[سلطان – نفذ]:
[ «امر نافذ» نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور است]:
يا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ
إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطارِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ فَانْفُذُوا
لا تَنْفُذُونَ‏ إِلاَّ بِسُلْطانٍ (33)
«سلطان» نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و تقدیرات و آیات محکم موید اندیشۀ آنهاست.
دستور مافوق چنین است:
ای کسانیکه می‌خواهید به آرامش برسید! هرگز روی آرامش را نخواهید دید مگر با فهم کلام نورانی خدای مهربان با قلبی که پشت به تمنا کرده است! بعبارت دیگر فقط با احراز هویت نور در ملکوت قلب و استعمال این معالم ربانی، آرامش قلب حاصل خواهد شد.
و تنها در این صورت است که از دنیا به آخرت نفوذ خواهید کرد، حال آنکه هنوز در دنیا هستید!
«نفذ المنزل الى الطريق: اتّصل به»
یعنی اهل یقین با عمل به معالم ربانی و آرامش حاصل از این مشارکت، با قلب خود می‌فهمند که نور آرامش و شادی و سرور و فرح، که اصلا وجود دنیایی ندارد و متعلق به آخرت است، را در همین دنیا احساس می‌کنند و این همان نفوذ نور نگاه آل محمد ع به قلب اهل یقین در دنیاست که اینگونه اهل یقین با نور سلطان از اقطار السماوات و الارض نفوذ خواهند نمود.
لذا دستور مافوق «فَانْفُذُوا» است، اما توضیح چنین است که جز با یاد معالم ربانی و بکار بردن این اندیشه، امکان رخنه و نفوذ از تاریکی به نور وجود ندارد.
فهم واژه «نفذ» بعد از مقالۀ زیبای «دستور مافوق» و عبارت «و انفذ امرك‏: و دستورت‏ نافذ است.» خیلی زیباست.
ای اهل شک بدانید تا زمانی که نسبت به معالم ربانی صاحبان نور که متعلق به آل محمد ع است در شک و شبهه بسر می‌برید هرگز از چهاردیواری تاریک قلب خود به ملکوت بی‌انتهای نورانی آرامش آل محمد ع راهی و منفذی ندارید، لذا «منفذ» نام زیبای معالم ربانی است.
اگر در اطاق تاریکی محبوس شده باشی، هنگام روز با دقت به گوشه‌های دیوار که نگاه کنی، یک روزنه بسیار کوچک که نور خورشید، به باریکی سوزن از آن نفوذ کرده و در مسیرش به کف اطاق تاریک تابیده را ببینی، حرکات ذرات و گرد و غبار را در مسیر این نور می‌بینی.
این نور تنها روزنۀ امید این فرد محبوس است تا با تلاش برای باز نمودن این مسیر، راهی برای نجات خود از این اسارت و ظلمت تاریکی بیابد «نهر – فالانهار رجال.
تنها امید این محبوس، همین روزنۀ نورانی است که به قلب او می‌تابد و نور را از بیرون به درون قلبش می‌رساند. او این نور را نمی‌تواند مالاخود نماید و بمحض اینکه انگشتش را روی روزنه بگذارد تا نور را در اطاقک تاریک و کوچک خود بدام بیندازد، نور قطع می‌شود و پی به اشتباه خود می‌برد و می‌داند این اندیشۀ نورانی را نمی‌تواند از بین ببرد، بلکه فقط می‌تواند از آن بهره‌مند شود و چنانچه این اندیشه را بیشتر بکار ببرد، روزنه نورانی امید او بیشتر و بزرگتر خواهد شد و ای بسا امید به نجات و تخریب دیوار گلی حسادت قلبش را پیدا کند و از حصار هوای نفسش و وسوسه‌های شیطان بیرون آید و حالا او که حسدش را بکار نمی‌برد و گناه نمیکند، تا به آرامش برسید، فردی آزاد است و این یعنی نفوذ از اقطار السماوات و الارض به برکت یاد معالم ربانی معلم نورانی که این اندیشه را به او آموخته است و هر کسی در زمان خودش با رسیدن به این چشمه حیات در دنیا، خود را اهل خلود در بهشت نموده‌اند و وجودشان گرچه فعلا در دنیا بنا به مصالحی مشهود است اما این وجود نورانی و آفتاب آنها، سرچشمه از دنیایی دیگر، که فانی نیست و باقی است دارد.