[سورة البلد (90): الآيات 1 الى 20]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ (1)
سوگند به اين شهر،
وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهذَا الْبَلَدِ (2)
و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى؛
وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ (3)
سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد؛
لَقَدْ خَلَقْنا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ (4)
براستى كه انسان را در رنج آفريدهايم.
أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ (5)
آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت؟
يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً (6)
گويد: «مال فراوانى تباه كردم.»
أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ (7)
آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است؟
أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ (8)
آيا دو چشمش ندادهايم؟
وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ (9)
و زبانى و دو لب.
وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ (10)
و هر دو راه [خير و شرّ] را بدو نموديم.
فَلا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11)
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبتنگرى] بالا رَوَد!
وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ (12)
و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست؟
فَكُّ رَقَبَةٍ (13)
بندهاى را آزادكردن،
أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ (14)
يا در روز گرسنگى، طعامدادن:
يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ (15)
به يتيمى خويشاوند،
أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ (16)
يا بينوايى خاكنشين.
ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17)
علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كردهاند؛
أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ (18)
اينانند خجستگان.
وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ (19)
و كسانى كه به انكارِ نشانههاى ما پرداختهاند، آنانند ناخجستگان شوم.
عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ (20)
بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد.