امام صادق علیه السلام:
أَحْسَنُ الْمَوَاعِظِ مَا لَا يُجَاوِزُ الْقَوْلُ حَدَّ الصِّدْقِ وَ الْفِعْلُ حَدَّ الْإِخْلَاصِ
فَإِنَّ مَثَلَ الْوَاعِظِ وَ الْمَوْعُوظِ كَالْيَقْظَانِ وَ الرَّاقِدِ
فَمَنِ اسْتَيْقَظَ عَنْ رَقْدَتِهِ وَ غَفْلَتِهِ وَ مُخَالَفَتِهِ وَ مَعَاصِيهِ صَلَحَ أَنْ يُوقِظَ غَيْرَهُ مِنْ ذَلِكَ الرُّقَادِ
وَ أَمَّا السَّائِرُ فِي مَفَاوِزِ الِاعْتِدَاءِ وَ الْخَائِضُ فِي مَرَاتِعِ الْغَيِّ وَ تَرْكِ الْحَيَاءِ بِاسْتِحْبَابِ السُّمْعَةِ وَ الرِّيَاءِ وَ الشُّهْرَةِ وَ التَّصَنُّعِ فِي الْخَلْقِ الْمُتَزَيِّي بِزِيِّ الصَّالِحِينَ الْمُظْهِرُ بِكَلَامِهِ عُمَارَةَ بَاطِنِهِ وَ هُوَ فِي الْحَقِيقَةِ خَالٍ عَنْهَا قَدْ غَمَرَتْهَا وَحْشَةُ حُبِّ الْمَحْمَدَةِ وَ غَشِيَتْهَا ظُلْمَةُ الطَّمَعِ
فَمَا أَفْتَنَهُ بِهَوَاهُ وَ أَضَلَّ النَّاسَ بِمَقَالِهِ
قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏
لَبِئْسَ الْمَوْلى‏ وَ لَبِئْسَ الْعَشِيرُ
وَ أَمَّا مَنْ عَصَمَهُ اللَّهُ بِنُورِ التَّأْيِيدِ وَ حُسْنِ التَّوْفِيقِ وَ طَهَّرَ قَلْبَهُ مِنَ الدَّنَسِ
فَلَا يُفَارِقُ الْمَعْرِفَةَ وَ الْتُّقَى
فَيَسْتَمِعُ الْكَلَامَ مِنَ الْأَصْلِ وَ يَتْرُكُ قَائِلَهُ كَيْفَ مَا كَانَ
قَالَتِ الْحُكَمَاءُ خُذِ الْحِكْمَةَ وَ لَوْ مِنْ أَفْوَاهِ الْمَجَانِينِ
قَالَ عِيسَى ع
جَالِسُوا مَنْ تُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ رُؤْيَتُهُ وَ لِقَاؤُهُ فَضْلًا عَنِ الْكَلَامِ
وَ لَا تُجَالِسُوا مَنْ يُوَافِقُهُ ظَاهِرُكُمْ وَ يُخَالِفُهُ بَاطِنُكُمْ
فَإِنَّ ذَلِكَ الْمُدَّعِي بِمَا لَيْسَ لَهُ
إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ فِي اسْتَفَادَتِكُمْ
فَإِذَا لَقِيتَ مَنْ فِيهِ ثَلَاثَ خِصَالٍ فَاغْتَنِمْ رُؤْيَتَهُ وَ لِقَاءَهُ وَ مُجَالَسَتَهُ وَ لَوْ سَاعَةً
فَإِنَّ ذَلِكَ يُؤَثِّرُ فِي دِينِكَ وَ قَلْبِكَ وَ عِبَادَتِكَ بَرَكَاتُهُ
قَوْلُهُ لَا يُجَاوِزُ فِعْلَهُ وَ فِعْلُهُ لَا يُجَاوِزُ صِدْقَهُ وَ صِدْقُهُ لَا يُنَازِعُ رَبَّهُ
فَجَالِسْهُ بِالْحُرْمَةِ وَ انْتَظِرِ الرَّحْمَةَ وَ الْبَرَكَةَ
وَ احْذَرْ لُزُومَ الْحُجَّةِ عَلَيْكَ
وَ رَاعِ وَقْتَهُ كَيْلَا تَلُومَهُ فَتَخْسَرَ
وَ انْظُرْ إِلَيْهِ بِعَيْنِ فَضْلِ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ تَخْصِيصِهِ لَهُ وَ كَرَامَتِهِ إِيَّاهُ‏.

بهترين موعظه و پند آن است كه گفتار گوينده آميخته به راستى باشد، و عملش همرنگ با صدق.
بحقيقت كه مَثَل موعظه‌کننده و موعظه‌شونده همچون شخص بيدار و خوابست.
پس آن انسانى كه از خواب غفلت بيدار شده، و از اسارت مخالفت با حق و عصيان نجات يافته، صلاحيّت پيدا كرده اهل غفلت را از غفلت برهاند و خفتگان را بيدار نمايد،
و فاسدان را به صلاح و سداد بياورد.
و امّا آن كس كه در بيابانهاى عصيان و تجاوز و گمراهى و گيجى چون مسافرى سرگردان، حيران و بى‌مقصد است، و در مرغزارهاى انحراف و بى‌شرمى فرو رفته،
چگونه هادى راه و خضر مسير و دستگير گمراهان باشد؟
اينان بخاطر حبّ شهرت و جلب خوشنودى مردم و ظاهرسازى به لباس پند و موعظه درآمده، خود را بصورت و قيافه عباد شايسته درآورده، و با سخنان خود تظاهر بطهارت باطن و تهذيب نفس و عمارت قلب مى‌كنند، در حالى كه ذره‌اى از حقيقت نچشيده و به آنچه مى‌گويند نرسيده‌اند.
در وحشت علاقه به تعريف مردم و اقبال آنان فرو رفته و تيرگى طمع، باطنشان را پوشانده،
چنين انسانى چگونه و به چه چيز به هواى نفس فريفته شده
و مردم را به گفتار خود نسبت بخودش گمراه نموده،
خداوند متعال مى‌فرمايد:
شيطان و جنود او براى اين دسته مردم چه سرپرست بدى و عشيره مضرّى است!
امّا كسي كه به نور تأييد و حسن توفيق از جانب خدای مهربان از افتادن در ورطه‌ى هلاكت محافظت شده و قلب خود را از هرگونه آلودگى جهت تأثيرگيرى از مواعظ پاك كرده،
از فضاى با معناى معرفت و تقوا مفارقت نكرده و نمى‌كند،
توجه دارد كه اصل سخن را بشنود نه سخن را با توجه به گوينده،
كه چنين انسان موفّقى كار به حقيقت سخن دارد نه به كسى كه سخن را مى‌گويد،
او سخن و معناى آن را مى‌گيرد و سخنگو را هرچه باشد و هركه باشد رها مى‌كند.
حكما فرموده اند:
حكمت را از دهان ديوانه‌ها هم شده بگيريد.
حضرت عيسى بن مريم ع فرمود:
با كسى مصاحبت و مجالست و رفاقت و همنشينى كنيد كه ديدن او شما را به ياد خدا بيندازد،
چه رسد به كلام و موعظه‌اش،
كه موعظه چنين كسى جان مرده شما را زنده‌ مى‌كند.
و با كسى كه ظاهرش مطلوب و پسنديده است، ولى باطنش تاريك و ناپسند، معاشرت ننمائيد،
مبادا كه خبث باطنش در شما اثر بگذارد‌، كه اين آدم منافق است
زيرا آنچه را ادعا مى‌كند ندارد،
و اين همه در صورتى است كه شما به نحو راستى و درستى در طلب حقيقت باشيد.
چون سه خصلت در كسى يافتى ديدار و ملاقات و معاشرت با او را گرچه يك ساعت باشد غنيمت بدان،
زيرا اين ملاقات در تحكيم دين و روشنى قلب و اخلاص تو در مقام بندگى مى‌افزايد،
و بركات وجود او به تو منتقل مى‌شود.
1 ـ گفتارش همراه با عمل باشد.
2 ـ عملش همراه با صدق و درستى باشد.
3 ـ صدقش بخاطر طاعت و رضاى حق باشد.
با چنين انسانى مجالست و مصاحبت داشته باش،
و از او احترام و تجليل كن و خود را در معرض نسيم خير و بركت او قرار ده،
و البته مواظب باش كه پس از معاشرت و برخورد با چنين آدمى اگر حفظ احترام او ننمائى،
و بنحوى كه شايسته است از محضر او بهره نگيرى،
حجت الهى بر تو تمام و عذرى در پيشگاه او از تو پذيرفته نخواهد شد.
متوجه باش كه وقت او را بيهوده نگيرى و وى را خسته و ناراحت نكنى
كه موجب خسارت و ضرر توست،
هميشه لطف و عنايت و فضل و كرامت مخصوص خداوند بزرگ را نسبت به او در نظر گرفته
و با او معاشرت مى‌كنى.