The Teacher’s Light — A Radiant Highway Reconnecting the Servant to the Lord! “Worship Your Lord!” Always Keep the Path of Reconciliation Open…
In the journey of the heart toward God, the presence of a divine teacher—a guide illuminated with God’s light—becomes the radiant highway that reconnects the lost soul with its true Lord.
When the heart receives the light of knowledge through this teacher, a spiritual road is paved—a new connection opens up between the servant and the Lord, between heaven and earth, between the soul and divine mercy.
This is the very meaning of the command: “Worship your Lord!” (اعْبُدُوا رَبَّكُمُ) — not just as a ritual act, but as an active rebuilding of a relationship that darkness and disobedience may have shattered. Worship means to clear a path, to build a bridge, to reconcile what has been broken.
Worship is the art of building light-based communication.
Even when others close the door, a heart touched by divine light keeps the door of reconciliation open—alone, if necessary.
It does not wait for the other to initiate peace.
This heart is on a mission: to respond to envy with mercy, to answer ignorance with wisdom, and to restore connections others are too bitter to rebuild.
This, truly, is the heart of worship.
The servant who lives this reality becomes a vessel of divine grace—a servant of peace, a maker of new paths, and a mirror of the Lord’s compassion.
💫 “Always keep the path of reconciliation open…”
Even if you’re the only one walking it.
COMMUNICATION CHANNEL!
«عبد» یعنی جادهسازی با نور!
نور، راه ارتباطی قلب با ربّ است!
نور، جادهای از قلب تا رب!
تعبید الطریق یعنی: اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!
وقتی نور، جاده میکِشد…
قلب، راهی به سوی رب پیدا میکند! اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!
نور، همان «تعبید الطریق» است!
با نور، راه بندگی بهسوی رب کشیده میشود!
نور، پلی میان قلب و ربّ!
هر جا نور آمد، راه بندگی باز شد…
عبد یعنی: ساختن شاهراه نورانی میان عبد و رب!
نور، شبکه ارتباطی مخلوق با پروردگار است!
وقتی دل به نور متصل شد،
راهی میان عبد و ربّ پدید میآید… اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!
بینور، قلب بسته است؛
با نور، جادهی بندگی گشوده میشود!
نور، شاهراه ارتباطی آشتی عبد با ربّ! اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!
نور، جادهی آشتی عبد با ربّ است!
اعْبُدُوا رَبَّكُمُ… تا نور در دلتان جاده بسازد!
تعبید الطریق یعنی: نور، راه میسازد!
شاهراه آشتی عبد با رب، از نور میگذرد!
نور، راه عبد تا رب است! اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!
نور معلم، شاهراه ارتباطی آشتی عبد با ربّ! اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!
با نور معلم، دل به راه میزند…
شاهراه آشتی عبد با رب، از دل بندگی میگذرد! اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!
نور معلم، کلید گشایش مسیر آشتی عبد با رب است!
این همان تعبید طریقیست که خداوند خواسته: «اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!»
نور معلم، شاهراه ارتباطی آشتی عبد با ربّ! اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!
واژه «عبد» در معنای ممدوح:
«عبد» یعنی بندهای که مسیر ارتباطیاش با رب خویش روشن است، راه دلش به نور ولایت متصل شده، و در مسیر عبودیت حقیقی گام برمیدارد. او عبد است چون راه دلش را برای نور «توحید» و «هدایت» صاف کرده و تسلیم نور «ولایت» است.
واژه «عبد» در معنای مذموم:
همان واژه «عبد» وقتی به تمناهای نفسانی، حسادت، کبر یا غیرالله گره بخورد، میشود مترادف با بندگی شیطان! در این معنا، «عبد» یعنی بردۀ تمنّا، بردۀ هوای نفس، و نهایتاً بردهای که به جای نور، در تاریکی میل و حسد گم شده است.
از نظر لغوی:
در فرهنگ لغت عرب آمده است:
«تعبید الطریق»: یعنی صاف و هموار کردن راه، جادهسازی.
و این دقیقاً جوهر عبودیت در دستگاه توحید است:
عبودیت یعنی باز کردن و هموار کردن مسیر قلب برای ارتباط با نور رب!
در این معنا، «عبد» یعنی کسی که مسیر دلش به سوی رب، جادهسازی شده!
کسی که درونش پر از نور است و این نور، پل ارتباطیِ ملک و ملکوت شده است!
قلب شاگرد حقیقی، وقتی به نور معلم ربانی متصل میشود، در واقع دارد مسیر اخذ «علم آنلاین رب» را برای خودش تعبید میکند.
او عبد رب است چون راه دلش را برای تعلیم و تربیت رب باز کرده است.
و همین تعبید قلب، شاهراه ارتباطی دلها با یکدیگر نیز هست؛
دلهایی که در مسیر عبودیت، زیر چتر ولایت، به هم نزدیک و آشتی میکنند.
در پرتو این معناست که خطاب پرطنین قرآنی معنا مییابد:
﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمُ﴾
ای مردم! مسیر دلتان را برای اخذ نور رب صاف کنید! راه بندگیتان را باز کنید! راه نور را بسازید!
جاده، یک کانال ارتباطی میان دو نقطه است!
در واقع، پیش از احداث جاده، مسیر روشنی برای ارتباط وجود نداشته؛
دو روستا، دو قلب، یا حتی دو جهانِ دور از هم، بیراه و بیخبر از یکدیگرند.
اما همینکه میان آنها جادهای کشیده شود، ارتباط برقرار میشود؛
رفتوآمد ممکن میشود، تبادل اتفاق میافتد، و وصل شکل میگیرد.
این دقیقاً همان معنای نهفته در واژهی «عبد» است:
«تعبید الطریق» یعنی جادهسازی.
یعنی صافکردن و هموارسازیِ راه ارتباطی.
نه فقط در بستر خاک و زمین، بلکه در بستر دل و جان!
در بستر ملک و ملکوت!
در مسیر قلبی که میخواهد با ربّ خود ارتباط برقرار کند.
در هزار واژهی مترادف نور، مفهوم «connection = اتصال» بهوضوح موج میزند؛
نوری که وقتی وارد قلب انسان شد، راه میسازد.
راهی از بنده تا رب، از شاگرد تا معلم ربانی، از زمین تا آسمان…
و این اتصال نورانی، در لحظهی وقوع حادثه، در لحظهی امتحان و انتخاب،
خودش را بهصورت «پاسخ نورانی فرشته نگهبان» نشان میدهد؛
پاسخی درونی، روشن، آرام، قاطع، و بدون اشتباه…
پاسخی که از عمق دل انسان بالا میآید و دل را در لحظهی شک و شبهه، نجات میدهد.
این همان الهام الهی است.
این همان نَفَسِ ربانیِ فرشته هدایت است.
این همان «عبد بودن» است:
یعنی جادهای کشیده شده از قلب بنده به سوی نور ربّ!
و این جاده، فقط با اطاعت، با تمکین، با نور، با ولایت، و با محبت معلم ربانی ساخته میشود.
عبد کسی است که دلش مسیر دارد.
عبد کسی است که درونش «جادهسازیِ نورانی» اتفاق افتاده.
عبد کسی است که در لحظهی تردید، به جای تمنّا، به نور وصل میشود!
جاده در دست احداث است!
چکار دارن میکنن؟
دارن راه رو هموار میکنن!
دارن جادهسازی میکنن!
دارن مسیری جدید و نو ایجاد و احداث میکنن!
مفهومی که از واژه «حطم – نورِ خطشکن» نیز استنباط میشود.
دارن مسیر پرستش خدا رو باز میکنن!
مسیری که مسدود بود، با تلاش اکیپ نورانی، داره باز میشه، داره هموار میشه!
پرستش خدا بدون درک مکانیسم نورانی – که نقش هموار نمودن و ایجاد و احداث راهی برای عبودیت است – غیر ممکن خواهد بود.
شاهراه نورانی! نورِ عبادت!
راهی نورانی، که قلب رو به نور علم خدا وصل میکنه!
قلبی که به نور علم خدا وصل شد، حالا میتونه مهربانی بکنه!
حالا میتونه کانال ارتباطی خوبی بین بندگان خدا و خدای مهربان باشه!
به این میگن عبادت!
قلب عابد، یعنی کسی که جواب بدی دیگرانو هم با خوبی میده،
تا راه ارتباط اونا رو با نور الولایة برقرار کنه!
میخوای عبادت کنی؟! راه آشتی را با کسی که بهت بدی کرده باز بذار!
اگه او با کارهای ناجورش این راه رو داره خراب میکنه، تو با کمک نورت، یه راه جدید، یه فکر جدید، یه ایده جدید، برای اینکه با او کانکشن برقرار کنی، بساز!
این جادهسازی که هنر قلب سلیم است – (و به این جادهسازی میگن عبادت) – با درک نور و ظلمت قلب در دل شرایط زندگی روزمره، ممکن خواهد شد و قلب سلیم در لحظه یاد میگیره چجوری با کسانی که تلاش میکنن رابطه خودشونو با او قطع کنند، دوباره ارتباطشو برقرار و وصل کنه!
+ «أينَ أهلُ الفَضلِ؟!»
جاده در دست احداث است!
چه کاری دارند میکنند؟
دارند راه را هموار میکنند…
دارند جادهسازی میکنند…
دارند مسیری نو، تازه، و نورانی احداث میکنند!
مسیری که پیشتر بسته بود، مسیری که شاید سالها در بنبست حسادت، کینه، قساوت و خودمحوری مدفون شده بود،
اکنون با همت یک اکیپ نورانی در حال بازگشایی است…
مفهوم عمیق “تعبید الطریق” دقیقاً همینجاست:
یعنی هموار ساختن راهی برای بندگی،
راهی برای وصل شدن،
برای اتصال عبد به رب،
برای برقراری یک ارتباط مستقیمِ نورانی بین زمینِ دل و آسمانِ ولایت.
«این السبب المتصل بین الارض و السماء»
همین مفهوم در واژه قرآنی «حطم» نیز یافت میشود:
یعنی شکستن موانع،
خطشکنی،
و عبور از موانعی که سالها مانع تابش نور بر قلب شدهاند…
در واقع، عبادت بدون نور، راه ندارد!
پرستشِ بدون نور، در تاریکیِ بیمسیر گم میشود!
تا نور نیاید، جادهای ساخته نمیشود…
و تا جادهای نباشد، عبودیت، یک رؤیای دور است.
پس ای قلب مؤمن!
بدان که «شاهراه نورانیِ عبادت»، با نور معلم ربانی آغاز میشود…
اوست که راه را باز میکند،
و تو را تا سرچشمه بندگی میبرد.
شاهراه نورانی! نورِ عبادت!
راهی از جنس نور، که قلب را به علم خداوند مهربان متصل میکند!
وقتی قلبی به نور علم خدا وصل شد، تازه میتونه بجای حسادت، مهربانی کنه…
تازه میتونه پلی نورانی بشه بین بندگان خدا و خدای مهربان!
به این میگن عبادت!
قلبِ عابد، یعنی دلی که حتی پاسخ بدی دیگران رو هم با خوبی میده؛
نه از روی ضعف، بلکه چون نوری در دل داره که راه میسازه…
راهی برای وصلکردن دلها به نور ولایت!
میخوای عبادت کنی؟
راه آشتی رو با کسی که بهت بدی کرده، باز نگه دار!
اگه اون با رفتار تند و فکر آلودهاش داره این پل نورانی رو خراب میکنه،
تو با نور قلبت،
با یه فکر تازه، یه ایده نورانی، یه نگاه متفاوت،
دوباره یه راه نو بساز!
این جادهسازی، هنره… هنرِ قلب سلیم!
و به این جادهسازی نورانی میگن: عبادت!
عبادت واقعی، یعنی:
در دل تاریکی، راهی به سمت نور ساختن.
در دل دشمنی، جرقهای برای آشتی زدن.
در دل قطع رابطه، جادهای برای وصل کشیدن.
این هنر قلب سلیم،
در لحظه یاد میگیره که چطور با نور علم آنلاین،
با کسانی که دارن ازش فاصله میگیرن،
دوباره اتصال برقرار کنه…
أينَ أهلُ الفَضلِ؟!
کجان اونایی که اهل فضلان؟
اونایی که بلدند از دل سختیها، نور عبودیت بسازند؟
کسانی که قلبشون جادهسازی بلده… نه انتقام!
«إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ»
یعنی: فقط تو را میپرستیم، و تنها از تو یاری میخواهیم!
اما چگونه؟ چگونه خدا را بپرستیم؟ چگونه از او یاری بگیریم؟
پاسخش در یک واژه است: نور!
چون:
«يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشَاءُ»
خداوند هر که را بخواهد، به نور خودش هدایت میکند!
پس کسی که میخواهد بندهی واقعی خدا باشد، باید اول هدایت شود…
هدایت به چی؟ به نور!
نوری که مسیر عبودیت را روشن میکند…
نوری که راه آشتی عبد با رب را میسازد!
عبودیت بدون نور، مثل حرکت در شب تار است؛
اما وقتی نور ولایت در دل بتابد،
آن وقت میتوان گفت:
ایاک نعبد! چون راه روشن است!
و میتوان فریاد زد: ایاک نستعین! چون دست در دست نور است!
نور ولایت، همان نوریست که خدا برایش شرط گذاشته:
“مَن يَشَاءُ”
یعنی: برای کسی که دلش بخواد!
برای کسی که پشت به نور نمیکنه!
برای کسی که راه آشتی را باز میذاره!
پس اگر میخواهی “عبادتت” واقعی باشد،
اگر میخواهی “یاری خدا” شامل حالت شود،
اگر میخواهی در مسیر نور باشی،
باید دلبهنور بدهی و بگذاری آن نور، جاده دل تو را تا خدا بکشد…
همین است راز این دو آیه:
از ایاک نعبد تا يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ
از تصمیم به بندگی، تا دریافت نور بندگی!
و این همان عبودیتی است که قلبِ سلیم را میسازد…
همیشه این راه آشتی رو باز بذار!
گزینۀ قرمز، خودش یکتنه، راه آشتی رو برای گزینۀ سبز، ایجاد میکنه
و کاری نداره که او در این امر خیر، میخواد مشارکت داشته باشه یا نه!
به این میگن عبادت! به این میگن مهربانی! به این میگن شاهراه نورانی ارتباطی آشتی!
Reconciliation!
همیشه این راه آشتی رو – یکتنه – باز بذار!
+ «سفر انفرادی با نور!»
این جمله یعنی اوج بلوغ، (بَلَغَ أَشُدَّهُ)، یعنی نهایت عبودیت، یعنی سبک زندگی اهل نور!
در یک جامعه معمولی، خیلیها وقتی مورد بیمهری یا بدی قرار میگیرن، این منطق رو قبول دارن:
“من همونقدر خوبم که تو باهام خوبی.”
“اگه اون یه قدم بیاد، منم یه قدم میام.”
“پنجاه پنجاه، دو طرف باید تلاش کنن…”
اما این منطق اهل نور نیست!
این منطق اهل معامله است، نه اهل محبت.
و عبودیت خدا، با معاملهی پنجاهپنجاه ساخته نمیشه…
…
اهل نور، یکتنه راه آشتی رو باز میکنه!
اهل نور دنبال بهانه نمیگرده که مهربانی نکنه؛
او دنبال فرصت میگرده که راه آشتی رو بسازه؛
حتی اگر طرف مقابل هنوز درگیر حسادت یا قهر یا غرور باشه!
👈اهل نور، یکتنه جادهسازی میکنه؛👉
در دلِ دلخوریها، مسیر ارتباط رو هموار میکنه؛
او میدونه که این، یعنی عبادت!
او میدونه این، یعنی نور!
و میفهمه که مسیر عبودیت، یکطرفه است، از طرف بنده به سوی رب!
و مسیر ربوبیت هم یکطرفه است، از طرف رب به سوی بنده!
رب، با آشکار کردن علم آنلاین، به بنده خوبیهاشو کرده، تا بنده عبادتشو شروع کنه!
…
در روابط اهل نور مهربانی و اهل حسادت، داستان چیه؟
اهل نور بنا رو بر این میذاره که طرف مقابل شاید هنوز درگیر جهالتشه…
شاید هنوز توی تاریکی حسادته…
شاید نمیخواد رابطه رو ترمیم کنه…
اما او، اهل نور و مأمور مهربانیه، نه مأمور واکنش و مقابلهبهمثل!
…
👈اکثریت اشتباه میکنن چون دنبال عدالت ظاهریاند، نه رسالت باطنی!👉
میگن: “اگه اون یه قدم بیاد، منم یه قدم میام…”
اما اهل نور میفهمه که برای این اومده که مانکن باعرضه باشه،
نه برای حفظ توازن رفتاری با دیگران!
👈ما برای ساختن راه آشتی اومدیم، نه حسابوکتاب معاملهوار در مهربانی…👉
…
ماموریت اهل نور: مهربانی در مقابل حسادت!
و این یعنی کربلا!
یعنی در جایی که تو، مثلا حق داری که خشمگین بشی، اما مهربانی میکنی!
در جایی که همه، صبرشون تموم میشه، تو لبخند میزنی!
این کار، آسون نیست…
و خیلیها شونه خالی میکنن چون مهربانیِ بدون پاسخ از طرف مقابل، سخته!
اما اهل نور میدونه که این سختی، شیرینی داره…
و اون شیرینی، «رضایت رب» هست!
…
عبادت یعنی ساختن راه آشتی، حتی اگر تنها باشی!
عبادت یعنی “یکتنه” نور پاشیدن در تاریکی حسادت دیگران…
و اهل نور، وقتی میبخشه، وقتی وصل میکنه، وقتی راه باز میکنه،
منتظر نمیمونه طرف مقابل عوض بشه…
چون او خودش، فرستادهی آشتی است…
مهربانی یکتنه، به سبک یوسف علیهالسلام
حضرت یوسف علیهالسلام با اینکه مورد شدیدترین ظلمها از سوی برادرانش قرار گرفت – او را به چاه انداختند، سالها از پدر دور کردند، باعث بردگی و زندانی شدنش شدند – اما وقتی به قدرت رسید، یکتنه مسیر آشتی را باز کرد.
وقتی برادرانش نزد او آمدند، او نه تنها انتقام نگرفت، بلکه با آنان کریمانه سخن گفت:
لَا تَثْرِيبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ ۖ يَغْفِرُ اللَّهُ لَكُمْ
(سوره یوسف، آیه 92)
امروز ملامتی بر شما نیست؛ خدا شما را ببخشد!
این همان معنای عبادت مخلصانه است:
یعنی اتصال به نور رب، یعنی بستن مسیر انتقام و باز کردن راه آشتی – حتی اگر طرف مقابل هنوز حسود و آسیبزننده باشد.
عبادت مخلصانه یعنی:
ساختن جادهی آشتی، حتی وقتی همه در حال تخریبند.
بخشش، وقتی دیگران مستحق عقوبتاند.
پاسخ دادن به بدی با نیکی.
زنده کردن رابطهها با نور مهربانی.
و خداوند در ستایش چنین بندگانی میفرماید:
إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُخْلَصِينَ
او از بندگان برگزیده و خالص ماست.
بندگانی که اهل اخلاصاند، تنها وظیفهشان را در مهربانی میبینند؛
نه در واکنش متقابل به رفتار دیگران.
عبادت، یعنی درک نور آشتی!
آشتی: دوستی از نو کردن، ترک جنگ، رنجشی را از کسی فراموش کردن، صلح، مصالحه، سلم، مسالمه، موادعه، هدنه، مهادنه، سازش، نقطۀ مقابل جنگ و حرب، سازش و دوستی پس از قهر و نزاع، رفع دلخوری و کدورت،
عبادت، یعنی درک نور آشتی!
آشتی، یعنی باز کردن راه نورانی رابطهای که تیره شده…
یعنی برداشتن دیوارهای دلخوری، یعنی بازکردن گرههای قلبی، یعنی بازسازی پیوندهای نور بعد از تخریبهایی که حسادت و کبر و خودخواهی و قهر ایجاد کردهاند.
در فرهنگ واژگان فارسی، آشتی معانی ژرفی دارد:
دوستی از نو کردن
ترک جنگ
فراموش کردن رنجش
صلح، مصالحه، سلم، مسالمه
سازش پس از نزاع
رفع کدورت
و مهمتر از همه: بازکردن «راه نور» بین دو قلب!
و این یعنی «عبادت» در نگاه اهل نور
عبادت فقط نماز و روزه نیست…
عبادت یعنی تبدیل دشمنی به مهربانی، تبدیل فاصله به اتصال، تبدیل تاریکی به روشنایی!
خداوند در قرآن میفرماید:
وَ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْفَسادَ!
یعنی خدا، گسستن پیوندها را نمیپسندد!
و هرکه در دلش نور عبودیت باشد، دنبال اصلاح، وصل، و آشتیست؛
👈حتی اگر طرف مقابل نخواهد!👉
آشتی یعنی بازسازی پل ارتباطی، حتی اگر یکطرفه باشد
اهل نور میداند:
شاید دیگری نخواهد.
شاید هنوز در تاریکی قهر و کینه گیر کرده.
شاید غرورش اجازه ندهد.
اما عابدِ واقعی منتظر نمیماند…
او پیشقدم میشود!
چون فهمیده که «نور عبادت»، همان قدرت ساختن پیوندهای شکسته است.
همان نوریست که پل آشتی را بازسازی میکند، حتی در دل شبهای دلگیری…
…
پس اگر میخواهی عابد باشی…
با قلبت راه آشتی بساز!
راهِ بسته را باز کن!
دلخوری را آوار کن!
و اجازه نده تاریکی، پلهای نورانی را خراب کند!
عبادت یعنی فهمِ این راز:
👈تا تو راهِ آشتی را باز نکنی، نور عبودیت در قلبت جریان پیدا نمیکند.👉
أينَ أهلُ الفَضلِ؟
كنّا نَصِلُ مَن قَطَعَنا!
و نُعطِي مَن حَرَمَنا!
و نَعفُو عَمَّن ظَلَمَنا!
إذا كانَ يَومُ القِيامَةِ جَمَعَ اللّهُ تبارَكَ و تعالَى الأوَّلينَ و الآخِرينَ في صَعيدٍ واحِدٍ،
ثُمّ يُنادِي مُنادٍ:
أينَ أهلُ الفَضلِ؟
قالَ: فَيَقومُ عُنُقٌ مِن الناسِ، فَتَلقّاهُم المَلائكةُ فيَقولونَ:
و ما كانَ فَضلُكُم؟
فيَقولونَ:
كنّا نَصِلُ مَن قَطَعَنا،
و نُعطِي مَن حَرَمَنا،
و نَعفُو عَمَّن ظَلَمَنا،
فيقالُ لَهُم: صَدَقتُم، ادخُلُوا الجَنَّةَ.
كجايند اهل فضيلت؟
پس گروهى از مردم برخيزند.
فرشتگان به استقبال آنان روند و گويند:
فضل شما چه بوده است؟
گويند:
ما با كسى كه از ما مىبريد پيوند برقرار مى كرديم
و به آن كه ما را محروم مىكرد عطا مىكرديم
و از كسى كه به ما ستم مىكرد گذشت مىكرديم.
پس به آنان گفته شود:
راست گفتيد، وارد بهشت شويد.
عبادت یعنی باز کردن راه نور در دل تاریکیها…
عبادت یعنی تبدیلِ تاریکیِ قطع رابطه، حرمان، و ظلم، به نورِ وصل، بخشش، و کرامت!
امام سجاد علیهالسلام میفرماید:
“إذا كانَ يَومُ القِيامَةِ…”
روزی که همه جمع میشوند، خداوند ندا میدهد:
“أينَ أهلُ الفَضلِ؟”
اهل فضل چه کسانیاند؟
آنان که عبادت را درست فهمیدهاند،
نه فقط در سجاده بلکه در زندگی روزمرهشان!
ملائکه میپرسند: فضل شما چه بود؟
و پاسخ میدهند:
“كُنّا نَصِلُ مَن قَطَعَنا” – با کسی که رابطهاش را با ما برید، ارتباط دوباره برقرار میکردیم!
“و نُعطِي مَن حَرَمَنا” – به کسی که به ما چیزی نداد و ما را محروم کرد، بخشش میکردیم!
“و نَعفُو عَمَّن ظَلَمَنا” – و کسی که به ما ظلم کرد، او را میبخشیدیم!
و ندا میرسد:
“صَدَقتُم، ادخُلُوا الجَنَّةَ!”
راست گفتید، وارد بهشت شوید!
این یعنی عبادت!
عبادت یعنی در دل روابط انسانی، مسیر نورانیِ آشتی، کرامت، بخشش و رأفت را باز کنی.
عبادت یعنی:
پلسازی بین قلب خودت و دلهایی که ویران شدهاند.
ترمیم روابط شکسته، حتی وقتی طرف مقابل هنوز در دل تاریکی مانده.
نترسیدن از پیشقدم شدن برای وصل دوباره، حتی اگر یکتنه!
…
به این رفتارها میگویند «عبادت»!
وقتی تو دست کسی را میگیری که دستت را پس زده،
وقتی دل کسی را بهدست میآوری که تو را رنجانده،
وقتی راه مهربانی را باز میکنی برای کسی که راه را بسته،
وقتی «راه نور» را برقرار میکنی، حتی در دل تاریکیها…
این عبادت است! این معنای عملی “إيّاكَ نَعبُدُ” است.
…
اگر میخواهی عابد واقعی باشی، کافیست یک سؤال را همیشه از خودت بپرسی:
آیا امروز، در یک رابطه شکسته، یک قدم برای آشتی، برای نور، برای کرامت، برداشتم؟
اگر بله، بدان که تو در حال عبادت بودهای، حتی اگر سجادهای زیر پایت نبوده باشد.
نور، جادّۀ ارتباطی قلبها! بِالْعِلْمِ يُطَاعُ اللَّهُ وَ يُعْبَدُ!
هر تاریکی اشتباه، یک نور نو و جدید میطلبد!
«بِالْعِلْمِ … يُعْبَدُ»:
با نور علم، راه جدیدی باز میشه و تاریکی شکافته شده و اشتباه جبران میشود.
این میشه فرایند تجدید حیات در ملکوت قلبی که مکانیسم نورانیاش فعال است!
«السلام علی الحق الجدید» + «خَلْقاً جَدِيداً»
قلب تاریکی که اشتباه کرده، با نور حوادث «خَلْقٍ جَديدٍ»، تجدید نظر میکند، تجدید عهد میکند، تجدید بنا می کند، تجدید حیات میکند!
«إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَ يَأْتِ بِخَلْقٍ جَديدٍ»
«السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا خَلْقَ اللَّهِ الْجَدِيدَ الْمُطِيعَ لَهُ»
نور، جادّۀ ارتباطی قلبهاست!
بِالْعِلْمِ يُطَاعُ اللَّهُ وَ يُعْبَدُ!
در دل هر تاریکی، فرصتی برای ظهور نوری نو، پنهان است.
وقتی اشتباهی رخ میدهد، وقتی رابطهای شکسته میشود،
وقتی کسی دچار لغزش یا تاریکی میشود،
این پایان کار نیست…
بلکه آغازیست برای خلقی جدید!
آغازی برای تجدید حیات نورانی!
…
«بِالْعِلْمِ … يُعْبَدُ»
یعنی فقط با فهم نور علم آنلاین، مسیر عبودیت هموار میشود.
یعنی علم نورانی، تنها چراغی است که راه بازگشت از تاریکی را نشان میدهد.
وقتی نور علم وارد قلب میشود:
تاریکیِ اشتباه، شکافته میشود،
راهی نو احداث میشود،
و مسیر تازهای برای عبادت و اطاعت گشوده میگردد!
🌱 این همان «فرایند تجدید حیات» است…
همان نوری که قرآن از آن یاد میکند:
«إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَ يَأْتِ بِخَلْقٍ جَديدٍ»
اگر بخواهد، حسد شما را میبرد و خلقی تازه از جنس مهربانی میآورد…
و در زیارت، ما به حجت خدا سلام میدهیم:
«السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا خَلْقَ اللَّهِ الْجَدِيدَ الْمُطِيعَ لَهُ»
سلام بر تو ای مخلوق نو و جدید خدا، مطیع فرمان او!
…
چه اتفاقی میافتد؟
وقتی نور علم و هدایت از سمت معلم ربانی در دلِ حادثۀ تلنگرزنندهای به قلب برسد:
تجدید نظر میشود در افکار تاریک؛
تجدید عهد میشود در مسیر اطاعت از نور؛
تجدید بنا میشود در روابط و نیتها؛
و نهایتاً تجدید حیات رخ میدهد در ملکوت قلب!
این قلب تاریک، دیگر مثل قبل نیست.
او تبدیل شده است به قلبی نورانی که دوباره زنده شده،
دوباره راه پیدا کرده،
و دوباره وارد مسیر عبودیت شده است.
…
نور، همان جادّۀ ارتباطی قلبهاست!
نور، پلی است که بین قلب تاریکِ یک گنهکار و قلب مهربانِ خداوند زده میشود.
نور، پلی است که بین قلب شاگرد خطاکار و دل معلم ربانی کشیده میشود.
نور، یعنی اینکه هنوز هم میشود برگشت، بازسازی کرد، آشتی کرد، و با قلبی جدید ادامه داد…
این است معنای «عبادت»
عبادت یعنی زنده نگهداشتن این جادۀ ارتباطی.
عبادت یعنی وقتی تاریکی، قلب کسی را گرفت، تو نور را از دلِ علم به سمتش بفرستی،
تا او بتواند از نو زندگی کند.
تا مسیرش بهسمت خدا، دوباره باز شود.
یک نور جدید! یک پاسخ جدید! یک راه جدید!
نور آشتی!
نور، جادّۀ ارتباطی قلبها! بِالْعِلْمِ يُطَاعُ اللَّهُ وَ يُعْبَدُ!
نور، جادّۀ ارتباطی قلبها! اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!
«طَريقٌ مُعَبَّدٌ»
«تعبيد الطریق – جاده سازی»
+ «صنع»
+ «جدد – جادّة»
+ «سبل»
عرب به راه میگه سبیل چون مسیر اتصال دو شهر است.
همینطور عرب به راه میگه عبد «طریق معبد»!
در واقع عبادت یعنی کانکشن قلب بنده با خدای مهربان!
قلبی که وصل به نور نباشد، هیچ ارتباطی با خدایش ندارد، لذا عبادتی هم صورت نخواهد گرفت، چون راه و سبیل ارتباطی بنده و خدا، رویت تمثال نورانی صاحبان نور در ملکوت قلب و اخذ نور علم از کلام آنها در این فضای روحانی است که مدام عامل آگاهی و اُرینتاسیون قلب بنده میشود و این میشه فرایند نور ولایت که هزار واژه این فرایند رو تفهیم و تفسیر میکنند، منجمله همین عبد و سبل و سلک و … رجل و نور!
انگاری احراز هویت صاحبان نور علم در ملکوت قلب است که رویت این تمثال نورانی، در ملکوت قلب اهل نور ولایت، درخششی عجیب دارد و با تابش انوار هدایت علمی برگرفته از آل محمد ع، راه بهشت را به دوستدارانشان مینمایاند، ان شاء الله تعالی.
توی این فیلم مستند جادهسازی میبینیم که چقدر دارند تلاش و تقلا میکنند تا راهسازی بنمایند!
این میشه تسبیح! میشه عبادت! میشه نور ولایت!
میشه معنای هزار واژه رو در این پروسۀ راهسازی بررسی نمود.
«طريقٌ مُعَبَّد: راهى هموار كه در اثر كثرت براى راه رفتن آماده است.»
«عَبَّدَ الطِّريقَ: راه را صاف و هموار كرد.»
«بعيرٌ مُعَبَّدٌ: شترى كه براى قطران ماليدن به بدنش رام است.»
«عَبَّدَ البَعيرَ: شتر را با قطران روغن مالى كرد.»
«تعبید الطریق – تعبید البعیر»
«Road construction»: راه سازی، «بناء الطرق»
مفهوم «ساخت و ساز»
+ «عمر – تعمیر»
«إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعينُ»:
با درک مفهوم واژه «عبد»، حالا عبارت «إِيَّاكَ نَعْبُدُ» را توضیح دهید!
حالا تمام آیات قرآن که واژه عبد دارند رو، با این بیان که مترادف نور ولایت است، دوباره با دقت بخوانیم، انگاری به هر واژه عبد و عبادت که رسیدیم، باید اونو به نور ولایت و مفهوم کانال ارتباطی قلبها و نور آشتی و مهربانی معنا کنیم و آیه رو چندین بار بررسی و دقت و تدبر کنیم.
مفهومی که از واژه «عبد» باید استنباط و استخراج شود، مفهوم «construction » است، یعنی ساختن! یعنی چیزی رو درست کردن! چیزی که خراب بود! یا نبود! یا بیمار بود! با زحمات و تلاشهای زیاد، درست شد و سالم شد «نور آشتی»!
روستایی که اصلا راه و جاده نداشت چه مشکلاتی داشت؟ حالا براش راه ساختهاند!
چقدر اهالی اون روستا راحت شدند!
شتری که مبتلا به بیماری گال شده بود، چقدر تنش میخارید و خودشو به در و دیوار میمالید و نا آرام بود، حالا با مالیدن ماده قطران به تن این شتر، جَرَب و گال، درمان شد و شتر از اون همه خارش و درد ناراحتی، راحت شد.
[جرب یا گال یکی از بیماریهای شایع در شتران و حیوانات و بعضی وقتها انسان است. پشم شترها را معمولاً در اردیبهشت میچیدند وگرنه خود به خود ریخته، بدن آنها عریان شده مورد هجوم شدید مگسها و جرب قرار میگیرد. ساربان با قطران، سقز یا روغن منداب آنها را چرب میکردند.]
میخواهیم بگوییم وجود عیبی بنام حسد درون قلب ما مثل همین گال میمونه که عامل ناراحتی و نا آرامی ماست! لذا نیاز به درمان و درمانگر داریم و عامل درمان ما نور ولایت است و فرایندی که ما رو از شر گال حسد راحت میکنه، فرایندی که برای قلب ما راهی بسوی نور باز میکنه، فرایند نور ولایت علمی صاحبان نور منا اهل البیت ع در ملک و ملکوت است «بسم الله»، که این فرایند زیبا و مهم رو هزار واژه برای ما توضیح میدهند و تفسیر مینمایند، منجمله همین واژه زیبای «عبد» یعنی نور ولایت فرایند تعبید الطریق است! نور ولایت، فرایند راهسازی برای قلبی است که در تاریکی بسر میبرد و هنوز راه به نور پیدا نکرده! نور ولایت فرایند مالیدن قطران به قلب و تن حسود نا آرام است تا راه دسترسی به آرامش را بفهمد و بدان مشتاق گردد و روش زندگی غلط قبلی خود را متوقف نماید «صوم»، و عوض کند. میبینیم که واژهها وقتی بطور مفهومی استنباط میشوند چقدر زیبا، همه با هم، به یک فرایند مهم اشاره دارند که آنهم بهرهمندی قلوب اهل یقین از نور ولایت است و اینگونه واژه «عبد» این فرایند زیبا را برای ما توصیف مینماید.
پس زمانی به ما عنوان واژه عبد تعلق میگیرد که اولا قبول کنیم که بیماریم و نیازمند درمان هستیم!
در بیراهه بسر میبریم و نیازمند راه حیاتی ارتباط با عامل بقاء میباشیم،
لذا وقتی معرفت النفس به اینکه عیب حسادت ما رو بیچاره کرده، پیدا نمودیم و قبول نمودیم، آنگاه بدنبال درمان و درمانگر خواهیم بود و قلب سلیمی که معترف به عیب و استعمال عیب و گناه بوده، موفق به دیدار نور درمانگر خود خواهد شد، ان شاء الله تعالی.
عبودیت یعنی همین!
یعنی اقرار به بیماری جرب! یعنی تن دادن به داروی قطران! یعنی چشیدن دارو و درمانی بنام «آیاتی و رسلی»! یعنی با قلبت میفهمی آرامش بعد از ناآرامی را! یعنی فرق بین استعمال حسد و استعمال نور ولایت رو بخوبی متوجه میشی! معرفت به نور و ظلمت پیدا میکنی!
فرق زشتی و زیبایی رو با قلبت به خوبی متوجه میشی!
فرق مهربانی و نامهربانی رو با قلبت بخوبی متوجه میشی!
انگاری تازه زنده شده!
قلب، تا زمانی که فرق خوبی و بدی رو نفهمه، مرده است! قلب نیست!
حسود، قلبی داره که زشتی و زیبایی رو تشخیص نمیده!
«لهم قلوب لا یفقهون بها»
حسود نمیفهمه باید برای ارتباط با قلبهای دیگران چکاری انجام بده!
اما اهل نور، اهل عبادت است!
خوب بلده کانال ارتباطی ایجاد مهربانی رو پیدا کنه و راه آشتی رو از نورش یاد بگیره!
مقام عبد بالاترین مقام انسان است «نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ»،
چراکه راه آشتی رو خوب بلده و اولین دوربرگردون دور میزنه!
عبودبت، همان مقام والای اهل نور ولایت بودن است، که هزار واژه این مقام رو تفسیر و تبین میکنند! همان مقام شکر است! مقام خلیل اللهی است! و … هزار واژه دیگر …
من خودم تا وقتیکه این عکسها و فیلمهای راهسازی رو ندیده بودم و بهش دقت نکرده بودم، مفهوم واژه زیبای عبد رو بخوبی نفهمیده بودم و برایم جا نیفتاده بود، اما با دیدن این تصاویر و فیلمهای زیبا، تازه دارم میفهمم که عبادت واقعی یعنی چی! یعنی اهل نور ولایت بودن! یعنی اطاعت! یعنی تسبیح! یعنی تعقیب نور! یعنی تقدیس! یعنی هزار واژه …
هر هزار واژه هنگام عرضه آیت برای تو رنگ پیدا میکنه و برق میزنه و هویت نور معالم ربانی صاحبان نور رو همونجا احراز میکنی، ان شاء الله تعالی.
فیلمهای تایملپس ساخت و ساز ساختمانها و برجها و پلها و جاده ها و … همشون به زیبایی به ما واژۀ عبد رو آموزش میدهند که عبادت یا بهتر و کاملتر بگوییم، نور ولایت، یه همچین فرایند و پروژهای است! صاحبان نور و آیات و تقدیراتی که زمینه عملی دروس تئوری آنها را برای ما فراهم مینمایند، در دوران فرصت رفق، میخوان یه همچین پروژهای رو برای ما در فضای روحانی و ملکوتی ایجاد بنمایند، ان شاء الله تعالی.
+ عکسها و فیلمهای مستند «ساخت و ساز»
با این ساخت و ساز «عبد – تعبید الطریق»، انگاری اهل یقین مدام داره قلبشو گسترش و توسعه میدهد.
+ «طور – تطویر الذات»
عبد و طور واژههای زیبای مترادف نور ولایت هستند که مفهوم این فرایند رو برای ما بیشتر و بهتر، واضح مینمایند که فرایند نور ولایت یعنی راه ساختن بین خودت و آیات و تقدیراتی که اولش اونا رو نار و تلخ میبینی! اما با فهم نور قلبت، این شرایط رو نور و شیرین مییابی، و اینجوری حوزه تحت پوشش نور ولایت در قلبت رو، به زبان خودمون، داری توسعه و گسترش میدهی، ان شاء اله تعالی.
+ [عبد – سجد]:
سجده بر آیت، عبادت «آیاتی و رسلی»:
«عبد الله – عبد آیات الله»
+ مقالۀ «بردگی شیطان – بندگی رحمان»
+ «نسب» و عکسهای زیبای «trail»
+ «امو»
+ «قنن»
+ «فیء – یتفیوا ظلاله»
در این واژهها به مفهوم «جفت» نیز توجه شود!
یعنی در واژه عبد مفهوم جفت وجود دارد، چون عبد و الله با هم انگاری جفت میشوند، یعنی صاحبان نور «عبد الله»، با آل محمد ع، جفت علمی تشکیل میدهند و اهل نور یقین «امة الله»، هم با صاحبان نور خود جفت علمی تشکیل میدهند و این تنها خداست که نیاز به جفت و شریک ندارد که وحده لا شریک له، تنها اوست!
«طریق معبد» نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور است که لنگۀ خوبی برای جفت شدن با لنگۀ اهل نور یقین خود میباشد و محصول اجتماع این دو لنگه، آرامش و راحتی هنگام مسافرت با ماشین در این راه و اتوبان هموار را فراهم مینماید «سفر انفرادی با نور!»، پس حتما در تمام واژههایی که نام زیبای صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنها هستند، توجه به همه مفاهیم واژهها که مفاهیم مشترک و عمومی بین آنهاست مثل مفهوم گرایش و ارتباط و جفت و … بشود، ضمن اینکه یک مفهوم و مثال اختصاصی در خود هر واژه نیز وجود دارد که این واژه را برای خواننده مقاله، خیلی واضح و شفاف و زلال مینماید تا بتواند در دل شرایط، زود به یاد این واژهها و علوم آل محمد ع افتاده و از معنای آرامشی که از قِبَل این معالم ربانی نصیب اهل یقین میشود، برخوردار گردد.
مفهوم «رابطه» + «جفت»:
انگاری منظور، رابطۀ بین دو لنگه است!
جفت صاحب نور و اهل نور یقین، با هم ارتباط علمی دارند.
[عبد – طوع – سجد – ولی – ضیف] :
«نَاقَةٌ عَبَدَةٌ: قَوِيَّةٌ»
«تَعَبَّدْتُهُ: دَعَوْتُهُ إِلَى الطَّاعَةِ»
سجد: «السفينة تسجد للرياح: تطيعُها و تميل بميلِها»
+ «طوع»
کشتی به باد سجده میکند!
کشتی عبد باد است!
کشتی تحت سرپرستی و ولایت باد قرار دارد!
«کشتی + باد = حرکت»
حیات کشتی بستگی به حرکتش داره و اگه از حرکت باز بایستد، حیاتش را از دست میدهد!
میبینیم هزار واژه مترادف نور ولایت رو میشه اینجا پشت سر هم بیاریم و از نظر معنایی به هم وصل کنیم! چون همه این واژهها در حقیقت یک فرایند رو یعنی نور ولایت رو بازگو میکنند.
[عبد – رابطه]:
وَ مِنْ أَسْمَائِهِ ص … عَبْداً … وَ مَعْنَاهُمَا وَاحِدٌ:
این حدیث خیلی مهم است.
+ «امو – عبد – عبد الله»
«العبادة: رابطه بندگی از نوع قبول ذلت»
+ «ذلل – فاسلکی سبل ربک ذللا»
اگه قبول کنیم که مبتلا به جرب هستیم و قبول کنیم که قطران رو به تنمان بمالند تا از شر خارش حسد رها شویم، این جای خوشحالی بسیاری داره، ان شاء الله تعالی.
+ «هذه من مواطن البشری»
«طَريقٌ مُعَبَّدٌ أي مذلل»
طريقٌ مُعَبَّد: راهى هموار كه در اثر كثرت براى راه رفتن آماده است.
«عَبَّدَ الطِّريقَ: راه را صاف و هموار كرد.»
«بعيرٌ مُعَبَّدٌ: شترى كه براى قطران ماليدن به بدنش رام است.»
«عَبَّدَ البَعيرَ: شتر را با قطران روغن مالى كرد.»
«المُعَبَّد: مورد احترام و تعظيم، راه كوفته و تسطيح شده»
آرام باش! مورد احترام باش!
پس این تعبیر که، قبول ذلت کردن معنی کنیم، درست نیست، بلکه آرام بودن در حوادث ناگوار، تعبیر زیبایی است، لذا واژه عبد یعنی آرام، یعنی آرامش، یعنی تن دادن بیمار به درمان، بدون اظهار شکوه و گلایه از درد آمپول. یعنی مثل بچهها از آمپول نترسی و داد و فریاد راه نیندازی و آرام، خودت بری روی تخت تزریقات، بخوابی تا آمپولت بزنند، تا از شر این بیماری حسد و شک برای همیشه راحت بشی. این مفهوم زیبا در واژه «عبد» باید پررنگ شود تا عملی و کاربردی شود و انگاری یادآوری معالم ربانی در دل شرایط این راه دسترسی به آرامش و عبودیت را به قلبت القاء می کند [راهسازی].
دیدی بچهای که خیلی آروم میره روی تخت میخوابه تا آمپولش بزنند همه تعجب می کنن میگن آفرین چه بچه عاقلیه ماشاء الله ببین چجوری خودش بدون سر و صدا میره میخوابه تا آمپولش بزنند. عبد یعنی آرام یعنی نامی مترادف و همردیف نور، یعنی حالتی که باید اهل یقین در هنگام عرضه آیت با یاد معالم ربانی داشته باشند. پس اینکه یکی به علی ع گفت: «ان المقام معک لذل» در واقع اشتباه گفت که بودن به یاد نور، ذلت است، نه! ذلت نیست بلکه بشارت داشتن و مالکیت بر آرامش قلب است و چون قسمت دوم کلامش درست بود، مورد عفو آن حضرت قرار گرفت که «فراقک لکفر» و واقعا بدون نور نگاه آل محمد ع، قلب تاریک یکپارچه کفر خواهد شد و دیگر از نور آرامش عبودیت ذات اقدس الهی و علم آل محمد ع به برکت یادآوری معالم ربانی صاحبان نور خبری نیست.
لذا از این به بعد چشمت به واژه عبد که میافته، مفهوم نور ولایت و آرامش رو از اون استنباط کن و این اسم نام زیبای صاحب نور است و اینکه تحمل آیات توام با آرامش را قبول ذلت معنا کنیم، جالب نیست و انگاری یک برداشت نادرست از معنای نور ولایت میشود، حال آنکه نور ولایت یعنی آرامش در هر شرایط ناگواری که باشد و این یعنی هنر خوب زندگی کردن و با ناملایمات زندگی طبق فرهنگ آل محمد ع برخورد نمودن و اینجا مقام ابراهیمی صاحبان نور بعنوان رکن اصلی کانال ارتباطی قلب ما با سرچشمه نور علم آل محمد ع، بخوبی معلوم میشه که چه مسئولیت مهمی را آل محمد ع به دوش این حاملان علم، در هر زمان گذاشتهاند!
اینکه ایوب ع و ابراهیم ع و اسحق ع و یعقوب ع و … همه عبدنا و عبادنا اطلاق شدهاند یعنی همه، راه دسترسی به آرامش با یاد معالم ربانی و نورانی آل محمد ع را خوب بلد بودند و عامل بودند و نقش راهسازی برای اهل نور ولایت زمانشان داشتهاند.
لذا «طریق معبد» نام زیبای صاحبان نور است.
و نام زیبای آیات و تقدیرات است.
یعنی تقدیرات الهی و معالم ربانی ماخوذ از صاحبان نور، به موازات هم پیش میروند و باید مورد احترام و تعظیم قرار بگیرند «اکرمی مثواه – ثوی» و هر چه تکریم آیات بهتر و بیشتر صورت بگیرد، نور قلب، بیشتر و ازدیاد نور یقین بیشتر خواهد شد.
«تکریم آیات» و «تکریم صاحبان نور»، یک برداشت مفهومی زیبا از دین خداست که از واژه عبد قابل استنباط است.
چقدر این راه ساخته شده – «معبَّد» – مورد احترام و عنایت همه مسافران و رهگذران قرار میگیرد و همه از این راه، به سفر میروند و چرا همه این راه را دوست دارند و مدام از این راه صحبت به میان میآید. اینها همه به راه نورانی برگردان میشود.
همه جا صحبت از تکریم معلم است و همه از معلم خویش به خوبی یاد میکنند و او را محترم میشمارند و چرا اینقدر این معلم الهی «معبَّد» است! زیرا راه عبودیت را همو به ما آموزش داده است.
هر کس به میزان تحمل آیاتی که با برکت یاد معالم ربانی قادر به انجام آن می شود مورد احترام و تعظیم دیگران قرار می گیرد، یعنی اهل عبادت است، یعنی اهل نور ولایت است.
و چه بخواهد یا نخواهد همه دوستش دارند، چون خوب به آیات و تقدیراتش تن میدهد و راضی است! این توضیحات همه در واژه عبد وجود دارد. پس «فَادْخُلِي فِي عِبادِي» یعنی بیا تو جمع اونایی که با یاد معالم ربانی، در تحمل آیات موفق هستند «عبد»! اگه بیای تو جمع این عباد چی میشه؟ خُب معلوومه: «و ادخلی جنتی» میشه، ان شاء الله تعالی.
[عبادت: یعنی تنت رو چرب کن برای تحمل آیات!]:
شنیدی میگن: فلانی، پِیه این کار رو به تنت مالیدی؟! بدنتو خوب چرب کردی؟! چون قراره حسابی حالتو جا بیارن! این در مورد شتری که خوب به بدنش قطران میمالند، انگاری تن به درمان میده و خودشو خوب آماده این سختی کرده و رام و آرام هستش و دَم بر نمیآورد!
علت قطران مالیدن برای تن شتر هم برای درمان بیماری انگلهایی است که به پوستش چسبیده لذا چون شتر میدونه باید برای رهایی از شر این جونورها تن به قطران مالیدن و ناراحتی ناشی از این کار بده تا از شر جونورا راحت بشه اینه که حیوون عاقله و هیچی نمیگه میذاره خوب به تنش قطران رو بمالند تا از خارش مزاحمین راحت بشه.
اهل یقین هم عاقلند و می دانند برای رهایی از عیوبی که عوامل خطر برای اونها محسوب میشن هیچ راهی جز این نیست که آیات رو با جان و دل بپذیرند و به تقدیرات خود راضی شوند تا این آیات که ظاهرا مثل داروی قطران بر بدن ناخوشایند است تاثیر نورانی خوشایندش را بر قلب بگذارد و از شر استعمال عیب راحت شوند و این در واژه عبد مستتر است و چه زیبا واژه عبد نامی برای معالم ربانی صاحبان نور و آیات و تقدیرات میباشد.
به راه «طریق» میگی آیا خودتو برای فردا آماده کردی؟
میگه مگه چه خبره؟
میگی قراره ارتش در این راه رژه بره!
میگه خیالی نیست، اینقدر در این راه اومدنو رفتن که من آمادگی کامل دارم و برای این کار رام رام هستم و آرام آرام هستم.
در واقع در واژه عبد عرب به اون اهل یقینی که پیه هر آیتی رو به تنش مالیده و در مقابل اذیت و آزارهای دیگران دم بر نمیآورد میگوید این مرد عبد خوبی است و هر چه نمودار آزارش بدهد صدای نقض عهد این عبد را نمیشنوی و او برای عرضه آیت و رویارویی با تقدیراتش، خودش را آماده و رام نموده و با یاد معالم ربانی اینجوری آموخته که حوادث آثار عیب اوست لذا رام است و لب به سخن و شکوه و گلایه نمیگشاید و همچون راهی است که اینقدر حوادث از آن عبور و مرور کردهاند که کاملا هموار و رام است و هرگز در مسیر این راه عبد، سنگ جلوی پای آیات نمیبینی! همانطور که این راه خوب اهل گذر از خودش را تحمل می کند و شتر عبد خوب در مقابل آیت قطران مالیدن به بدن چیزی نمی گوید و اعتراضی ندارد، عبد واقعی نیز راه آرام زندگی کردن در حوادث ناگوار را بخوب از معلم ربانی خود آموخته و علامتی به نشانه اعتراض نسبت به آیات از او نمیبینی و نمیشنوی.
به این میگن عبد!
«و اذکر عبدنا ایوب»
«و اذکر عبادنا ابراهیم و اسحق و یعقوب»
[عبد – سیر]:
«طريقٌ مَسُورٌ»
+ «طریق معبد»
هر دو واژه عبد و سیر مفهوم معالم ربانی را در خود مستتر دارد،
کانه اهل یقین با یاد معالم ربانی راه عبودیت را طی می کنند
و البته اهل شک نیز همین وظیفه را دارند اما شک و حسد قلبی نمیگذارد!
«آیاتی و رسلی»
«عبد» نیز نام زیبای معالم ربانی و آیاتی است که در حقانیت کلام صاحبان نور برای ما عرضه میشوند. حالا بجای واژه عبد این دو را در نظر بگیر یعنی صاحب نور و آیت.
لذا وقتی آیت عرضه میشه باید با یاد معالم ربانی «وَ اذْكُرْ عَبْدَنا أَيُّوبَ» + «وَ اذْكُرْ يا محمد عِبادَنا إِبْراهِيمَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ» بتونی از این اسم «عبد» به معنای آرامش قلب یعنی نور نگاه علمی آل محمد ع با یاد معالم ربانی برسی.
داستان تکراری همه صاحبان نور همینجوریه!
حدیث ذیل این آیات جریان ایوب ع رو توضیح میده که با وجود تمام آیاتی که عرضه میشه با یاد آل محمد ع قلبش ناآرام نمیشه گرچه ظاهرا به شدیدترین مشکلات مبتلا میشه ولی هرگز شک نمیکنه که اعتقاد آل محمد ع جواب نمیده!
و این که در این واژه اختصاصا چه مفهومی را برای معالم ربانی و آیات در نظر بگیریم، در عبارت «طریق معبد» آمده یعنی وقتی آیت عرضه میشه با یاد معالم ربانی مثل او که طریق معبد را عملا به تو آموخت، سعی کن تو نیز شاگرد خلفی باشی که این کار را به نحو احسن انجام میدهی.
یعنی اینقدر با این روش که حوادث رو آثار عیبت بدونی و به آیت هیچی نگی، کانه قبول ذلت- که نه، همان عزت و بشارت است- بنمایی و این فن رو عملا صاحبان نور به همۀ ماها آموختند که چگونه تحمل آیات راه رسیدن به سیادت و عدم استعمال عیوب است، کانه عیوب، مدفون شده و بلا استفاده می گردند «الاحتمال قبر الغیوب» پس حالا در هر آیه قرآن که از واژه «عبد» می بینی استفاده شده ، برای درک عمق معنای قرآن، این واژه رو برای خودت به معالم ربانی صاحبان نور و آیات و تقدیرات و فرایند نور الولایة معنا کن که در حقانیت کلام آنها برای تو عرضه میشه، حالا میبینی که چقدر مفاهیم آیات قرآن زیبا و درخشنده میشوند.
3 مورد اول از 275 مورد «عبد» اینهاست :
إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعينُ (5): یعنی فقط این روش نورانی جواب میده.
يا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمُ الَّذي خَلَقَكُمْ وَ الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ (21) یعنی فقط با یاد نور، اینجور و اونجور.
وَ إِنْ كُنْتُمْ في رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنا عَلى عَبْدِنا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَ ادْعُوا شُهَداءَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ (23) یعنی اگه میخوای به دلت علم آل محمد ع نازل بشه فقط با یاد نورت و بس …
حالا از خوندن قرآن میتونی لذت ببری و همه چیز برای تو معنیدار میشه.
اگه وقت بشه تمام آیات رو اینجوری باید برگردون کنیم، ان شاء الله تعالی.
کانه از تکتک واژهها باید برای ما بوی معالم ربانی و نور صاحبان نور استشمام بشه و عملا در دل شرایط آیات این بوی خوش نور است که آرامش قلب رو موجب میشود!
«عرف» چه واژه زیبایی است.
«إِنَّ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لا يَمْلِكُونَ لَكُمْ رِزْقاً»:
یعنی جز با یاد معالم ربانی امکان استمرار نور قلب نخواهد بود زیرا رزق دنیای قلب، نور علم آل محمد ع است و هر کس نسبت به صاحب نورش شک داشته باشد و یقین و اعتماد به غیر او و غیر آل محمد ع داشته باشد، بداند راه دسترسی به علم و نور آل محمد ع را ندارد و مالک آرامش نخواهد شد لذا کسانی که «إِنَّ الَّذِينَ» یاد غیر نور یعنی «من دون الله» را موثر دانسته و گناه را منشا دسترسی به آرامش میدانند، «تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ» هستند و بدانند که «لا يَمْلِكُونَ لَكُمْ رِزْقاً» با این روش از رزق معنوی قلب که آرامشزا باشد بیبهره خواهند بود و راه مالکیت علم آل محمد ع فقط یادآوری و عمل به معالم ربانی است و لا غیر.
[بر عامل حیات سجده کن!]:
«اسجدوا لآدم!»
اهل یقین را به اعتبار اینکه این عامل حیات در آنهاست می توان گفت با یاد آنها چون قلب روشن میشود انگاری با یاد معالم ربانی راه عبودیت هموار میشود لذا عبد عالم ربانی، عبد آل محمد ع و عبد الله، میشه کانال ارتباطی با سلسله مراتب نورانی «دلو».
این اعتقادی که صاحبان نور مروج آن هستند عامل حیات طیبه است و لذا صاحبان نور به اعتبار داشتن این اعتقاد و عامل حیات، برایشان فنایی در قلوب اهل یقین و خاطر آنها نیست و همیشه صاحب نور یادش برای اهل یقین زنده و راهگشا بوده و هست و خواهد بود «العالم حی و ان کان میتا» پس عبادت چیزی است که فناناپذیر است و چون اعتقادی که صاحب نور مفسر آن است عامل حیات است لذا عبادت این معلم اعتقادی در عالم معنا، در دل شرایط عرضه آیت، خود همان عبودیت ذات اقدس الهی است و فرار از آیات، فرار از عبادت و عبودیت است و خداوند انجام وظیفه در قبال آیت عرضه شده را از بنده می خواهد نه عبادات تخیلی که شخص خود برای خودش ترسیم می کند و این همان ادعای شیطان است که اگر از سجده بر آدم معاف شود چنان عبادتی خدای را بنماید که مثل و مانندی نداشته باشد و این شبهه معارین است برای فرار از دین خدا که همانا تحمل آیات و آثار عیب دانستن حوادث ناگوار و ناپسند است. در واژه عکوف مطلبی زیبا بود که پرندگان چون در مردار روی زمین، عامل حیات خود را جستجو میکنند لذا بدور آن می چرخند و عکفت الطیر حول القتیل این واژه زیبا را تفسیر می کند و در واژه عبد نیز چون عامل حیات را در معالم ربانی و کلام نورانی و علمی او مییابد لذا در دل شرایط عرضه آیت، بدور آیت با یاد معالم ربانی عکوف می کند تا با تن دادن به تقدیرات و تحمل آیات، برات و بلیط دخول در جمع اهل حیات طیبه را بدست آورد و راه دخول در بهشت همین آیت عرضه شده است که وجودش ظاهرا مُخِلّ آسایش است اما اینکه تقدیر شده، برای مطلبی است که حکمت آن را گرچه ندانیم، اما قاعده کلی همین است که در جوف این نار، نور نگاه آل محمد ع را باید بدست آورد، ان شاء الله تعالی.
[غیب – عبد]:
«وَعَدَ الرَّحْمنُ عِبادَهُ بِالْغَيْبِ»:
اینکه «وَعَدَ بِالْغَيْبِ» یعنی چی؟!
+ «غیب»: وعده خدا چیست؟!
خُب همان نور آرامشی است که در بهشت و آخرت برای اهل یقین و تقوی در اوج خودش است در دنیا هم اهل یقین با یاد معالم ربانی اهل آرامش قلبی هستند و اینکه این آرامش قلبی را در اهل یقین ای بسا که ما نبینیم، چون از دید ما در غیب است اما از دید خود اهل یقین نسبت به معالم ربانی که قلبشان در دل شرایط ناگوار با یاد معالم ربانی و عمل به نور ولایت روشن میگردد برای خودشان دیگر غیب نیست و با بیعانه نورانی قلبی که با یاد معالم ربانی اخذ میکنند دیگر برای آنها وعده نسیه نیست و چون چک را گرفتهاند از نظر آنها پول نقد شده است و لذا عبارت «وَعَدَ الرَّحْمنُ عِبادَهُ بِالْغَيْبِ» به این معنا نیست که وعده خدا که آرامش است اصلا در دنیا محقق نمیشود و همهاش نسیه و موکول به آن دنیاست بلکه غیب برای اهل یقین دنیای قلبشان است که با نور یاد معالم ربانی روشن و منور و نورانی به علم آل محمد ع شده است و این اهل یقین را بس است که بفهمند مشمول لبخند رضایت آل محمدع شده اند.
+ «رضا و سخط ولیّ خدا در ملکوت قلب»
البته واژه «عبد» در این آیه چه زیبا مطلب را می گشاید که این وعده به آرامش «غیب» مشمول اهل آرامش «عبد» می شود در واقع هم «عبد» و هم «غیب» هر دو نامهای زیبای معالم ربانی و آیات هستند که در دل شرایط هر کس با یاد معالم ربانی انجام وظیفه نماید از وعده «وعد» نام صاحبان نور که همان آرامش است بهرهمند می شود.
در واژه های قرآن مثل همین آیه «وَعَدَ الرَّحْمنُ عِبادَهُ بِالْغَيْبِ»:
«وعد» که میگه من نام زیبای معالم ربانی و آیات هستم،
پس منو خط بزن بالای سرم بنویس نور الولایة!
«الرحمن» هم که نام خداست برای ما عملا در وجود معالم ربانی که آموزش مهربانی است، خلاصه میشود یعنی هم اهل یقین و هم اهل شک از نعمت علم الهی آل محمد ع به برکت معالم ربانی بهرهمند میشوند لذا این واژه هم میگه برای اینکه معنی عمیق این آیه رو بفهمی، باز منو خط بزن بالای سرم بنویس نور الولایة!
«عباده» میگه من که از ریشه عبد هستم تکلیفم معلومه منو هم خط بزن بالای سرم بنویس نور الولایة!
«غیب» هم میگه این همه توی مقالۀ مربوطه مطلب نوشتی، آخرش فهمیدی که راه دسترسی به علم غیب آل محمد ع که عامل آرامش قلبته همون معالم ربانی صاحب نورته پس منو هم خط بزن بالای سرم بنویس نور الولایة! پس همهاش شد نور ولایت! خُب معلومه کار ساده شده و صورت و مخرج کسر به عدد یک ساده گردیده است و حالا ته ته همه معانی قرآن برای ما کاربردی شده و اونم اینه که هنگام آیت عرضه شده، با یاد معالم ربانی میشه به آرامش رسید و این معنی قرآنه و معنی دین خدا و زندگی روزمره همه و همه در وجود معلمی خلاصه میشه که راه و رسم زندگی کردن طبق فرهنگ زیبای آل محمد ع رو برای ما تشریح میکنه.
تمام واژهها خجالت میکشن و خودشونو در مقابل آل محمد ع کنار میکشن و میگن ما کجا و معالم ربانی آل محمد ع کجا. بگذار همه بدونن نور چکاره است و در هر زمان با نور، با همۀ اهل اون زمان اتمام حجت خواهد شد و قلوب نسبت به آن نور امتحان میشن و اهل شک و یقین نسبت به او غربال میشن و لذا اینجوری نیست که ما دستمون از «غیب» کوتاه باشه! گر چه دستمون به غیب نمیرسه اما از اون بینصیب و بیبهره هم نیستیم و به میزانی که در دل شرایط با یاد معالم ربانی از دلخواه میگذریم و پشت به تمنا میکنیم و عمل صالح تولید میکنیم، از نور بیپایان علم آل محمد ع بهرهمند میشویم و رابطه ما با عالم بالا قطع نیست و زندگی بیمعنا و پوچ نیست و ما به حال خودمان واگذار نشدهایم که هر جوری دوست داریم گناه کنیم و آقا بالاسری هم به امورات ما نظارتی نداشته باشد بلکه عالم حساب و کتاب درستی دارد و همه چیز زیر نظر مدیری مدبّر در حال برگزاری و انجام است و شرایط، حکیمانه پیش می رود تا همه امتحان پس دهند که چقدر در ادعای خود نسبت به حب آل محمد ع صادق اند یا کاذب و فاروق بین اهل شک و یقین، علوم ربانی در هر زمان است که همان آیات قرآن و احادیث آل محمد ع هستند که داستان تکراری ابلاغ آنها به مخاطبین بارها و بارها تکرار شده و میشود.
رسول خدا صلّى اللّٰه عليه و آله و سلم:
قَالَ تَعَالَى
أَنَا مَعَ اَلْإِنْسَانِ فِي نَبَإٍ عَظِيمٍ
أَخْلُقُهُ وَ يَعْبُدُ غَيْرِي
وَ أُعْطِيهِ وَ يَحْمَدُ غَيْرِي
وَ أَمْنَعُهُ وَ يَشْكُو غَيْرِي.
خداوند متعال مىفرمايد:
مرا با انسان امرى بزرگ است،
او را آفريدم و او غير مرا مىپرستد،
به او رزق و روزى دادم ولى او ديگرى را ستايش نمود،
روزيش را قطع نمودم و او به ديگرى شكوه كرد.
خدای متعال فرمود:
من و انسان، ماجرایی بزرگ داریم!
من او را میآفرینم؛ او دیگری را میپرستد!
من به او عطا میکنم؛ او دیگری را ستایش میکند!
من گاهی برای حکمت، منع میکنم؛ او میرود پیش غیر من شکایت میکند!
این حدیث، نقشهی انحرافهای قلبی را رسماً روی میز میگذارد.
این همان نبأ عظیم است:
درحالیکه تمام «کانالهای حیات» از خدا میآید،
انسان حسود مسیر خروجی دلش را به غیر خدا میفرستد!
این همان خرابی جاده عبودیت است؛
همان مسدود شدن شاهراه نور؛
همان فحشاء باطنی که در مقالۀ این واژه از آن سخن گفتیم.
…
نور = جاده باز، حسد = انسداد
«عبد» یعنی جادهسازی برای نور.
«عبادت یعنی راه آشتی را باز نگه داشتن حتی یکتنه!»
«پشت به نور، رو به تمنّا = فحشاء»
این حدیث میگوید:
هرگاه عبادت، شکر، و شکوه تو از مسیر رب خارج شد و روی غیر خدا فرود آمد، جاده عبودیت تَرَک خورد. این همان لحظهای است که قلب به تمنّا چرخید و نور قطع شد.
…
چگونه این جاده را یکتنه باز نگه داریم؟
اهل نور میگوید:
عبادت را اصلاح کن:
هر نعمتی دیدی، بگو: «خدایا! تو دادی. ممنونم که از دست این بندهات به من رساندی.»
شکر را برگردان به مبدأ:
دیگران را قدردان باش؛ اما شکر حقیقی را به خدا بده تا کانال بسته نشود.
شکایت را درست مصرف کن:
بهجای گلهگذاریِ از تقدیراتت و شکستن دلها، برو در خلوت:
«الهی! من از خودم به تو شکایت دارم؛ جادهی دلم را باز کن!»
…
اینجاست که باید به عنوان این مقاله دقت کنیم:
نور معلم، شاهراه ارتباطی آشتی عبد با ربّ است!
و تو مأمور شدهای:
همیشه این راه آشتی رو باز بذاری، حتی اگر تنها مسافر این جاده باشی!
وقتی بدی دیدی و وصل کردی: عبادت.
وقتی محروم شدی و بخشیدی: عبادت.
وقتی ظلم دیدی و عفو کردی: عبادت.
وقتی همه به غیر خدا تکیه کردند و تو تکیهگاهت رب ماند: این اوج عبادت است.
…
اللهم يا نور، يا ربّ القلوب!
تو ما را آفریدی؛ ما را از عبادت غیر خودت منصرف کن.
تو عطا میکنی؛ شکرمان را مستقیم به سوی خودت روانه کن.
تو منع میکنی از روی حکمت؛ صبر و رضا، و شِکوه تنها به درگاه خودت، را به ما بیاموز.
جادهای نو در قلب ما با نور خودت بکش؛ ما را از اهل فضل قرار ده. آمین.
امام صادق علیه السلام:
وَ عَنْ دَاوُدَ بْنِ أَعْيَنَ قَالَ:
تَفَكَّرْتُ فِي قَوْلِهِ تَعَالَى:
وَ مٰا خَلَقْتُ اَلْجِنَّ وَ اَلْإِنْسَ إِلاّٰ لِيَعْبُدُونِ
قُلْتُ خُلِقُوا لِلْعِبَادَةِ وَ يَعْصُونَ وَ يَعْبُدُونَ غَيْرَهُ
وَ اَللَّهِ لَأَسْأَلَنَّ جَعْفَراً عَنْ هَذِهِ اَلْآيَةِ
فَأَتَيْتُ اَلْبَابَ فَجَلَسْتُ أُرِيدُ اَلدُّخُولَ عَلَيْهِ إِذْ رَفَعَ صَوْتَهُ فَقَرَأَ
وَ مٰا خَلَقْتُ اَلْجِنَّ وَ اَلْإِنْسَ إِلاّٰ لِيَعْبُدُونِ
ثُمَّ قَرَأَ لاٰ تَدْرِي لَعَلَّ اَللّٰهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذٰلِكَ أَمْراً فَعَرَفْتُ أَنَّهَا مَنْسُوخَةٌ.
داود بن اعين روايت كند كه من تفكر ميكردم در قول الهى كه
«وَ مٰا خَلَقْتُ اَلْجِنَّ وَ اَلْإِنْسَ إِلاّٰ لِيَعْبُدُونِ»
گفتم: مخلوق شدهاند خلق از براى عبادت و حال آنكه عصيان مىنمايند بعضى و غير او را مىپرستند،
و اللّٰه كه من اين آيت را از أبى عبد اللّٰه (عليه السّلام) سؤال كنم،
آمدم به در خانه آن حضرت و خواستم كه اندرون روم كه آواز بلند كرد و خواند كه
«وَ مٰا خَلَقْتُ اَلْجِنَّ وَ اَلْإِنْسَ إِلاّٰ لِيَعْبُدُونِ»
بعد از آن خواند كه
«لاٰ تَدْرِي لَعَلَّ اَللّٰهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذٰلِكَ أَمْراً»
پس من دانستم كه آن آيت منسوخ است.
ایاک نعبد و ایاک نستعین!
العبادة :
طَريقٌ مُعَبَّدٌ، أي مذلل
وَ اسْتَعْبَدَهُمْ بِوَلَايَتِهِمْ
[نور ولایت آل محمد ع را رابط عبادت قرار دهید.]
اعبدوا ربكم!
[تفسير شريف لاهيجي]
ثُمَّ غَيَّبَهُمْ عَنْ أَبْصَارِهِمْ وَ اسْتَعْبَدَهُمْ بِوَلَايَتِهِمْ وَ مَحَبَّتِهِمْ
معني ايمان به غيب:
[رابطه غیبی، ارتباط غیبی]
ايمان به اينكه منشا نا آرامي ها در دل شرايط عيب ماست از ايمان به غيب ما به خدا و ربوبيت و قيامت و … خبر مي دهد. پس مي بينيم كه همه اهل ظاهر هستيم و از ايمان به غيب خبري نيست!
عبادت [اسْتَعْبَدَهُمْ]، يعني اعتقاد به نور ولايت [بِوَلَايَتِهِمْ]
از ايمان به غيب انسان به وجود نور محمد و آل محمد (ع) در دلها خبر ميدهد.
ايمان به غيب = عبادت
فكان ذلك السجود لله عز و جل عبودية و لآدم طاعة و لما في صلبه تعظيما.
ثُمَّ غَيَّبَهُمْ عَنْ أَبْصَارِهِمْ
وَ اسْتَعْبَدَهُمْ بِوَلَايَتِهِمْ وَ مَحَبَّتِهِمْ
…
ثُمَّ غَيَّبَهُمْ عَنْ أَبْصَارِهِمْ
یعنی:
خداوند اولیای خود را از چشمهای مردم پنهان کرد؛ آنان را از دیدگان ظاهری غایب ساخت.
این غیبت، یک آزمایش است. وقتی امام دیده نمیشود، قلب چه میکند؟ آیا تسلیم میماند؟ آیا باز هم وفادار میماند؟ اینجا عبادت خالص شکل میگیرد.
…
وَ اسْتَعْبَدَهُمْ بِوَلَايَتِهِمْ وَ مَحَبَّتِهِمْ
یعنی:
خداوند با ولایت و محبتِ اولیایش، مردم را به بندگی گرفت؛
یا به تعبیر دیگر:
خدا بندگان خود را به واسطهی محبت و ولایت اولیای خودش، به عبودیتِ حقیقی کشاند.
…
عبودیت حقیقی، صرفاً رکوع و سجود ظاهری نیست؛
بلکه دلبستگی، پیروی، و اطاعت عاشقانه از اولیای الهی است.
وقتی محبت امام ع در دل کسی جا میگیرد، او دیگر اسیر دل خودش نیست؛
بلکه بندهی خدا از طریق بندگیِ امامِ خدا میشود.
…
ولایت، شاهراه عبودیت است.
بدون ولایت، عبادت ممکن نیست.
همانطور که در زیارات میخوانیم:
«بِمُوَالاتِكُمْ عَلَّمَنَا اللَّهُ مَعالِمَ دِينِنَا وَ أَصْلَحَ ما كانَ فَسَدَ مِنْ دُنْيانَا»
…
«غیب شدن اولیا» یک مرحلهٔ امتحان است.
«محبت و ولایت آنان» راهی است برای رسیدن به عبادت واقعی.
خداوند از طریق جذب دلهای ما به نور محبت اهلبیت ع، ما را تسلیم و عابدِ ربّ میکند.
[علم – عبد] :
« بِالْعِلْمِ … يُعْبَدُ »
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص:
وَ اللَّهِ يَا عَلِيُّ
مَا خُلِقْتَ إِلَّا لِيُعْبَدَ بِكَ
مَا اسْتَأْهَلَ خَلْقٌ مِنَ اللَّهِ النَّظَرَ إِلَيْهِ إِلَّا بِالْعُبُودِيَّةِ لَنَا
بِالْعِلْمِ يُطَاعُ اللَّهُ وَ يُعْبَدُ.
[جدد – عبد]:
«طريق مُعبّدٌ – طريق مَجْدُودٌ»
«طريق جَدَدٌ: أي سهل. و الجَدَدُ: الأرض الصلبة التي يسهل المشي فيها.»
عبد: ملازمت
[عابد: ملازم سجاده]
عبده: اي لزمه
العبد، و هو المملوك
[مالك – عبد]
عبد = بنده؛ ترجمۀ بسيار رسا و بجاييست .
امام علی علیه السلام:
لِلْعَابِدِ ثَلَاثُ عَلَامَاتٍ
الصَّلَاةُ وَ الصَّوْمُ وَ الزَّكَاةُ.
عبد + مقالههای اقامه صلاة و صوم و زکاة
انگاری تمام اون مطالب حالا با هم جمع میشن و میشن علامت شخصی که عبد باشه یعنی آرام باشه پس علامت آرامش اهل یقین خبر از این میده که در معنا کردن اسامی صلاة و صوم و زکاة موفق شده و قلبش درست فهمیده و صادق بوده، برای همینه که اونو آرام و رام در مقابل آیات قطران میبینی!
[عبد – حدیث عنوان بصری]:
«حقیقت علم – حقیقت عبودیت»
«حَقِيقَةَ الْعُبُودِيَّةِ»
حقیقت آرامش، در یادآوری معالم ربانی صاحبان نور است.
در واقع بعد از اینکه مفهوم واژه عبد به قلبت عنایت میشه حالا حدیث عنوان بصری بطور زیبا و کامل راه دسترسی به آرامش «حقیقت عبودیت» رو برای تو تشریح میکنه.
یعنی اگه دنبال آرامش قلب هستی و اگه میخوای بدونی حقیقت عبودیت چیه تا تو هم عبد الله بشی این حدیث رو با این برداشت بدقت بخون.
که عبد نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور است، به اعتبار علمی که از آل محمد ع نزد آنها وجود دارد و این علم، نوری است که برای اهل یقین در دل شرایط عرضه آیات و حوادث ناگوار در صورتیکه به یاد معالم ربانی خود بیفتی به قلبت این نور علم عنایت میشود و ماحصل ورود این نور علم در قلبت حالت آرامش قلب و به عبارتی همان حالت عبودیت است لذا آرامش که مطلوب همه است، نوری است که در دل شرایط ناگوار با یاد معالم ربانی به قلب ناآرام عنایت میشود و شخص با نوری که در قلب خود احساس میکند و با بسطی که بدنبال قبض قلبی اش حاصل شده در می یابد که آرامش خود را از نگاه نورانی آل محمد ع به سبب یاد معالم ربانی اخذ نموده است. این همه تلاش برای کسب علم در اصل بدون این توضیح که راه دسترسی به علم (که هدف رسیدن به آرامش است) فقط یاد معالم ربانی در دل آیات است برای احدی امکان برخورداری از آرامش قلبی در هر شرایطی وجود ندارد الا بعون الله و منّه.
امام صادق علیه السلام:
عَنْ عُنْوَانَ الْبَصْرِيِّ وَ كَانَ شَيْخاً كَبِيراً قَدْ أَتَى عَلَيْهِ أَرْبَعٌ وَ تِسْعُونَ سَنَةً قَالَ:
كُنْتُ أَخْتَلِفُ إِلَى مَالِكِ بْنِ أَنَسٍ سِنِينَ
فَلَمَّا قَدِمَ جَعْفَرٌ الصَّادِقُ ع الْمَدِينَةَ اخْتَلَفْتُ إِلَيْهِ وَ أَحْبَبْتُ أَنْ آخُذَ عَنْهُ كَمَا أَخَذْتُ عَنْ مَالِكٍ
فَقَالَ لِي يَوْماً إِنِّي رَجُلٌ مَطْلُوبٌ وَ مَعَ ذَلِكَ لِي أَوْرَادٌ فِي كُلِّ سَاعَةٍ مِنْ آنَاءِ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ فَلَا تَشْغَلْنِي عَنْ وِرْدِي وَ خُذْ عَنْ مَالِكٍ وَ اخْتَلِفْ إِلَيْهِ كَمَا كُنْتَ تَخْتَلِفُ إِلَيْهِ فَاغْتَمَمْتُ مِنْ ذَلِكَ وَ خَرَجْتُ مِنْ عِنْدِهِ وَ قُلْتُ فِي نَفْسِي لَوْ تَفَرَّسَ فِيَّ خَيْراً لَمَا زَجَرَنِي عَنِ الِاخْتِلَافِ إِلَيْهِ وَ الْأَخْذِ عَنْهُ فَدَخَلْتُ مَسْجِدَ الرَّسُولِ ص وَ سَلَّمْتُ عَلَيْهِ ثُمَّ رَجَعْتُ مِنَ الْغَدِ إِلَى الرَّوْضَةِ وَ صَلَّيْتُ فِيهَا رَكْعَتَيْنِ وَ قُلْتُ أَسْأَلُكَ يَا اللَّهُ يَا اللَّهُ أَنْ تَعْطِفَ عَلَيَّ قَلْبَ جَعْفَرٍ وَ تَرْزُقَنِي مِنْ عِلْمِهِ مَا أَهْتَدِي بِهِ إِلَى صِرَاطِكَ الْمُسْتَقِيمِ وَ رَجَعْتُ إِلَى دَارِي مُغْتَمّاً وَ لَمْ أَخْتَلِفْ إِلَى مَالِكِ بْنِ أَنَسٍ لِمَا أُشْرِبَ قَلْبِي مِنْ حُبِّ جَعْفَرٍ فَمَا خَرَجْتُ مِنْ دَارِي إِلَّا إِلَى الصَّلَاةِ الْمَكْتُوبَةِ حَتَّى عِيلَ صَبْرِي فَلَمَّا ضَاقَ صَدْرِي تَنَعَّلْتُ وَ تَرَدَّيْتُ وَ قَصَدْتُ جَعْفَراً وَ كَانَ بَعْدَ مَا صَلَّيْتُ الْعَصْرَ فَلَمَّا حَضَرْتُ بَابَ دَارِهِ اسْتَأْذَنْتُ عَلَيْهِ فَخَرَجَ خَادِمٌ لَهُ فَقَالَ مَا حَاجَتُكَ فَقُلْتُ السَّلَامُ عَلَى الشَّرِيفِ فَقَالَ هُوَ قَائِمٌ فِي مُصَلَّاهُ فَجَلَسْتُ بِحِذَاءِ بَابِهِ فَمَا لَبِثْتُ إِلَّا يَسِيراً إِذْ خَرَجَ خَادِمٌ فَقَالَ ادْخُلْ عَلَى بَرَكَةِ اللَّهِ فَدَخَلْتُ وَ سَلَّمْتُ عَلَيْهِ فَرَدَّ السَّلَامَ وَ قَالَ اجْلِسْ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ فَجَلَسْتُ فَأَطْرَقَ مَلِيّاً ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ وَ قَالَ أَبُو مَنْ قُلْتُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ قَالَ ثَبَّتَ اللَّهُ كُنْيَتَكَ وَ وَفَّقَكَ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ مَا مَسْأَلَتُكَ فَقُلْتُ فِي نَفْسِي لَوْ لَمْ يَكُنْ لِي مِنْ زِيَارَتِهِ وَ التَّسْلِيمِ غَيْرُ هَذَا الدُّعَاءِ لَكَانَ كَثِيراً ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ ثُمَّ قَالَ مَا مَسْأَلَتُكَ فَقُلْتُ سَأَلْتُ اللَّهَ أَنْ يَعْطِفَ قَلْبَكَ عَلَيَّ وَ يَرْزُقَنِي مِنْ عِلْمِكَ وَ أَرْجُو أَنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَجَابَنِي فِي الشَّرِيفِ مَا سَأَلْتُهُ
فَقَالَ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ
لَيْسَ الْعِلْمُ بِالتَّعَلُّمِ إِنَّمَا هُوَ نُورٌ يَقَعُ فِي قَلْبِ مَنْ يُرِيدُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْ يَهْدِيَهُ
فَإِنْ أَرَدْتَ الْعِلْمَ فَاطْلُبْ أَوَّلًا فِي نَفْسِكَ حَقِيقَةَ الْعُبُودِيَّةِ
وَ اطْلُبِ الْعِلْمَ بِاسْتِعْمَالِهِ
وَ اسْتَفْهِمِ اللَّهَ يُفْهِمْكَ
قُلْتُ يَا شَرِيفُ
فَقَالَ قُلْ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ
قُلْتُ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ
مَا حَقِيقَةُ الْعُبُودِيَّةِ؟
قَالَ ثَلَاثَةُ أَشْيَاءَ أَنْ لَا يَرَى الْعَبْدُ لِنَفْسِهِ فِيمَا خَوَّلَهُ اللَّهُ مِلْكاً لِأَنَّ الْعَبِيدَ لَا يَكُونُ لَهُمْ مِلْكٌ يَرَوْنَ الْمَالَ مَالَ اللَّهِ يَضَعُونَهُ حَيْثُ أَمَرَهُمُ اللَّهُ بِهِ وَ لَا يُدَبِّرُ الْعَبْدُ لِنَفْسِهِ تَدْبِيراً وَ جُمْلَةُ اشْتِغَالِهِ فِيمَا أَمَرَهُ تَعَالَى بِهِ وَ نَهَاهُ عَنْهُ فَإِذَا لَمْ يَرَ الْعَبْدُ لِنَفْسِهِ فِيمَا خَوَّلَهُ اللَّهُ تَعَالَى مِلْكاً هَانَ عَلَيْهِ الْإِنْفَاقُ فِيمَا أَمَرَهُ اللَّهُ تَعَالَى أَنْ يُنْفِقَ فِيهِ وَ إِذَا فَوَّضَ الْعَبْدُ تَدْبِيرَ نَفْسِهِ عَلَى مُدَبِّرِهِ هَانَ عَلَيْهِ مَصَائِبُ الدُّنْيَا وَ إِذَا اشْتَغَلَ الْعَبْدُ بِمَا أَمَرَهُ اللَّهُ تَعَالَى وَ نَهَاهُ لَا يَتَفَرَّغُ مِنْهُمَا إِلَى الْمِرَاءِ وَ الْمُبَاهَاةِ مَعَ النَّاسِ فَإِذَا أَكْرَمَ اللَّهُ الْعَبْدَ بِهَذِهِ الثَّلَاثَةِ هَانَ عَلَيْهِ الدُّنْيَا وَ إِبْلِيسُ وَ الْخَلْقُ وَ لَا يَطْلُبُ الدُّنْيَا تَكَاثُراً وَ تَفَاخُراً وَ لَا يَطْلُبُ مَا عِنْدَ النَّاسِ عِزّاً وَ عُلُوّاً وَ لَا يَدَعُ أَيَّامَهُ بَاطِلًا فَهَذَا أَوَّلُ دَرَجَةِ التُّقَى قَالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ
[+ حدیث جیش یزید: نداشتن اراده علو، حب به پاکی و …]
قُلْتُ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَوْصِنِي
قَالَ أُوصِيكَ بِتِسْعَةِ أَشْيَاءَ فَإِنَّهَا وَصِيَّتِي لِمُرِيدِي الطَّرِيقِ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى وَ اللَّهَ أَسْأَلُ أَنْ يُوَفِّقَكَ لِاسْتِعْمَالِهِ
ثَلَاثَةٌ مِنْهَا فِي رِيَاضَةِ النَّفْسِ وَ ثَلَاثَةٌ مِنْهَا فِي الْحِلْمِ وَ ثَلَاثَةٌ مِنْهَا فِي الْعِلْمِ فَاحْفَظْهَا وَ إِيَّاكَ وَ التَّهَاوُنَ بِهَا
قَالَ عُنْوَانُ فَفَرَّغْتُ قَلْبِي لَهُ
فَقَالَ
أَمَّا اللَّوَاتِي فِي الرِّيَاضَةِ فَإِيَّاكَ أَنْ تَأْكُلَ مَا لَا تَشْتَهِيهِ فَإِنَّهُ يُورِثُ الْحَمَاقَةَ وَ الْبَلَهَ وَ لَا تَأْكُلْ إِلَّا عِنْدَ الْجُوعِ وَ إِذَا أَكَلْتَ فَكُلْ حَلَالًا وَ سَمِّ اللَّهَ وَ اذْكُرْ حَدِيثَ الرَّسُولِ ص مَا مَلَأَ آدَمِيٌّ وِعَاءً شَرّاً مِنْ بَطْنِهِ فَإِنْ كَانَ وَ لَا بُدَّ فَثُلُثٌ لِطَعَامِهِ وَ ثُلُثٌ لِشَرَابِهِ وَ ثُلُثٌ لِنَفَسِهِ
وَ أَمَّا اللَّوَاتِي فِي الْحِلْمِ فَمَنْ قَالَ لَكَ إِنْ قُلْتَ وَاحِدَةً سَمِعْتَ عَشْراً فَقُلْ إِنْ قُلْتَ عَشْراً لَمْ تَسْمَعْ وَاحِدَةً وَ مَنْ شَتَمَكَ فَقُلْ لَهُ إِنْ كُنْتَ صَادِقاً فِيمَا تَقُولُ فَأَسْأَلُ اللَّهَ أَنْ يَغْفِرَ لِي وَ إِنْ كُنْتَ كَاذِباً فِيمَا تَقُولُ فَاللَّهَ أَسْأَلُ أَنْ يَغْفِرَ لَكَ وَ مَنْ وَعَدَكَ بِالْخَنَا فَعِدْهُ بِالنَّصِيحَةِ وَ الرِّعَاءِ
وَ أَمَّا اللَّوَاتِي فِي الْعِلْمِ فَاسْأَلِ الْعُلَمَاءَ مَا جَهِلْتَ وَ إِيَّاكَ أَنْ تَسْأَلَهُمْ تَعَنُّتاً وَ تَجْرِبَةً وَ إِيَّاكَ أَنْ تَعْمَلَ بِرَأْيِكَ شَيْئاً وَ خُذْ بِالاحْتِيَاطِ فِي جَمِيعِ مَا تَجِدُ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَ اهْرُبْ مِنَ الْفُتْيَا هَرَبَكَ مِنَ الْأَسَدِ وَ لَا تَجْعَلْ رَقَبَتَكَ لِلنَّاسِ جِسْراً
قُمْ عَنِّي يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ فَقَدْ نَصَحْتُ لَكَ وَ لَا تُفْسِدْ عَلَيَّ وِرْدِي فَإِنِّي امْرُؤٌ ضَنِينٌ بِنَفْسِي وَ السَّلامُ عَلى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدى.
[حج – بیت – عبد]:
هَذَا بَيْتٌ اسْتَعْبَدَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ خَلْقَهُ لِيَخْتَبِرَ بِهِ طَاعَتَهُمْ فِي إِتْيَانِهِ
فَحَثَّهُمْ عَلَى تَعْظِيمِهِ وَ زِيَارَتِهِ وَ جَعَلَهُ مَحَلَّ أَنْبِيَائِهِ وَ قِبْلَةً لِلْمُصَلِّينَ لَهُ.
هر واژهای رو میخوای در نظر بگیر ، فرقی نمیکنه ، همهاش نام زیبای معالم ربانی و آیات است پس معنی این حدیث میشه خداوند حکمتش اینجوری اقتضاء کرده که صاحبان نور راه دسترسی به آرامش و عبودیت رو برای ما یاد بده و ما باید با یاد معالم ربانی و با توجه به این بیت و قبله ، مصلی علم آل محمد ع باشیم و از این طریق به حقیقت آرامش «عبودیت» برسیم و تکریم ( و تعظیم و زیارت) آیات همان تکریم معالم ربانی است.
معالم ربانی صاحبان نور برای ما همون کاری رو میکنند که علوم انبیاء قوم بنی اسرائیل برای قوم زمان خویش انجام دادند و همه انبیاء اومدن تا حقیقت دسترسی به آرامش رو که عمل به نور ولایت آل محمد ع است را آموزش بدهند.
الأمالي للصدوق عن الفضلِ بن يونس:
أتى [ابنُ أبي العَوْجاءِ] الصّادقَ عليه السلام، فجلَسَ إلَيهِ في جَماعةٍ من نُظَرائهِ ، ثُمَّ قالَ لَهُ:
يا أبا عبدِ اللّه، إنَّ المَجالِسَ أماناتٌ، و لا بدَّ لكلِّ مَن كانَ بهِ سُعالٌ أنْ يَسْعُلَ، فتَأذَنُ لي في الكلامِ؟
فقالَ الصّادقُ عليه السلام:
تَكلَّمْ بما شِئتَ .
فقال ابنُ أبي العَوجاءِ:
إلى كَمْ تَدوسونَ هذا البَيْدَرَ ، و تَلوذونَ بهذا الحَجَر ، و تَعبُدونَ هذا البَيتَ المَرفوعَ بالطُّوبِ و المَدَرِ ، و تُهَرْوِلونَ حَولَهُ هَرْوَلةَ البَعيرِ إذا نَفَرَ؟!
مَن فَكّرَ في هذا أو قَدّرَ عَلِمَ أنَّ هذا فِعلٌ أسّسَهُ غَيرُ حَكيمٍ و لا ذي نَظَرٍ،
فقُلْ فإنَّكَ رأسُ هذا الأمرِ و سَنامُهُ و أبوكَ اُسُّهُ و نِظامُهُ.
فقال الصّادقُ عليه السلام:
إنّ مَن أضَلَّهُ اللّهُ و أعْمى قَلبَهُ اسْتَوْخَمَ الحَقَّ فلَم يَسْتَعذِبْهُ،
و صارَ الشّيطانُ وَليَّهُ يُورِدُهُ مَناهِلَ الهَلَكَةِ ثُمَّ لا يُصْدِرُهُ.
و هذا بَيتٌ اسْتَعبَدَ اللّهُ بهِ خَلقَهُ ليَخْتَبِرَ طاعَتَهُم في إتْيانِهِ،
فحَثَّهُـم على تَعْظيمِـهِ و زيارَتـهِ، و قـد جَعلَهُ مَحـلَّ الأنبياءِ و قِبْلَةً للمُصَلّينَ لَهُ،
و هُـو شُعْبَـةٌ مِن رِضْوانِـهِ، و طريـقٌ يـؤَدّي إلى غُفْـرانِهِ،
مَنْصوبٌ على اسْتِـواءِ الكَمـالِ، و مُجْتَمَعِ العَظَمَةِ.
ابن ابى العوجاء خدمت امام صادق عليه السلام آمد و با جمعى از هم مسلكانش نزد آن حضرت نشست و آن گاه گفت:
اى ابا عبد اللّه! مجلسها در حكم امانتند، و هر كه سرفهاى دارد بايد سرفه كند.
آيا اجازه مى دهى سخن بگويم؟
امام صادق عليه السلام فرمود: هر چه مى خواهى بگو.
ابن ابى العوجاء گفت:
تا كى اين خرمن را مى كوبيد و به اين سنگ پناه مى بريد و اين خانه برافراشته با خشت و كلوخ را مى پرستيد و چون شتر رميده بر گرد آن مى دويد و هروله مى كنيد؟
هر كه در اين كار بينديشد و ارزيابى كند، پى مى برد كه اين كار را يك آدم غير حكيم و خام انديش پايه گذارى كرده است .
تو كه سردمدار و قله نشين اين امرى و پدرت بنياد و نظام آن بوده جوابم را بده.
امام صادق عليه السلام فرمود :
هر كه خدا گمراهش كند و ديده دلش را كور سازد، حقّ را ناگوار يابد و طعم شيرين آن را نچشد
و شيطان دوستش گردد و او را به آبشخورهاى هلاكت برد و ديگر بازش نگرداند.
اين خانه اى است كه خداوند خلق خود را به وسيله آن به پرستش وا داشته،
تا با حضور در آن، فرمانبرى آنان را بيازمايد.
از اين رو آنها را به بزرگداشت و زيارت آن تشويق فرموده و آن را جايگاه پيامبران و قبله نماز گزارانش كرده است.
اين خانه، شاخه اى از رضوان و خشنودى خداست
و راهى است كه به آمرزش او مى انجامد و بر بنياد كمال ، استوار ، و مركز عظمت است.
[عبد – ولی – ولایت]:
جان کلام در این عبارت از این حدیث شریف است:
«وَ اسْتَعْبَدَهُمْ بِوَلَايَتِهِمْ وَ مَحَبَّتِهِمْ»
یعنی هر کس میخواد به آرامش برسه راهشو باید از علوم ربانی منا اهل البیت ع اخذ نماید.
تنها همین علم است که آرامشزاست.
اینکه بعد از «ثُمَّ غَيَّبَهُمْ عَنْ أَبْصَارِهِمْ» حالا باید «وَ اسْتَعْبَدَهُمْ بِوَلَايَتِهِمْ وَ مَحَبَّتِهِمْ» این قشنگه:
+ «غیب»:
غیب هم نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشۀ آنهاست،
یعنی باید با یادآوری معالم ربانی (در غیب) بتونی آیاتی که در تایید این علوم برای تو عرضه شده رو آثار عیبت بدونی تا از علم و نور آل محمد ع بهرهمند بشی و اینکه کار اینجوریه، یه خورده سخت شده و قابل فهم برای همه شاید نباشه «لن ترانی» و فقط اونایی از این معبر به سلامت عبور میکنن که «و لکن انظر الی الجبل» به این جبل و رجل و نور و … ذرهای شک نداشته باشند و ایمان به غیب همان باور به نور قلبی است، لذا اهل یقین راه عبودیت و آرامش رو در حوادث ناگوار با یادآوری معالم ربانی، خوب بلدند. وجودشون از دیده نهان و در غیب است اما نور ولایتشان بر اهل یقین پوشیده نیست که دائم قلبشان در دستان ولی خدا مدام در تقلب احوال بوده و از رضا و سخط ولی خدا نسبت به خود، با قبض و بسط قلبیشان مطلع میشوند. پس اگه از کسی کاری رو بخوان، باید به او یه جوری خواستۀ خودشونو تفهیم کنن و این توانایی بالایی میخواد که بدون اینکه الآن کسی دور و بر شما متوجه بشه، ولی خدا با قلب شما جوری صحبت کنه که راه دسترسی به آرامش رو بفهمید، بدون اینکه کنار دستی شما هم متوجه این ارتباط قلبی با عالم بالا بشه و این همان ولی و قرب و ارتباط قلب با نور است، کانه او به تو می گوید الآن راه عبودیت چیست! راه عبودیت حب آل محمد ع است و حب معالم ربانی صاحبان نور منا اهل البیت ع، پس «وَ اسْتَعْبَدَهُمْ بِوَلَايَتِهِمْ وَ مَحَبَّتِهِمْ» برای ما در علوم ربانی همین معلم نورانی قابل جستجو است. انگاری ارتباط در ملک با صاحبان نور، میبایستی به ارتباط در ملکوت قلب با تمثال نورانی آنها منجر شود!
یعنی ممکنه به این وجود مُلکی دسترسی نباشه، اما قلب باید بتونه طی الارض و طی السماء کنه و خودشو برسونه به این تمثال نورانی که یادآور علوم آل محمد ع برای او در لحظۀ عرضۀ تقدیرات هست.
یادآوری علوم نورانی «ذکر الله» قدرتی دارد که هر زمان به دلت بیفته، قلبت آرام میشود و این همان قدرت نور ولایت بر قلوب اهل یقین است و هر کس نسبت به این نورش شک کند این رابطه و کانال ارتباطی نور ولایت، یعنی ذکر الله با قلب- که ابزار اخذ نور آرامش و عبودیت است- قطع میشود «ما لَكُمْ مِنْ وَلايَتِهِمْ مِنْ شَيْءٍ»، از این آیه زیبا:
«… وَ الَّذينَ آمَنُوا وَ لَمْ يُهاجِرُوا ما لَكُمْ مِنْ وَلايَتِهِمْ مِنْ شَيْءٍ حَتَّى يُهاجِرُوا … (انفال 72)»
پس عنایات علمی غیبی که به محض اینکه به قلبت الهام میشه، روشن میشی، همون رابطه نور ولایت با قلب سلیم است. و تا زمانیکه اهل شک از سیئات خود یعنی شک و حسد و بخل دست برندارند و مهاجرت نکنند، این رابطه نورانی ولایت بر قلب با یاد معالم ربانی شکل نخواهد گرفت و چیزی گیرشان نخواهد آمد و هر چه زمان بگذرد، بالاخره این دودوزه بازی آنها، کار دستشان داده تا اینکه امتحان کربلا دستشان را رو میکند: لم یکن منفکین حتی تاتیهم البینة:
«لَمْ يَكُنِ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ وَ الْمُشْرِكينَ مُنْفَكِّينَ حَتَّى تَأْتِيَهُمُ الْبَيِّنَةُ (1)»
یک مثال :
صاحبان و حاملان نور رو مثل یک ظرفی در نظر بگیر که حروف الفبا داخل این ظرف ریخته شده!
سه تا حرف به انتخاب خودت از این ظرف در بیار و یک واژه بساز مثلا ع – ب – د : میشه «عبد»:
این واژه در اصل از حروفی تشکیل شده که تماما داخل این ظرف بوده یعنی متعلق به صاحب نور بوده، پس از این واژه و هر واژه دیگر باید بوی معالم ربانی او را استشمام کنیم و مفهوم آرامشی که از قبل یادآوری این علوم ربانی نصیبمون میشه رو بدست بیاوریم. داستان بقیه واژهها هم همینه.
عَنِ الصَّادِقِ ع:
أَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى عَلَّمَ آدَمَ أَسْمَاءَ حُجَجِ اللَّهِ كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ وَ هُمْ أَرْوَاحٌ عَلَى الْمَلائِكَةِ
فَقالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْماءِ هؤُلاءِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ
أَنَّكُمْ أَحَقُّ بِالْخِلَافَةِ فِي الْأَرْضِ لِتَسْبِيحِكُمْ وَ تَقْدِيسِكُمْ مِنْ آدَمَ
قالُوا سُبْحانَكَ لا عِلْمَ لَنا إِلَّا ما عَلَّمْتَنا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ
قالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يا آدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمائِهِمْ
فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمائِهِمْ وَقَفُوا عَلَى عَظِيمِ مَنْزِلَتِهِمْ عِنْدَ اللَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ
فَعَلِمُوا أَنَّهُمْ أَحَقُّ بِأَنْ يَكُونُوا خُلَفَاءَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ حُجَجَهُ عَلَى بَرِيَّتِهِ
ثُمَّ غَيَّبَهُمْ عَنْ أَبْصَارِهِمْ وَ اسْتَعْبَدَهُمْ بِوَلَايَتِهِمْ وَ مَحَبَّتِهِمْ
وَ قالَ لَهُمْ أَ لَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ غَيْبَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ
وَ أَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما كُنْتُمْ تَكْتُمُونَ.
[عبد – ورع]:
آرامش میخواهی؟ هرگز گناه نکن!
اینجوری همیشه سربلند و بدون نگرانی خواهی بود!
و اینجوری وقتیکه بطور اشتباهی و یا عمدی، بهت تهمت بزنند، تو خودت میفهمی که خدای مهربان داره با این تقدیر، چی بهت میگه و چه ماموریتی از تو میخواد!
«وَ مَا تَعَبَّدَ لِيَ الْمُتَعَبِّدُونَ بِمِثْلِ الْوَرَعِ عَنْ مَحَارِمِي»
عبد و ورع دو نام مترادف نور الولایة:
یعنی عبودیت با ورع محقق می شود، یعنی اگه میخوای آرامشت خدشهدار نشه، هرگز گناه نکن. چنان با آرامش و اطمینان خاطر قدم بر میداری که نهایت نداشته باشد!
اگه اشتباها حکم دادگاه رو به آدرس تو هم پست کرده باشند، خیالت راحته و میدونی صددرصد اشتباه شده و ذرهای به خودت شک نداری که دست به ریشت بکشی! #ورکلایف.
ادامه حدیث قشنگه:
(+ بغیر حساب):
«وَ أَمَّا الْمُتَعَبِّدُونَ لِي بِالْوَرَعِ عَنْ مَحَارِمِي فَإِنِّي أُفَتِّشُ النَّاسَ عَنْ أَعْمَالِهِمْ وَ لَا أُفَتِّشُهُمْ حَيَاءً مِنْهُمْ»،
عبارت «وَ لَا أُفَتِّشُهُمْ» معادل همون بغیر حساب است که در آیات دیگه و مباحث مربوطه ذکر شده است. یعنی اگه قلبت به حقیقت آرامش یاد معالم ربانی رسیده باشه «عبد»، یقین بدان که بغیر حساب و بدون تفتیش بدنی، وارد بهشت میشی!
دیدی وقتی دارن همه رو بازدید بدنی میکنن، یکی مثل شیر میاد و رد میشه و اونایی که بازرسی میکردن هم خبردار وایمیستن؟ تو می پرسی این مگه کی بود که نه تنها بازرسی نشد بلکه همه خبردار وایستادند؟! بهت میگن او «عبد» بود! تعجب میکنی و میگی ما که فکر نمیکردیم عبد یه همچین معنایی داشته باشه! خیال میکردیم معنی چندان خوبی نداره و یعنی مثل برده قبول ذلت کردنه! میگن اشتباه به عرضتون رسوندن، عبد یعنی آرامش! عبد یعنی نور علم! عبد یعنی بغیر حساب وارد بهشت شدن! عبد یعنی مورد احترام و تعظیم قرار گرفتن!
(و اذکر عبدنا ایوب – و اذکر عبادنا ابراهیم و اسحق و یعقوب):
به اینا میگن عبد!
چون در دنیا منششون این بوده که تنشونو برای هر آیت و ماموریتی خوب چرب کردهاند «بعیر معبد» و هر آیتی با هر درجه و شدتی که اومد اونا رو ناآرام کنه، اونا تکون نخوردند و با یاد نورشون آرام و رام بودند. ببین حالا این عباد الله چقدر سرفراز و متین و با شکوه وارد میشن، در حالیکه همه رو بخاطر حسابرسی نگه داشتهاند. حالا تا میتونی در دنیا عبد باش یعنی تا میتونی با یاد معالم ربانی آرامش کسب نما که این نور آرامش، چنان قلب تو رو احاطه میکنه که فقط باید ببینی تا باور کنی.
پس معالم ربانی صاحبان نور با ما و برای ما چه ها که نکردند
و ما باید قدرش را بدانیم «اکرمی مثواه».
جالب اینه که بازرسها میگن: ما که خجالت میکشیم این «عبد» را تفتیش نماییم «حَيَاءً مِنْهُمْ»!
[عبد – نعمة – اربة] :
آرامش یعنی اینکه همه جوره فقط طرف حسابت رو خدا و آل محمد ع و اوصیاء نورانی بدانی والسلام و به احدی رو نندازی و احدی رو هم کارهای ندانی و هیچ کس و هیچ چیز جز نور علم آل محمد ع قدرت ایجاد آرامش برای قلب رو نداره و این قسمت از حدیث زیباست:
«وَ كَفَى بِالْعَبْدِ أَدَباً أَنْ لَا يُشْرِكَ فِي نِعَمِهِ وَ إِرَبِهِ غَيْرَ رَبِّهِ» + «ارب»
براى بنده، همين ادبْ بس كه در نعمتها و به هنگام نيازش كسى را شريك پروردگارش قرار ندهد.
وَ نَحْنُ قَوْمٌ أَوْ نَحْنُ مَعْشَرٌ
إِذَا لَمْ يَرْضَ اللَّهُ لِأَحَدِنَا الدُّنْيَا نَقَلَنَا إِلَيْهِ.
ما گروهى هستيم كه
وقتى خداوند دنيا را برايمان نخواسته باشد، منتقل به جانب او ميشويم.
[«الْإِقْرَارُ لِلَّهِ بِالْعُبُودِيَّةِ»]:
همینکه اقرار و تصدیق کنی که فقط یاد معالم ربانی راه رسیدن به آرامش در حوادث ناگوار است «الْإِقْرَارُ لِلَّهِ بِالْعُبُودِيَّةِ» و عملا با کمک نورت توفیق گذشت از دلخواهها رو داشته باشی و عمل صالح تولید کنی دیگه کار تمومه!
امام جواد علیه السلام:
عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ عَنِ ابْنِ مُسَافِرٍ قَالَ قَالَ لِي أَبُو جَعْفَرٍ ع فِي الْعَشِيَّةِ الَّتِي اعْتَلَّ فِيهَا مِنْ لَيْلَتِهَا الْعِلَّةَ الَّتِي تُوُفِّيَ فِيهَا
يَا عَبْدَ اللَّهِ
مَا أَرْسَلَ اللَّهُ نَبِيّاً مِنْ أَنْبِيَائِهِ إِلَى أَحَدٍ حَتَّى يَأْخُذَ عَلَيْهِ ثَلَاثَةَ أَشْيَاءَ
قُلْتُ وَ أَيُّ شَيْءٍ هُوَ يَا سَيِّدِي قَالَ
الْإِقْرَارُ لِلَّهِ بِالْعُبُودِيَّةِ وَ الْوَحْدَانِيَّةِ وَ إِنَّ اللَّهَ يُقَدِّمُ مَا يَشَاءُ
وَ نَحْنُ قَوْمٌ أَوْ نَحْنُ مَعْشَرٌ إِذَا لَمْ يَرْضَ اللَّهُ لِأَحَدِنَا الدُّنْيَا نَقَلَنَا إِلَيْهِ.
على بن مهزيار از ابن مسافر نقل كرد كه حضرت جواد عليه السّلام در شبى كه مبتلا گرديد و با همان ناراحتى از دنيا رفت بمن فرمود:
اى عبد اللّٰه!
خداوند هيچ پيامبرى را از پيامبران نفرستاده مگر اينكه از او سه پيمان گرفته.
عرضكردم آن سه چيز چيست؟
فرمود:
اقرار به بندگى و وحدانيت خدا و اينكه خداوند هر چه را بخواهد مقدم مىدارد
ما گروهى هستيم كه وقتى خداوند دنيا را برايمان نخواسته باشد، منتقل به جانب او ميشويم.
[ربّ – عبد]:
[ربوبیت – عبودیت]:
« إِنَّ أَفْضَلَ الْفَرَائِضِ وَ أَوْجَبَهَا عَلَى الْإِنْسَانِ مَعْرِفَةُ الرَّبِّ وَ الْإِقْرَارُ لَهُ بِالْعُبُودِيَّةِ »
نکته زیبایی در مورد آیه ولایت و حدیث عبدالله بن سلام:
مستقرین که مستقر هستند!
اما این معارین هستند مثل عبدالله بن سلام که باید با محتوای آیه ولایت در موردشون بداء حاصل بشه و عاقبت به خیر بشن، اما متاسفانه غالبا توزرد از آب در میان و از این فرصت استثنایی آشنایی با معالم ربانی استفاده نمیکنند.
[عبودیت – سلسله مراتب نورانی]:
غیر ممکن است که کسی بتواند بدون یاد معالم ربانی، قلبش نور حضور علم آرامبخش آل محمد ع را تجربه و حس کند و هیچکس را اهلیت این مقام نیست الا درک حال آرامش با یاد معالم ربانی «عبودیت» که همان فهم نور ولایت آل محمد ع با قلب سلیم است، کانه نور علمی آل محمد ع را در لحظه، با اشاره آنها متوجه میشود که منظور چیست و ماموریت کدامست!
«وَ لَا اسْتَأْهَلَ خَلْقٌ مِنَ اللَّهِ النَّظَرَ إِلَيْهِ إِلَّا بِالْعُبُودِيَّةِ لَهُ وَ الْإِقْرَارِ لِعَلِيٍّ بَعْدِي»
اگه نکته موجود در آیه ولایت و قصه عبدالله بن سلام رو میگه، چی به دلت خطور میکنه، که توام با تاریکی و ناآرامی قلب نیست و انگاری یک مطلب جدیدی رو میخواد برای تو روشو ورداره، که فلانی از این مطلب منظورم چیه و کیه، گر چه یکی به میخ میزنم و یکی به نعل، و این ظرافت زیبایی کلام در قالب شوخی و بگو بخند، عجیب است.
[قسمتی از حدیث زیبا و طولانی و مهم فضل بن شاذان نیشابوری]:
«فَإِنْ قَالَ : فَلِمَ تَعَبَّدَهُمْ؟
قِيلَ: لِئَلَّا يَكُونُوا نَاسِينَ لِذِكْرِهِ وَ لَا تَارِكِينَ لِأَدَبِهِ وَ لَا لَاهِينَ عَنْ أَمْرِهِ وَ نَهْيِهِ إِذْ كَانَ فِيهِ صَلَاحُهُمْ وَ قِوَامُهُمْ فَلَوْ تُرِكُوا بِغَيْرِ تَعَبُّدٍ لَطَالَ عَلَيْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ»
اینکه باید مدام به یاد معالم ربانی باشی تا با ادب بشی و مرتب امر و نهی کلام ولی خدا رو با قلبت حس کنی و اصلا صلاح کار تو هم همینه وگرنه همه چیزو فراموش میکنی و یه خورده بگذره چنان قساوت قلب پیدا میکنی که از هیچ معصیتی نمیگذری! پس حقیت عبودیت یعنی آرامش واقعی فقط با یاد معالم ربانی بدست میاد و اگه این ذکر الله رو فراموش کنی، قساوت قلب حتمی است.
امام صادق عليه السلام:
سَمِعتُ أبي مُحَمَّدا الباقِرَ عليه السلام يَقولُ:
تَعَلُّقُ القَلبِ بِالمَوجودِ شِركٌ، و بِالمَفقودِ كُفرٌ، و هُما خارِجانِ عَن سُنَّةِ الرِّضا،
و أعجَبُ مِمَّن يَدَّعِي العُبودِيَّةَ للّهِ، كَيفَ يُنازِعُهُ في مَقدوراتِهِ؟
حاشَا الرّاضينَ العارِفينَ عَن ذلِكَ.
از پدرم محمّد باقر عليه السلام شنيدم كه مىفرمود:
«دلبستگى به موجود، شرك است و به مفقود، كفر، و آن دو، از سنّت خشنودى، خارجاند.
از كسى كه ادّعاى بندگى خدا مىكند،
در شگفتم كه چگونه با خدا در تقديرهايش در كشمكش است!
خشنودان دانا، از چنان كشمكشى به دورند».
[عبودیت – مقدرات]:
عبودیت یعنی آرامش در حوادث ناگوار با یاد معالم ربانی:
«وَ أَعْجَبُ مِمَّنْ يَدَّعِي الْعُبُودِيَّةَ لِلَّهِ كَيْفَ يُنَازِعُهُ فِي مَقْدُورَاتِهِ»
و این همان اعتقادی است که صاحبان نور به ما آموختهاند:
حوادث آثار عیب ماست و خطای خطاکار دلیلی برای درگیری با نمودار نیست.
ببین واقعیت اینه که وقتی معتقد باشی مقدرات دست ذات اقدس الهی است و اوست که تقدیر میکنه این حادثه ناگوار را، پس دیگه جای هر گونه اعتراض برای بنده وجود ندارد و اهل یقینی که واقعا «عبد» باشد یعنی تن خود را برای هر حادثه ناگواری چرب کرده و با یاد معالم ربانی آرامش و حقیقت عبودیت را با قلبش حس میکند و نسبت به عوامل محیطی هرگز اعتراض و پرخاش نمی کند.
[سجده – عبودیت] :
« وَ كَانَ سُجُودُهُمْ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عُبُودِيَّةً وَ لآِدَمَ إِكْرَاماً وَ طَاعَةً لِكَوْنِنَا فِي صُلْبِهِ »
تکریم آیت به اعتبار نور معالم ربانی در این حادثه است و رسیدن به آرامش محصول همین عبودیت با این اعتقاد است که معلم آن، که منا اهل البیت ع است، آموزگار این اندیشه است.
[نور ولایت، در صلب نار آیت] + «نار و نور»
پس اگه ما تنمونو برای آیات عرضه شده چرب می کنیم «عبد» و رام و آرام، هیچی نمیگیم به اعتبار اینه که اولا خودمونو بیمار می بینیم و مستحق آمپول! و ثانیا درمان رو در معالم ربانی که در لحظه عرضه آیت بدست میاد میدانیم و نورشو حس می کنیم و این نور در صلب آیت برای ما ارزش داره و دنبال این علم هستیم که به ما نیرو و گرما و آرامش میده لذا سجده ملائکه بر آدم قصهاش اینه و با واژه عبودیت اینجوری تعبیر و تفسیر میشه.
[علم – عبد]:
«بِالْعِلْمِ يُطَاعُ اللَّهُ وَ يُعْبَدُ»
خودت باید بفهمی که علم به اعتبار معلم معنا پیدا میکند!
«ارجح من العلم حامله»
پس میشه با یاد علوم معلم نورانی به حقیقت آرامش «عبودیت» دست یافت.
و این برداشت زیبا ارزش داره که با یاد معالم ربانی صاحبان نور در دل شرایط، میشه واقعا آرامش رو تجربه نمود که چقدر لذتبخش است.
[عبد – نبی – رسول – خلیل – امام]:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ:
إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَ إِبْرَاهِيمَ عَبْداً قَبْلَ أَنْ يَتَّخِذَهُ نَبِيّاً
وَ إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَهُ نَبِيّاً قَبْلَ أَنْ يَتَّخِذَهُ رَسُولًا
وَ إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَهُ رَسُولًا قَبْلَ أَنْ يَتَّخِذَهُ خَلِيلًا
وَ إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَهُ خَلِيلًا قَبْلَ أَنْ يَتَّخِذَهُ إِمَاماً
فَلَمَّا جَمَعَ لَهُ الْأَشْيَاءَ قَالَ
إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً
قَالَ فَمِنْ عِظَمِهَا فِي عَيْنِ إِبْرَاهِيمَ ع
قَالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي
قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ
قَالَ لَا يَكُونُ السَّفِيهُ إِمَامَ التَّقِىِّ.
اول باید خودت با این اعتقاد و با یاد معالم ربانی حقیقت آرامش رو درک کنی تا بشی «عبد»!
اما اونیکه منتخب آل محمد ع میشه و میشه صاحب نور، خیلی مراحل رو گذرونده!
یعنی عملا خودش با یاد معالم ربانی نورش به آرامش رسیده و با عمل به نور ولایت و درک آرامش، حالا ماموریت معنا کردن اسم نبی و اسم رسول رو دنبال میکنه.
[عبد – زنا]:
[امانة الله – کلمات الله – عبد – تاویل زنا «زنأ البول»!]:
اهل شک حسود، همه، رابطۀ خودشونو با صاحب نورشون قطع کردند و این سیئه حسد، در مثانۀ قلبشون، محتقن باقی خواهد ماند و دفع و درناژ نخواهد شد و دیگر راهی برای دفع این سیئه به برکت علوم ماخوذ با یاد نور نخواهند داشت و لذا به این قطع رابطه مثانه با مجرای ادرار که به احتباس ادراری میانجامد، عرب میگوید «زنأ البول» یعنی ادرار احتقان و احتباس پیدا کرده، یعنی اهل شک که رابطهشون با نور قطع شد، سیئه در قلبشون احتباس پیدا کرده و دیگه راهی برای دفع سیئه ندارند و لذا متاسفانه همۀ اهل حسادت، تاویلا اهل احتقان ادراری و اهل زنای تاویلی هستند نعوذ بالله من ذلک.
«عبد» نام زیبای صاحبان نور و «زنا» نام لیدرهای سوء است.
هر ناآرامی که بدون یاد معالم ربانی و با گناه تسکین داده شود تاویلا زنا محسوب میشود!
هر تمایل به اعتقاد لیدرهای سوء و نادیده گرفتن اعتقاد نورانی آل محمد ع، تاویلا زنا محسوب میشود!
هر عدم دسترسی به حقیقت آرامش «عبودیت» به سبب یاد معالم ربانی، تاویلا زنا محسوب میشود!
اهل شک حسود– اهل زنای تاویلی هستند، چون به حقیقت آرامش و عبودیت ذات اقدس الهی که سببش یادآوری علوم ربانی آل محمد ع است، شک داشته و یقین ندارند و لذا دائما در حال زنای تاویلی بسر می برند. امانت الله، و کلمة الله، صاحبان نور هستند و شرط (= راه) حلال بودن و بهرهمندی از آیات، همین یادآوری معالم ربانی است و همین کلمة الله است که حرام را حلال میکند (ازدواج) و ازدواج تاویلی قلب با یاد معالم ربانی و نورانی در دل شرایط عرضه آیات ثمر میدهد و عمل صالح متولد میگردد. اهل یقین، در نهایت اهل رضا (ارضای علمی از آیات با یاد معالم ربانی) میشوند و این یعنی تاویلا نار آیات با یاد معالم ربانی برایشان نور حلال میشود. با این روش زندگی که آموختهایم، یعنی اینکه با آیات چجوری باید برخورد کنیم و حوادث رو آثار عیب بدونیم و به نمودار هیچی نگیم، به این میگن مقام بالای «عبد» و به این میگن عبودیت و به این میگن مشرک نبودن و تاویلا اهل زنا نبودن و بودن با معالم ربانی منا اهل البیت ع و عمل به این اعتقاد و معلمی دیگر برنگزیدن …
+ «زنا»
«قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص:
أَخَذْتُمُوهُنَّ بِأَمَانَةِ اللَّهِ وَ اسْتَحْلَلْتُمْ فُرُوجَهُنَّ بِكَلِمَاتِ اللَّهِ
فَأَمَّا الْأَمَانَةُ فَهِيَ الَّتِي أَخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى آدَمَ حِينَ زَوَّجَهُ حَوَّاءَ
وَ أَمَّا الْكَلِمَاتُ فَهُنَّ الْكَلِمَاتُ الَّتِي شَرَطَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا عَلَى آدَمَ
أَنْ يَعْبُدَهُ وَ لَا يُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً وَ لَا يَزْنِيَ وَ لَا يَتَّخِذَ مِنْ دُونِهِ وَلِيّاً.»
[«أَ تُقِرُّ لِي أَنَّكَ عَبْدٌ لِي؟!»: «أَنَا عَبْدٌ مُكْرَهٌ»]:
عَنْ بُرَيْدِ بْنِ مُعَاوِيَةَ قَالَ
سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ
إِنَّ يَزِيدَ بْنَ مُعَاوِيَةَ دَخَلَ الْمَدِينَةَ وَ هُوَ يُرِيدُ الْحَجَ
فَبَعَثَ إِلَى رَجُلٍ مِنْ قُرَيْشٍ فَأَتَاهُ فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ
أَ تُقِرُّ لِي أَنَّكَ عَبْدٌ لِي إِنْ شِئْتُ بِعْتُكَ وَ إِنْ شِئْتُ اسْتَرْقَيْتُكَ
فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ وَ اللَّهِ يَا يَزِيدُ مَا أَنْتَ بِأَكْرَمَ مِنِّي فِي قُرَيْشٍ حَسَباً وَ لَا كَانَ أَبُوكَ أَفْضَلَ مِنْ أَبِي فِي الْجَاهِلِيَّةِ وَ الْإِسْلَامِ وَ مَا أَنْتَ بِأَفْضَلَ مِنِّي فِي الدِّينِ وَ لَا بِخَيْرٍ مِنِّي
فَكَيْفَ أُقِرُّ لَكَ بِمَا سَأَلْتَ
فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ إِنْ لَمْ تُقِرَّ لِي وَ اللَّهِ قَتَلْتُكَ
فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ لَيْسَ قَتْلُكَ إِيَّايَ بِأَعْظَمَ مِنْ قَتْلِكَ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ ع ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ ص
فَأَمَرَ بِهِ فَقُتِلَ حَدِيثُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع مَعَ يَزِيدَ لَعَنَهُ اللَّهُ
ثُمَّ أَرْسَلَ إِلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع فَقَالَ لَهُ مِثْلَ مَقَالَتِهِ لِلْقُرَشِيِّ
فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع أَ رَأَيْتَ إِنْ لَمْ أُقِرَّ لَكَ أَ لَيْسَ تَقْتُلُنِي كَمَا قَتَلْتَ الرَّجُلَ بِالْأَمْسِ
فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ لَعَنَهُ اللَّهُ بَلَى
فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع
قَدْ أَقْرَرْتُ لَكَ بِمَا سَأَلْتَ أَنَا عَبْدٌ مُكْرَهٌ
فَإِنْ شِئْتَ فَأَمْسِكْ وَ إِنْ شِئْتَ فَبِعْ
فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ لَعَنَهُ اللَّهُ
أَوْلَى لَكَ حَقَنْتَ دَمَكَ وَ لَمْ يَنْقُصْكَ ذَلِكَ مِنْ شَرَفِكَ.
از بريد بن معاويه گويد:
شنيدم امام باقر (ع) ميفرمود راستى كه يزيد بن معاويه بمدينه آمد و قصد حج داشت و نزد يكى از مردان قريش فرستاد و او را احضار كرد و نزد او آمد و يزيد باو گفت:
تو اعتراف دارى كه بنده من هستى اگر خواهم تو را بفروشم و اگر خواهم به بردگى گيرم؟
آن مرد در پاسخ او گفت بخدا اى يزيد تو از من گرامىتر و ارجمندتر نيستى در قريش از نظر خانواده و پدرت هم در جاهليت و اسلام از پدر من بهتر نبود و خودت هم در ديانت برتر از من نيستى و از من بهتر نباشى پس چگونه براى تو اعتراف كنم بدان چه درخواست كردى؟
يزيد گفت بخدا اگر اعتراف نكنى براى من، من تو را ميكشم.
او در جواب گفت كشته شدن من به دست تو مهمتر نيست از اينكه حسين بن على (ع) را كشتى كه زاده رسول خدا (ص) بود. و او دستور داد وى را كشتند.
سپس دنبال على بن الحسين (ع) فرستاد و به آن حضرت هم همان گفتار با آن مرد قرشى را تكرار كرد و آن حضرت در پاسخ او فرمود:
بگو بدانم اگر من براى تو اعتراف نكنم آيا مرا بمانند آن مرد قرشى ديروز نخواهى كشت؟
يزيد در پاسخ او گفت چرا
و على بن الحسين (ع) فرمود:
من اعتراف دارم بدان چه تو خواستى؟
من به زور بندهام اگر خواهى نگهدار و اگر خواهى بفروش.
يزيد به او گفت براى تو بهتر شد، خونت را حفظ كردى و از شرف تو هم چيزى نكاست.
[«وَ مِنْ أَسْمَائِهِ ص … عَبْداً … وَ مَعْنَاهُمَا وَاحِدٌ»]:
در این حدیث بسیار مهم و زیبا این نکته وجود داره که تمامی واژهها نامهای زیبای مترادف نور الولایة هستند «اسماء الله الحسنی» و همه این اسامی معنای واحد و مشترکی دارد و آنهم مفهوم «آرامش» است که این معنا با یاد معالم ربانی در قلوب اهل یقین حاصل میشود.
«وَ مِنْ أَسْمَائِهِ ص يا أَيُّهَا الْمُزَّمِّلُ يا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ وَ مَعْنَاهُمَا وَاحِدٌ …
وَ عَبْداً فِي قَوْلِهِ تَعَالَى نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ [وَ قَالَ ص] لَا تَدْعُنِي إِلَّا بِيَا عَبْدَهُ فَإِنَّهُ أَشْرَفُ أَسْمَائِي»
پس عبد نام زیبایی برای نور الولایة است و معنای آن همان معنای سایر اسامی زیبای مترادف نور است، یعنی آرامش، یعنی مهربانی، یعنی زیبایی.
[عبد – «قُلْ إِنْ كانَ لِلرَّحْمنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعابِدِينَ»]:
+ [بداء – معارین و مستقرین – عالم ذر – نور و نار – ولد – عبد – … ]:
این حدیث در ارتباط با بحث «نور و نار» زیبایی مهمی داره!
انگاری اهل یقین و اهل شک هر دو در دنیا با نورشون آشنا میشن، کانه طینتشون و قلبشون با آب نور علم ولایت ماخوذ از صاحبان نور منا اهل البیت ع مخلوط میشه، حالا پس از رسلی، نوبت آیاتی است، یعنی حالا هر دو گروه در معرض نار آیت قرار میگیرند:
«ثُمَّ رَفَعَ لَهُمْ نَاراً»
اهل شک حسود «أَهْلَ الشِّمَالِ» به تقدیرات خود راضی نمیشوند، داخل در نار آیات نمیشوند و حوادث رو با یاد معالم ربانی، آثار عیب خود ندانسته و از آیات اعراض مینمایند، اما اهل نور یقین «أَهْلَ الْيَمِينِ» خود را در داخل آتش آیات با یاد معالم ربانی رها می کنند و یک دفعه می بینند نار آیت برایشان بردا و سلاما می شود یعنی اهل یقین رو میبینی که آیت برایشان هست ولی ناآرام نمیشوند (حلمة) یعنی با یاد معالم ربانی از نار آیت به نور علم آل محمد ع رسیده و حکمت این حادثه ناگوار عرضه شده را میدانند، کانه میدانند جریان چیست و ماموریت کدامست و این قضیه از کجا آب میخورد و لذا هیچ اعتراضی به این حکم عادلانه ندارند (+ اصول و اسرار)، پس اهل یقین با حادثه و تقدیر ناگوار زندگی خویش با یاد معالم ربانی کنار آمدهاند و آن را با جان و دل میپذیرند و شِکوِه حال جز به آل محمد ع نکرده و نمیکنند.
اهل شک در عالم ذر هم عملا با داخل نشدن در آتش، پذیرای این اعتقاد و نور ولایت نشدند، اما چون دیدند که اهل یقین پذیرا شدند، کانه چشم و هم چشمی کردند و گفتند خدایا این بار را چشم پوشی کن و یک فرصت دیگر به ما عنایت کن:
«رَبَّنَا أَقِلْنَا»
لذا خدا هم «فَأَقَالَهُمْ» دنیا را فرصت دیگری برای آشنایی با معالم ربانی برای آنها قرار داد تا مجددا نار آیت را برای آنها برافروزد و این بار هم به آنها گفته میشود که حالا با یاد معالم ربانی از دلخواه و تمنا بگذرید، کانه بپرید توی آتیش! بازهم اهل شک این فرصت دوباره را از دست میدهند و به معالم ربانی خود خیانت نموده و آیات را با خود بیربط دانسته و با نمودارها درگیر میشوند.
جز عده بسیار اندکی از اهل شک که برایشان بداء حاصل میشود.
نه اهل شک (جز اهل بداء) بطرف اهل یقین میآیند و نه اهل یقین بطرف اهل شک میروند!
«فَلَنْ يَسْتَطِيعَ هَؤُلَاءِ أَنْ يَكُونُوا مِنْ هَؤُلَاءِ وَ لَا هَؤُلَاءِ أَنْ يَكُونُوا مِنْ هَؤُلَاءِ»
لذا میشه بگیم کل دنیا و این فرصت و قصه آشنایی با معالم ربانی صاحبان نور، همه و همه، و بقول معلمین ربانی، آیه ولایت و قصه عبد الله بن سلام، همه برای اهل شک و معارین است، وگرنه اهل یقین که- به زبان شوخی- دیگه این کارها رو لازم ندارند!
این همه زحمت برای قصه بداء عدهای از اهل شک حسود کشیده شده است.
اگه قراره یک معار، مستقر بشه، و نتیجه آشنایی او با نورش در دل شرایط، ثمر عبودیت بده، باید این ثمر، نتیجه یادآوری معالم ربانی در دل شرایط باشه، یعنی حقیقت عبودیت برای اهل شک و معارین که قصه آنها در این حدیث بیان شد، فقط با یقین و باور نسبت به صاحب نوری که با او آشنا میشوند حاصل خواهد شد و چقدر این آیه فهمش لذت بخش است و البته ساده هم نیست و عنایت خاصی است که به دل میافتد و واژه های «ولد» و «عبد» باید خوب جا بیفتد تا این معنی از این آیه استنباط شود، ان شاء الله تعالی.
به بیان دیگر اگه قراره این اعتقاد ثمر بده، که میده، (تَوَلُّدُ الشيءِ من الشيء: حصوله عنه بسبب من الأسباب)، باید با کمک نور علوم صاحبان و حاملان علوم آل محمد ع باشه و بس!
+ «ولد»
«عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:
إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمَّا أَرَادَ أَنْ يَخْلُقَ آدَمَ ع أَرْسَلَ الْمَاءَ عَلَى الطِّينِ ثُمَّ قَبَضَ قَبْضَةً فَعَرَكَهَا
ثُمَّ فَرَّقَهَا فِرْقَتَيْنِ بِيَدِهِ ثُمَّ ذَرَاهُمْ فَإِذَا هُمْ يَدِبُّونَ
ثُمَّ رَفَعَ لَهُمْ نَاراً
فَأَمَرَ أَهْلَ الشِّمَالِ أَنْ يَدْخُلُوهَا فَذَهَبُوا إِلَيْهَا فَهَابُوهَا وَ لَمْ يَدْخُلُوهَا
ثُمَّ أَمَرَ أَهْلَ الْيَمِينِ أَنْ يَدْخُلُوهَا فَذَهَبُوا فَدَخَلُوهَا
فَأَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ فَكَانَتْ عَلَيْهِمْ بَرْداً وَ سَلَاماً
فَلَمَّا رَأَى ذَلِكَ أَهْلُ الشِّمَالِ قَالُوا رَبَّنَا أَقِلْنَا فَأَقَالَهُمْ
ثُمَّ قَالَ لَهُمْ ادْخُلُوهَا فَذَهَبُوا فَقَامُوا عَلَيْهَا وَ لَمْ يَدْخُلُوهَا فَأَعَادَهُمْ طِيناً وَ خَلَقَ مِنْهَا آدَمَ ع
وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع
فَلَنْ يَسْتَطِيعَ هَؤُلَاءِ أَنْ يَكُونُوا مِنْ هَؤُلَاءِ وَ لَا هَؤُلَاءِ أَنْ يَكُونُوا مِنْ هَؤُلَاءِ
قَالَ فَيَرَوْنَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص أَوَّلُ مَنْ دَخَلَ تِلْكَ النَّارَ
فَلِذَلِكَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ
قُلْ إِنْ كانَ لِلرَّحْمنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعابِدِينَ.»
[ظلم – شرک – وفای به عهد – صنم – سجدة « لَمْ يَسْجُدْ أَحَدُنَا لِصَنَمٍ قَطُّ » – عبد – دعوة]:
«وَ مَنِ الظَّالِمُ مِنْ ذُرِّيَّتِي؟ … مَنْ يَسْجُدُ لِلصَّنَمِ مِنْ دُونِي يَعْبُدُهَا»
حدیث زیبایی که باید در همه مقالهها بیاید:
« قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص:
أَنَا دَعْوَةُ أَبِي إِبْرَاهِيمَ
قَالَ قُلْنَا يَا رَسُولَ اللَّهِ كَيْفَ صِرْتَ دَعْوَةَ أَبِيكَ إِبْرَاهِيمَ ؟
قَالَ أَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَى إِبْرَاهِيمَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً
فَاسْتَخَفَّ إِبْرَاهِيمَ الْفَرَحُ قَالَ يَا رَبِّ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي أَئِمَّةً مِثْلِي
فَأَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَيْهِ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ إِنِّي لَا أُعْطِيكَ عَهْداً لَا أَفِي بِهِ
(+ وفای به عهد)
قَالَ يَا رَبِّ مَا الْعَهْدُ الَّذِي لَا تَفِي بِهِ
قَالَ لَا أُعْطِيكَ الظالم [لِظَالِمٍ] مِنْ ذُرِّيَّتِكَ عَهْداً
قَالَ إِبْرَاهِيمُ عِنْدَهَا يَا رَبِّ
وَ مَنِ الظَّالِمُ مِنْ ذُرِّيَّتِي؟
قَالَ لَهُ مَنْ يَسْجُدُ لِلصَّنَمِ مِنْ دُونِي يَعْبُدُهَا
قَالَ إِبْرَاهِيمُ عِنْدَ ذَلِكَ
وَ اجْنُبْنِي وَ بَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنامَ رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ
فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي وَ مَنْ عَصانِي فَإِنَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ
فَقَالَ النَّبِيُّ ص
فَانْتَهَتِ الدَّعْوَةُ إِلَيَّ وَ إِلَى عَلِيٍّ لَمْ يَسْجُدْ أَحَدُنَا لِصَنَمٍ قَطُّ فَاتَّخَذَنِي نَبِيّاً وَ اتَّخَذَ عَلِيّاً وَصِيّاً .»
عبد – تواضع – ملک سلیمان + [نَبِيّاً عَبْداً – نَبِيّاً مَلِكاً]:
با توجه به بحث زیبای «وضع : وضعت الحامل ولدها»، «تواضع» و «عبد – طریق معبد» حالا با این حدیث و اضافه شدن مفهوم ملک سلیمان ع، معنا و مبحث تواضع، زیبایی دوچندان پیدا نمود:
تواضع یعنی نادیده گرفتن تمناها و با این حدیث یعنی نادیده گرفتن مُلک دنیایی سلیمان ع، گرچه کلید همه گنجهای دنیا رو پیشکشت کنند.
حالا ای اهل یقین تو آرامش قلب رو با یاد معالم ربانی میخواهی یا ملک سلیمان ع؟!
« … وَ هَبَطَ مَعَ جَبْرَئِيلَ ع مَلَكٌ لَمْ يَطَأِ الْأَرْضَ قَطُّ مَعَهُ مَفَاتِيحُ خَزَائِنِ الْأَرْضِ
فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ
إِنَّ رَبَّكَ يُقْرِئُكَ السَّلَامَ وَ يَقُولُ هَذِهِ مَفَاتِيحُ خَزَائِنِ الْأَرْضِ
فَإِنْ شِئْتَ فَكُنْ نَبِيّاً عَبْداً وَ إِنْ شِئْتَ نَبِيّاً مَلِكاً
فَأَشَارَ إِلَيْهِ جَبْرَئِيلُ ع أَنْ تَوَاضَعْ يَا مُحَمَّدُ
فَقَالَ بَلْ أَكُونُ نَبِيّاً عَبْداً
ثُمَّ صَعِدَ إِلَى السَّمَاءِ … »
+ «امو»: [عبد – امو]
عبادت پنهانی خدا به چه معناست و چگونه است و چه نتیجهای دارد؟!
قلبی که بطور پنهانی امر و نهی خدای مهربان خودشو میفهمه و اطاعت میکنه، به این میگن عبادت پنهانی خدا و نتیجهاش هم اینه که بطور پنهانی، وارد بهشت میشه!
در واقع قلبی که نور و ظلمتشو میفهمه، بدون اینکه کسی متوجه این امر بشه، او وارد بهشت علم آل محمد ع شده و این همان سرّ الله یعنی نعمت نور الولایة است که یک فرایند پنهان درون قلبهای اهل نور ایمان است.
امام صادق علیه السلام:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نَظَرَ رِضْوَانُ خَازِنُ الْجَنَّةِ إِلَى قَوْمٍ لَمْ يَمُرُّوا بِهِ
فَيَقُولُ مَنْ أَنْتُمْ وَ مِنْ أَيْنَ دَخَلْتُمْ
قَالَ يَقُولُونَ إِيَّاكَ عَنَّا
فَإِنَّا قَوْمٌ عَبَدْنَا اللَّهَ سِرّاً فَأَدْخَلَنَا اللَّهُ سِرّاً.
امام صادق (ع) فرمودند:
هنگامی که روز قیامت فرارسد، رضوان، نگهبان بهشت، به گروهی نگاه میکند که از مقابل او عبور نکردهاند. پس میپرسد: شما که هستید و از کجا وارد شدید؟
آنان پاسخ میدهند:
از ما دور شو! ما گروهی هستیم که خدا را در نهان عبادت کردیم، پس خداوند ما را بهصورت پنهانی وارد بهشت کرد.
نورِ معلم، شاهراه ارتباطی آشتی عبد با ربّ است! «اعْبُدُوا رَبَّكُمُ!»
همیشه این راه آشتی را باز نگه دار…
در مسیر بازگشت دل به سوی خدا، حضور یک معلم ربانی ــ راهنمایی که با نور خدا روشن شده است ــ همان شاهراه نورانیایست که دل گمگشته را دوباره به پروردگار حقیقیاش وصل میکند.
وقتی قلب از طریق این معلم به نور علم الهی متصل میشود، جادهای نورانی احداث میگردد؛
ارتباطی تازه بین عبد و رب، بین زمین و آسمان، بین روح و رحمت خدا باز میشود.
این همان معنای فرمان خداست که میفرماید:
«پروردگارتان را عبادت کنید!» (اعْبُدُوا رَبَّكُمُ)
نه فقط به عنوان یک عمل ظاهری، بلکه بهعنوان بازسازی رابطهای که شاید با تاریکی و نافرمانی خراب شده باشد.
عبادت یعنی ساختن مسیر، یعنی ایجاد پل، یعنی آشتی دادن بین دلِ بنده و پروردگارش.
عبادت، هنر ایجاد ارتباط نورانی است.
حتی اگر دیگران درها را ببندند،
قلبی که به نور الهی روشن شده، خودش یکتنه، راه آشتی را باز نگه میدارد.
او منتظر نمیماند تا طرف مقابل قدمی بردارد؛
او مأمور است به مهرورزی، حتی در برابر حسادت.
و این همان رسالت کربلاست: مقابله با ظلمت حسد، با نور مهربانی.
این قلب نورانی، حتی اگر تنها باشد، پل آشتی را بنا میکند،
تا وصل کند آنکه را که جدا شده،
تا ببخشد آنکه را که ظلم کرده،
تا بدهد به آنکه محروم کرده.
و این یعنی عبادت واقعی.
قلبی که چنین عبادتی را بفهمد و انجام دهد،
آینهای از رحمت خدا میشود،
سفیر صلح میگردد،
و واسطهی نور در دل تاریکیها خواهد بود.
«همیشه این راه آشتی را باز نگه دار…»
حتی اگر تنها کسی باشی که این مسیر را میسازد.