امام سجاد عليه السلام:
« اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
وَ اجْعَلْنَا مِنَ الَّذِينَ فُتِقَتْ لَهُمْ رَتْقٌ عَظِيمٌ غَوَاشِي جُفُونِ حَدَقِ عُيُونِ الْقُلُوبِ‏
حَتَّى نَظَرُوا إِلَى تَدْبِيرِ حِكْمَتِكَ وَ شَوَاهِدِ حُجَجِ بَيِّنَاتِكَ
فَعَرَفُوكَ بِمَحْصُولِ فِطَنِ الْقُلُوبِ
وَ أَنْتَ فِي غَوَامِضِ سَتَرَاتِ حُجُبِ الْقُلُوبِ
بار خدايا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست
و ما را از كسانى قرار ده كه بسته بودن بزرگ پرده‌هاى پلك گونه چشمانِ دلشان را گشودى
تا آن كه به تدبير حكمت تو و گواههاى حجّتهاى روشنگر تو نگريستند
و بر اثر هوشمندىِ دلهايشان، تو را كه در لا به لاى پردۀ دلها مستور هستى، شناختند.

فَسُبْحَانَكَ
أَيُّ عَيْنٍ تَقُومُ بِهَا نُصْبَ نُورِكَ
أَمْ تَرْقَأُ إِلَى نُورِ ضِيَاءِ قُدْسِكَ
أَوْ أَيُ‏ فَهْمٍ يَفْهَمُ مَا دُونَ ذَلِكَ إِلَّا الْأَبْصَارُ الَّتِي كَشَفْتَ عَنْهَا حُجُبَ الْعَمِيَّةِ
فَرَقَتْ أَرْوَاحُهُمْ عَلَى أَجْنِحَةِ الْمَلَائِكَةِ
فَسَمَّاهُمْ أَهْلُ الْمَلَكُوتِ زُوَّاراً
پاك و منزهى تو!
كدامين چشم است كه ديدن نور تو را تاب آورد،
يا به سوى روشنايى پرتو قدس تو فراز آيد؟
يا كدامين فهم است كه كمتر از آن را دريابد،
بجز ديدگانى كه تو خود پرده هاى نابينايى را از برابرشان كنار زدى
و جانهايشان سوار بر بالهاى فرشتگان بالا رفتند
و ملكوتيان زوّارشان ناميدند؟

وَ أَسْمَاهُمْ أَهْلُ الْجَبَرُوتِ عُمَّاراً
فَتَرَدَّدُوا فِي مَصَافِّ الْمُسَبِّحِينَ
وَ تَعَلَّقُوا بِحِجَابِ الْقُدْرَةِ
و جبروتيان، نام آبادگران بر ايشان نهادند.
پس در صفوف تسبيح‌گويان، آمد و شد كردند،
و به حجاب قدرت آويختند.

وَ نَاجَوْا رَبَّهُمْ عِنْدَ كُلِّ شَهْوَةٍ
فَحَرَّقَتْ قُلُوبُهُمْ حُجُبَ النُّورِ
حَتَّى نَظَرُوا بِعَيْنِ الْقُلُوبِ إِلَى عِزِّ الْجَلَالِ فِي عِظَمِ الْمَلَكُوتِ
و به گاه هر ميل و خواهشى با پروردگارشان به راز و نياز پرداختند؛
پس، دلهايشان پرده هاى نور را سوزاند
و با چشم دلها، عزّت جلال [تو ] را در عظمت ملكوت نگريستند.

فَرَجَعَتِ الْقُلُوبُ إِلَى الصُّدُورِ عَلَى النِّيَّاتِ‏ بِمَعْرِفَةِ تَوْحِيدِكَ
فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ
وَحْدَكَ لَا شَرِيكَ لَكَ
تَعَالَيْتَ عَمَّا يَقُولُ الظَّالِمُونَ عُلُوّاً كَبِيراً
آن گاه، دل‌هايشان با نيّت شناخت يگانگى تو، به سينه‌هايشان بازگشت.
پس معبودى جز تو نيست.
يگانه‌اى و بى انباز.
بسى برتر از آنى كه ستمگران [در حقّ تو] مى‌گويند.

إِلَهِي
فِي هَذِهِ الدُّنْيَا هُمُومٌ وَ أَحْزَانٌ وَ غُمُومٌ وَ بَلَاءٌ
وَ فِي الْآخِرَةِ حِسَابٌ وَ عِقَابٌ
فَأَيْنَ الرَّاحَةُ وَ الْفَرَجُ
خداى من!
در اين دنيا، غم و اندوه و رنج و بلا
و در آخرت حساب و كيفر است.
پس، آسايش و گشايش كجاست؟

إِلَهِي خَلَقْتَنِي بِغَيْرِ أَمْرِي وَ تُمِيتُنِي بِغَيْرِ إِذْنِي
وَ وَكَّلْتَ فِيَّ عَدُوّاً لِي لَهُ عَلَيَّ سُلْطَانٌ يَسْلُكُ بِيَ الْبَلَايَا مَغْرُوراً
وَ قُلْتَ لِي اسْتَمْسِكْ
فَكَيْفَ أَسْتَمْسِكُ إِنْ لَمْ تُمْسِكْنِي.»
خداى من! بى دستورم مرا آفريدى و بى اجازه‌ام مرا مى ميرانى
و دشمنى مقتدر و چيره را بر من گماشتى كه فريبكارانه مرا به سوى بلاها و گرفتاريها مى كشاند
و آن گاه فرمودى: خود را نگاه دار،
و من چگونه خود را نگاه دارم اگر تو نگاهم ندارى؟