The darkness of the guile of jealousy!
«الْحَاسِدُ جَاحِدٌ لِأَنَّهُ لَمْ يَرْضَ بِقَضَاءِ اللَّهِ»
آدم حسود – در حقیقت – یک آدم لَجوج و ستیزهجو است.
زیرا او به قضا و مقدرات الهی تن نمیدهد.»
حسود برای اینکه تقدیراتشو دور بزنه و به تمناهاش برسه، مکر میکنه!
«مکر حسود»
«مکر» یکی از هزار واژه مترادف با «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی مینویسند:
«مَكَرَ الأَرضَ: زمين را آبيارى كرد.»
مفهوم واژه مکر از این عبارت «امْكُرُوا الأرضَ» بخوبی استنباط میشه :
« امْكُرُوا الأرضَ فَإِنَّها صُلبةٌ ثمَّ احْرُثُوهَا يريد: اسْقُوهَا»
زمینِ خیلی سفت که غیر قابل کندن است رو آبیاری میکنن تا نرم و قابل کندن بشه!
انگاری با زمین مکر میکنن! بهش نیرنگ میزنن! براش نقشه میکشن! براش توطئهای طرح میکنن!
+ مقاله «تاریکی توطئه و بیوفایی اهل حسادت!»
+ «اصحاب سبت!»
لغت نامه دهخدا معنی نیرنگ رو زیبا توضیح میده:
نقاش، اول با رنگ یه چیزی رو طراحی میکنه، بعدا اصل نقاشی رو میکشه،
اون طراحی اولیه میشه نیرنگ!
«اجرای طرح اولیه در نقاشی!»
مکر حسود + «تسویل و تزیین نفس و شیطان!»:
تلاش تاریکی برای غلبه بر نور! میشه مکر، میشه تسویل، میشه تزیین!
طرّاحی چهره
تاریکی نیرنگ حسادت!
حسود با ترفند مکر، میخواد یه جوری تقدیرات رو دور بزنه و به تمناهای خودش برسه!
بعبارت دیگر اهل حسادت برای رسیدن به تمنای خودش، هزاران مکر می کنه تا بتونه بالاخره نور رو دور بزنه. خدا هم باهاش مکر میکنه و اونو به حال خودش وامیذاره تا به اشتباه بیفته (متشابهات).
وَ مَكَرُوا وَ مَكَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَيْرُ الْماكِرِينَ!
داستان تکراری مکر عدهای از حواریون (گناهکاران بزرگ) با عیسی ع!
[سورة آلعمران (۳): الآيات ۵۲ الى ۵۴]
فَلَمَّا أَحَسَّ عِيسى مِنْهُمُ الْكُفْرَ قالَ مَنْ أَنْصارِي إِلَى اللَّهِ
قالَ الْحَوارِيُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ اشْهَدْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ (۵۲)
چون عيسى از آنان احساس كفر كرد، گفت:
«ياران من در راه خدا چه كسانند؟»
حواريون گفتند:
«ما ياران [دين] خداييم، به خدا ايمان آوردهايم؛ و گواه باش كه ما تسليم [او] هستيم.»
رَبَّنا آمَنَّا بِما أَنْزَلْتَ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاكْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدِينَ (۵۳)
پروردگارا، به آنچه نازل كردى گرويديم و فرستاده[ات] را پيروى كرديم؛
پس ما را در زمره گواهان بنويس.
وَ مَكَرُوا وَ مَكَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَيْرُ الْماكِرِينَ (۵۴)
و مكر ورزيدند، و خدا [در پاسخشان] مكر در ميان آورد، و خداوند بهترين مكرانگيزان است.
[سورة آلعمران (۳): آية ۵۵]
إِذْ قالَ اللَّهُ يا عِيسى إِنِّي مُتَوَفِّيكَ وَ رافِعُكَ إِلَيَّ
وَ مُطَهِّرُكَ مِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا
وَ جاعِلُ الَّذِينَ اتَّبَعُوكَ فَوْقَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ
ثُمَّ إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ
فَأَحْكُمُ بَيْنَكُمْ فِيما كُنْتُمْ فِيهِ تَخْتَلِفُونَ (۵۵)
[ياد كن] هنگامى را كه خدا گفت:
«اى عيسى، من تو را برگرفته و به سوى خويش بالا مىبرم،
و تو را از [آلايش] كسانى كه كفر ورزيدهاند پاك مىگردانم،
و تا روز رستاخيز، كسانى را كه از تو پيروى كردهاند، فوق كسانى كه كافر شدهاند قرار خواهم داد؛
آنگاه فرجام شما به سوى من است،
پس در آنچه بر سر آن اختلاف مىكرديد ميان شما داورى خواهم كرد.
[سورة آلعمران (۳): الآيات ۵۶ الى ۵۸]
فَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا فَأُعَذِّبُهُمْ عَذاباً شَدِيداً فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ ما لَهُمْ مِنْ ناصِرِينَ (۵۶)
اما كسانى كه كفر ورزيدند، در دنيا و آخرت به سختى عذابشان كنم و ياورانى نخواهند داشت.
وَ أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَيُوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ
وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ (۵۷)
و اما كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند،
[خداوند] مزدشان را به تمامى به آنان مىدهد.
و خداوند، بيدادگران را دوست نمىدارد.
ذلِكَ نَتْلُوهُ عَلَيْكَ مِنَ الْآياتِ وَ الذِّكْرِ الْحَكِيمِ (۵۸)
اينهاست كه ما آن را از آيات و قرآن حكمتآميز بر تو مىخوانيم.
وَ كَذلِكَ جَعَلْنا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ أَكابِرَ مُجْرِمِيها لِيَمْكُرُوا فِيها
نیرنگ گناهکاران بزرگ: اشتباه مرگبار تهمت!
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۱۲۲ الى ۱۲۳]
أَ وَ مَنْ كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُماتِ لَيْسَ بِخارِجٍ مِنْها
كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْكافِرِينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (۱۲۲)
آيا كسى كه مرده[دل] بود و زندهاش گردانيديم و براى او نورى پديد آورديم تا در پرتو آن، در ميان مردم راه برود، چون كسى است كه گويى گرفتار در تاريكيهاست و از آن بيرونآمدنى نيست؟
اين گونه براى كافران آنچه انجام مىدادند زينت داده شده است.
وَ كَذلِكَ جَعَلْنا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ أَكابِرَ مُجْرِمِيها لِيَمْكُرُوا فِيها
وَ ما يَمْكُرُونَ إِلاَّ بِأَنْفُسِهِمْ وَ ما يَشْعُرُونَ (۱۲۳)
و بدين گونه، در هر شهرى گناهكاران بزرگش را مىگماريم تا در آن به نيرنگ پردازند،
و[لى] آنان جز به خودشان نيرنگ نمىزنند و درك نمىكنند.
[سورة الأنعام (۶): آية ۱۲۴]
وَ إِذا جاءَتْهُمْ آيَةٌ قالُوا
لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتى مِثْلَ ما أُوتِيَ رُسُلُ اللَّهِ
اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ
سَيُصِيبُ الَّذِينَ أَجْرَمُوا صَغارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَ عَذابٌ شَدِيدٌ بِما كانُوا يَمْكُرُونَ (۱۲۴)
و چون آيتى برايشان بيايد، مىگويند:
«هرگز ايمان نمىآوريم تا اينكه نظير آنچه به فرستادگان خدا داده شده است به ما [نيز] داده شود.»
خدا بهتر مىداند رسالتش را كجا قرار دهد.
به زودى، كسانى را كه مرتكب گناه شدند، به [سزاى] آنكه نيرنگ مىكردند،
در پيشگاه خدا خوارى و شكنجهاى سخت خواهد رسيد.
حسود خود را از مكر خدا ايمن میداند!
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۹۶ الى ۹۹]
وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ
وَ لكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ (۹۶)
و اگر مردم شهرها ايمان آورده و به تقوا گراييده بودند،
قطعاً بركاتى از آسمان و زمين برايشان مىگشوديم،
ولى تكذيب كردند؛ پس به [كيفر] دستاوردشان [گريبان] آنان را گرفتيم.
أَ فَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرى أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنا بَياتاً وَ هُمْ نائِمُونَ (۹۷)
آيا ساكنان شهرها ايمن شدهاند از اينكه عذاب ما شامگاهان- در حالى كه به خواب فرو رفتهاند- به آنان برسد؟
أَ وَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُرى أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنا ضُحًى وَ هُمْ يَلْعَبُونَ (۹۸)
و آيا ساكنان شهرها ايمن شدهاند از اينكه عذاب ما نيمروز -در حالى كه به بازى سرگرمند- به ايشان در رسد؟
أَ فَأَمِنُوا مَكْرَ اللَّهِ فَلا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ (۹۹)
آيا از مكر خدا خود را ايمن دانستند؟
[با آنكه] جز مردم زيانكار [كسى] خود را از مكر خدا ايمن نمىداند.
اهل حسادت به اهل نور تهمت نیرنگبازی میزنند!
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۱۲۳ الى ۱۲۶]
قالَ فِرْعَوْنُ آمَنْتُمْ بِهِ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ
إِنَّ هذا لَمَكْرٌ مَكَرْتُمُوهُ فِي الْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُوا مِنْها أَهْلَها فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (۱۲۳)
فرعون گفت: «آيا پيش از آنكه به شما رخصت دهم، به او ايمان آورديد؟
قطعاً اين نيرنگى است كه در شهر به راه انداختهايد تا مردمش را از آن بيرون كنيد.
پس به زودى خواهيد دانست.
داستان تکراری نیرنگ اهل حسادت!
[سورة الأنفال (۸): آية ۳۰]
وَ إِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ
وَ يَمْكُرُونَ وَ يَمْكُرُ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَيْرُ الْماكِرينَ (۳۰)
و [ياد كن] هنگامى را كه كافران در باره تو نيرنگ مىكردند تا تو را به بند كَشَند يا بكُشند يا [از مكّه] اخراج كنند، و نيرنگ مىزدند، و خدا تدبير مىكرد، و خدا بهترين تدبيركنندگان است.
بناگاه اهل حسادت در آيات ما نيرنگى میزنند!
[سورة يونس (۱۰): الآيات ۲۱ الى ۲۳]
وَ إِذا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُمْ إِذا لَهُمْ مَكْرٌ في آياتِنا
قُلِ اللَّهُ أَسْرَعُ مَكْراً إِنَّ رُسُلَنا يَكْتُبُونَ ما تَمْكُرُونَ (۲۱)
و چون مردم را پس از آسيبى كه به ايشان رسيده است، رحمتى بچشانيم،
بناگاه آنان را در آيات ما نيرنگى است.
بگو: «نيرنگ خدا سريعتر است.»
در حقيقت، فرستادگان [=فرشتگان] ما آنچه نيرنگ مىكنيد مىنويسند.
اهل حسادت برای نیرنگ زدن، همداستان میشوند!
[سورة يوسف (۱۲): الآيات ۹۹ الى ۱۰۲]
ذلِكَ مِنْ أَنْباءِ الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيْكَ وَ ما كُنْتَ لَدَيْهِمْ إِذْ أَجْمَعُوا أَمْرَهُمْ وَ هُمْ يَمْكُرُونَ (۱۰۲)
اين [ماجرا] از خبرهاى غيب است كه به تو وحى مىكنيم،
و تو هنگامى كه آنان همداستان شدند و نيرنگ مىكردند نزدشان نبودى.
اهل مکر و حسادت، راه به نور هدایت نخواهند داشت!
[سورة الرعد (۱۳): الآيات ۳۲ الى ۳۴]
أَ فَمَنْ هُوَ قائِمٌ عَلى كُلِّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ وَ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكاءَ
قُلْ سَمُّوهُمْ أَمْ تُنَبِّئُونَهُ بِما لا يَعْلَمُ فِي الْأَرْضِ أَمْ بِظاهِرٍ مِنَ الْقَوْلِ
بَلْ زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مَكْرُهُمْ وَ صُدُّوا عَنِ السَّبِيلِ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ (۳۳)
آيا كسى كه بر هر شخصى بدانچه كرده است مراقب است [مانند كسى است كه از همه جا بىخبر است]؟ و براى خدا شريكانى قرار دادند. بگو: «نامشان را ببريد» آيا او را به آنچه در زمين است و او نمىداند خبر مىدهيد، يا سخنى سطحى [و ميانتهى] مىگوييد؟
[چنين نيست] بلكه براى كسانى كه كافر شدهاند نيرنگشان آراسته شده و از راه [حق] بازداشته شدهاند و هر كه را خدا بىراه گذارد رهبرى نخواهد داشت.
[سورة الرعد (۱۳): الآيات ۴۱ الى ۴۳]
وَ قَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلِلَّهِ الْمَكْرُ جَمِيعاً
يَعْلَمُ ما تَكْسِبُ كُلُّ نَفْسٍ وَ سَيَعْلَمُ الْكُفَّارُ لِمَنْ عُقْبَى الدَّارِ (۴۲)
و به يقين، كسانى كه پيش از آنان بودند نيرنگ كردند، ولى همه تدبيرها نزد خداست.
آنچه را كه هر كسى به دست مىآورد مىداند.
و به زودى كافران بدانند كه فرجام آن سراى از كيست.
وَ يَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلاً
قُلْ كَفى بِاللَّهِ شَهِيداً بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ (۴۳)
و كسانى كه كافر شدند مىگويند: «تو فرستاده نيستى.»
بگو: «كافى است خدا و آن كس كه نزد او علم كتاب است، ميان من و شما گواه باشد.»
و به يقين آنان نيرنگ خود را به كار بردند، و [جزاى] مكرشان با خداست،
هر چند از مكرشان كوهها از جاى كنده مىشد.
[سورة إبراهيم (۱۴): الآيات ۴۶ الى ۵۲]
وَ قَدْ مَكَرُوا مَكْرَهُمْ وَ عِنْدَ اللَّهِ مَكْرُهُمْ وَ إِنْ كانَ مَكْرُهُمْ لِتَزُولَ مِنْهُ الْجِبالُ (۴۶)
و به يقين آنان نيرنگ خود را به كار بردند، و [جزاى] مكرشان با خداست،
هر چند از مكرشان كوهها از جاى كنده مىشد.
فَلا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ ذُو انتِقامٍ (۴۷)
پس مپندار كه خدا وعده خود را به پيامبرانش خلاف مىكند،
كه خدا شكستناپذير انتقامگيرنده است.
يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ وَ بَرَزُوا لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ (۴۸)
روزى كه زمين به غير اين زمين، و آسمانها [به غير اين آسمانها] مبدل گردد،
و [مردم] در برابر خداى يگانه قهار ظاهر شوند.
وَ تَرَى الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ مُقَرَّنِينَ فِي الْأَصْفادِ (۴۹)
و گناهكاران را در آن روز مىبينى كه با هم در زنجيرها بسته شدهاند.
سَرابِيلُهُمْ مِنْ قَطِرانٍ وَ تَغْشى وُجُوهَهُمُ النَّارُ (۵۰)
تنپوشهايشان از «قطران» است و چهرههايشان را آتش مىپوشاند.
لِيَجْزِيَ اللَّهُ كُلَّ نَفْسٍ ما كَسَبَتْ إِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسابِ (۵۱)
تا خدا به هر كس هر چه به دست آورده است جزا دهد، كه خدا زودشمار است.
هذا بَلاغٌ لِلنَّاسِ وَ لِيُنْذَرُوا بِهِ وَ لِيَعْلَمُوا أَنَّما هُوَ إِلهٌ واحِدٌ وَ لِيَذَّكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ (۵۲)
اين [قرآن] ابلاغى براى مردم است [تا به وسيله آن هدايت شوند] و بدان بيم يابند
و بدانند كه او معبودى يگانه است، و تا صاحبان خرد پند گيرند.
عاقبت نیرنگبازان حسود!
[سورة النحل (۱۶): الآيات ۲۴ الى ۲۹]
وَ إِذا قِيلَ لَهُمْ ما ذا أَنْزَلَ رَبُّكُمْ قالُوا أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ (۲۴)
و چون به آنان گفته شود: «پروردگارتان چه چيز نازل كرده است؟»
مىگويند: «افسانههاى پيشينيان است.»
لِيَحْمِلُوا أَوْزارَهُمْ كامِلَةً يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ مِنْ أَوْزارِ الَّذينَ يُضِلُّونَهُمْ بِغَيْرِ عِلْمٍ أَلا ساءَ ما يَزِرُونَ (۲۵)
تا روز قيامت بار گناهان خود را تمام بردارند، و [نيز] بخشى از بار گناهان كسانى را كه ندانسته آنان را گمراه مىكنند.
آگاه باشيد، چه بد بارى را مىكشند.
قَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَأَتَى اللَّهُ بُنْيانَهُمْ مِنَ الْقَواعِدِ
فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِنْ فَوْقِهِمْ وَ أَتاهُمُ الْعَذابُ مِنْ حَيْثُ لا يَشْعُرُونَ (۲۶)
پيش از آنان كسانى بودند كه مكر كردند، و[لى] خدا از پايه بر بنيانشان زد،
درنتيجه از بالاى سرشان سقف بر آنان فرو ريخت،
و از آنجا كه حدس نمىزدند عذاب به سراغشان آمد.
ثُمَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ يُخْزِيهِمْ وَ يَقُولُ أَيْنَ شُرَكائِيَ الَّذِينَ كُنْتُمْ تُشَاقُّونَ فِيهِمْ
قالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ إِنَّ الْخِزْيَ الْيَوْمَ وَ السُّوءَ عَلَى الْكافِرِينَ (۲۷)
سپس روز قيامت آنان را رسوا مىكند و مىگويد:
«كجايند آن شريكان من كه در باره آنها [با پيامبران] مخالفت مىكرديد؟»
كسانى كه به آنان علم داده شده است مىگويند:
«در حقيقت، امروز رسوايى و خوارى بر كافران است.»
الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظالِمِي أَنْفُسِهِمْ فَأَلْقَوُا السَّلَمَ ما كُنَّا نَعْمَلُ مِنْ سُوءٍ بَلى إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (۲۸)
همانان كه فرشتگان جانشان را مىگيرند در حالى كه بر خود ستمكار بودهاند.
پس، از در تسليم درمىآيند [و مىگويند:]
«ما هيچ كار بدى نمىكرديم.»
آرى، خدا به آنچه مىكرديد داناست.
فَادْخُلُوا أَبْوابَ جَهَنَّمَ خالِدِينَ فِيها فَلَبِئْسَ مَثْوَى الْمُتَكَبِّرِينَ (۲۹)
پس، از درهاى دوزخ وارد شويد و در آن هميشه بمانيد،
و حقّا كه چه بد است جايگاه متكبران.
[سورة النحل (۱۶): الآيات ۴۵ الى ۵۰]
أَ فَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُوا السَّيِّئاتِ أَنْ يَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الْأَرْضَ
أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذابُ مِنْ حَيْثُ لا يَشْعُرُونَ (۴۵)
آيا كسانى كه تدبيرهاى بد مىانديشند،
ايمن شدند از اينكه خدا آنان را در زمين فرو ببرد،
يا از جايى كه حدس نمىزنند عذاب برايشان بيايد؟
أَوْ يَأْخُذَهُمْ فِي تَقَلُّبِهِمْ فَما هُمْ بِمُعْجِزِينَ (۴۶)
يا در حال رفت و آمدشان [گريبان] آنان را بگيرد، و كارى از دستشان برنيايد؟
أَوْ يَأْخُذَهُمْ عَلى تَخَوُّفٍ فَإِنَّ رَبَّكُمْ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ (۴۷)
يا آنان را در حالى كه وحشتزدهاند فرو گيرد؟
همانا پروردگار شما رؤوف و مهربان است.
أَ وَ لَمْ يَرَوْا إِلى ما خَلَقَ اللَّهُ مِنْ شَيْءٍ يَتَفَيَّؤُا ظِلالُهُ عَنِ الْيَمِينِ وَ الشَّمائِلِ سُجَّداً لِلَّهِ وَ هُمْ داخِرُونَ (۴۸)
آيا به چيزهايى كه خدا آفريده است، ننگريستهاند كه [چگونه] سايههايشان از راست و [از جوانب] چپ مىگردد، و براى خدا در حال فروتنى سر بر خاك مىسايند؟
وَ لِلَّهِ يَسْجُدُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ مِنْ دابَّةٍ وَ الْمَلائِكَةُ وَ هُمْ لا يَسْتَكْبِرُونَ (۴۹)
و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين از جنبندگان و فرشتگان است، براى خدا سجده مىكنند و تكبّر نمىورزند.
يَخافُونَ رَبَّهُمْ مِنْ فَوْقِهِمْ وَ يَفْعَلُونَ ما يُؤْمَرُونَ (۵۰)
از پروردگارشان كه حاكم بر آنهاست مىترسند و آنچه را مأمورند انجام مىدهند.
و از آنچه نيرنگ مىكنند دل تنگ مدار!
[سورة النحل (۱۶): الآيات ۱۲۵ الى ۱۲۸]
ادْعُ إِلى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ
وَ جادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ
إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ (۱۲۵)
با حكمت و اندرز نيكو به راه پروردگارت دعوت كن
و با آنان به [شيوهاى] كه نيكوتر است مجادله نماى.
در حقيقت، پروردگار تو به [حال] كسى كه از راه او منحرف شده داناتر،
و او به [حال] راهيافتگان [نيز] داناتر است.
وَ إِنْ عاقَبْتُمْ فَعاقِبُوا بِمِثْلِ ما عُوقِبْتُمْ بِهِ
وَ لَئِنْ صَبَرْتُمْ لَهُوَ خَيْرٌ لِلصَّابِرِينَ (۱۲۶)
و اگر عقوبت كرديد، همان گونه كه مورد عقوبت قرار گرفتهايد [متجاوز را ] به عقوبت رسانيد،
و اگر صبر كنيد البته آن براى شكيبايان بهتر است.
وَ اصْبِرْ وَ ما صَبْرُكَ إِلاَّ بِاللَّهِ
وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ لا تَكُ فِي ضَيْقٍ مِمَّا يَمْكُرُونَ (۱۲۷)
و صبر كن و صبر تو جز به [توفيق] خدا نيست
و بر آنان اندوه مخور و از آنچه نيرنگ مىكنند دل تنگ مدار.
إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَ الَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ (۱۲۸)
در حقيقت، خدا با كسانى است كه پروا داشتهاند و [با] كسانى [است] كه آنها نيكوكارند.
[سورة النمل (۲۷): الآيات ۴۵ الى ۵۳]
وَ مَكَرُوا مَكْراً وَ مَكَرْنا مَكْراً وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ (۵۰)
و دست به نيرنگ زدند و [ما نيز] دست به نيرنگ زديم و خبر نداشتند.
فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ مَكْرِهِمْ أَنَّا دَمَّرْناهُمْ وَ قَوْمَهُمْ أَجْمَعِينَ (۵۱)
پس بنگر كه فرجام نيرنگشان چگونه بود: ما آنان و قومشان را همگى هلاك كرديم.
[سورة النمل (۲۷): الآيات ۶۶ الى ۷۵]
وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ لا تَكُنْ فِي ضَيْقٍ مِمَّا يَمْكُرُونَ (۷۰)
و بر آنان غم مخور، و از آنچه مكر مىكنند تنگدل مباش.
مَكْرُ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ!
[سورة سبإ (۳۴): الآيات ۳۱ الى ۳۵]
وَ قالَ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا
بَلْ مَكْرُ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ إِذْ تَأْمُرُونَنا أَنْ نَكْفُرَ بِاللَّهِ وَ نَجْعَلَ لَهُ أَنْداداً
وَ أَسَرُّوا النَّدامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذابَ
وَ جَعَلْنَا الْأَغْلالَ فِي أَعْناقِ الَّذِينَ كَفَرُوا
هَلْ يُجْزَوْنَ إِلاَّ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (۳۳)
و كسانى كه زيردست بودند به كسانى كه [رياست و] برترى داشتند، مىگويند:
«[نه،] بلكه نيرنگ شب و روز [شما بود] آنگاه كه ما را وادار مىكرديد كه به خدا كافر شويم و براى او همتايانى قرار دهيم.»
و هنگامى كه عذاب را ببينند پشيمانى خود را آشكار كنند [ آشکار نمی کنند ، مخفی میکنند].
و در گردنهاى كسانى كه كافر شدهاند غُلها مىنهيم؛
آيا جز به سزاى آنچه انجام مىدادند مىرسند؟
كسانى كه با حيله و مكر كارهاى بد مىكنند، عذابى سخت خواهند داشت،
و نيرنگشان خود تباه مىگردد.
[سورة فاطر (۳۵): الآيات ۶ الى ۱۰]
إِنَّ الشَّيْطانَ لَكُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا
إِنَّما يَدْعُوا حِزْبَهُ لِيَكُونُوا مِنْ أَصْحابِ السَّعِيرِ (۶)
در حقيقت، شيطان دشمن شماست، شما [نيز] او را دشمن گيريد.
[او] فقط دار و دسته خود را مىخوانَد تا آنها از ياران آتش باشند.
الَّذِينَ كَفَرُوا لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ (۷)
كسانى كه كفر ورزيدهاند، عذابى سخت خواهند داشت.
و كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند، براى آنان آمرزش و پاداشى بزرگ است.
أَ فَمَنْ زُيِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَناً
فَإِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ
فَلا تَذْهَبْ نَفْسُكَ عَلَيْهِمْ حَسَراتٍ
إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِما يَصْنَعُونَ (۸)
آيا آن كس كه زشتىِ كردارش براى او آراسته شده و آن را زيبا مىبيند [مانند مؤمن نيكوكار است]؟
خداست كه هر كه را بخواهد بىراه مىگذارد و هر كه را بخواهد هدايت مىكند.
پس مبادا به سبب حسرتها[ى گوناگون] بر آنان، جانت [از كف] برود؛
قطعاً خدا به آنچه مىكنند داناست.
وَ اللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّياحَ فَتُثِيرُ سَحاباً فَسُقْناهُ إِلى بَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَحْيَيْنا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها كَذلِكَ النُّشُورُ (۹)
و خدا همان كسى است كه بادها را روانه مىكند؛ پس [بادها] ابرى را برمىانگيزند،
و [ما] آن را به سوى سرزمينى مرده رانديم،
و آن زمين را بدان [وسيله]، پس از مرگش زندگى بخشيديم؛ رستاخيز [نيز] چنين است.
مَنْ كانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعاً
إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ
وَ الَّذِينَ يَمْكُرُونَ السَّيِّئاتِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ وَ مَكْرُ أُولئِكَ هُوَ يَبُورُ (۱۰)
هر كس سربلندى مىخواهد، سربلندى يكسره از آنِ خداست.
سخنان پاكيزه به سوى او بالا مىرود، و كار شايسته به آن رفعت مىبخشد.
و كسانى كه با حيله و مكر كارهاى بد مىكنند، عذابى سخت خواهند داشت،
و نيرنگشان خود تباه مىگردد.
و نيرنگ زشت جز [دامن] صاحبش را نگيرد!
[سورة فاطر (۳۵): الآيات ۴۱ الى ۴۵]
اسْتِكْباراً فِي الْأَرْضِ وَ مَكْرَ السَّيِّئِ
وَ لا يَحِيقُ الْمَكْرُ السَّيِّئُ إِلاَّ بِأَهْلِهِ
فَهَلْ يَنْظُرُونَ إِلاَّ سُنَّتَ الْأَوَّلِينَ
فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِيلاً وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِيلاً (۴۳)
[انگيزه] اين كارشان فقط گردنكشى در [روىِ] زمين و نيرنگ زشت بود؛
و نيرنگ زشت جز [دامن] صاحبش را نگيرد.
پس آيا جز سنّت [و سرنوشتِ شوم] پيشينيان را انتظار مىبرند؟
و هرگز براى سنّت خدا تبديلى نمىيابى و هرگز براى سنّت خدا دگرگونى نخواهى يافت.
امام علی علیه السلام:
«لِلَّهِ دَرُّ الْحَسَدِ مَا أَعْدَلَهُ بَدَأَ بِصَاحِبِهِ فَقَتَلَهُ»
آفرين بر حسادت! چه عدالتپيشه است! پيش از همه، صاحب خود را مىكشد!
هفتتیر حسادت!
پس خدا او را از عواقب سوء آنچه نيرنگ مىكردند حمايت فرمود!
[سورة غافر (۴۰): الآيات ۴۱ الى ۴۶]
وَ يا قَوْمِ ما لِي أَدْعُوكُمْ إِلَى النَّجاةِ وَ تَدْعُونَنِي إِلَى النَّارِ (۴۱)
و اى قوم من، چه شده است كه من شما را به نجات فرامىخوانم و [شما] مرا به آتش فرامىخوانيد؟
تَدْعُونَنِي لِأَكْفُرَ بِاللَّهِ وَ أُشْرِكَ بِهِ ما لَيْسَ لِي بِهِ عِلْمٌ
وَ أَنَا أَدْعُوكُمْ إِلَى الْعَزِيزِ الْغَفَّارِ (۴۲)
مرا فرامىخوانيد تا به خدا كافر شوم و چيزى را كه بدان علمى ندارم با او شريك گردانم؛
و من شما را به سوى آن ارجمند آمرزنده دعوت مىكنم.
لا جَرَمَ أَنَّما تَدْعُونَنِي إِلَيْهِ لَيْسَ لَهُ دَعْوَةٌ فِي الدُّنْيا وَ لا فِي الْآخِرَةِ وَ أَنَّ مَرَدَّنا إِلَى اللَّهِ
وَ أَنَّ الْمُسْرِفِينَ هُمْ أَصْحابُ النَّارِ (۴۳)
آنچه مرا به سوى آن دعوت مىكنيد، به ناچار نه در دنيا و نه در آخرت [درخورِ] خواندن نيست،
و در حقيقت، برگشت ما به سوى خداست، و افراطگران همدمان آتشند.
فَسَتَذْكُرُونَ ما أَقُولُ لَكُمْ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ (۴۴)
پس به زودى آنچه را به شما مىگويم به ياد خواهيد آورد.
و كارم را به خدا مىسپارم؛ خداست كه به [حال] بندگان [خود] بيناست.»
فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا وَ حاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ (۴۵)
پس خدا او را از عواقب سوء آنچه نيرنگ مىكردند حمايت فرمود،
و فرعونيان را عذاب سخت فروگرفت.
النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوًّا وَ عَشِيًّا وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذابِ (۴۶)
[اينك هر] صبح و شام بر آتش عرضه مىشوند،
و روزى كه رستاخيز برپا شود [فرياد مىرسد كه:]
«فرعونيان را در سختترين [انواع] عذاب درآوريد.»
و دست به نيرنگى بس بزرگ زدند!
[سورة نوح (۷۱): الآيات ۱۵ الى ۲۸]
قالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَ اتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مالُهُ وَ وَلَدُهُ إِلاَّ خَساراً (۲۱)
نوح گفت:
«پروردگارا، آنان نافرمانى من كردند و كسى را پيروى نمودند كه مال و فرزندش جز بر زيان وى نيفزود.
وَ مَكَرُوا مَكْراً كُبَّاراً (۲۲)
و دست به نيرنگى بس بزرگ زدند.
وَ قالُوا لا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَ لا تَذَرُنَّ وَدًّا وَ لا سُواعاً وَ لا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ وَ نَسْراً (۲۳)
و گفتند: زنهار، خدايان خود را رها مكنيد،
و نه «وَدّ» را واگذاريد و نه «سُواع» و نه «يَغُوث» و نه «يَعُوق» و نه «نَسْر» را.
وَ قَدْ أَضَلُّوا كَثِيراً وَ لا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلاَّ ضَلالاً (۲۴)
و بسيارى را گمراه كردهاند. [بار خدايا،] جز بر گمراهى ستمكاران ميفزاى.»
مِمَّا خَطِيئاتِهِمْ أُغْرِقُوا
فَأُدْخِلُوا ناراً فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصاراً (۲۵)
[تا] به سبب گناهانشان غرقه گشتند
و [پس از مرگ] در آتشى درآورده شدند و براى خود، در برابر خدا يارانى نيافتند.