[سورة الأحزاب (۳۳): الآيات ۳۶ الى ۴۰]
وَ إِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَ اتَّقِ اللَّهَ وَ تُخْفِي فِي نَفْسِكَ مَا اللَّهُ مُبْدِيهِ وَ تَخْشى النَّاسَ وَ اللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشاهُ فَلَمَّا قَضى زَيْدٌ مِنْها وَطَراً زَوَّجْناكَها لِكَيْ لا يَكُونَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ حَرَجٌ فِي أَزْواجِ أَدْعِيائِهِمْ إِذا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَراً وَ كانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولاً (۳۷)
و آنگاه كه به كسى كه خدا بر او نعمت ارزانى داشته بود و تو [نيز] به او نعمت داده بودى، مى‌‏گفتى: «همسرت را پيش خود نگاه دار و از خدا پروا بدار»
و آنچه را كه خدا آشكاركننده آن بود، در دل خود نهان مى‏‌كردى و از مردم مى‌‏ترسيدى،
با آنكه خدا سزاوارتر بود كه از او بترسى.
پس چون زيد از آن [زن‏] كام برگرفت [و او را ترك گفت‏] وى را به نكاح تو درآورديم تا [در آينده‏] در مورد ازدواج مؤمنان با زنانِ پسرخواندگانشان -چون آنان را طلاق گفتند- گناهى نباشد،
و فرمان خدا صورت اجرا پذيرد.