«وَسَقَ‏ الْبَعيرَ : شتر را بار كرد.»
«وَسَقَ السّفينةَ : كشتي را بارگيرى كرد و براه انداخت.»
«الاتّساق: الانتظام و الاجتماع»

وقتی دو تا خانواده با دو تا ماشین، میریم مسافرت و چند روزی با هم هستیم،
موقع برگشت بارهامونو که این مدت با هم قاطی پاتی شده و استفاده می کردیم رو از هم تفکیک می‌کنیم و اینجا خانمها خیلی واردن و تا نمکدونها و … رو میشناسن، کدوم مال کیه!
لذا تفکیک وسایل با خانمهاست و بعد دستور میدن که آقایانشان این بارها را حمل نموده
و در پشت ماشینها جای دهند تا برگردیم به وطن!
این داستان واقعی و تکراری، بین اهل نور و اهل حسد اتفاق می‌افتد
و مدتی اهل نور و اهل حسادت، با هم، دور صاحبان نور جمع میشن و خوش میگذرانند
و در این مدت، برای اهل نور فرصتی برای بالا بردن کیفیت نورانی قلب آنهاست
و برای اهل شک و حسد، فرصتی برای بداء است!
لذا وقتی زمان رفق و مسافرت تمام می‌شود،
بالاخره هر یک از این عده باید در بار و فهرست یکی از دو کاپیتان و سرگروه قرار بگیرند.
اهل نور که از اول هم در بار صاحبان نور خود بوده‌اند و خواهند بود.
اما اهل حسادت به دو گروه تقسیم می شوند:
غالبا در شک و سرگردانی، فرصتها را از دست داده
و نهایتا، پَسیو عمل نموده و در بار و فهرست دانه درشت‌های قبیله شیطان، بسته‌بندی می‌شوند!
فقط عده قلیلی از آنها به این اندیشه نورانی، راغب شده و اکتیو عمل نموده
و اهل نجات و بداء می‌شوند.
لذا این بازی، در دنیا، نهایتا به نفع اهل نور تمام می‌شود
و آمار آنها، هنگام خروج از دنیا نسبت به بدو ورود آنها به دنیا،
تفاوت دارد و قدری افزایش یافته است.
در واقع، نهایتا از اهل حسادت، کم شده و به اهل نور افزوده می شود،
و این معنای آیه «ننقصها من اطرافها» است.

«أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُها مِنْ‏ أَطْرافِها
وَ اللَّهُ يَحْكُمُ لا مُعَقِّبَ لِحُكْمِهِ وَ هُوَ سَريعُ الْحِسابِ»
«بَلْ مَتَّعْنا هؤُلاءِ وَ آباءَهُمْ حَتَّى طالَ عَلَيْهِمُ الْعُمُرُ
أَ فَلا يَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُها مِنْ‏ أَطْرافِها أَ فَهُمُ الْغالِبُونَ»