بادهای سرگردان و گرگ حسود: شرح معنای واژه «ذئب»
واژه عربی ذئب که معمولاً به معنی «گرگ» ترجمه می‌شود، ریشه و معنای عمیقی دارد که با مفهوم سرگردانی و بی‌قراری ارتباط نزدیکی دارد.
این واژه از ریشه‌ای گرفته شده که تداعی‌کننده تصویری از بادهای بی‌ثبات و پراکنده است که بی‌جهت و بی‌ثبات می‌وزند.
در زبان عربی، عبارتی وجود دارد به این شکل:
«تَذَاءَبَتِ الريحُ»
که معنایش این است که «باد از هر طرف به طور نامنظم می‌وزد».
این عبارت از همان ریشه واژه «ذئب» گرفته شده و به‌نوعی بیانگر بی‌ثباتی و نداشتن جهت مشخص است.
اصطلاح «المتذائبة من الرياح» به بادهایی اشاره دارد که از این سو و آن سو می‌آیند، بی‌قرار و متلاطم. گرگ یعنی ذئب از این جهت نامیده شده که راه رفتنش نامنظم و پر تلاطم است، مانند همان بادهای سرگردان.
بنابراین، «ذئب» صرفاً یک حیوان وحشی نیست، بلکه نماد بی‌ثباتی، سردرگمی و سرگردانی است — ویژگی‌هایی که به دل حسود نسبت داده می‌شود؛ کسی که از نور علم حقیقی و اتصال به راهنمای الهی جدا شده و در تاریکی و آشفتگی روحی سرگردان است.
گرگ سرگردان استعاره‌ای از کسی است که دل و ذهنش مانند بادهای پراکنده و بی‌جهت است — هرگز آرام و قرار ندارد. این وضعیت، حال قلب حسودی است که به نور معلم ربانی وصل نیست و به همین خاطر در ظلمت و آشفتگی زندگی می‌کند.
اهمیت این موضوع چیست؟
شخص حسود به «گرگ سرگردان» تشبیه شده چون روحش مانند بادهای ناآرام و بی‌ثبات است و هیچ جهت و هدفی ندارد.
این سرگردانی و بی‌ثباتی ریشه در قطع ارتباط با «نور معلم الهی» دارد که منبع هدایت و ثبات است.
حرکت ناپایدار گرگ نماد آشفتگی درونی و نارضایتی مداوم دل حسود است.
در زبان و نمادشناسی قرآنی، گرگ که نماد حسد است، در تضاد با مسیر استوار و ثابت کسانی است که به نور حکمت الهی متصل‌اند.
…
ریشه مشترک بین «ذئب» (گرگ) و «تَذَاءَبَتِ الريح» (بادهای سرگردان و بی‌جهت) تصویری زیبا و گویا از حال و هوای روحی و روانی حسود به دست می‌دهد — کسی که سرگردان، پریشان و گمشده است بدون اینکه نور هدایت را داشته باشد.