هدایت؛ عروس نورانی در شب‌های بیداری! نُوراً وَ هُدى‏ً!

طلب نور، یعنی طلب علم!
قرآن فرمود:
«يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ» (نور/۳۵)
خداست که قلب را به سوی نور خویش هدایت می‌کند.

فرایند هدایت، مثل همان عروس نورانی است که خودش راه خانه را بلد نیست؛
اما دستی مهربان، بازوی او را می‌گیرد و در این سفر عاشقانه همراهی‌اش می‌کند.
قلب انسان هم بدون نور خدا، سرگردان است.
از همین‌روست که فرمود:
«قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدى» (بقره/۱۲۰).
یعنی هدایت واقعی، تنها و تنها هدایت نورانی خداست.

کار دل نیست، کار خداست!

در این مسیر، نمی‌شود گفت «من خودم خودم را هدایت کردم»؛
چرا که اهل بیت ع هشدار داده اند:
«وَ لَا تَقُلْ إِنِّي هَدَيْتُ نَفْسِي بَلْ هَدَاكَ اللَّهُ».
قبض و بسط نور در قلب، فعل خداست، نه فعل ما.

امر، امر خداست! نور، نور خداست!
اوست که به هر دلی نور می‌دهد یا دریچه‌اش را می‌بندد:
«الْأَمْرُ إِلَى اللَّهِ يَهْدِي وَ يُضِلُّ».

رضایت، کلید هدایت

اگر کسی به تقدیر الهی راضی شود، نور هدایت در قلبش جاری می‌شود.
اما اگر پشت به تقدیرات نورانی خدا کند، پشت به نور کرده و در تاریکی ضلالت می‌ماند.
قرآن می‌فرماید:
«إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبِيلَ إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُوراً» (انسان/۳).

هدایت به همه عرضه می‌شود، اما تنها عده‌ی اندکی آن را با «چشم شاکر» می‌بینند.
بقیه با دست خودشان کور می‌شوند و مهر غفلت بر دلشان زده می‌شود:
«أُولئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ…» (نحل/۱۰۸).

اینان کسانی‌اند که
«فَاسْتَحَبُّوا الْعَمى‏ عَلَى الْهُدى‏» (فصلت/۱۷)
و ضلالت و دنیا را به قیمت از دست دادن هدایت و آخرت خریدند:
«اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى» (بقره/۱۶).

چه معامله‌ای شوم! چه تعویضی نابخردانه!

دعای عاشقانه برای هدایت

از همین‌رو، مؤمن حقیقی هر روز و هر لحظه از خدا این را می‌طلبد:
«اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقيمَ» (فاتحه/۶).
یعنی خدایا! مکانیسم نورانی قلب مرا فعال کن، چراغ علم و معرفتت را درونم برافروز.

امام معصوم علیه‌السلام نیز در دعا فرمودند:
«اللَّهُمَّ انّی أَسْأَلُكَ أَنْ تَعْصِمَنِي … بِالْهُدى‏ عَنِ الضَّلالَةِ».
هدایت، تنها عصمت‌بخش واقعی است.

هدایت و عمل صالح

بدون نور هدایت، عمل صالح هیچ ثمره‌ای ندارد:
«وَ اعْتَصِمْ بِالْهُدَى يُقْبَلْ عَمَلُكَ».
یعنی اگر نور هدایت را نگرفتی، عملت مقبول نخواهد بود.

وقتی انسان در دل خویش، هم تاریکی حسادت را می‌بیند و هم روشنایی هدایت را،
آن‌وقت می‌فهمد که مکانیسم نورانی درونش بیدار شده است:
«وَ فِي أَنْفُسِكُمْ أَ فَلا تُبْصِرُونَ» (ذاریات/۲۱).

شرط نهایی هدایت

شرط نهایی این است:
هرچه با هدایت موافق است، بگیر و عمل کن،
و هرچه با تمنّا و هوای نفس موافق است، رها کن.
چنان‌که فرمودند:
«مَا وَافَقَ هُدَاكُمْ أَخَذْتُمْ بِهِ وَ مَا وَافَقَ هَوَاكُمْ طَرَحْتُمُوهُ…»

این همان انتخاب سرنوشت‌ساز است:
بندگیِ نور، یا اسارتِ تمنّا.

✨ و حالا، پس از همه‌ی این آیات و نشانه‌ها،
صدای دل عاشق چنین می‌شود:
«خدایا! حالا که مکانیسم نورانی قلبم را به من نشان دادی،
من به جای پرستش تمنّاهای تاریکم، می‌خواهم فقط نور هدایتت را بپرستم!»