فریاد نور تقدیرات برای قلب حسود، گوش‌خراش است! فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ!

فریاد نور تقدیرات برای قلب حسود، گوش‌خراش است! فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ!
«الصَّاخَّةُ» نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات و تقدیرات محکم موید اندیشۀ آنهاست!
«فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ»
پس چون فرياد گوش‏خراش دررسد!
این صدا به قلبت میگه: اومدم حسدتو درناژ کنم!
این فریاد برای اهل شک، گوشخراش است، اما برای اهل یقین دل‌نواز است، چرا که گرچه دل کندن از تمنّا، با شنیدن صاخّة کار سختی است «انّ امرنا صعب مستصعب»، اما با توفیق یادآوری نور معالم ربانی، آسان و شیرین می‌شود.
اما اهل شک چون اقرار به توفیق الهلال بودن یادآوری معالم ربانی ندارند،
انگاری اسم الله و پسورد را بر زبان و قلب خود جاری نمیکنند،
لذا قطعا قلب ناآرام آنها روشن نشده و این صدا را که صدای «آیاتی و رسلی» است «ندی»، صدایی گوشخراش حس می‌کنند و این اشکال و ایراد از گوش دل آنهاست، نه از کلام تاثیرگذار صاحبان نور.
بیمار عاقل، درد تیغ جراح و طبیب خود را تحمل نموده و به امید صحت و سلامت، یقین دارد که شنیدن این صدای هشدار، برای درمان او و در آوردن پستانک تمنا، خوب است،
اما بیمار جاهل از ترس تیغ جراح، اینقدر درمان بیماری خود را به تعویق می‌اندازد، تا بالاخره فرصت تمام شود و دیگه کاری از دست هیچکس بر نیاید!
پس اهل نور و اهل حسد، هر دو بیمارند، هر دو عیب حسد دارند، هر دو اشتباه میکنند،
اما بیمار عاقل اهل یقین کجا و بیمار جاهل اهل شک کجا؟!
جمع اهل یقین و اهل شک که دور صاحبان نور اجتماع می‌نمایند، همه با هم، قوم و خویش هستند و به هم وابستگی دارند!
ندای ابراهیمی صاحبان نور، برای آموزش فرایند نور الولایة، برای بعضی از این وابستگان، گوشخراش و برای بعضی دیگر، دل‌نواز است و اینجاست که بعد از شنیدن این پیام الهی، یعنی بعد از اینکه تیک سمعنا میخورد، اختلاف بزرگ پیش می‌آید، و داستان تکراری تفرقه بعد از اجتماع، باز هم تکرار می‌شود و با عرضه آیات و تقدیرات حساب شده، فرایند غربال‌سازی صورت میگیرد، لذا در ادامۀ آیات میخوانیم که: اکنون اون روزی فرا رسیده که همۀ بستگان، از همدیگه فرار می‌کنند!
«يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ»
فقط اوناییکه دومی نورشون بودند و سفر انفرادی خودشونو با راهنمایی نورشون بخوبی انجام دادند، این اتباع از نور، اونا رو دور نورشون نگه میداره و مشمول آیه زیبای فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی می‌شوند، ان شاء الله تعالی!
+ «آیۀ مودت!»