زنم:
«عُتُلٍّ بَعْدَ ذلِكَ زَنيمٍ‏»
الزنمة: الهنية المتدلية تحت حلق الجدي
(زنگوله آويخته زير گلوى بزغاله)
المتدلّيتان من الحلق:
دو چيز زايد دكمه مانند است كه از گلوى بعضى از گوسفندان آويزان ميشود.
الزَّنَمَتَيْنِ‏ من الشّاة، و هما المتدلّيتان من أذنها، و من الحلق: دو پاره معلّق و شكافته شده گوش گوسفند كه از طرفين سرش آويخته شده و يا به حلقه‌‏اى كه به گردنش آويزان است.
زنگولۀ آويخته زير گلوى حسودی که مرتکب اشتباه مرگبار شده! عُتُلٍّ بَعْدَ ذلِكَ زَنيمٍ!
حسودی که مرتکب اشتباه مرگبار میشه، دستش رو میشه که فرزند این پدر نورانی نیست! عُتُلٍّ بَعْدَ ذلِكَ زَنيمٍ!
یعنی اهل شکی که به نورشون خیانت میکنن!
زنيم كسى است كه براى او نشانه‏‌اى در بدى است و به بدى و شرارت شناخته شده (برای اهل بصر).
مفهوم «تعليق شي‏ء بشي‏ء»: علامتی داره که می‌فهمی قلبش با کیه:
«العنز يعرف بين الأغنام بالزنمة في عنقه»
+ «وسم»
«زنم» + «نمم»: مثل مفهوم نمامی که از یه صدایی پی به یه چیزی می بری.

و قال حسان:
و أنت زنيم نيط في آل هاشم
كما نيط خلف الراكب القدح الفرد
و تو حرام‌زاده‏‌اى هستى كه خود را در خاندان هاشم بسته‏‌اى
چنان كه يك قدح‏ پشته سوارى بسته شده است.
شاهد در اين بيت كلمه زنيم است كه به معناى فرزند غير شرعى است.
«زَنِيمٍ» أي دعي ملصق إلى قوم ليس منهم في النسب
قال الشاعر:
زنيم تداعاه الرجال تداعيا
كما زيد في عرض الأديم الأكارع
و قيل هو الذي له علامة في الشر و هو معروف بذلك فإذا ذكر بالشر سبق القلب إليه كما أن العنز يعرف بين الأغنام بالزنمة في عنقه عن الشعبي و قيل هو الهجين المعروف بالشر عن سعيد بن جبير و
قيل هو الذي لا أصل له‏ عن علي (ع)
و قيل هو المعروف بلؤمه كما تعرف الشاة بزنمتها عن عكرمة
و روي أنه سأل النبي ص عن العتل الزنيم فقال‏ هو الشديد الخلق الشحيح الأكول الشروب الواجد للطعام و الشراب الظلوم للناس الرحيب الجوف‏
و عن شداد ابن أوس قال قال رسول الله ص‏ لا يدخل الجنة جواظ و لا جعظري و لا عتل زنيم
قلت فما الجواظ قال كل جماع مناع
قلت فما الجعظري قال الفظ الغليظ
قلت فما العتل الزنيم قال كل رحيب الجوف سي‏ء الخلق أكول شروب غشوم ظلوم زنيم.
قال ابن قتيبة لا نعلم أن الله وصف أحدا و بلغ من ذكر عيوبه ما بلغ من ذكر عيوب الوليد بن المغيرة لأنه وصف بالحلف و المهانة و العيب للناس و المشي بالنمائم و البخل و الظلم و الإثم و الجفاء و الدعوة فالحق به عارا لا يفارقه في الدنيا و الآخرة.
(زَنِيمٍ) يعنى: حرام‌زاده چسبيده به قومى كه در نسب از ايشان نيست.
شاعرى گويد:
زنيم تداعاه الرجال تداعيا
كما زيد فى عرض الاديم الاكارع
ترجمه:
حرام‌زاده‏‌اى كه مردانى درباره فرزندى او ادّعاء داشتند، چنان كه زياد است.
تداعى و ادّعاء در عرض زمين و اطراف آن،
شاهد اين بيت كلمه زنيم است كه فرزند حرام‌زاده و نسبت داده شده است.
شعيبى گويد:
زنيم كسى است كه براى او نشانه‌‏اى در بدى است و به بدى و شرارت شناخته شده،
پس وقتى از شرّ و بدى ياد شود قلب و ذهن سبقت به وى گيرد و او تبادر به ذهن نمايد
چنانچه بزغاله در ميان گوسفندان بواسطه بريدگى گوش و آويخته‏‌اش معروف است.
و سعيد بن جبير گويد:
زنيم شخص پست معروف به شرارة است.
على عليه السلام فرمايد:
زنيم آنست كه ريشه و اصالت خانوادگى برايش نباشد.
عكرمه گويد:
زنيم آنست كه به لئامت و پستى معروف باشد، چنانچه گوسفند به گوش بريده‏‌اش معروف است.
از پيغمبر (ص) روايت شده كه از آن حضرت از معناى عتل زنيم پرسيدند فرمود:
او تندخوى پر خور و پر نوش يافته طعام و شراب ستمكار بمردم گشاده شكم و درون است.
و از شداد بن اوس روايت شده كه گفت:
پيغمبر (ص) فرمود:
داخل بهشت نميشود جواظ و نه جعظرى و نه عتل زنيم
گفت عرض كردم جواظ كيست؟
فرمود هر بسيار جماع‌‏كنى كه از انعقاد نطفه منع ميكند،
گفتم جعظرى كدام است؟
فرمود آدم خشن و سخت،
گفتم پس عتل زنيم كيست؟
فرمود گشاده شكم بد اخلاق پرخور پر نوش ستمگر ستمكار حرام‌زاده.
ابن قتيبه گويد:
نميدانم كه خدا هيچكس را به اندازه وليد بن مغيره‏ عيب‌جويى كرده باشد، براى اينكه او را معرّفى به پر قسمى و موهونى و عيب‌جويى از مردم و سخن‌چينى و بخلات و ستمكارى و گنهكارى و ستمگرى و حرام‌زادگى ياد كرده پس به او عار و ننگى ملحق كرده كه دنيا و آخرت از او جدا نمى‌‏شود.