سیّئه حسد، آرامشتو بهم میزنه! فاراد ان یستفزّهم من الارض!

[تقابل دو بینش – تقابل دو لیدر (صاحب نور و لیدر سوء) = تکرار قصه کربلا]:
همیشه قصه تکراری همین بوده! در هر قومی که تحت نفوذ لیدر سوء زندگی می کرده اند، آل محمد ع، معلمی از بین خود آنها انتخاب نموده و بین آنها مامور ابلاغ و تفهیم فرایند نور ولایت بعنوان تنها ابزار آرامش می شده و برای این کار خود، از علم آل محمد ع اقتباس مینموده است و لیدر سوء و اهل حسادت متبعش، علیرغم اینکه حقانیت او را می دانستند، از این تقدیر ناراضی و بشدت استعمال حسد مینمودند، لذا در صدد نابودی صاحبان نور و اعتقاد آنها بر می‌آمدند غافل از اینکه خداوند قاهر، این گزینه‌ها را جوری خلق و طراحی نموده که امکان غلبه بر نور خدا وجود ندارد، یعنی از خدا نمی‌شود زرنگتر شد! لذا به محض اینکه صاحب نور ماموریت خود را به نحو احسن به انجام رساند و از طرفی چون لیدر سوء قصد نابودی او نمود « فَأَرادَ أَنْ يَسْتَفِزَّهُمْ‏ مِنَ الْأَرْضِ » اینجا آل محمد ع کار این لیدر سوء و اهل شک و نفاق و دورویی که متبعینش هستند را تمام نموده و از بین می‌برند.
انگاری صاحبان نور، می‌دانند که ماموریت آنها، ماموریت تکراری قصه کربلاست و آنها با دید باز این ماموریت را می پذیرند و کربلا همیشه تکرار می شود!
(کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا)
در واقع این اهل شک کوفه هستند که می خواهند صاحب نور خود را از سر راه بردارند، در حالی که اول خود را دوستدار محمد و آل محمد ع جا زده بودند تا ببینند چه می شود، و چون خدا زرنگتر است شرایطی پیش می آورد تا اهل حسادت غربال شوند!
« وَ لَقَدْ آتَيْنا مُوسى‏ تِسْعَ آياتٍ بَيِّناتٍ فَسْئَلْ بَنِي إِسْرائِيلَ إِذْ جاءَهُمْ فَقالَ لَهُ فِرْعَوْنُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يا مُوسى‏ مَسْحُوراً (101)
قالَ لَقَدْ عَلِمْتَ ما أَنْزَلَ هؤُلاءِ إِلاَّ رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ بَصائِرَ وَ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يا فِرْعَوْنُ مَثْبُوراً (102)
فَأَرادَ أَنْ يَسْتَفِزَّهُمْ‏ مِنَ الْأَرْضِ فَأَغْرَقْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ جَميعاً (103)
وَ قُلْنا مِنْ بَعْدِهِ لِبَني‏ إِسْرائيلَ اسْكُنُوا الْأَرْضَ فَإِذا جاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ جِئْنا بِكُمْ لَفيفاً (104)
وَ بِالْحَقِّ أَنْزَلْناهُ وَ بِالْحَقِّ نَزَلَ وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً (105)»