[سورة الهمزة (104): الآيات 1 الى 9]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ (1)
واى بر هر بدگوى عيبجويى،
الَّذِي جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَهُ (2)
كه مالى گرد آورد و برشمردش.
يَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ (3)
پندارد كه مالش او را جاويد كرده؛
كَلاَّ لَيُنْبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ (4)
ولى نه! قطعاً در آتش خردكننده فرو افكنده خواهد شد.
وَ ما أَدْراكَ مَا الْحُطَمَةُ (5)
و تو چه دانى كه آن آتشِ خردكننده چيست؟
نارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ (6)
آتشِ افروخته خدا[يى] است.
الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ (7)
[آتشى] كه به دلها مىرسد.
إِنَّها عَلَيْهِمْ مُؤْصَدَةٌ (8) فِي عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ (9)
و [آتشى كه] در ستونهايى دراز، آنان را در ميان فرامىگيرد.