[سورة البقرة (۲): آية ۲۱۸]*
إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ الَّذينَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ أُولئِكَ يَرْجُونَ‏ رَحْمَتَ اللَّهِ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ (218)
آنان كه ايمان آورده، و كسانى كه هجرت كرده و راه خدا جهاد نموده‏‌اند، آنان به رحمت خدا اميدوارند، خداوند آمرزنده مهربان است.

[سورة النساء (۴): آية ۱۰۴]
وَ لا تَهِنُوا فِي ابْتِغاءِ الْقَوْمِ إِنْ تَكُونُوا تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ يَأْلَمُونَ كَما تَأْلَمُونَ وَ تَرْجُونَ‏ مِنَ اللَّهِ ما لا يَرْجُونَ‏ وَ كانَ اللَّهُ عَليماً حَكيماً (104)
و در تعقيبِ گروه [دشمنان‏] سستى نورزيد. اگر شما درد مى‏‌كشيد، آنان [نيز] همان گونه كه شما درد مى‏‌كشيد، درد مى‌‏كشند، و حال آنكه شما چيزهايى از خدا اميد داريد كه آنها اميد ندارند، و خدا همواره داناى سنجيده‏‌كار است.

[سورة الأعراف (۷): الآيات ۱۰۹ الى ۱۱۲]
قالُوا أَرْجِهْ‏ وَ أَخاهُ وَ أَرْسِلْ فِي الْمَدائِنِ حاشِرينَ (111)
گفتند: «او و برادرش را بازداشت كن، و گردآورندگانى را به شهرها بفرست.

[سورة التوبة (۹): آية ۱۰۶]
وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ‏ لِأَمْرِ اللَّهِ إِمَّا يُعَذِّبُهُمْ وَ إِمَّا يَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَ اللَّهُ عَليمٌ حَكيمٌ (106)
و عدّه‌‏اى ديگر [كارشان‏] موقوف به فرمان خداست: يا آنان را عذاب مى‌‏كند و يا توبه آنها را مى‌‏پذيرد، و خدا داناى سنجيده‏‌كار است.

[سورة يونس (۱۰): الآيات ۷ الى ۱۰]*
إِنَّ الَّذينَ لا يَرْجُونَ‏ لِقاءَنا وَ رَضُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَ اطْمَأَنُّوا بِها وَ الَّذينَ هُمْ عَنْ آياتِنا غافِلُونَ (7)
كسانى كه اميد به ديدار ما ندارند، و به زندگى دنيا دل خوش كرده و بدان اطمينان يافته‏‌اند، و كسانى كه از آيات ما غافلند،

[سورة يونس (۱۰): الآيات ۱۱ الى ۱۲]*
وَ لَوْ يُعَجِّلُ اللَّهُ لِلنَّاسِ الشَّرَّ اسْتِعْجالَهُمْ بِالْخَيْرِ لَقُضِيَ إِلَيْهِمْ أَجَلُهُمْ فَنَذَرُ الَّذينَ لا يَرْجُونَ‏ لِقاءَنا في‏ طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ (11)
و اگر خدا براى مردم به همان شتاب كه آنان در كار خير مى‌‏طلبند، در رساندن بلا به آنها شتاب مى‌‏نمود، قطعاً اجلشان فرا مى‌‏رسيد. پس كسانى را كه به ديدار ما اميد ندارند، در طغيانشان رها مى‌‏كنيم تا سرگردان بمانند.

[سورة يونس (۱۰): الآيات ۱۵ الى ۱۷]*
وَ إِذا تُتْلى‏ عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالَ الَّذينَ لا يَرْجُونَ‏ لِقاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَيْرِ هذا أَوْ بَدِّلْهُ قُلْ ما يَكُونُ لي‏ أَنْ أُبَدِّلَهُ مِنْ تِلْقاءِ نَفْسي‏ إِنْ أَتَّبِعُ إِلاَّ ما يُوحى‏ إِلَيَّ إِنِّي أَخافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذابَ يَوْمٍ عَظيمٍ (15)
و چون آيات روشنِ ما بر آنان خوانده شود، آنانكه به ديدار ما اميد ندارند مى‏‌گويند:
«قرآن ديگرى جز اين بياور، يا آن را عوض كن.»
بگو: «مرا نرسد كه آن را از پيش خود عوض كنم. جز آنچه را كه به من وحى مى‌‏شود پيروى نمى‌‏كنم. اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از عذاب روزى بزرگ مى‌‏ترسم.»

[سورة هود (۱۱): الآيات ۶۱ الى ۶۸]
قالُوا يا صالِحُ قَدْ كُنْتَ فينا مَرْجُوًّا قَبْلَ هذا أَ تَنْهانا أَنْ نَعْبُدَ ما يَعْبُدُ آباؤُنا وَ إِنَّنا لَفي‏ شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونا إِلَيْهِ مُريبٍ (62)
گفتند: «اى صالح، به راستى تو پيش از اين، ميان ما مايه اميد بودى. آيا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى‌‏پرستيدند باز مى‏‌دارى؟ و بى‏‌گمان، ما از آنچه تو ما را بدان مى‏‌خوانى سخت دچار شكّيم.»

[سورة الإسراء (۱۷): الآيات ۲۶ الى ۳۰]
وَ إِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّكَ تَرْجُوها فَقُلْ لَهُمْ قَوْلاً مَيْسُوراً (28)
و اگر به اميد رحمتى كه از پروردگارت جوياى آنى، از ايشان روى مى‏‌گردانى ، پس با آنان سخنى نرم بگوى.

[سورة الإسراء (۱۷): الآيات ۵۳ الى ۵۷]*
أُولئِكَ الَّذينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلى‏ رَبِّهِمُ الْوَسيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَ يَرْجُونَ‏ رَحْمَتَهُ وَ يَخافُونَ عَذابَهُ إِنَّ عَذابَ رَبِّكَ كانَ مَحْذُوراً (57)
آن كسانى را كه ايشان مى‏‌خوانند [خود] به سوى پروردگارشان تقرب مى‌‏جويند [تا بدانند] كدام يك از آنها [به او] نزديكترند، و به رحمت وى اميدوارند، و از عذابش مى‌‏ترسند، چرا كه عذاب پروردگارت همواره در خور پرهيز است.

[سورة الكهف (۱۸): الآيات ۱۰۷ الى ۱۱۰]*
قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحى‏ إِلَيَّ أَنَّما إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً (110)
بگو: «من هم مثل شما بشرى هستم و[لى‏] به من وحى مى‌‏شود كه خداى شما خدايى يگانه است. پس هر كس به لقاى پروردگار خود اميد دارد بايد به كار شايسته بپردازد، و هيچ كس را در پرستش پروردگارش شريك نسازد.»

[سورة النور (۲۴): الآيات ۵۸ الى ۶۰]
وَ الْقَواعِدُ مِنَ النِّساءِ اللاَّتي‏ لا يَرْجُونَ‏ نِكاحاً فَلَيْسَ عَلَيْهِنَّ جُناحٌ أَنْ يَضَعْنَ ثِيابَهُنَّ غَيْرَ مُتَبَرِّجاتٍ بِزينَةٍ وَ أَنْ يَسْتَعْفِفْنَ خَيْرٌ لَهُنَّ وَ اللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ (60)
و بر زنان از كار افتاده‌‏اى كه [ديگر] اميد زناشويى ندارند گناهى نيست كه پوشش خود را كنار نهند [به شرطى كه‏] زينتى را آشكار نكنند؛ و عفت ورزيدن براى آنها بهتر است، و خدا شنواى داناست.

[سورة الفرقان (۲۵): الآيات ۲۱ الى ۳۰]*
وَ قالَ الَّذينَ لا يَرْجُونَ‏ لِقاءَنا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلائِكَةُ أَوْ نَرى‏ رَبَّنا لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا في‏ أَنْفُسِهِمْ وَ عَتَوْا عُتُوًّا كَبيراً (21)
و كسانى كه به لقاى ما اميد ندارند، گفتند: «چرا فرشتگان بر ما نازل نشدند يا پروردگارمان را نمى‏‌بينيم؟» قطعاً در مورد خود تكبر ورزيدند و سخت سركشى كردند.

[سورة الفرقان (۲۵): الآيات ۳۱ الى ۴۰]*
وَ لَقَدْ أَتَوْا عَلَى الْقَرْيَةِ الَّتي‏ أُمْطِرَتْ مَطَرَ السَّوْءِ أَ فَلَمْ يَكُونُوا يَرَوْنَها بَلْ كانُوا لا يَرْجُونَ‏ نُشُوراً (40)
و قطعاً بر شهرى كه باران بلا بر آن بارانده شد گذشته‌‏اند؛ مگر آن را نديده‏‌اند؟ [چرا،] ولى اميد به زنده‌‏شدن ندارند.

[سورة الشعراء (۲۶): الآيات ۳۱ الى ۵۰]
قالُوا أَرْجِهْ‏ وَ أَخاهُ وَ ابْعَثْ فِي الْمَدائِنِ حاشِرينَ (36)
گفتند: «او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست،

[سورة القصص (۲۸): الآيات ۸۳ الى ۸۸]*
وَ ما كُنْتَ تَرْجُوا أَنْ يُلْقى‏ إِلَيْكَ الْكِتابُ إِلاَّ رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ فَلا تَكُونَنَّ ظَهيراً لِلْكافِرينَ (86)
و تو اميدوار نبودى كه بر تو كتاب القا شود، بلكه اين رحمتى از پروردگار تو بود. پس تو هرگز پشتيبان كافران مباش.

[سورة العنكبوت (۲۹): الآيات ۱ الى ۵]*
مَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ وَ هُوَ السَّميعُ الْعَليمُ (5)
كسى كه به ديدار خدا اميد دارد [بداند كه‏] اجل [او از سوى‏] خدا آمدنى است، و اوست شنواى دانا.

[سورة العنكبوت (۲۹): الآيات ۳۶ الى ۴۰]*
وَ إِلى‏ مَدْيَنَ أَخاهُمْ شُعَيْباً فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ ارْجُوا الْيَوْمَ الْآخِرَ وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدينَ (36)
و به سوى [مردمِ‏] مَدْيَن، برادرشان شعيب را [فرستاديم‏]. گفت: «اى قوم من، خدا را بپرستيد و به روز بازپسين اميد داشته باشيد و در زمين سر به فساد برمداريد.»

[سورة الأحزاب (۳۳): الآيات ۲۱ الى ۲۵]*
لَقَدْ كانَ لَكُمْ في‏ رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كانَ يَرْجُوا اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَكَرَ اللَّهَ كَثيراً (21)
قطعاً براى شما در [اقتدا به‏] رسول خدا سرمشقى نيكوست: براى آن كس كه به خدا و روز بازپسين اميد دارد و خدا را فراوان ياد مى‌‏كند.

[سورة الأحزاب (۳۳): الآيات ۵۱ الى ۵۵]
تُرْجي‏ مَنْ تَشاءُ مِنْهُنَّ وَ تُؤْوي إِلَيْكَ مَنْ تَشاءُ وَ مَنِ ابْتَغَيْتَ مِمَّنْ عَزَلْتَ فَلا جُناحَ عَلَيْكَ ذلِكَ أَدْنى‏ أَنْ تَقَرَّ أَعْيُنُهُنَّ وَ لا يَحْزَنَّ وَ يَرْضَيْنَ بِما آتَيْتَهُنَّ كُلُّهُنَّ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ ما في‏ قُلُوبِكُمْ وَ كانَ اللَّهُ عَليماً حَليماً (51)
نوبت هر كدام از آن زنها را كه مى‏‌خواهى به تأخير انداز و هر كدام را كه مى‌‏خواهى پيش خود جاى ده، و بر تو باكى نيست كه هر كدام را كه ترك كرده‏‌اى [دوباره‏] طلب كنى. اين نزديكتر است براى اينكه چشمانشان روشن گردد و دلتنگ نشوند و همگى‌‏شان به آنچه به آنان داده‏‌اى خشنود گردند، و آنچه در دلهاى شماست خدا مى‏‌داند، و خدا همواره داناى بردبار است.

[سورة فاطر (۳۵): الآيات ۲۷ الى ۳۰]*
إِنَّ الَّذينَ يَتْلُونَ كِتابَ اللَّهِ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْناهُمْ سِرًّا وَ عَلانِيَةً يَرْجُونَ‏ تِجارَةً لَنْ تَبُورَ (29)
در حقيقت، كسانى كه كتاب خدا را مى‌‏خوانند و نماز برپا مى‌‏دارند و از آنچه بديشان روزى داده‌‏ايم، نهان و آشكارا انفاق مى‏‌كنند، اميد به تجارتى بسته‌‏اند كه هرگز زوال نمى‏‌پذيرد.

[سورة الزمر (۳۹): الآيات ۶ الى ۱۰]*
أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّيْلِ ساجِداً وَ قائِماً يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ يَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذينَ لا يَعْلَمُونَ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ (9)
[آيا چنين كسى بهتر است‏] يا آن كسى كه او در طول شب در سجده و قيام اطاعت [خدا] مى‌‏كند [و] از آخرت مى‌‏ترسد و رحمت پروردگارش را اميد دارد؟ بگو: «آيا كسانى كه مى‏‌دانند و كسانى كه نمى‏‌دانند يكسانند؟» تنها خردمندانند كه پندپذيرند.

[سورة الجاثية (۴۵): الآيات ۱۱ الى ۱۵]*
قُلْ لِلَّذينَ آمَنُوا يَغْفِرُوا لِلَّذينَ لا يَرْجُونَ‏ أَيَّامَ اللَّهِ لِيَجْزِيَ قَوْماً بِما كانُوا يَكْسِبُونَ (14)
به كسانى كه ايمان آورده‌‏اند بگو تا از كسانى كه به روزهاى [پيروزىِ‏] خدا اميد ندارند درگذرند، تا [خدا هر] گروهى را به [سبب‏] آنچه مرتكب مى‌‏شده‏‌اند به مجازات رساند.

[سورة الممتحنة (۶۰): الآيات ۶ الى ۹]*
لَقَدْ كانَ لَكُمْ فيهِمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كانَ يَرْجُوا اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْآخِرَ وَ مَنْ يَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَميدُ (6)
قطعاً براى شما در [پيروى از] آنان سرمشقى نيكوست [يعنى‏] براى كسى كه به خدا و روز بازپسين اميد مى‌‏بندد. و هر كس روى برتابد [بداند كه‏] خدا همان بى‌‏نياز ستوده‏[صفات‏] است.

[سورة الحاقة (۶۹): الآيات ۱۱ الى ۲۴]
وَ الْمَلَكُ عَلى‏ أَرْجائِها وَ يَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمانِيَةٌ (17)
و فرشتگان در اطراف [آسمان‏]اند، و عرش پروردگارت را آن روز، هشت [فرشته‏] بر سر خود بر مى‏‌دارند.

[سورة نوح (۷۱): الآيات ۱ الى ۱۴]*
ما لَكُمْ لا تَرْجُونَ‏ لِلَّهِ وَقاراً (13)
شما را چه شده است كه از شكوه خدا بيم نداريد؟

[سورة النبإ (۷۸): الآيات ۱۷ الى ۳۰]*
إِنَّهُمْ كانُوا لا يَرْجُونَ‏ حِساباً (27)
آنان بودند كه به [روز] حساب اميد نداشتند؛