سَبْعِ سُنْبُلاتٍ خُضْرٍ وَ أُخَرَ يابِساتٍ…» (یوسف/۴۶)
«سبع سنبلات خضر» نماد اهل نور است: دل‌هایی که در سبزی ولایت روییده‌اند.
«سبع سنبلات یابسات» نماد اهل حسد است: دل‌هایی که پژمرده و خشکیده‌اند.
این تقابل نشان می‌دهد که همان‌طور که در عالم طبیعت، خشکی مقابل سبزی است، در عالم دل‌ها نیز حسد در مقابل نور قرار می‌گیرد.
یبس در معنای ممدوح (نور)
اما در مواردی «یبس» معنایی مثبت و نورانی دارد:
«وَ لَقَدْ أَوْحَيْنا إِلى مُوسى أَنْ أَسْرِ بِعِبادي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَريقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى» (طه/۷۷)
«طریق یبس» یعنی راهی خشک و استوار در دل دریا.
این راه، نشانهٔ ثبات و پایداری اهل نور در سفر معنوی‌شان است.
همان‌طور که دریا با امواج متلاطم می‌خواست بنی‌اسرائیل را ببلعد، ولی راه یبس برایشان گشوده شد، قلب نورانی نیز در طوفان‌های حسد و تمنّا گم نمی‌شود و از مسیر نورانی خود خارج نمی‌گردد.
یبس مذموم = حسد، خشکی، پژمردگی دل، بی‌ثمری و بی‌حاصلی.
یبس ممدوح = ثبات، پایداری، و راه مطمئن نور در میان طوفان‌ها.
پس دل اگر به قبلهٔ نورانی وصل شود، حتی در وسط دریا نیز راه یبس و مطمئن خواهد داشت؛ اما اگر پشت به نور کند، در خشکی حسد پژمرده خواهد شد.
🌱 دلنوشته: از خشکی حسد، به راه سبز نور
پروردگارا،
گاهی قلبم مثل زمین بی‌باران می‌شود؛
خشک، بی‌ثمر، و پژمرده.
نه آبی از آن می‌جوشد،
نه سبزی در آن می‌روید.
ای خدای کتاب مبین،
تو گفتی:
«وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلَّا في كِتابٍ مُبينٍ»
همهٔ برگ‌های سبز و برگ‌های خشک نزد تو آشکار است.
مگذار برگ وجود من در صف یابسات ثبت شود؛
مرا از برگ‌های سبز شجرهٔ ولایت قرار ده.
ای خدای یوسف صدیق،
که سنبل‌های سبز را از خشکیده جدا کردی،
دل مرا هم از سنبلات یابسات حسد جدا کن،
و در خوشه‌های سبز اهل نور قرار بده.
ای خدای موسی کلیم،
همان‌طور که در دل دریا راه یبس برای اهل ایمان گشودی،
در دل این زندگی پر از موج و طوفان،
راهی مطمئن و استوار پیش پای ما بگذار.
پروردگارا،
ما را از یبس حسد به یبس نور برسان؛
از خشکی پژمردگی، به ثبات و پایداری.
از دل تاریک، به قلبی سبز و زنده،
به حیات طیبه‌ای که وعده داده‌ای.
فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً 🌿✨
[سورة طه (۲۰): الآيات ۷۷ الى ۸۶]
وَ لَقَدْ أَوْحَيْنا إِلى مُوسى أَنْ أَسْرِ بِعِبادِي
فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى (۷۷)
و در حقيقت به موسى وحى كرديم كه:
«بندگانم را شبانه ببر،
و راهى خشك در دريا براى آنان باز كن كه نه از فرارسيدن [دشمن] بترسى و نه [از غرق‌شدن] بيمناك باشى.»
«طریق یبس»؛ راه استوار در دل طوفان
خداوند به موسی علیه‌السلام دستور داد:
«راهی خشک (یَبَس) در دریا برایشان باز کن» (طه/۷۷).
«یبس» در اینجا معنای ممدوح دارد: خشکی‌ای که به معنای ثبات و استواری است.
دریا مظهر آشفتگی، غرق‌شدن و تلاطم امواج است، ولی در دل همان دریا، راهی خشک و امن برای اهل ایمان باز شد.
این «طریق یبس» نماد راه اهل نور است:
راهی که در دل بحران‌ها و طوفان‌ها، محکم و روشن باقی می‌ماند.
تقابل با یبس مذموم
یبس مذموم همان دل خشکیده اهل حسد است؛ دلی بی‌ثمر، مثل گیاهی پژمرده.
اما یبس ممدوح، راهی استوار است که در اوج دریا (که نماد فتنه‌هاست) گشوده می‌شود.
اهل حسد در خشکی پژمردگی می‌مانند؛ اما اهل نور در خشکی استواری قدم برمی‌دارند.
نجات اهل نور و هلاکت اهل باطل
در ادامه آیات (طه/۷۸):
«فرعون با لشکرش ایشان را دنبال کرد، و دریا آنان را فرا گرفت.»
اهل نور از راه یبس گذشتند.
اهل باطل، همان مسیر را دیدند، ولی چون نور نداشتند، در دل همان دریا نابود شدند.
این نشان می‌دهد که «یبس» یک راه ظاهری نیست، بلکه راهی معنوی است؛ فقط برای دلی که به نور معلم ربانی متصل است.
راه یبس و سفر معنوی
خداوند به بنی‌اسرائیل فرمود: «لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى» (طه/۷۷)
یعنی در این طریق نورانی هیچ ترسی از دشمن و هیچ بیمی از غرق‌شدن نیست.
این همان سفر معنوی است: حرکت در مسیری استوار، بی‌هراس از حسودان، بی‌دلهره از تمنّای دنیا.
این راه فقط برای «قلب سبز» باز می‌شود، نه برای «قلب خشکیده».
آزمون بعد از طریق یبس
پس از نجات، خداوند می‌فرماید:
«ما قوم تو را آزمودیم، و سامری آنان را گمراه ساخت.» (طه/۸۵)
یعنی حتی پس از عبور از طریق یبس، دل باید همچنان سبز بماند.
اگر به سراغ «گوسالهٔ سامری» (نماد حسد و تمنّا) برود، دوباره پژمرده می‌شود.
یبس ممدوح: راه استوار اهل نور در دل بحران‌ها.
یبس مذموم: خشکی و پژمردگی اهل حسد.
قلب مؤمن با نور ولایت، حتی در دل دریای متلاطم، راه یبسِ مطمئن دارد.
اما قلب حسود، حتی در زمین خشک هم بی‌ثمر است.
🌱 این آیات در حقیقت می‌گویند:
هر که با نور حرکت کند، دریا برایش راه می‌شود؛
و هر که بی‌نور باشد، خشکی دلش او را غرق می‌کند.
✨ یبس ممدوح؛ طریق امن در دل اضطراب‌ها
خدای مهربان به موسی علیه‌السلام فرمود:
«فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى» (طه/۷۷)
این یعنی:
اگر دل را به معلم نورانی بسپاری،
در دل پراضطراب‌ترین لحظه‌های زندگی،
راهی امن و خشک برایت باز می‌شود؛
راهی استوار که در آن ترسی از دشمن نیست و بیمی از غرق‌شدن وجود ندارد.
زندگی روزمره پر از تلاطم است: بحران‌ها، حسادت‌ها، بی‌مهری‌ها.
اما قلبی که به نور متصل است، همیشه راه «یبس» دارد: مسیری محکم و مطمئن.
این همان معجزهٔ ولایت است: باز شدن راهی که در ظاهر بسته است.
همان‌گونه که دریا برای موسی و پیروانش شکافته شد،
برای اهل نور هم در دل مشکلات،
راهی روشن و امن شکافته خواهد شد.
🌱 دلنوشته دعاگونه
پروردگارا،
در دل طوفان زندگی،
راه یبس را برایم باز کن.
خدایا،
وقتی امواج اضطراب و حسد مرا احاطه می‌کنند،
به نور معلم ربانی،
راهی خشک و امن در دل دریا برایم بگشا.
مگذار در غرقاب تمنّاها فرو روم؛
مگذار از طوفان‌ها بهراسَم.
ای مهربان،
همان‌طور که به موسی گفتی:
«لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى»،
به دلم آرامش بده،
و مرا در مسیر استوار اهل نور ثابت‌قدم بدار. 🌿✨
دلنوشته: راه یبس در دل دریا
پروردگارا،
زندگی من گاهی دریایی متلاطم است؛
امواج نگرانی،
طوفان حسد،
و گرداب تمنّا می‌خواهد مرا در خود ببلعد.
اما تو همان خدایی هستی که به موسی گفتی:
«فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى».
ای خدای مهربان،
وقتی راه‌ها در نگاه من بسته است،
تو راهی خشک و امن در دل دریا می‌گشایی.
راهی که محکم است، استوار است،
راهی که تنها اهل نور می‌بینند،
راهی که از میان موج‌ها می‌گذرد اما دل را نمی‌لرزاند.
خدایا،
من هم مسافر این دریا هستم،
اما بدون تو، بی‌راهه می‌روم و در اضطراب غرق می‌شوم.
به نور معلمت،
به ولایت دوستانت،
بر دلم عصای سبز موسی را بزن،
تا راه یبس من آشکار شود.
ای آرامش دل‌ها،
به من بنوشان آن ندا را:
«لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى»؛
که نه از دشمنان بترسم،
و نه از غرق‌شدن در امواج بی‌رحم زندگی هراسان شوم.
پروردگارا،
مرا در طریق یبس نگه دار؛
در راهی که خشک است و سرشار از حیات،
راهی که امن است و پر از شکوفه‌های امید،
راهی که دل را به تو می‌رساند.
🌱 خدایا،
در دل دریاها و طوفان‌های زندگی،
مرا از اهل نور قرار ده،
تا با آرامش و ثبات،
از طریق یبس به سوی تو بازگردم.
إِلَهِي وَ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي دَعَاكَ بِهِ عَبْدُكَ وَ نَبِيُّكَ مُوسَى بْنُ عِمْرَانَ إِذْ قُلْتَ تَبَارَكْتَ وَ تَعَالَيْتَ وَ نادَيْناهُ مِنْ جانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ وَ قَرَّبْناهُ نَجِيًّا وَ ضَرَبْتَ لَهُ طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً وَ نَجَّيْتَهُ وَ مَنْ مَعَهُ [تَبِعَهُ] مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَ أَغْرَقْتَ فِرْعَوْنَ وَ هَامَانَ وَ جُنُودَهُمَا وَ اسْتَجَبْتَ لَهُ دُعَاءَهُ وَ كُنْتَ مِنْهُ قَرِيباً يَا قَرِيبُ أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُعِيذَنِي مِنْ شَرِّ خَلْقِكَ وَ تُقَرِّبَنِي مِنْ عَفْوِكَ وَ تَنْشُرَ عَلَيَّ مِنْ فَضْلِكَ مَا تُغْنِيَنِي بِهِ عَنْ جَمِيعِ خَلْقِكَ وَ يَكُونُ لِي بَلَاغاً أَنَالُ بِهِ مَغْفِرَتَكَ وَ رِضْوَانَكَ يَا وَلِيِّي وَ وَلِيَّ الْمُؤْمِنِين.
🌱 دلنوشته: طریق یبس، راه نجات
إِلَهِي…
به همان نامی تو را می‌خوانم که بنده و پیامبرت موسی بن عمران علیه‌السلام تو را خواند؛
آنگاه که او را از جانب راست طور ندا دادی،
او را به نجوا نزدیک کردی،
و برایش در دریا طریقی یبس شکافتی،
او و همراهانش را نجات دادی،
و فرعون و هامان و لشکرشان را غرق کردی.
ای خدای نزدیک،
همان‌طور که دعای موسی را شنیدی و اجابت کردی،
دعای مرا هم بشنو و اجابت کن.
پروردگارا،
در دل دریاهای زندگی من هم راه یبس بگشا؛
راهی خشک، امن، و استوار،
تا در میان امواج ترس و تلاطم تمنّا غرق نشوم.
ای مهربان،
من را از شرّ دشمنان بیرونی و درونی‌ام پناه ده،
از وسوسهٔ حسد، از طوفان غفلت، از غرور نفس.
مرا به عفوت نزدیک کن،
و از فضلت بر من بگستران،
آن‌قدر که از همۀ مخلوقاتت بی‌نیاز شوم،
و تنها به تو تکیه کنم.
ای ولیّ من،
ای ولیّ مؤمنان،
راه یبس را در دل این دریای متلاطم برایم نگه دار،
تا با آن، به مغفرت و رضوانت برسم.
✨ این دعا به ما یاد می‌دهد:
همان‌طور که موسی با طریق یبس نجات یافت،
هر دلی که به خدا توسل کند و به معلم ربانی بسپارد،
در زندگی روزمره‌اش نیز، در دل بحران‌ها و اضطراب‌ها، راهی امن و استوار خواهد یافت.
عَنِ الرِّضَا ص قَالَ:
لَمَّا أَشْرَفَ نُوحٌ ص عَلَى الْغَرَقِ دَعَا اللَّهَ بِحَقِّنَا فَدَفَعَ اللَّهُ عَنْهُ الْغَرَقَ
وَ لَمَّا رُمِيَ إِبْرَاهِيمُ فِي النَّارِ دَعَا اللَّهَ بِحَقِّنَا فَجَعَلَ النَّارَ عَلَيْهِ بَرْداً وَ سَلاماً
وَ إِنَّ مُوسَى ع لَمَّا ضَرَبَ طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ دَعَا اللَّهَ بِحَقِّنَا فَجَعَلَهُ يَبَساً
وَ إِنَّ عِيسَى ع لَمَّا أَرَادَ الْيَهُودُ قَتْلَهُ دَعَا اللَّهَ بِحَقِّنَا نُجِّيَ مِنَ الْقَتْلِ فَرَفَعَهُ إِلَيْهِ.
این حدیث امام رضا علیه‌السلام حقیقت بسیار مهمی رو روشن می‌کنه:
اینکه نجات انبیای بزرگ الهی در لحظه‌های بحران، به خاطر «دَعَا اللَّهَ بِحَقِّنَا» بوده؛
یعنی متوسل شدن به حقیقت اهل‌بیت علیهم‌السلام.
✨ معنای «دَعَا اللَّهَ بِحَقِّنَا»
این عبارت یعنی:
پیامبران الهی در لحظات سختی، خدا را به حق نور اهل‌بیت علیهم‌السلام خوانده‌اند.
-
نوح علیه‌السلام به حق آنان دعا کرد و از غرق نجات یافت.
-
ابراهیم علیه‌السلام به حق آنان دعا کرد و آتش بر او سرد و سلامت شد.
-
موسی علیه‌السلام به حق آنان دعا کرد و دریا برایش «یَبَس» شد.
-
عیسی علیه‌السلام به حق آنان دعا کرد و از مکر یهود نجات یافت.
پس این حق، امانت الهی در عالم هستی است؛
همان نوری است که خدا به وسیله آن همه چیز را حفظ و هدایت می‌کند.
🌱 پیوند با عمل صالح
اما اینجا یک نکته کلیدی وجود دارد:
فقط شنیدن و دانستن این علوم کافی نیست؛ نجات در گرو عمل کردن به آن‌هاست.
-
اگر ما هم به نور علوم آل محمد علیهم‌السلام عمل کنیم، هر کار صالح ما در حقیقت به حق آن انوار ثبت می‌شود.
-
و آنجاست که در لحظه گرفتاری، وقتی خدا را به حق این انوار و به حق همان اعمال صالح می‌خوانیم، نجات شامل حال ما می‌شود.
این همان است که قرآن فرمود:
«اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُكْراً» (سبأ/۱۳)
یعنی: شکر فقط یک ذکر زبانی نیست؛ شکر حقیقی یعنی عمل کردن به علم الهی.
«دَعَا اللَّهَ بِحَقِّنَا» یعنی ارتباط با سرچشمۀ نور.
این ارتباط با عمل صالح زنده نگه داشته می‌شود.
کسی که به این علوم عمل نکند، نشان می‌دهد که قلباً به آن‌ها محبت ندارد، چون محبت حقیقی، خودش را در عمل نشان می‌دهد.
🌿 دلنوشته دعاگونه
پروردگارا،
به حق محمد و آل محمد،
قلب ما را در عمل به نورشان صادق بدار.
مگذار علومشان تنها بر زبانمان جاری شود و در عملمان پژمرده بماند.
خدایا،
در گرفتاری‌ها، ما را به حق این انوار مقدس نجات بده،
و به ما توفیق بده که هر روز با عمل صالح،
حق این نور را شکرگزار باشیم.
مشتقات ریشۀ «یبس» در آیات قرآن:
وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُها إِلاَّ هُوَ وَ يَعْلَمُ ما فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلاَّ يَعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ في ظُلُماتِ الْأَرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلاَّ في كِتابٍ مُبينٍ (59)
وَ قالَ الْمَلِكُ إِنِّي أَرى سَبْعَ بَقَراتٍ سِمانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجافٌ وَ سَبْعَ سُنْبُلاتٍ خُضْرٍ وَ أُخَرَ يابِساتٍ يا أَيُّهَا الْمَلَأُ أَفْتُوني في رُءْيايَ إِنْ كُنْتُمْ لِلرُّءْيا تَعْبُرُونَ (43)
يُوسُفُ أَيُّهَا الصِّدِّيقُ أَفْتِنا في سَبْعِ بَقَراتٍ سِمانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجافٌ وَ سَبْعِ سُنْبُلاتٍ خُضْرٍ وَ أُخَرَ يابِساتٍ لَعَلِّي أَرْجِعُ إِلَى النَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَعْلَمُونَ (46)
وَ لَقَدْ أَوْحَيْنا إِلى مُوسى أَنْ أَسْرِ بِعِبادي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَريقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى (77)