جوّ نورانی آسمان! جوّ السّماء!

«أَ لَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ مُسَخَّراتٍ فِي‏ جَوِّ السَّماءِ»:
أي أنّهن مسخّرات تحت أمره تعالى مع كونهنّ طائرات و في الجوّ.

اشاره به اهل یقینی داره که با فهم قبض و بسط قلبی در دل شرایط، امر و نهی ولیّ خودشو متوجه میشه و می‌فهمه و عمل میکنه، انگاری مسخَّر نور معالم ربانی در دل شرایط شده،
«مُسَخَّراتٍ فِي‏ جَوِّ السَّماءِ»
+ مفهوم زیبای «ربّ» 
+ «پرواز»
لذا هر کسی که میخواد پروازی زیبا در آسمان علم آل محمد ع رو تجربه کنه، باید با یاد معالم ربانی، با آیات روبرو بشه تا بتونه جواب درستی بده، تا کشف سوء براش صورت بگیرد.
+ «سخر – مسخر»
«فِي‏ جَوِّ السَّماءِ» بودن، یعنی چه؟!
یعنی اهل نور یقین، فِي‏ جَوِّ السَّماءِ هستند!
یعنی با فهم اوامر نورانی خود، جوگیر می‌شوند!!!
دیگه مثل سابق به زمین تاریک معصیت و گناه، تعلق و چسبندگی ندارند،
و از زمین کنده شده و رها شده و به پرواز در آمدند.

مفهوم در جو بودن «فی جو السماء»:
اون شرایط و تقدیراتی که برای اهل یقین آماده میشه تا بتونن تولید عمل صالح کنن،
یعنی آماده شدن شرایطی بنام «آیاتی و رسلی»، یعنی آشنایی با معالم ربانی و آموزش نور ولایت بعنوان تنها ابزار دسترسی به آرامش و از طرفی، امتحانات و آیاتی که در تایید کلام نورانی صاحبان نور عرضه و تنظیم شده‌اند، اینها همه و همه، همان جو السماء هستند و جو الماء هستند و امکاناتی هستند «مکن» که برای پرواز اهل نور یقین تدارک دیده شده.
اما مثل اون مسابقه‌ای که شرکت کننده جواب سوال رو بلد نیست، لذا میگه: سوال بعدی! سوال بعدی!
ما هم که با آیات روبرو میشیم، چون یاد نگرفتیم با نمودار چگونه رفتار کنیم، لذا کار رو خراب کرده و میگیم: آیت بعدی! آیت بعدی! و مدام فرصت‌سوزی می کنیم!
غافل از اینکه ای بسا این آیت، شاید آخرین سفره‌ای باشد که برای اطعام ما پهن شده و اگه بگیم سوال بعدی یا آیت بعدی یا فرصت بعدی، یهو ممکنه گوشمونو بگیرن، چون دیگه فرصتها و سوالها تموم شده، دیگه زمان و مهلت تموم شده، دیگه امیدی به اصلاح و تربیتت نیست و دیگه برای تو وقت نمیذارن که آیتی طراحی کنن، تا بفهمی روش درست معالم ربانی فقط جواب میده و بس!

پس سعی کن همیشه توی همین فضا و جو معالم ربانی پرواز کنی و آماده باشی که هر لحظه آیتی از گرد راه، یهویی سر می‌رسه و از تو جواب درست رو میخواد تا بتونی این درسها رو پاس کنی، بری بالا و عروج علمی و عملی نمایی، تا برسی به اونجایی که باید برسی، و اگه نرسی، و درجاتت جوری باشه که بخواهند تو را به آن درجات برسانند، شرایط سختی، مثلا بیماریها، تقدیر میشه!

در کتاب التحقیق، یک اشاره به تفاوت جو و فضا شده:
و التعبير بالجوّ دون الفضاء:
فانّ الفضاء يلاحظ فيه جهة التوسعة،
و الجوّ عبارة عن نفس المحيط المتّسع من دون لحاظ قيد التوسعة.
یعنی اگه قلبت توی این جو باشه، بالاخره یهو قلبت با نور متسع میشه و فضایی میشه!
مفاهیم واژه‌ها، با هم اُورلپ و اشتراک زیبایی دارند،
مثل مفهوم واژه «غزو – أغزت الناقة» که گفتیم یعنی:
با این روش زندگی کن و شوق پرواز داشته باش،
حتما یه روزی به پرواز درخواهی آمد، ان شاء الله تعالی.
+ «اهلی – وحشی»
«الجُوِّيّ‏: حيوان اهلى و خانگى»

[جو – فضی]:
«الجَوَّ: الفضاء»
+ «فضی»

«جَوُّ الماء: حيث يُحْفَر له»
«ابن الأَعرابي: الجَوُّ الآخِرةُ»

[جوّ – شفاء البئر]:
اون شیء واحد در هر زمان که دورش جمع میشن، معالم ربانی است که اهل نور، تهوی الیهم میشن، پس این جو و این آسمان اول که در مجاورت زمین قرار می‌گیره، تا برکاتش بر زمین قلوب اهل یقین ببارد، همان معالم ربانی است که آیات محکم نیز در تایید آن- برای اینکه همه عامل به نور ولایت باشند- تقدیر می‌گردد.
«جَوُّ: شي‏ء واحد يحتوي على شي‏ء من جوانبه،
فَالْجَوُّ جوّ السماء و هو ما حذا على الأرض بأقطاره،
و جَوُّ البَيْتِ من هذا»
مفهوم زیبای «شفاء» اون لبه چاه که از یه طرف به تاریکی ته چاه مشرف است و از جانب دیگر به روشنایی اطراف چاه نظاره‌گر است، پس جوّ و شفاء هر دو نامهای زیبای صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنها هستند که اهل نور یقین، گر چه ته چاه ظلمت و گناه باشند، اما همیشه به لبه چاه که باقیمانده‌ای از نور را به آنان نشان میدهد، به امید نجات، چشم دوخته‌اند و عین شکری شده‌اند تا به برکت این معالم ربانی از بیماری جهل و تاریکی به صحت نور و سلامتی برگردند ان شاء الله تعالی.

کتاب مصباح اللغة می‌نویسد:
«الْجَوُّ: ما بين السماء و الأرض»
برای اهل نور یقین که ارض هستند، سماء را قرای مبارکه می‌گیریم و بین این ارض و سماء، گزینه‌ای بنام «جوّ» قرار می‌گیرد که رابط علمی زمینیان با عالم بالاست!
+ «عمن آخذ معالم دینی؟!»
+ «عدسی – کانون – ذره بین»
خاصیت این جوّ چیه؟
«الْجَوُّ: ما اتّسع من الأودية»
واژۀ «جو» میگه که نور الولایة یعنی فرایندی که ظرف قلب تنگ و تاریک ما را متسع و نورانی می‌نماید و چشم دل برای دیدن نور حقیقت، نیاز به این اتساع نور دارد و بدون این تاثیر اتساع نورانی قلب حاصل از معالم ربانی، قلب توان دیدن و شنیدن و فهمیدن امر الله و ما انزل الله را در هر موردی، در دل شرایط آیات ندارد و این چراغ قوه نورانی است که پیش پای اهل یقین را روشن می‌کند تا این عابر، در تاریکی بتواند جلوی پای خود را ببیند و جاده مه‌آلود را آهسته آهسته طی نماید تا به بالای قله فرج و فلاح و نجات برسد، ان شاء الله تعالی.