The seduction of the Antichrist!
+ «غوی – گمراه در تاریکی!»
داستان تکراری دانشمندان بدفرجام، مانند بلعم باعورا!
«علیم اللسان فاسق»
«دجل» یکی از هزار واژه مترادف «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی مینویسند:
«الدُّجَالة: روغن قِطران»
«دَجَلَ الحقَّ: أي غطاه بالباطل»
«دَجَلَ و سَرَجَ إذا كذب: دروغ گفت.»
«الدَّاجِلُ: المُموِّهُ الكذاب، و به سُمِّي الدَّجَّال»
«قيل للكذاب دَجَّالٌ لأنه يستر الحق بكذبه»
«دَجَّال: دروغگوی بزرگ» – «أَكابِرَ مُجْرِميها»
+ «کتمان نور!»
«با کتمان حقیقت و خلق یک دروغ بزرگ، تقریبا کسی نیست که در این فتنه به اشتباه نیفتد!»
«إِنَّ الْكَذَّابَ يَهْلِكُ بِالْبَيِّنَاتِ وَ يَهْلِكُ أَتْبَاعُهُ بِالشُّبُهَات»
+ «حسادت و حقارت!»
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
«لَا یَكْذِبُ الْكَاذِبُ إِلَّا مِنْ مَهَانَةِ نَفْسِهِ
وَ أَصْلُ السُّخْرِیَّةِ الطُّمَأْنِینَةُ إِلَى أَهْلِ الْكَذِبِ.»
«دروغگو، دروغ نمى گوید، مگر بر اثر حقارتى كه در وجود اوست
و ریشه تمسخر، اعتماد كردن به دروغگویان است.»
داستان تکراری فتنهی دجّال!
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
«مَا بَعَثَ اللَّهُ نَبِيّاً إِلَّا وَ قَدْ أَنْذَرَ قَوْمَهُ الدَّجَّالَ»
«خداوند هيچ پيامبرى را مبعوث نگردانيد مگر اينكه قوم خود را از خطر وجود دجّال ترسانيد.»
طرز فکر حسود در راستای طرز فکر دجّال است،
لذا اهل حسادت، به دجّال ایمان میآورند «إِنْ أَدْرَكَ الدَّجَّالَ آمَنَ بِهِ».
«وَ أُشْرِبُوا في قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِكُفْرِهِمْ»
امام صادق علیه السلام:
«وَ مَنْ كَذَبَ عَلَيْنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ حَشَرَهُ اَللَّهُ أَعْمَى يَهُودِيّاً
وَ إِنْ أَدْرَكَ اَلدَّجَّالَ آمَنَ بِهِ وَ إِنْ لَمْ يُدْرِكْهُ آمَنَ بِهِ فِي قَبْرِهِ»
«هر كس بر ما خانواده دروغ ببندد روز قيامت كور و يهودى محشور مىشود
و اگر دجال را بيابد باو ايمان مىآورد اگر او را درك نكند در قبر باو ايمان مىآورد.»
كسانى هستند كه از دجّال بر شما خوفناكترند: پيشوايان گمراه!
امام علی علیه السلام:
عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ يَحْيَى اَلْحَضْرَمِيِّ ، قَالَ:
سَمِعْتُ عَلِيّاً (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ) يَقُولُ:
كُنَّا جُلُوساً عِنْدَ اَلنَّبِيِّ (صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) وَ هُوَ نَائِمٌ وَ رَأْسُهُ فِي حَجْرِي، فَتَذَاكَرْنَا اَلدَّجَّالَ
فَاسْتَيْقَظَ اَلنَّبِيُّ (صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) مُحْمَرّاً وَجْهُهُ فَقَالَ:
لَغَيْرُ اَلدَّجَّالِ أَخْوَفُ عَلَيْكُمْ مِنَ اَلدَّجَّالِ
اَلْأَئِمَّةُ اَلْمُضِلُّونَ،
وَ سَفْكُ دِمَاءِ عِتْرَتِي مِنْ بَعْدِي،
أَنَا حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَهُمْ، وَ سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَهُمْ .
عبد اللّه بن يحيى حضرمى گفت:
از على عليه السّلام شنيدم كه فرمود:
در خدمت پيامبر نشسته بوديم و ايشان سر بر دامن من خوابيده بودند.
آنگاه از دجّال سخن به ميان آمد و پيامبر گرامى درحالىكه صورتش سرخ شده بود، از خواب برخاست و فرمود:
كسانى هستند كه از دجّال بر شما خوفناكترند: پيشوايان گمراه
و ريختن خون خاندانم پس از من.
من دشمن كسانى هستم كه با آنها بجنگند
و دوست كسانى هستم كه با آنها در صلح باشند.
امام باقر علیه السلام:
«عَذاباً مِنْ فَوْقِكُمْ»: هُوَ الدَّجَّالُ! … وَ كُلُّ هَذَا فِي أَهْلِ الْقِبْلَةِ!
آن عذاب دجّال است، و این بلاها در میان اهل قبله بوقوع میپیوندد!
[سورة الأنعام (۶): آية ۶۵]
قُلْ هُوَ الْقادِرُ عَلى أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذاباً مِنْ فَوْقِكُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعاً
وَ يُذِيقَ بَعْضَكُمْ بَأْسَ بَعْضٍ
انْظُرْ كَيْفَ نُصَرِّفُ الْآياتِ لَعَلَّهُمْ يَفْقَهُونَ (۶۵)
بگو: «او تواناست كه از بالاى سرتان يا از زير پاهايتان عذابى بر شما بفرستد
يا شما را گروه گروه به هم اندازد [و دچار تفرقه سازد]
و عذاب بعضى از شما را به بعضى [ديگر] بچشاند.»
بنگر، چگونه آيات [خود] را گوناگون بيان مىكنيم باشد كه آنان بفهمند.
لَا بُدَّ مِنْ فِتْنَةٍ تُبْتَلَى بِهَا الْأُمَّةُ بَعْدَ نَبِيِّهَا لِيَتَبَيَّنَ الصَّادِقُ مِنَ الْكَاذِبِ!
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
أَنَّهُ لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ اَلْآيَةُ قَامَ اَلنَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَتَوَضَّأَ وَ أَسْبَغَ وُضُوءَهُ ثُمَّ قَامَ وَ صَلَّى فَأَحْسَنَ صَلاَتَهُ ثُمَّ سَأَلَ اَللَّهَ سُبْحَانَهُ أَنْ لاَ يَبْعَثَ عَلَى أُمَّتِهِ عَذَاباً مِنْ فَوْقِهِمْ وَ لاَ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ وَ لاَ يُلْبِسَهُمْ شِيَعاً وَ لاَ يُذِيقَ بَعْضَهُمْ بَأْسَ بَعْضٍ
فَنَزَلَ جَبْرَئِيلُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ إِنَّ اَللَّهَ تَعَالَى سَمِعَ مَقَالَتَكَ وَ إِنَّهُ قَدْ أَجَارَهُمْ مِنْ خَصْلَتَيْنِ وَ لَمْ يُجِرْهُمْ مِنْ خَصْلَتَيْنِ
أَجَارَهُمْ مِنْ أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْهِمْ عَذَاباً مِنْ فَوْقِهِمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ
وَ لَمْ يُجِرْهُمْ مِنَ اَلْخَصْلَتَيْنِ اَلْأُخْرَيَيْنِ
فَقَالَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَا جَبْرَئِيلُ
فَمَا بَقَاءُ أُمَّتِي مَعَ قَتْلِ بَعْضِهِمْ بَعْضاً
فَقَامَ وَ عَادَ إِلَى اَلدُّعَاءِ
فَنَزَلَ الم `أَ حَسِبَ اَلنّٰاسُ اَلْآيَتَيْنِ
فَقَالَ
لاَ بُدَّ مِنْ فِتْنَةٍ تُبْتَلَى بِهَا اَلْأُمَّةُ بَعْدَ نَبِيِّهَا لِيَتَبَيَّنَ اَلصَّادِقُ مِنَ اَلْكَاذِبِ
لِأَنَّ اَلْوَحْيَ اِنْقَطَعَ وَ بَقِيَ اَلسَّيْفُ وَ اِفْتِرَاقُ اَلْكَلِمَةِ إِلَى .
وقتى اين آيه بر پيامبر اكرم نازل شد از جاى حركت نموده و وضوئى شاداب گرفت سپس به نماز ايستاد و نماز نيكوئى خواند بعد از نماز از خداوند درخواست كرد كه امتش را گرفتار عذاب بالا و پائين ننمايد و گرفتار اختلاف و جنگ نكند.
جبرئيل نازل شد و گفت: يا محمد خداوند درخواست تو را شنيد و آنها را از دو چيز امان داد ولى دو چيز ديگر را اجرا خواهد كرد.
به آنها امان داد از اينكه عذابى از بالا يا از پائين نازل كند،
اما دو چيز را امان نداد.
پيامبر اكرم فرمود جبرئيل، ديگر از امتم چه باقى مىماند در صورتى كه گرفتار جنگ با يك ديگر شوند و يك ديگر را بكشند.
باز از جاى حركت كرد و شروع به دعا نمود.
آن وقت اين آيه نازل شد« الم`أَ حَسِبَ اَلنّٰاسُ»
آيا مردم خيال كردهاند رهايشان مىكنند همين كه گفتند ايمان آورديم و آنها را آزمايش نخواهند نمود.
پيامبر اكرم فرمود:
نه بايد حتما يك آزمايش بعد از پيامبر باشد تا راستگو از دروغگو تشخيص داده شود
چون وحى منقطع شده و شمشير مانده و اختلاف و ناهماهنگى تا روز قيامت هست.
امام باقر علیه السلام:
«مَنْ قَرَأَ وَ أَكْثَرَ مِنْ قِرَاءَةِ الْقَارِعَةِ آمَنَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ فِتْنَةِ الدَّجَّالِ أَنْ يُؤْمِنَ بِهِ وَ مِنْ فَيْحِ جَهَنَّمَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ»
«الْقَارِعَةِ النّور»: «نور کوبنده!»
نوری که مورد تکذیب اهل حسادت قرار میگیرد!
محتوای فتنه دجّال، تکذیب نور است!
درک معنای عمیق سوره قارعه، راه نجات از فتنه دجال و دروغگویان بزرگ است!
الْقارِعَةُ مَا الْقارِعَةُ وَ ما أَدْراكَ مَا الْقارِعَةُ!
[سورة القارعة (۱۰۱): الآيات ۱ الى ۱۱]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْقارِعَةُ (۱)
كوبنده،
مَا الْقارِعَةُ (۲)
چيست كوبنده؟
وَ ما أَدْراكَ مَا الْقارِعَةُ (۳)
و تو چه دانى كه كوبنده چيست؟
يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَراشِ الْمَبْثُوثِ (۴)
روزى كه مردم چون پروانه[هاى] پراكنده گردند،
كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَ عادٌ بِالْقارِعَةِ!
[سورة الحاقة (۶۹): الآيات ۱ الى ۱۰]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْحَاقَّةُ (۱)
آن رخ دهنده.
مَا الْحَاقَّةُ (۲)
چيست آن رخ دهنده؟
وَ ما أَدْراكَ مَا الْحَاقَّةُ (۳)
و چه دانى كه آن رخ دهنده چيست؟
كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَ عادٌ بِالْقارِعَةِ (۴)
ثمود و عاد، آن حادثه كوبنده را تكذيب كردند.
فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ (۵)
امّا ثمود به [سزاى] سركشى [خود] به هلاكت رسيدند.
نور چهارده معصوم علیهم السلام، قاتل دجّال است!
امام صادق علیه السلام:
إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ و تَعَالَى خَلَقَ أَرْبَعَةَ عَشَرَ نُوراً قَبْلَ خَلْقِ اَلْخَلْقِ بِأَرْبَعَةَ عَشَرَ أَلْفَ عَامٍ، فَهِيَ أَرْوَاحُنَا.
فَقِيلَ لَهُ: يَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ، و مَنِ اَلْأَرْبَعَةَ عَشَرَ؟
فَقَالَ: مُحَمَّدٌ، و عَلِيٌّ، و فَاطِمَةُ، و اَلْحَسَنُ، و اَلْحُسَيْنُ، و اَلْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِ اَلْحُسَيْنِ،
آخِرُهُمُ اَلْقَائِمُ اَلَّذِي يَقُومُ بَعْدَ غَيْبَتِهِ فَيَقْتُلُ الدَّجَّالَ وَ يُطَهِّرُ الْأَرْضَ مِنْ كُلِّ جَوْرٍ وَ ظُلْمٍ.
خداوند تبارك و تعالى چهارده هزار سال قبل از اينكه مخلوقات را بيافريند، چهارده نور آفريد و اين چهارده نور ارواح ما هستند،
از حضرت پرسيدند:
اين چهارده روح كدام اشخاصند؟
فرمود: محمّد، علي، فاطمه، حسن، حسين، و امامان از فرزندان حسين عليهم السّلام
كه آخر همه «قائم» است
و او بعد از غيبت قيام خواهد كرد
و دجّال را خواهد كشت و زمين را از ظلم و جور پاك خواهد ساخت.
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ عُمَرَ قَالَ:
جَاءَ رَجُلٌ إِلَى اَلنَّبِيِّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
فَقَالَ يَا رَسُولَ اَللَّهِ
مَا عَمَلُ أَهْلِ اَلْجَنَّةِ
قَالَ اَلصِّدْقُ إِذَا صَدَقَ اَلْعَبْدُ بَرَّ وَ إِذَا بَرَّ آمَنَ وَ إِذَا آمَنَ دَخَلَ اَلْجَنَّةَ
قَالَ يَا رَسُولَ اَللَّهِ
وَ مَا عَمَلُ أَهْلِ اَلنَّارِ
قَالَ اَلْكَذِبُ إِذَا كَذَبَ اَلْعَبْدُ فَجَرَ وَ إِذَا فَجَرَ كَفَرَ وَ إِذَا كَفَرَ دَخَلَ اَلنَّارَ.
و از عبد اللّٰه بن عمر روايت شده كه مردى خدمت پيغمبر آمد و عرضكرد اى رسول خدا
كردار اهل بهشت چيست؟
فرمود راستگفتن
و هر گاه بنده راست بگويد، نيكى خواهد كرد و هر گاه نيكى كرد ايمان خواهد آورد و هر گاه ايمان آورد وارد بهشت مىشود.
عرض كرد اى رسول خدا
كردار اهل آتش چيست؟
فرمود دروغگفتن
هر گاه بنده دروغ بگويد فاجر شود و هر گاه فاجر شد كافر شود و هر گاه كافر شد داخل آتش گردد.
«اللَّهُمَّ انّی أَسْأَلُكَ أَنْ تَعْصِمَنِي … بِالصِّدْقِ عَنِ الْكِذْبِ»
«اللَّهُمَّ انّی أَسْأَلُكَ أَنْ تَعْصِمَنِي … بولايتك عن معصيتك»
امام کاظم علیه السلام:
يَا هِشَامُ!
مَنِ اِدَّعَى مَا لَيْسَ لَهُ فَهُوَ أَعْنَى لِغَيْرِ رُشْدِهِ.
ای هشام!
هر كه ادعاى چيزى را بكند كه مال او نيست
خود را در مورد چيزى كه به صلاحش نيست، به رنج انداخته.
دجّال – حبّ و بغض
چرا اهل حسادت وقتی چشمشون به دجّال و سامری و … میافته، بهش ایمان میارن؟!
چون حبّ گوساله در قلب اونها جای گرفته!
+ «و اشربوا فی قلوبهم العجل بکفرهم»
امام حسن علیه السلام:
مَعْشَرَ اَلشِّيعَةِ!
عَلِّمُوا أَوْلاَدَكُمْ بُغْضَ عُثْمَانَ،
فَإِنَّهُ مَنْ كَانَ فِي قَلْبِهِ حُبٌّ لِعُثْمَانَ فَأَدْرَكَ اَلدَّجَّالَ آمَنَ بِهِ،
فَإِنْ لَمْ يُدْرِكْهُ آمَنَ بِهِ فِي قَبْرِهِ.