نور، جرأت گناه کردن رو ازت میگیره! نور ذائد!

نور عقل ذائِد: حمايت كننده، دفاع كننده، ياريگر.
+ مفهوم «پشتیبانی»

«يَا ذَائِدُ» + «اسماء الله الحسنی»

اهل نور به درجاتی که با یاد معالم ربانی صاحبان نور خود، استعمال اندیشه آنها را می‌نمایند، یعنی این اسامی نورانی را معنا می‌کنند، صاحب و مالک نور شده و از محصول آرامش این نور بهره‌مند می‌شوند.
انگاری اهل نور یقین داره به خدای خودش میگه:
تو ای خدای من که یا ذائد هستی!
میشه منِ نا آرام رو هم به درجاتی «ذائد» کنی تا من هم آرام بشم؟!
بهره مندی از اسم و معنا
انگاری اهل یقین به این حقیقت و سرّ الهی پی برده که منبع آرامش و مجموعه تمامی اسماء الهی در آل محمد ع است و با استعمال این اندیشه میشه از نور آرامش اونها بهره برد.
تو ای خدای مهربان، یا ذائد هستی! چکار کنم که من هم به درجاتی «ذائد» بشم! نه به اون افق و درجه آل محمد ع که انتهایی نداره! همینقدر که مشکل ما حل بشه کافیه. پس ما بقدر حاجت و نیازمون، میتونیم از اندیشه الهی بهره‌مند بشیم و این همون فهم معنای توحید است.
قرار نیست خدا یا ذائد باشه و از این یا ذائد بودنش چیزی گیر ما نیاد!
راه بهره‌مندی از اسماء الهی باز است و این باب مفتوح همان یاد معالم ربانی است.
نه میشه از خدا بالاتر بود و نه میشه منکر این شد که خدا راه رسیدن به آرامششو برای ما باز نگذاشته!
راهش بازه و ما میتونیم از خداییِ خدا بهره‌مند بشیم و به آرامش برسیم، اما حسد بعضی‌ها اونوقت گل میکنه که حسود می‌فهمه این باب مفتوح کیه و چیه! اما زیر بار این مطلب نمیره!
از بوی آثار علمی، میبایست پی به علوم نورانی و ربانی ببریم.

«اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ يَا ذَاكِرٌ يَا ذَكُورُ يَا ذَائِدُ»

اللغة:
و ذاد شاته أو إبله‏ عن الشي‏ء يذودها ذودا: أي حبسها عنه بمنعه منه

عقلی که جرات گناه کردن رو از آدم میگیره میشه «عقل ذائِد»! و چه عقل خوبی!
+ «رهب و جرات»
«أَرْهَبَ‏ الإبلَ عن الحوضِ: ذادَها.»
+ «ورع – وَرَّعَ‏ الإبلَ عَن الْمَاء»
+ «ابو – ابوت الماووف»

نور، جرأت گناه کردن رو ازت میگیره! اینو واژۀ ذود یادمون میده!
«إِنَّ اللَّهَ يَذُودُ الْمُؤْمِنَ عَمَّا يَشْتَهِيهِ»

پس معنی این قسمت از آیۀ «وَ وَجَدَ مِنْ دُونِهِمُ امْرَأَتَيْنِ تَذُودانِ‏» این میشه:
یعنی موسی ع در بین اون همه جاهل از حرکات و سکنات، این دو دختر که جرات بر ارتکاب معصیت نمی‌نمودند، فهمید این دو خانم چقدر عاقل هستند!
در واقع در دل شرایط گرچه می‌توان دهان باز نمود و ظاهرا حق خود را از دیگران گرفت، اما اینکار اگر هم‌قافیه با تقدیر نباشد، و با اجازۀ خدای مهربان «باذن الله» نباشد، معصیت است و ناآرامی، عیب قلب ماست و نباید این حسد به ما این جرات را بدهد که بخواهیم بجای تاسی از نور ولایت، با معصیت خود را آرام نماییم.
پس ویژگی عقل (که نور وصل به نور باشد «نور علی نور») این است که جرات گناه کردن را از شخص سلب می‌کند و این افتخار و توفیق بزرگی است.
«تَذُودانِ‏»: نه اینکه گوسفندان را از نزدیک شدن به آبشخور منع می‌کردند و این ترجمه باید به این معنی زیبا وصل شود، که چرا این خانمها خودشان را قاطی بقیه نمی‌کردند علیرغم اینکه می‌بایست گوسفندان را آب بدهند.
اهل بغی نبودند که با زور کار خودشان را پیش ببرند، بلکه قانع بودند:
«القانع هو السائل الّذى لا يلحّ في السؤال و يرضى بما يأتيه»
بغی و قنع هر دو خواستن و طلب است، اما این کجا و آن کجا؟
خواستن با ناآرامی، بغی است و خواستن با آرامش قلبی یعنی خواستنی که نور قلب خاموش نشود! به این میگن پرستش نور!
اینجوری خواستن از آل محمد ع، ارزش داره و خواستن ممدوح است!
موسی ع به آن دو دختر گفت:
«قالَ ما خَطْبُكُما» + «خطب»
چقدر کار بزرگی انجام دادید که برای دسترسی به آرامش، گناه نمی‌کنید!
بگویید ببینم این بینش آل محمد ع را که شما عملا به من نشان دادید را از کجا و از چه کسی یاد گرفته‌اید!
گفتند: پدر ما این معالم ربانی آل محمد ع را به ما آموخته است، که می‌بینی عاقلیم و برای 1000 تومان پول، داد و بیداد راه نمی‌اندازیم «ورک لایف 1000 تومان پدر و 2000 تومان پسر»!

می‌بینیم که این اعمال صالح اهل یقین است که نورش آنها را بهم پیوند می‌دهد گرچه ظاهرا یکدیگر را نشناسند، اما با قلبشان با یکدیگر صحبت می‌کنند و حرف همو می‌فهمند!

کسانی که لیاقت نداشته باشند و در کنار معالم ربانی باقی نمانند و باور قلبی نداشته باشند، وقتی تمناهایشان فعال شد و شیطان هم به آنها نزدیک شد، به نورشان پشت می‌کنند و لذا آل محمد ع آنها را به حال خودشان رها می‌کنند و لذا کسی نخواهد بود که مواظب و پشتیبان آنها باشد و خطر را از آنها دور نماید «ذود: الدفع مع ابعاد»، لذا شیطان آنها را یک لقمۀ چپ میکند «تلقف».
در واقع آنها می‌بایست وقتی هوای نفسشان تصمیم گرفت که خود را با سرگرمی‌های پوچ دنیا مشغول کنند (دلخوشی به گناه) و مرتکب معصیت شوند با عقل خود جلوی این تصمیم غلط هوای نفس را می‌گرفتند، اما افسوس که عقل با معالم ربانی، رابطه نوری خود را قطع نموده و غافل و مغلوب هوای نفس شده بود، لذا چون قاعده حکم الهی بر مبنای پیوستگی عیب و اثر باید اجرا شود، لذا همانطور که عقلی نبود که هوای نفس را از ارتکاب معصیت براند «ذود»، در ظاهر هم آل محمد ع او را با هوای نفس و شیطان تنها گذاشتند و او مغلوب و مطیع شیطان شد و تنها کسانی توانستند در امتحان سخت فتنۀ ناس، جان سالم بدر برند که رابطه نور علی نور خود را حفظ نمودند و در سخت‌ترین شرایط، آل محمد ع نیز آنها را از اینکه مورد تعرض شیطان قرار بگیرند حفظ نمودند «ذود».
«إِنَّ اللَّهَ يَذُودُ الْمُؤْمِنَ عَمَّا يَشْتَهِيهِ»
«إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ وَضَعَ … الْعِقَابَ عَلَى مَعْصِيَتِهِ‏ ذِيَادَةً لِعِبَادِهِ عَنْ نِقْمَتِهِ»

امام صادق علیه السلام:
إِنَّ اللَّهَ يَذُودُ الْمُؤْمِنَ عَمَّا يَشْتَهِيهِ
كَمَا يَذُودُ أَحَدُكُمُ الْغَرِيبَ عَنْ إِبِلِهِ لَيْسَ مِنْهَا.
به راستي که خداوند، مؤمن را از آن چه ميل دارد و مي‌خواهد، باز مي‌دارد،
همان طور که يکي از شما بيگانه را از شتري که براي او نيست، منع مي‌کنيد.