مزّۀ قلب حسود، شور و تلخ است! هذا مِلْحٌ أُجاجٌ!

أجّ – أجج – أجاج:
مِلْحٌ أُجاجٌ:
آب شیرین رو تا آخرش مینوشی اما لب به آب شور نمیزنی!
اجج و اجاج یکی از هزاران واژه مترادف حسادت است.
مفهوم دیسکانت می‌دهد.
يَأْجُوجَ‏ وَ مَأْجُوجَ :
مزّۀ قلب حسود، شور و تلخ است! هذا مِلْحٌ أُجاجٌ! به این میگن جهنّم!
اما مزّۀ قلب اهل نور، شیرین و گواراست! هذا عَذْبٌ فُراتٌ! به این میگن بهشت!
قصه لیدرهای سوء در هر زمان، قصه یاجوج و ماجوج است که با وارونه جلوه دادن دین – مطابق دلخواههای اکثر مردم که نسبت به اصل دین [فریضة] یعنی معالم ربانی در شک و اشتباه هستند – خودشان و آنها را در گمراهی و تاریکی به نابودی می‌کشانند.
و قصه ذو القرنین قصه صاحبان نور است که همیشه آمده اند و با کلام علمی تاثیر گذار خود، دُم لیدرهای سوء را از قلوب اهل نور یقین برچیده اند.
داستان ذوالقرنین و قوم یاجوج و ماجوج، داستان صاحبان نور و لیدرهای سوء است!
[یاجوج و ماجوج – نفرت قلبی!]:
+ [سورة الأنبياء (21): الآيات 96 الى 103]
حَتَّى إِذا فُتِحَتْ يَأْجُوجُ وَ مَأْجُوجُ وَ هُمْ مِنْ كُلِّ حَدَبٍ يَنْسِلُونَ (96)
انگاری معارین، همون قوم یاجوج و ماجوج هستند که در قرآن اسمشون اومده!
همان لیدرهای سوء درباری هستند.
این حدیث زیبا رو بدقت بخوان.

جَابِرٌ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ‏
يَكُونُ فِي آخِرِ الزَّمَانِ قَوْمٌ يُتَّبَعُ فِيهِمْ قَوْمٌ مُرَاءُونَ يَنْفِرُونَ وَ يَنْسِلُونَ حَدَباً سَفَهاً لَا يُوجِبُونَ أَمْراً بِمَعْرُوفٍ وَ لَا نَهْياً عَنْ مُنْكَرٍ إِلَّا إِذَا أَمِنُوا الضَّرَرَ يَطْلُبُونَ لِأَنْفُسِهِمُ الرُّخَصَ وَ الْمَعَاذِيرَ يَبْغُونَ زَلَّاتِ الْعُلَمَاءِ وَ فَسَادَ عِلْمِهِمْ يُقْبِلُونَ عَلَى الصَّلَاةِ وَ الصِّيَامِ وَ مَا لَا يَكْلِمُهُمْ‏ فِي نَفْسٍ وَ لَا مَالٍ وَ لَوْ أَضَرَّتِ الصَّلَاةُ بِسَائِرِ مَا يَعْمَلُونَ بِأَمْوَالِهِمْ وَ أَبْنَائِهِمْ لَرَفَضُوهَا كَمَا رَفَضُوا أَتَمَّ الْفَرَائِضِ وَ أَشْرَفَهَا
إِنَّ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيِ عَنِ الْمُنْكَرِ فَرِيضَةٌ عَظِيمَةٌ بِهَا يُقَامُ الْفَرَائِضُ
هُنَالِكَ يَحِلُّ بِهِمْ غَضَبٌ‏ عَلَيْهِمْ فَيَعُمُّهُمْ بِعِقَابِهِ فَيَهْلِكُ الْأَبْرَارُ فِي دَارِ الْفُجَّارِ وَ الصِّغَارُ فِي دَارِ الْكِبَارِ إِنَّ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيَ عَنِ الْمُنْكَرِ سَبِيلُ الْأَنْبِيَاءِ وَ مِنْهَاجُ الصَّالِحِينَ فَرِيضَةٌ عَظِيمَةٌ بِهَا يُقَامُ الْفَرَائِضُ وَ تَأْمَنُ الْمَذَاهِبُ وَ تَحِلُّ الْمَكَاسِبُ وَ تُرَدُّ الْمَظَالِمُ وَ تُعْمَرُ الْأَرْضُ وَ تُنْتَصَفُ مِنَ الْأَعْدَاءِ وَ يَسْتَقِيمُ الْأَمْرُ فَأَنْكِرُوا بِقُلُوبِكُمْ وَ الْفَظُوا بِأَلْسِنَتِكُمْ وَ صُكُّوا بِهَا جِبَاهَهُمْ وَ لَا تَخَافُوا فِي اللَّهِ لَوْمَةَ لَائِمٍ فَإِنِ اتَّعَظُوا وَ إِلَى الْحَقِّ رَجَعُوا فَلَا سَبِيلَ عَلَيْهِمْ‏ إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَ يَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ أُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‏ فَهُنَالِكَ فَجَاهِدُوهُمْ بِأَبْدَانِكُمْ وَ أَبْغِضُوهُمْ بِقُلُوبِكُمْ غَيْرَ طَالِبِينَ سُلْطَاناً وَ لَا بَاغِينَ مَالًا وَ مُرِيدِينَ بِالظُّلْمِ ظَفَراً حَتَّى يَفِيئُوا إِلَى أَمْرِ اللَّهِ وَ يَمْضُوا عَلَى طَاعَتِهِ
فَإِنَّ اللَّهَ أَوْحَى إِلَى شُعَيْبٍ النَّبِيِّ ص
إِنِّي لَمُعَذِّبٌ مِنْ قَوْمِكَ مِائَةَ أَلْفٍ وَ أَرْبَعِينَ أَلْفاً مِنْ شِرَارِهِمْ وَ سِتِّينَ أَلْفاً مِنْ خِيَارِهِمْ
فَقَالَ يَا رَبِ‏ هَؤُلَاءِ الْأَشْرَارُ فَمَا بَالُ الْأَخْيَارِ
فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ
أَنَّهُمْ دَاهَنُوا أَهْلَ الْمَعَاصِي وَ لَمْ يَغْضَبُوا لِغَضَبِي‏.
جابر گويد:
امام باقر عليه السّلام فرمود:
در آخر الزمان گروهى به وجود مى‌آيند كه در بين خود از فرقه‌اى پيروى مى‌كنند كه رياكار، قارى قرآن، اهل انجام عبادات، داراى حالتى زهدگونه، تازه به دوران رسيده و سفيه و نادان‌اند.
امر به معروف و نهى از منكر را واجب نمى‌دانند مگر در صورتى كه از ضررى در امان باشند،
براى خودشان رخصت و بهانه مى‌جويند، و از لغزش‌هاى علما و بد عملى آن‌ها پيروى مى‌كنند.
به نماز و روزه و چيزهايى كه به جاه و مال‌شان لطمه‌اى نزند روى مى‌آورند،
و اگر نماز و ديگر كارهايى را كه انجام مى‌دهند نيز به مال و جان‌شان ضررى برساند، آن را هم همانند فريضه‌ها و واجبات بزرگ ديگرى كه ترك كردند، رها مى‌كنند.
در واقع امر به معروف و نهى از منكر فريضه و واجب عظيم و بزرگى است كه فرايض و واجبات، تنها با آنها برپا مى‌شود.
اين‌جاست كه غضب الهى بر اين افراد تمام و كامل مى‌شود و همه را به كيفر خود گرفتار مى‌كند و نيكان را نيز در سرزمين بدكاران، و كوچك‌ها را در سرزمين بزرگان هلاك و نابود مى‌كند.
امر به معروف و نهى از منكر در حقيقت راه انبيا، روش روشن صالحان، و فريضه‌اى است بزرگ كه فرايض با آن زنده و پابرجا مى‌شود و مسلك‌هاى دين با آن‌ها (از بدعت‌ها) در امان مى‌ماند، تجارت‌ها حلال مى‌شود، آن‌چه به ستم گرفته شده باز مى‌گردد و زمين آباد مى‌شود و از دشمنان انتقام گرفته مى‌شود و امور (دين و دنيا) به راه راست كشيده مى‌شود.
پس، با دل‌هايتان منكر و كار بد را انكار كنيد و زشت بدانيد،
و با زبان‌هاى خود اين مطلب را بگوييد، و به شدّت بر روى آن‌ها بزنيد،
و در راه خدا از سرزنش هيچ سرزنش كننده‌اى مترسيد.
پس اگر پند گرفتند و به حقّ‌ بازگشتند ديگر اجازۀ آزار آنها را نداريد (و راهى نيست) بلكه:«اجازه تنها در مورد كسانى است كه به مردم ستم مى‌كنند، و در زمين به ناحق طلب و درخواست مى‌كنند؛ عذابى دردناك براى اينان خواهد بود.»
در چنين موردى با بدنهايتان به جهاد با آنها بپردازيد، و با دل‌هايتان بر آنان خشم بگيريد، بدون اين كه در پى حكومت‌يابى باشيد، و يا مالى را به ستم بگيريد يا بخواهيد با ستمگرى (و بدون عدالت) بر آنان پيروز شويد؛ اين كار را بكنيد تا به دستور الهى بازگردند و مشغول اطاعت و فرمانبردارى از او شوند.
خداى عزّ و جلّ‌ به شعيب پيامبر عليه السّلام وحى كرد:
«من يكصد هزار نفر از قوم تو را عذاب مى‌كنم،
چهل هزار نفر از بدهايشان و شصت هزار نفر از بهترين‌هايشان را.
شعيب عليه السّلام عرض كرد:
اى پروردگار من! اينان اشرارند، ولى نيكان به چه سبب‌؟
خداوند عزّ و جلّ‌ به او وحى فرمود:
با معصيت‌كاران كنار آمدند و به خاطر خشم و غضب من، خشمگين نشدند.