امام علی علیه السلام:
الْحَمْدُ لِلَّهِ أَحْمَدُهُ تَسْبِيحاً وَ نُمَجِّدُهُ تَمْجِيداً
نُكَبِّرُ عَظَمَتَهُ لِعِزِّ جَلَالِ وَجْهِهِ
وَ نُهَلِّلُهُ تَهْلِيلًا مُوَحِّداً مُخْلِصاً
وَ نَشْكُرُهُ فِي مَصَانِعِهِ الْحُسْنَى أَهْلَ الْحَمْدِ وَ الثَّنَاءِ الْأَعْلَى
وَ نَسْتَغْفِرُهُ لِلْحَتِّ مِنَ الْخَطَايَا
وَ نَسْتَعْفِيهِ مِنْ مُلِحِ‏ ذَنُوبِ الْبَلَايَا
وَ نُؤْمِنُ بِاللَّهِ يَقِيناً فِي أَمْرِهِ
وَ نَسْتَهْدِي اللَّهَ‏ بِالْهُدَى الْعَاصِمِ الْمُنْقِذِ الْعَازِمَ‏ بِعَزَمَاتِ خَيْرٍ قَدَرٍ مُوجِبِ فَصْلٍ عَدْلٍ قَضَاءٍ نَافِذٍ نُفُوذَ سَابِقٍ بِسَعَادَةٍ فِي كَرِيمٍ مَكْنُونٍ
وَ نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ مَضِيقِ مَضَايِقِ السُّبُلِ عَلَى أَهْلِهَا بَعْدَ اتِّسَاعِ مَنَاهِجِ الْحَقِّ
لِطَمْسِ آيَاتِ مُنِيرِ الْهُدَى بِلُبْسِ ثِيَابِهِ مَضَلَّاتِ الْعَمَلِ

الحمد لله او را ستايش ميكنيم ستايشى پاك و منزه و بحق او را تمجيد ميكنيم،
بزرگيش را مى‌‏ستائيم چون جلالش عزيز است
و به يكتائى تقديسش ميكنيم در حالى كه موحد و مخلص هستيم
و او را بر كارهاى والايش سپاسگزاريم.
او شايسته حمد و ثناى عالى است.
از او تقاضاى مغفرت مينمائيم تا گناهانمان را فروريزد.
و از او خواهانيم كه از تراوش گناهانى كه موجب بلا مى‌‏شود ما را نگهدارد،
ايمان بخدا داريم بهمراه يقين در امرش. 
هدايت مى‌‏جوئيم، هدايتى پايدار و نجات‏‌بخش كه ما را يارى كند در انجام بهترين دستورات
و موجب تميز و تشخيص قضاى نافذ پروردگار گردد
قضائى كه ما را به سعادتى كه در كتاب كريم مقرر نموده ميرساند. 
بخدا پناه مى‏‌بريم از تنگناهاى بسيار دشوارى كه براى مردم پيش مى‌‏آيد
با اينكه راههاى حق و حقيقت وسيع است
اما چون علامات نوربخش هدايت در پس پرده ابهام قرار داده شد،
و فتنه‌‏هاى گمراه‏‌كننده به لباس حق درآمده است چنين گرفتارى پيش آمده.

وَ نَشْهَدُ غَيْرَ ارْتِيَابِ حَالٍ دُونَ يَقِينٍ مُخْلَصٍ بِأَنَّ اللَّهَ وَاحِدٌ مُوَحَّدٌ
وَفِيٌّ وَعْدُهُ وَثِيقٌ عَقْدُهُ صَادِقٌ قَوْلُهُ
لَا شَرِيكَ لَهُ فِي الْأَمْرِ
وَ لَا وَلِيَّ لَهُ مِنَ الذُّلِّ
نُكَبِّرُهُ‏ تَكْبِيراً
لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‏
گواهى ميدهم گواهى همراه با يقين كه شك‌‏ناپذير است به يكتائى خداى يكتا،
آن خدائى كه بوعده خويش وفا ميكند و پيمان استوار دارد و در گفتار صادق است،
او را شريكى در آفرينش نيست و نه همكار و كمك كارى دارد.
به بزرگى او را مى‏‌ستائيم
خدائى جز او نيست عزيز و حكيم است.

وَ نَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً ص بَعِيثُ اللَّهِ بِوَحْيِهِ وَ نَبِيُّهُ بِعَيْنِهِ وَ رَسُولُهُ بِنُورِهِ
أَرْسَلَهُ مُجِيباً مُذَكِّراً مُؤَدِّياً متقيا- [مُبْقِياً]
مَصَابِيحَ شُهُبِ ضِيَاءٍ مُبْصِرٍ
وَ مَاحِياً مَاحِقاً مُزْهِقاً رُسُومَ‏ أَبَاطِيلِ خَوْضِ الْخَائِضِينَ إبدار [بِدَارِ] اشْتِبَاكِ ظُلْمَةِ كُفْرٍ دَامِسٍ
فَجَلَّا غَوَاشِيَ الْأَظْلَامِ بِلُجِّيٍ‏ رَاكِدٍ بِتَفْصِيلِ‏ آيَاتِهِ مِنْ بَعْدِ تَوْصِيلِ قَوْلِهِ
وَ فَصَّلَ فِيهِ الْقَوْلَ لِلذَّاكِرِينَ بِمُحْكَمَاتٍ مِنْهُ بَيِّنَاتٍ‏
وَ مُشْتَبِهَاتٍ يَتْبَعُهَا الزَّائِغُ قَلْبُهُ ابْتِغَاءَ التَّأْوِيلِ تَعَرُّضاً لِلْفِتَنِ‏
وَ الْفِتَنُ مُحِيطَةٌ بِأَهْلِهَا
وَ الْحَقُّ نَهْجٌ مُسْتَنِيرٌ
مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ يُطِعِ‏ اللَّهَ
وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ يَسْتَحِقَّ الشُّكْرَ مِنَ اللَّهِ بِحُسْنِ الْجَزَاءِ
وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ يُعَايِنْ عُسْرَ الْحِسَابِ لَدَى اللِّقَاءِ
قَضَاءً بِالْعَدْلِ عِنْدَ الْقِصَاصِ بِالْحَقِّ يَوْمَ إِفْضَاءِ الْحَقِّ إِلَى الْخَالِقِ
گواهى ميدهم كه محمد مصطفى صلى اللَّه عليه و آله مبعوث به وحى
و پيام‌‏آور از جانب اوست و فرستاده مؤيد بنور او،
پذيرا و تذكردهنده و انجام‌‏دهنده ماموريت خويش است
بپادارنده چراغهاى روشنگر و روشنى‏‌بخش ديده‏ها است،
از بين‌‏برنده و نابودكننده آداب و سنن ياوه‏‌سرايان است،
در زمانى كه ظلمت كفر عقده‏‌هائى ناگشودنى بوجود آورده.
درياهاى جهل و نادانى را با آيات و بيانات خود روشن نموده.
و براى جويندگان حق با دلائل آشكار راه را روشن كرده.
و آياتى نيز آورد متشابه كه دستاويز آشوب‏‌طلبان و فتنه‏‌انگيزان گرديد
و به نفع عقايد شوم خويش آنها را تاويل نمايند.
اين آشوب و فتنه‌‏انگيزيها طرفداران مخصوصى دارد،
راه حق نيز راهى روشن و آشكار است
هر كه مطيع پيامبر باشد اطاعت خدا را كرده
و هر كه مطيع خدا باشد مستوجب پاداش‏ از جانب اوست.
و هر كه مخالف خدا و پيامبر باشد به استقبال دشوارى حساب در روز قيامت ميرود
اين يك حكومت و داورى عادلانه‏‌ايست وقتى كيفر ميدهد و خلايق محشور ميشوند.

أَمَّا بَعْدُ
فَمُنْصِتٌ‏ سَامِعٌ لِوَاعِظٍ نَفَعَهُ إِنْصَاتُهُ
وَ صَامِتٌ ذُو لُبٍّ شُغِلَ قَلْبُهُ بِالْفِكْرِ فِي أَمْرِ اللَّهِ‏ حَتَّى أَبْصَرَ
فَعَرَفَ‏ فَضْلَ طَاعَتِهِ عَلَى مَعْصِيَتِهِ
وَ شَرَفَ نَهْجِ ثَوَابِهِ عَلَى احْتِلَالٍ مِنْ عِقَابِهِ
وَ مُحَيَّرٌ النَّائِلُ رِضَاهُ عِنْدَ الْمُسْتَوْجِبِينَ غَضَبَهُ عِنْدَ تَزَايُلِ الْحِسَابِ
وَ شَتَّى بَيْنَ الْخَصْلَتَيْنِ
وَ بَعِيدٌ تَقَارُبُ مَا بَيْنَهُمَا
أُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللَّهِ بَارِئِ الْأَرْوَاحِ وَ فَالِقِ الْإِصْبَاحِ.

اما بعد
شخصى كه متوجه است و گوش فرامى‌‏دهد و از توجه و گوش دادن خود بهره مى‌‏برد
و ديگرى ساكت است ولى دلى بيدار دارد و در انديشه امر پروردگار است تا بصير و بينا مى‌‏شود و مى‏‌فهمد كه اطاعت خدا چه ارزشى دارد
و راه ثواب پيمودن با راه معصيت از پيش گرفتن، چقدر فرق دارد و درك ميكند
و در قيامت چه مقامى دارد، كسى كه نائل به رضاى خدا شده، در مقابل آنها كه سزاوار خشم اويند.
بين اين دو صفت فاصله بسيار است و ميان آنها فرق زياد.
شما را سفارش مى‏‌كنم به پرهيزگارى و تقوى.
بپرهيزيد از خداوندى كه بوجود آورنده ارواح و روشنى‏‌بخش صبحگاه است.