+ «فرویدا لا یغرنکم – مواظب باش گول نخوری!»

دل‌نوشته!
مواظب باش گول طینت رو نخوری!
ملاک تشخیص رو هرگز طینت خوب یا بد قرار نده!
این سرشت اولیه، باید با نور ولایت، اصلاح و تربیت بشه!
کسی که کار خوبی ازش سر میزنه اما بدون فهم نور ولایت این کارها رو میکنه، عوضهای اخروی و بهشتی بر این کارهای خوب مترتب نیست!
قلبی که نورشو میفهمه و از رفتار حسدآلودش منصرف میشه و اختیارا به اوامر نورانی تن میده، این عمل صالحی که تولید میکنه رو خدا ازش میخره و ارزش داره وگرنه کارهای خوبی که از قِبَل طینت و گلش انجام میده، انگاری کار خود او نیست و این لطف خداست.

فرق «طینت و نور ولایت»!
تشخیصی که خودمون میدیم اشتباهه!
تشخیصی که خدا میده درسته!
باید بفهمیم کدوم تشخیص ماست و کنارش بذاریم و کدوم تشخیص خداست و بهش عمل کنیم.
بدون فهم نور و ظلمت و قبض و بسط قلب، نمیشه فهمید تشخیص خدا چیه!
نمیشه فهمید که ما بد تشخیص داده‌ایم!
وقتی قبض میشی! وقتی تاریک میشی باید بفهمی که تشخیصت اشتباه بوده و خدا داره ازت ایراد میگیره که ای بنده من باز هم با ملاک و میزان خودت یعنی با حسدت، به داستان نگاه کردی و تشخیص دادی و تشخیص اشتباه هم دادی پس از این اخم من خدا بفهم و قبول کن اشتباه کردی و اشتباه تشخیص دادی و مسیرتو عوض کن و دوباره از تاریکی به نور مراجعت نما.
گِل ما و طینت ما ، چه کار خوب ازش سر بزنه چه کار بد، ملاک و میزان تشخیص خوب و بد نیست!
اگه کسی طینتا گِل خوبی داشته باشه، کارهای خوبی که ازش سر میزنه، انگاری کار خودش نیست و کار خدای اوست که اونو اینجوری با گِل آرام خلق کرده پس برای این کارهای خوب طینتی، بهش مزد بهشت رو نخواهند داد. بهشت مزد کارهای ولایتی است یعنی اون مواردی که اختیار داری بدون دخالت گِل، و اتفاقا بر عکس اون چیزی که گِل بهت دستور میده، رفتار کنی و این موارد یعنی پشت به تمنا کردن و رو به نور تقدیرات نمودن و راضی بودن و عمل کردن انگاری کار خود بنده است که با لطف نور هدایت الهی تصمیم میگیره و اقدام میکنه و این خلق عمل صالح و نور آرامش ارزشی داره که خدا بابتش بهشت رو بهش میده. 
اینکه ما یه چیزی رو دوست داریم این از روی گِل ماست. انگاری این دوست داشتن از روی حسد است و این دوست داشتن بسیار بی ثباتی است بطوریکه همون گزینه ای که بشدت دوستش داریم، قطعا اگه خدا شرایطشو جور کنه خواهیم دید که دستمون رو میشه و دوستی جای خودشو به دشمنی میده. این نشون میده که ملاک و میزان برای تشخیص و انجام کارهای ریز و درشت ما باید نور ولایت باشه نه گِل حسادت. و قطعا این مهم تحقق پیدا نمیکنه الا اینکه قلب عارف به نور و ظلمت خودش باشه یعنی امر الله و دستورات مرکز فرماندهی نورانی رو بخوبی متوجه باشه. در حقیقت در همه امور ، این خودت نیستی که تصمیم میگیری بلکه مجری تصمیمات و دستورات الهی هستی و این میشه افوض امری الی الله . یعنی توکل یعنی خودت من عند نفسک تشخیص ندهی کی خوبه و کی بده! از رفتار کی خوشت میاد و از رفتار کی بدت میاد! باید بفهمی چه ماموریتی داری و اونو با تمام زیر و بم داستانش، با جان و دل پذیرا باشی و انجامش بدهی.
در حدیث زیبای فرویدا لا یغرنکم همین مطلب مهم توسط امام علیه السلام بیان شده که مبادا با میزان ترازوی گِل و طینت، تشخیص امور بدهی که حتما دچار اشتباه میشی!
بارها شده چشمت به افرادی افتاده که ظاهرا خیلی آدمای خوبی بنظرت میرسند اما در هر اقدامی برای با آنها بودن و با آنها معاشرت کردن و … باید از نورت اجازه بگیری و خودت خودسرانه نگی بنظر من که آدمای بسیار محترم و خوبی هستند و من بهشون اعتماد میکنم.
فقط به نورخدای مهربانی که در قلبت میفهمیش اعتماد کن!
حتی اگه ظاهرا کسی باشه که گِل و طینتش، شرّ و شور باشه و تو خوشت نیاد اما اگه ماموری با او تعامل داشته باشی، این ارتباط با او که برای تو ارزش و بار اصلاح و تربیتی داره رو دوست داشته باش. به فکر راحتی خودت نباش و دنبال کسانی نباش که پا روی دم تمناهای تو نذارن تا تو راحت با خواسته های خودت خوش باشی. هر چی خدای مهربان تقدیر میکنه بهش راضی باش و بدون که این شرایط تقدیر شده است که بار علمی و عملی برای تو خواهد داشت.
اینکه تقریبا همه آدمها مبتلا به بیماری تشخیص اشتباه هستند در واقع همون داءُ الاُمَم یعنی حسد است. انگاری همه، تا زمانی که با نور ولایت و هدایت قلبشون آشنا نشن، خواه نا خواه اینجورین که قدرت تشخیص اونا همین میزان حسادتی است که دیفالت مد درون قلبشونه.
وقتی مکانیسم نورانی قلب فعال بشه تازه میفهمی که نظرات و تصمیمات بسیار اشتباهی داشتی و داری و حالا وقتش رسیده یک خانه تکانی اساسی درون قلبت داشته باشی و میزان باطل رو یعنی حسد رو غیرفعالش کنی و با تمام وجود گوش به فرمان مرکز فرماندهی نورانی خدای مهربانت باشی تا دیگه در زندگی دچار تشخیص اشتباه نشی بخصوص بعضی وقتها اشتباهات مرگباری ممکنه رخ بده که دیگه راه جبران و برگشتی نباشه!
یه وقت هستش که نگاه به آسمون میکنه و خیال میکنه امروز ممکنه بارون بیاد و لذا با خودت چتر برمیداری و میای بیرون اما وقتی میبینی که از بارون خبری نشد میفهمی اون تشخیص اولیه ات درست از آب در نیومد و تو در واقع اشتباه کردی و این تشخیص اشتباه باعث شد وسیله ای بنام چتر رو با خودت ببری و بیاری! این مهم نیست و یک مثاله اما میخوایم اینو بگیم که تشخیص غلط با ما چه میکنه!
حالا اگه با نرم افزار مطمئنی اطلاع رسانی میشدی که امروز قراره بارون بیاد ولی ظاهرا اصلا خبری از بارون نیست با این حال تو به به این سایت هواشناسی اعتماد میکنی و طبق توصیه و امر اون، با خودت چتر بر میداری و وسط راه یهو میبینی هوا دگرگون شد و بارون اومد اینجا میفهمی که چه کار خوبی کردی به سایت هواشناسی خدای مهربون که با لوح قلبت میفهمی اعتماد کردی و طبق توصیه اون تابلوی راهنمایی کنار جاده عمل نمودی و دیدی که ضرر نکردی و دیدی که همۀ کسانی که تو رو بخاطر برداشتن چتر در روز آفتاب مسخره میکردند و میگفتند: بارون بدیم خدمتتون! خودشون چقدر پشیمون شدند که خودسرانه تصمیم گرفتند و به تصمیم عالَم بالا هیچ اهمیتی ندادند.
در این مقاله میخوایم تکرار کنیم که ما مربی اصلاح و تربیت داریم اونم خدای مهربان ماست که با ما حرف میزنه و به ما تشخیصهای اشتباه مونو گوشزد میکنه و ما باید این زبان نورانی رابطه کلامی با خدای خودمونو که از زبان مادری هم بمراتب مهمتر است رو یادبگیریم تا وقتی که میگه چترتو با خودت بردار، بگیم چشم! نه مثل اهل حسد که میگن در این روز آفتابی از بارون خبری نیست و چرا باید این چتر رو با خودم حمل کنم. + «اصنع الفلک»
فرق اهل نور و اهل حسد در همین چشم گفتنهاست!