فقط حواست به قبض و بسط نور قلب خودت باشه و بس! قاصِراتُ‏ الطَّرْفِ!

قصّار نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور است.
که با این باران علم، یعنی نور آل محمد ع ، لباس چرکی آلوده به معصیت ما شسته میشود « القصّار » و این قلب را نورانی به نور آل محمد ع می نماید « قصرت الثوب : بيّضته »
هر وقت تمثال نورانی صاحب نورتو میبینی، انگاری دستت خورده به آخر دنیا!
چرا به معالم ربانی صاحبان نور میگن قصر؟ چون آخرشه: «القصر الغاية»
+ «فصل الخطاب»
اللغة :
… و القصور جمع قصر و هو الدار التي لها سور يكون به مقصورة
و أصله القصر الذي هو الجعل على منزلة دون منزلة
و منه القصير لأنه دون غيره
و القصر الغاية
يقال قصرك الموت لأنه قصر عليه.
فقط حواست به قبض و بسط قلبی خودت باشه و بس! قاصِراتُ‏ الطَّرْفِ!
اقتصار : (اقْتَصَرَ على كذا : به آن چيز بسنده كرد.)
[«الِاقْتِصَارُ عَلَى مَا افْتَرَضَهُ اللَّهُ عَلَيْكَ … فقط حواست به قبض و بسط قلبی خودت باشه و بس!»]:
[ مناقشه – « بِتَوَرُّطِ الشُّبُهَاتِ وَ عُلُوِّ الْخُصُومَاتِ »]:
دنبال مناقشه نباش! سرت به کار خودت باشه! به اون چیزی که باید توجه کنی توجه کن « الِاقْتِصَارُ عَلَى مَا افْتَرَضَهُ اللَّهُ عَلَيْكَ » ، «تکلم فی ما لا یعنیک» چه بدرد تو میخوره؟!
چکار به کار این و اون داری؟!
مواظب قلب و حالات خودت باش، کسی برای کسی کاری نمی تونه بکنه الا اینکه خودت به فکر خودت باشی که با یاد معالم ربانی و فهم قبض و بسط قلبی، مدام مراقب دنیای قلب خودت باشی. پس با این همه کاری که مربوط به توست، دیگه جایی برای مناقشه و جدل و یکی بدو کردن با این و اون نمیمونه … اینقدر برای واجبات خودت وقت کم میاری که دیگه نمی رسی به کار دیگران سرک بکشی!
[« فَلْيَكُنْ طَلَبُكَ ذَلِكَ بِتَفَهُّمٍ وَ تَعَلُّمٍ لَا بِتَوَرُّطِ الشُّبُهَاتِ وَ عُلُوِّ الْخُصُومَاتِ »] :
مبادا تلاش برای شنیدن مطالب علمی با این انگیزه باشه که سر نخهایی پیدا کنی تا با آن بتوانی با صاحبان نورت مناقشه کنی بلکه باید برای فهمیدن علم آل محمد ع و عمل به آنها تلاش کنی.
اگه در عالم ذر از اهل یقین بوده باشی اینجا هم گمشده خودتو پیدا می کنی اما اگه اهل یقین نبوده باشی گرچه سالها با معالم ربانی باشی اما آخرش هم دین خدا رو که همون نور ولایت است یعنی فهم امر و نهی ولی خدا در قلبت با کمک قبض و بسط قلبی رو نخواهی فهمید.
« وَ قَالَ ع فِي وَصِيَّتِهِ لِلْحَسَنِ ع:
إِنَّمَا قَلْبُ الْحَدَثِ‏ كَالْأَرْضِ الْخَالِيَةِ مَا أُلْقِيَ فِيهَا مِنْ شَيْ‏ءٍ قَبِلَتْهُ
فَبَادَرْتُكَ بِالْأَدَبِ قَبْلَ أَنْ يَقْسُوَ قَلْبُكَ وَ يَشْتَغِلَ لُبُّكَ
إِلَى قَوْلِهِ ع
وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ أَنَّ أَحَبَّ مَا أَنْتَ آخِذٌ بِهِ مِنْ وَصِيَّتِي تَقْوَى اللَّهِ وَ الِاقْتِصَارُ عَلَى مَا افْتَرَضَهُ اللَّهُ عَلَيْكَ
وَ الْأَخْذُ بِمَا مَضَى عَلَيْهِ الْأَوَّلُونَ مِنْ آبَائِكَ وَ الصَّالِحُونَ مِنْ أَهْلِ بَيْتِكَ
(فقط حواست به قبض و بسط قلبی خودت باشه و بس !!!)
پسرم بدان بهترين چيزى كه تو از وصيت من فرا فراگيرى پرهيزكارى و ترس از خداست و اكتفا كردن به آنچه كه خدا بر تو واجب كرده، فرا گرفتن آنچه را كه بر آن پيشينيان تو از پدران و مردمان شايستۀ از خويشاوندان و هم‌كيشانت بر آن گذشته‌‏اند.
فَإِنَّهُمْ لَمْ يَدَعُوا أَنْ نَظَرُوا لِأَنْفُسِهِمْ كَمَا أَنْتَ نَاظِرٌ وَ فَكَّرُوا كَمَا أَنْتَ مُفَكِّرٌ
زيرا كه آنان بينائى و انديشۀ خويش را وانگذاشتند چنان كه تو در فكر و انديشه‏‌اى،
انديشه كردند چنانچه تو مى‌‏انديشى
ثُمَّ رَدَّهُمْ آخِرُ ذَلِكَ إِلَى الْأَخْذِ بِمَا عَرَفُوا وَ الْإِمْسَاكِ عَمَّا لَمْ يُكَلَّفُوا
پس در نتيجۀ انديشه آنان را بفراگرفتن آنچه شناختند و باز ايستادن از آنچه مكلف نشدند وارد ساخت
فَإِنْ أَبَتْ نَفْسُكَ أَنْ تَقْبَلَ ذَلِكَ دُونَ أَنْ تَعْلَمَ كَمَا عَلِمُوا
پس اگر نفس‏ تو سر باز ميزند از آنچه كه خويشاوندانت بر آن گذشتند بپذيرد بدون آنكه بداند همچنان كه آنان دانستند
فَلْيَكُنْ طَلَبُكَ ذَلِكَ بِتَفَهُّمٍ وَ تَعَلُّمٍ لَا بِتَوَرُّطِ الشُّبُهَاتِ وَ عُلُوِّ الْخُصُومَاتِ
بايد خواست تو در آن طلب فهم و تحصيل علم و دانائى باشد نه فرو رفتن در شبهات و بالا رفتن در دشمنى‌‏ها،
وَ ابْدَأْ قَبْلَ نَظَرِكَ فِي ذَلِكَ بِالاسْتِعَانَةِ عَلَيْهِ بِإِلَهِكَ وَ الرَّغْبَةِ إِلَيْهِ فِي تَوْفِيقِكَ وَ تَرْكِ كُلِّ شَائِبَةٍ أَوْلَجَتْكَ‏  فِي شُبْهَةٍ أَوْ أَسْلَمَتْكَ إِلَى ضَلَالَةٍ
پيش از فكر در اين زمينه شروع كن به كمك خواستن از خداى خود و ميل كردن بسوى او در توفيقت و واگذاشتن هر بدى كه بر تو شبهه وارد ميكند و تسليم گمراهيت مينمايد.
فَإِذَا أَيْقَنْتَ أَنْ صَفَا قَلْبُكَ فَخَشَعَ وَ تَمَّ رَأْيُكَ وَ اجْتَمَعَ وَ كَانَ هَمُّكَ فِي ذَلِكَ هَمّاً وَاحِداً
فَانْظُرْ فِيمَا فَسَّرْتُ لَكَ
و هر گاه تو يقين پيدا كردى كه دلت صاف شده پس فروتنى و فرمان بردارى كن.
انديشه‏‌ات كامل شده و گرد آمده، درين راه بايد كوششت به يك هدف باشد،
فكر كن در آنچه من براى تو تفسير كردم.
وَ إِنْ أَنْتَ لَمْ يَجْتَمِعْ لَكَ مَا تُحِبُّ مِنْ نَفْسِكَ وَ فَرَاغِ نَظَرِكَ وَ فِكْرِكَ
فَاعْلَمْ أَنَّكَ إِنَّمَا تَخْبِطُ الْعَشْوَاءَ أَوْ تَتَوَرَّطُ الظَّلْمَاءَ
وَ لَيْسَ طَالِبُ الدِّينِ مَنْ خَبَطَ وَ لَا خَلَطَ
وَ الْإِمْسَاكُ عَنْ ذَلِكَ أَمْثَلُ
اگر آنچه را كه تو دوست دارى جمع نشده
بدان كه همانا مانند شترى هستى كه پيش رويش را نبيند در سقوط بوده و بينا نيستى و در تاريكى‌‏ها مى‏‌افتى
و كسى كه خبط ميكند و براه نميرود طالب دين نيست
درنگ در اين حال بهتر است.
إِلَى قَوْلِهِ ع
فَإِنْ أَشْكَلَ عَلَيْكَ شَيْ‏ءٌ مِنْ ذَلِكَ فَاحْمِلْهُ عَلَى جَهَالَتِكَ بِهِ فَإِنَّكَ أَوَّلَ مَا خُلِقْتَ خُلِقْتَ جَاهِلًا ثُمَّ عُلِّمْتَ وَ مَا أَكْثَرَ مَا تَجْهَلُ مِنَ الْأَمْرِ وَ يَتَحَيَّرُ فِيهِ رَأْيُكَ وَ يَضِلُّ فِيهِ بَصَرُكَ ثُمَّ تُبْصِرُهُ بَعْدَ ذَلِكَ فَاعْتَصِمْ بِالَّذِي خَلَقَكَ وَ رَزَقَكَ وَ سَوَّاكَ وَ لْيَكُنْ لَهُ تَعَبُّدُكَ وَ إِلَيْهِ رَغْبَتُكَ وَ مِنْهُ شَفَقَتُكَ
إِلَى قَوْلِهِ ع
فَإِذَا أَنْتَ هُدِيتَ لِقَصْدِكَ فَكُنْ أَخْشَعَ مَا تَكُونُ لِرَبِّكَ. »