صیحۀ نورانی، عذاب اهل حسادت! فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ!

صیحة نورانی، عذاب اهل حسادت! فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ!
برق گرفتگی قلب حسودی که به نورش پشت میکنه!
حسودی که به نورش پشت میکنه، دچار برق گرفتکی میشه و خشک میشه!
حسودی که با برق سه فاز بازی میکنه، بالاخره برق میگیردش و خشکش میکنه!
تَصَيَّحَ البَقْلُ : بالاى گياه خشك شد در حاليكه هنوز نم داشت.
صَيَّحَتِ الريحُ او الشَّمسُ البَقَلَ : باد و يا آفتاب سبزيها را خشك كرد.
+ «صوح»
يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ.
الأذان الاعلام … النداء الذي يسمع بالاذن
«يَحْسَبُونَ كُلَ‏ صَيْحَةٍ عَلَيْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ»
معارین چون از احوال گند خودشون خبر دارن، تا تَقِّی به تُوقِّی بخوره اونا حساب کار خودشونو می‌کنن و به خودشون می گیرن و اگه ریگی تو کفششون نبود مثل پنبه‌دزد دست به ریششون نمی‌کشن!
صیح:
+ «هتف»
[صیح – نبه]:
+ «نبه – تنبیه»: انْتَبِهْ!  بخود آى!
به یاد معالم ربانی صاحبان نور بیفت (ذکر) = بخودت بیا (نبه)!
هنگام عرضه آیت با بوسه زدن بر آیات بخودت بیا و حواستو جمع کن  و وصل شو و نور بگیر.
كُونُوا قَوْماً صِيحَ‏ بِهِمْ فَانْتَبَهُوا.
[صیح – تهلیل]:
[الْمُؤْمِنِ … صِيَاحُهُ تَهْلِيلٌ]:
وَ قَالَ النَّبِيُّ ص‏:
يَا عَلِيُّ
مَا أَحَدٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ إِلَّا وَ هُوَ يَتَمَنَّى يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَنَّهُ لَمْ يُعْطَ مِنَ الدُّنْيَا إِلَّا قوت [قُوتاً]
هيچ كس از ما، از پيشينيان و پسينيان، نيست مگر آن كه در روز قيامت آرزو مى كند كاش از دنيا بيش از قوتش به او داده نمى‌شد.
يَا عَلِيُّ
أَنِينُ الْمُؤْمِنِ تَسْبِيحٌ وَ صِيَاحُهُ تَهْلِيلٌ وَ نَوْمُهُ عَلَى الْفِرَاشِ عِبَادَةٌ وَ تَقَلُّبُهُ مِنْ جَنْبٍ إِلَى جَنْبٍ آخَرَ جِهَادٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَإِنْ عُوفِيَ مَشَى فِي النَّاسِ وَ مَا عَلَيْهِ ذَنْبٌ
يَا عَلِيُّ
أَوْحَى اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِلَى الدُّنْيَا اخْدُمِي مَنْ خَدَمَنِي وَ أَتْعِبِي مَنْ خَدَمَكِ
يَا عَلِيُّ
إِنَّ الدُّنْيَا لَوْ عَدَلَتْ عِنْدَ اللَّهِ جَنَاحَ بَعُوضَةٍ لَمَا سَقَى الْكَافِرَ مِنْهَا شَرْبَةً مِنْ مَائِهِ
يَا عَلِيُّ
مَوْتُ الْفَجْأَةِ رَاحَةٌ لِلْمُؤْمِنِ وَ حَسْرَةٌ لِلْكَافِرِ.