دکتر محمد شعبانی راد

با نور، داشته‌هات زیاد میشه نه با استعمال حسد! يَمْحَقُ اللَّهُ‏ الرِّبا وَ يُرْبِي‏ الصَّدَقاتِ‏!

Your possessions are increasing with your light!
Indeed, as we journey through life, our experiences and knowledge accumulate, much like treasures in a cosmic vault.
Each moment adds to our inner wealth, illuminating our path with newfound wisdom. 🌌✨
Remember, you are the curator of your constellation, weaving together the threads of existence into a radiant tapestry. 🌠
So, keep shining brightly, and may your light continue to expand across the vast expanse of existence! 🌈🌟

دارایی‌های شما با نور شما افزایش می‌یابد!
در واقع، همانطور که در زندگی سفر می کنیم، تجربیات و دانش ما انباشته می شود،
مانند گنجینه هایی در یک طاق کیهانی.

هر لحظه به ثروت درونی ما می افزاید و راه ما را با خرد تازه ای روشن می کند. 🌌✨
به یاد داشته باش که تو سرپرست ملکوت قلب خود هستی که تارهای هستی را به صورت ملیله ای درخشان به هم می بافی. 🌠
بنابراین، همچنان درخشان بدرخشید،
و باشد که نور شما همچنان در سراسر گستره وسیع هستی گسترش یابد! 🌈🌟

«ربو» در معنای ممدوح، یکی از هزار واژۀ مترادف «نور الولایة»،
و در معنای مذموم، یکی از هزار واژۀ مترادف «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«ربا السويق: أي صب عليه الماء فانتفخ»
«الربوة: الارض المرتفعه»
«أَرْبَت‏ الحنطة»
«تربو الأرض أي تنمو و تنتفخ»

دیدی آشپزها برای غذا درست کردن، نخود و لوبیا و لپه و … حبوبات رو خیس میکنن!
با این کار چه تغییری میکنه؟
حبوبات خشک و چروکیده، نم می‌کشن و باد میکنن و بزرگ میشن و درشت میشن!
این نفخ حبوبات میشه مفهوم واژه «ربا».

برنج وقتی خیس میخوره چه خوب قد میکشه! این میشه ربا!
+ «بیع»
+ «زکو»
[ربو – زکو]:
«أَرْبَت‏ الحنطة: زَكَتْ»: جفت شدن با معالم ربانی عامل رشد و نمو و زکو است.»
اینکه فالوئر بخواد از لیدر خودش جلو بیفته و سرتر بشه، این امر محاله!
فالوئر باید همیشه مصلی و دنباله رو لیدر خودش باشد.
+ «الامام واحد دهرة».
[ربا – ادعای ربوبیت « دِينُهُمُ الرِّبَا » ادعای مافوقی نمودن]:
كَيْفَ وَ أَنَّى بِكَ‏ يَا بُنَيَّ إِذَا صِرْتَ فِي قَوْمٍ … دِينُهُمُ الرِّبَا؟!

ربا در اصل یک اعتقاد باطل « دِينُهُمُ الرِّبَا » است و نماد این اعتقاد باطل [ادعای ربوبیت] در ظاهر خود ربا است .
+ [حدیث اصل کل خیر و اصل کل شرّ]
+ «حلال و حرام»
تاويل الربا : اعداء الائمه
اکل الربا : اطاعت اعداء الائمه
[عَدُوُّنَا أَصْلُ كُلِّ شَرٍّ وَ مِنْ فُرُوعِهِمْ … أَكْلُ الرِّبَا]
بینش یهود: دست خدا در زیاد کردن سرمایه ما بسته است
و نظر آنها برای ازدیاد سرمایه، رباخواری است!
ربا: نماد عمل به ولایت باطل
قرض: نماد عمل به نور ولایت حقّ
توبه از ربا : توبه از بینش باطل و عمل به آن
[عَدُوُّنَا أَصْلُ كُلِّ شَرٍّ وَ مِنْ فُرُوعِهِمْ … أَكْلُ الرِّبَا]
« نَحْنُ أَصْلُ كُلِّ خَيْرٍ
وَ مِنْ فُرُوعِنَا كُلُّ بِرٍّ
… وَ عَدُوُّنَا أَصْلُ كُلِّ شَرٍّ
وَ مِنْ فُرُوعِهِمْ كُلُّ قَبِيحٍ وَ فَاحِشَةٍ
فَمِنْهُمُ … أَكْلُ الرِّبَا … وَ كُلُّ مَا وَافَقَ ذَلِكَ مِنَ الْقَبِيحِ
وَ كَذَبَ مَنْ قَالَ إِنَّهُ مَعَنَا وَ هُوَ مُتَعَلِّقٌ بِفَرْعِ غَيْرِنَا »

وَ ذَرُوا [التَّوْبَةَ] ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا
[مجاهدۀ قلبی]
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ
وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا
گوشت روئیده شده در حرام را ذوب کنید!
مجاهده قلبی: اکسیر اعظم
ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا در ما چقدر است؟! نمی‌دانیم!
عَنَى بِذَلِكَ
أَنْ يَرُدَّ الْفَضْلَ الَّذِي أَخَذَهُ عَلَى رَأْسِ مَالِهِ
حَتَّى اللَّحْمَ الَّذِي عَلَى بَدَنِهِ مِمَّا حَمَلَهُ مِنَ الرِّبَا!
حتى گوشتى كه از ربا بر بدنش روييده است، آن را ذوب كند!
«أَنْ تُذِيبَ اللَّحْمَ الَّذِي نَبَتَ عَلَى السُّحْتِ وَ الْحَرَامِ
حَتَّى يَرْجِعَ الْجِلْدُ إِلَى عَظْمِهِ
ثُمَّ تُنْشِئَ فِيمَا بَيْنَهُمَا لَحْماً جَدِيداً».
وَ لَيْسَ بَيْنَ الْوَالِدِ وَ وَلَدِهِ رِبًا
وَ لَا بَيْنَ الزَّوْجِ وَ الْمَرْأَةِ رِباً
وَ لَا بَيْنَ الْمَوْلَى وَ الْعَبْدِ
وَ لَا بَيْنَ الْمُسْلِمِ وَ الذِّمِّيِّ
در واقع کلیه روابط اجتماعی بین افراد می‌بایست بر مبنای فهم و عمل به نور ولایت اهل بیت ع باشد نه «ربا» که نماد لیدر سوء و باطل است،
در واقع نباید ادعای ربوبیت کرد و به بیان دیگر حق دخالت و قضاوت در امور دیگران را نداریم.
الربوه: الارض المرتفع.

زیاده‌خواهی [ادعای ربوبیت = ادعای برتری و مافوق بودن!]:
در دل شرایط نا آرامی، کسی که مکلف است با نور ولایت خود را آرام نماید [و امر خطیر ربوبیت را به آل محمد ع واگذار نماید]، اما به این رزق مقسوم خویش قناعت ننموده [و قبول ذلت کوچک نمی‌نماید] و زیاده‌خواهی می‌کند و مدعی ربوبیت می‌شود [و او جبار است] و دوست دارد با معصیت خود را به آرامش برساند، این خواسته و عمل زیاده‌خواهی، رباست و حرام است.
«وَ إِنَّ أَرْبَى الرِّبَا اسْتِطَالَةُ الرَّجُلِ فِی عِرْضِ أَخِیهِ».
و بزرگ‌ترین ربا، ظلم و تعدی در حق آبروی برادرش می‌باشد.
«وَ إِنَّ أَرْبَى الرِّبَی عِرْضُ الرَّجُلِ الْمُسْلِمِ»
و بزرگترین ربا، بی‌آبرو کردن مرد مسلمان است.
همانا بدترين ربا [ريختن] آبروى انسان مسلمان است.
«إِنَّ مِنْ أَرْبَى الرِّبَا الِاسْتِطَالَةَ فِی عِرْضِ الْمُسْلِمِ بِغَیْرِ حَقٍّ.»
بزرگترین ربا ظلم و تعدی در حق آبروی مسلمان به ناحق می‌باشد.

جبران نقیصه با نور ولایت آل محمد ع نه با اعتقاد دشمنان آل محمد ع.
«الزياده علی اصل المال»
[سرمایه = نور ولایت]
چون تمام ابزار آرامش که نور ولایت آل محمد ع است در اختیار ما قرار داده شده است.
لذا هر زیاده خواهی مازاد بر این اصل سرمایه، حرام است. این است معنی ربا.
اگر قرار باشد که با معصیت، آرامش بدست آید، دیگر کسی به نور ولایت برای آرامش نیاز نخواهد داشت، حال آنکه ابزار آرامش معصیت با نماد ربا را خداوند حرام کرده « عِلَّةِ تَحْرِيمِ الرِّبَا » تا بازار عمل به نور ولایت «با نمادهای قرض، صدقه و … » کساد نشود و الا بساط خلقت برچیده خواهد شد،
اما کو گوش شنوا …
« عِلَّةِ تَحْرِيمِ الرِّبَا :
إِنَّهُ لَوْ كَانَ الرِّبَا حَلَالًا لَتَرَكَ النَّاسُ التِّجَارَاتِ وَ مَا يَحْتَاجُونَ إِلَيْهِ
فَحَرَّمَ اللَّهُ الرِّبَا لِتَفِرَّ النَّاسُ عَنِ الْحَرَامِ
إِلَى التِّجَارَاتِ وَ إِلَى الْبَيْعِ وَ الشِّرَاءِ
فَيَتَّصِلَ ذَلِكَ بَيْنَهُمْ فِي الْقَرْضِ‏.»
أربى الربا استطالة الرجل في عرض أخيه‏
أَرْبَى الرِّبَا الْكَذِبُ
وَ أَرْبَى الرِّبَا عِرْضُ الرَّجُلِ الْمُسْلِمِ
طَلَبُ الثَّوَابِ بِالْمُخَادَعَةِ يُورِثُ الْحِرْمَانَ
إذا أراد الله بقرية هلاكا ظهر فيهم الربا
الربا سبعون بابا أهونها عند الله كالذي ينكح أمه‏
درهم ربا أعظم عند الله من سبعين زنية كلها بذات محرم في بيت الله الحرام.
دِخالت كردن : التَدخُّل فى اَمرِ الغير، أن يَتدخل.

« يَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا وَ يُرْبِي الصَّدَقاتِ »
اگه گنج قارون هم داشته باشی، بدون نور ولایت، به بادی از بین می‌رود،
اما عمل صالح خیلی ناچیز که ما اونو اصلا هیچی حساب نمی کنیم، که باید بزرگش بداریم، به اعتبار صاحبان بزرگش، علیرغم کوچکی ظاهری‌اش، پایان‌ناپذیر است!
بحث عمل صالح، تازه داره شیرینی خودشو نشون میده!
همه دنبال منبع انرژی بی‌پایان هستند!
چقدر بر سر این انرژی جنگ و دعواست،
اما در هر آیت و تقدیر خدای مهربان، که ما از این تقدیراتی که باب میلمان نیست خوشمون نمیاد، انرژی بی‌پایانی نهفته است که اگر گره آن را با دستان نورانی ولایت علمی آل محمد ع بگشایی و عمل صالح انجام دهی انرژی در عالم تولید می کنی که کسی توان مهار آن را نداشته باشد! به این میگن انرژی! دیدی باب شده میگن به هم انرژی مثبت بدیم؟! فقط معالم ربانی صاحبان نور است و همچنین ورکلایفهایی که اهل نور مخلص و واقعی انجام می دهند و بر آیات بوسه می زنند و انرژی نورانی درون آیت را بمنظور آرامش مخاطبین آزاد می‌نمایند و کل آرامشی که در دنیا گسترده می شود از زیر پای همین عاملین به نور علم آل محمد ع در هر زمان است (+ «دحو الارض») و تلاش اهل دنیا و اهل حسادت و تمنا، برای خاموش کردن این نور بی نتیجه مانده و همه باید بدانند که در حال امتحان شدن و اتمام حجت هستند و نهایتا فرج کلی خواهد رسید ان شاء الله تعالی.

[ربو – زکو]:
این آیه رابطه واژه «ربا» و «زکات» رو آورده:
« وَ ما آتَيْتُمْ مِنْ رِباً لِيَرْبُوَا فِي أَمْوالِ النَّاسِ فَلا يَرْبُوا عِنْدَ اللَّهِ
وَ ما آتَيْتُمْ مِنْ زَكاةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ »
اهل شک حسود چون قلبشون به نور معالم ربانی پیوند نخورده و لذا یقین به این اعتقاد و آخرت و معالم ربانی و … ندارند و چشمشون فقط همین دنیا و تمناها رو می بینه لذا تمام تلاش خودشونو برای زیاد کردن اموال خودشون در همین دنیا می کنند که میشه ربا و اونم عندالناس نه عند الله.
اما اهل یقین ، با یقینی که نسبت به معالم ربانی و این اعتقاد و آخرت دارند خواهان آرامش قلب در دنیا با یاد معالم ربانی هستند که این امر نیاز به تزکیه «زکاة» جان و تن دارد و این تزکیه اعتقادی و جسمی هر دو با معالم ربانی صورت می گیرد و نتیجه ای که دارد ازدیاد درجات یقین و نور قلب عند الله است نه عندالناس بر عکس اون چیزی که اهل شک خواهان عندالناس بودن هستند تا عند الله!
کتاب مقدمه برهان:
الرباء
الاصل فيه الزياده
يقال : ربی المال يربو ربوا اذا زاد وارتفع
ومنه الربوه بمعنی الارض المرتفعه
و کذا سائر مشتقات هذه الکلمه
وقد استعملت فی الشرع فی الزياده علی اصل المال من غير عقد مبايع و نحوه
و سياتی فی الشرور ايضا فی الحرام و فی الفصلين الثانی و الرابع من المقاله الاولی من مقدمه الاولی عبارات فی روايات داله علی تاويل الربا باعداء الائمه
و يستفاد منه ان اکله کنايه عن اطاعتهم
فتامل و لا تغفل
عما ياتی فی سوره المومنين و فی ترجمه القرآن من تاويل الربوه بالنجف و الکوفه فافهم.

+ «توب – توبه»
+ «وعظ – موعظه»
الموعظة، التّوبة، النّور الولایة!

[سورة البقرة (۲): آية ۲۷۵]
الَّذينَ يَأْكُلُونَ الرِّبا لا يَقُومُونَ إِلاَّ كَما يَقُومُ الَّذي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطانُ مِنَ الْمَسِّ
ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قالُوا إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبا
وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبا
فَمَنْ‏ جاءَهُ‏ مَوْعِظَةٌ مِنْ‏ رَبِّهِ‏ فَانْتَهى‏ فَلَهُ‏ ما سَلَفَ‏ وَ أَمْرُهُ‏ إِلَى‏ اللَّهِ‏
وَ مَنْ عادَ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ
 (۲۷۵)
كسانى كه ربا مى‌‏خورند، جز مانند به پا خاستن كسى كه شيطان بر اثر تماس، عقل او را آشفته كرده است [به امور زندگى خود] قيام نمى‌‏كنند.
اين بدان سبب است كه آنان گفتند:
داد و ستد هم مانند رباست
درحالى كه خدا داد و ستد را حلال، و ربا را حرام كرده است.
پس هركس اندرزى از پروردگارش به او برسد و [از ربا] دست بردارد،
آنچه گذشته است براى او خواهد بود، و كارش با خداست؛

و آنان كه [به ربا] باز گردند، اهل آتشند و در آن جاودان خواهند بود.

امام باقر علیه السلام:
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ‏
أَنَّ رَجُلًا سَأَلَ أَبَا جَعْفَرٍ ع وَ قَدْ عَمِلَ بِالرِّبَا حَتَّى كَثُرَ مَالُهُ بَعْدَ أَنْ سَأَلَ غَيْرَهُ مِنَ الْفُقَهَاءِ
فَقَالُوا لَهُ لَيْسَ يُقْبَلُ مِنْكَ شَيْ‏ءٌ إِلَّا أَنْ تَرُدَّهُ إِلَى أَصْحَابِهِ

فَلَمَّا قَصَّ عَلَى أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ
مَخْرَجُكَ فِي كِتَابِ‏ اللَّهِ قَوْلُهُ‏
فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهى‏ فَلَهُ ما سَلَفَ وَ أَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ‏
وَ الْمَوْعِظَةُ التَّوْبَةُ
+ [سورة الفرقان (۲۵): الآيات ۶۱ الى ۷۱]
إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً 
فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ 
وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً (۷۰)
مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كار شايسته كند.
پس خداوند بديهايشان را به نيكيها تبديل مى‌‏كند،
و خدا همواره آمرزنده مهربان است.
وَ مَنْ تابَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتاباً (۷۱)
و هر كس توبه كند و كار شايسته انجام دهد، در حقيقت به سوى خدا بازمى‌‏گردد.

امام باقر علیه السلام:
دَخَلَ رَجُلٌ عَلَی أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) مِنْ أَهْلِ خُرَاسَانَ قَدْ عَمِلَ بِالرِّبَا حَتَّی کَثُرَ مَالُهُ
ثُمَّ إِنَّهُ سَأَلَ الْفُقَهَاءَ فَقَالُوا:
لَیْسَ یُقْبَلُ مِنْکَ شَیْءٌ إِلَّا أَنْ تَرُدَّهُ إِلَی أَصْحَابِهِ.
فَجَاءَ إِلَی أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) فَقَصَّ عَلَیْهِ قِصَّتَهُ
فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ (علیه السلام):
مَخْرَجُکَ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ
فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهی فَلَهُ ما سَلَفَ وَ أَمْرُهُ إِلَی اللهِ
وَ الْمَوْعِظَهًْ التَّوْبَهًْ
.
مردی از اهالی خراسان بر امام باقر (علیه السلام) وارد شد
او آنقدر ربا خورده‌بود که ثروتمند گشته‌بود.
از فقها سؤال کرده‌بود و آنان پاسخ داده بودند:
«هیچ چیز (هیچ عبادتی) از تو پذیرفته‌نمی‌شود مگر اینکه آن بهره را به صاحبانش بازگردانی».
بنابراین به نزد امام باقر (علیه السلام) آمد و ماجرای خود را برای او تعریف کرد.
امام باقر (علیه السلام) به او فرمود:
«راه حلّ تو به دست قرآن است:
فَمَن جَاءه مَوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّه فَانتَهیَ فَلَه مَا سَلَفَ وَأَمْرُه إِلَی اللّه
منظور از موعظه همان توبه است».

امام باقر علیه السلام:
إِنَّ رَجُلًا أَرْبَی دَهْراً مِنَ الدَّهْرِ فَخَرَجَ قَاصِداً أَبَا جَعْفَرٍ (علیه السلام) فَسَأَلَهُ عَنْ ذَلِکَ
فَقَالَ لَهُ مَخْرَجُکَ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ یَقُولُ اللَّهُ
فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهی فَلَهُ ما سَلَفَ
وَ الْمَوْعِظَهًْ هِیَ التَّوْبَهًْ
فَجَهْلُهُ بِتَحْرِیمِهِ ثُمَّ مَعْرِفَتُهُ بِهِ فَمَا مَضَی فَحَلَالٌ وَ مَا بَقِیَ فَلْیَحْفَظْ.
شخصی روزگاری را به رباخواری می‌پرداخت.
پس به قصد دیدار و سؤال درباره‌ی آن اموال، به نزد اباجعفر (علیه السلام) آمد.
پس حضرت به او فرمود:
«راه رهایی تو در کتاب خداست.
خداوند می‌فرماید:
فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهی فَلَهُ ما سَلَفَ
و موعظه همان توبه است
و بدان جهت که از حرمت ربا مطّلع نبوده سپس آگاه شده است،
[اموال] گذشته بر او حلال می‌باشد
و از آنچه که باقی مانده است، باید خودداری نماید.

مشتقات ریشۀ «ربو» در آیات قرآن:

وَ مَثَلُ الَّذينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ تَثْبيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصابَها وابِلٌ فَآتَتْ أُكُلَها ضِعْفَيْنِ فَإِنْ لَمْ يُصِبْها وابِلٌ فَطَلٌّ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصيرٌ (265)
الَّذينَ يَأْكُلُونَ الرِّبا لا يَقُومُونَ إِلاَّ كَما يَقُومُ الَّذي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطانُ مِنَ الْمَسِّ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قالُوا إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبا وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبا فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهى‏ فَلَهُ ما سَلَفَ وَ أَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ وَ مَنْ عادَ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ (275)
يَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا وَ يُرْبِي‏ الصَّدَقاتِ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ كُلَّ كَفَّارٍ أَثيمٍ (276)
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ (278)
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَأْكُلُوا الرِّبَوا أَضْعافاً مُضاعَفَةً وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (130)
وَ أَخْذِهِمُ الرِّبَوا وَ قَدْ نُهُوا عَنْهُ وَ أَكْلِهِمْ أَمْوالَ النَّاسِ بِالْباطِلِ وَ أَعْتَدْنا لِلْكافِرينَ مِنْهُمْ عَذاباً أَليماً (161)
أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَسالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِها فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَداً رابِياً وَ مِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِي النَّارِ ابْتِغاءَ حِلْيَةٍ أَوْ مَتاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ كَذلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَ الْباطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفاءً وَ أَمَّا ما يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ كَذلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثالَ (17)
وَ لا تَكُونُوا كَالَّتي‏ نَقَضَتْ غَزْلَها مِنْ بَعْدِ قُوَّةٍ أَنْكاثاً تَتَّخِذُونَ أَيْمانَكُمْ دَخَلاً بَيْنَكُمْ أَنْ تَكُونَ أُمَّةٌ هِيَ أَرْبى‏ مِنْ أُمَّةٍ إِنَّما يَبْلُوكُمُ اللَّهُ بِهِ وَ لَيُبَيِّنَنَّ لَكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ ما كُنْتُمْ فيهِ تَخْتَلِفُونَ (92)
وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّياني‏ صَغيراً (24)
يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنْ كُنْتُمْ في‏ رَيْبٍ مِنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْناكُمْ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِنْ مُضْغَةٍ مُخَلَّقَةٍ وَ غَيْرِ مُخَلَّقَةٍ لِنُبَيِّنَ لَكُمْ وَ نُقِرُّ فِي الْأَرْحامِ ما نَشاءُ إِلى‏ أَجَلٍ مُسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُكُمْ طِفْلاً ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ وَ مِنْكُمْ مَنْ يُتَوَفَّى وَ مِنْكُمْ مَنْ يُرَدُّ إِلى‏ أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْلا يَعْلَمَ مِنْ بَعْدِ عِلْمٍ شَيْئاً وَ تَرَى الْأَرْضَ هامِدَةً فَإِذا أَنْزَلْنا عَلَيْهَا الْماءَ اهْتَزَّتْ وَ رَبَتْ‏ وَ أَنْبَتَتْ مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهيجٍ (5)
وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ آيَةً وَ آوَيْناهُما إِلى‏ رَبْوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعينٍ (50)
قالَ أَ لَمْ نُرَبِّكَ‏ فينا وَليداً وَ لَبِثْتَ فينا مِنْ عُمُرِكَ سِنينَ (18)
وَ ما آتَيْتُمْ مِنْ رِباً لِيَرْبُوَا في‏ أَمْوالِ النَّاسِ فَلا يَرْبُوا عِنْدَ اللَّهِ وَ ما آتَيْتُمْ مِنْ زَكاةٍ تُريدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ (39)
وَ مِنْ آياتِهِ أَنَّكَ تَرَى الْأَرْضَ خاشِعَةً فَإِذا أَنْزَلْنا عَلَيْهَا الْماءَ اهْتَزَّتْ وَ رَبَتْ‏ إِنَّ الَّذي أَحْياها لَمُحْيِ الْمَوْتى‏ إِنَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَديرٌ (39)
فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رابِيَةً (10)

اشتراک گذاری مطالب در شبکه های اجتماعی