دلنوشتۀ قلبی عاشق به نور رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
صاحب نور وقتی علاقه‌مندی و شوق شاگردش به بهره‌مندی و تنعم از علوم آل محمد ع که نزد اوست را می‌بیند: «وَ قَدْ تَهَيَّأَتْ وَ تَزَيَّنَتْ»، و این گفته شاگردش را که آیا من در عالم ذر به نور ولایت بله گفته‌ام و خدای مهربان و آل محمد ع، در ایجاد امنیت و آرامش و تولید عمل صالح به من حاجت دارند که با عمل به نور ولایتشان از جمله عبادت کنندگان واقعی خدا باشم «هَلْ لَكَ فِيَّ حَاجَةٌ؟»، من که تصمیم خودم را برای این امر مهم گرفته ام و خود را برای آل محمد ع اگر توفیقش را داشته باشم «هبه» می نمایم « فَإِنَّهَا رَغِبَتْ فِي رَسُولِ اللَّهِ » تا پسند آن بزرگواران در قبول این بندۀ روسیاه چه باشد « فَقَدْ وَهَبْتُ نَفْسِي لَكَ » لذا اینجاست که رسول خدا ص به اذن خدای مهربان «فَإِنِّي أَنْتَظِرُ أَمْرَ اللَّهِ» به تعلیم علم نور ولایت به او اقدام می نماید  و اینجاست که معارین از روی حسد به او خرده می گیرند « قَبَّحَكِ اللَّهُ مَا أَنْهَمَكِ لِلرِّجَالِ » و چون خودشان نتوانستند و نخواستند از معالم ربانی بهره‌مند شوند «إِذْ زَهِدْتِي فِيهِ» لذا نسبت به هر کس که بخواهد از معالم ربانی بهره‌مند گردد، یک جوری حسدشان را اعمال می‌کنند. نا گفته نماند که اینگونه خود را تمام و کمال وقف نور نمودن فقط و فقط در مورد افراد خاصی صدق می کند که همان صاحبان و حاملان نور علم آل محمد ع هستند « فَلَا تَحِلُّ الْهِبَةُ إِلَّا لِرَسُولِ اللَّهِ ص‏».
در مقابل معالم ربانی آشکار شده، دو جور عکس العمل پیش می‌آید:
مستقرین به محض اینکه چشمشان به معالم ربانی می‌افتد، سراپا شوق و رغبت پیدا می‌کنند،
ولی معارین از معالم ربانی صاحبان نور، بخاطر حسدی که نسبت به آل محمد ع دارند، رویگردان می‌شوند «فَإِنَّهَا رَغِبَتْ فِي رَسُولِ اللَّهِ إِذْ زَهِدْتِي فِيهِ».
در این حدیث مطالب زیبایی برای تدبر وجود دارد.
« أَنَّ امْرَأَةً مِنَ الْأَنْصَارِ أَتَتْ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ قَدْ تَهَيَّأَتْ وَ تَزَيَّنَتْ
فَقَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ
هَلْ لَكَ فِيَّ حَاجَةٌ؟
فَقَدْ وَهَبْتُ نَفْسِي لَكَ
فَقَالَتْ لَهَا عَائِشَةُ
قَبَّحَكِ اللَّهُ مَا أَنْهَمَكِ لِلرِّجَالِ
فَقَالَ لَهَا رَسُولُ اللَّهِ ص
مَهْ يَا عَائِشَةُ
فَإِنَّهَا رَغِبَتْ فِي رَسُولِ اللَّهِ إِذْ زَهِدْتِي فِيهِ
ثُمَّ قَالَ‏
رَحِمَكِ اللَّهُ وَ رَحِمَكُمْ يَا مَعْشَرَ الْأَنْصَارِ
نَصَرَنِي رِجَالُكُمْ وَ رَغِبَتْ فِيَّ نِسَاؤُكُمُ
ارْجِعِي رَحِمَكِ اللَّهُ فَإِنِّي أَنْتَظِرُ أَمْرَ اللَّهِ
فَأَنْزَلَ اللَّهُ‏
وَ امْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَها لِلنَّبِيِّ
إِنْ أَرادَ النَّبِيُّ أَنْ يَسْتَنْكِحَها خالِصَةً لَكَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ‏
فَلَا تَحِلُّ الْهِبَةُ إِلَّا لِرَسُولِ اللَّهِ ص‏.»
+ «[سورة الأحزاب (۳۳): الآيات ۴۹ الى ۵۰]»
و زن مؤمنى كه خود را [داوطلبانه‏] به پيامبر ببخشد-در صورتى كه پيامبر بخواهد او را به زنى گيرد. [اين ازدواج از روى بخشش‏] ويژه توست نه ديگر مؤمنان.
علیّ‌بن‌ابراهیم:
وَ امْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَها لِلنَّبِیِّ نزول این آیه، به این دلیل بوده که زنی از انصار که آماده شده و خود را آرایش کرده بود، نزد رسول خدا ص آمد و عرض کرد:
«ای رسول خدا ص!
آیا شما به من نیازی در خود احساس می‌کنید؟
چرا که من آمده‌ام تا مهریه خود را به شما هبه کنم و با شما ازدواج نمایم».
عایشه به آن زن گفت:
«خدا تو را زشت گرداند (نفرین بر تو)! چرا این قدر تمایل به مردان داری»؟!
رسول خدا ص به عایشه فرمود:
«ای عایشه! بس کن. او میل به رسول خدا دارد؛ زمانی‌که تو از رسول خدا، کناره‌گیری می‌کنی».
سپس رسول خدا ص به زن انصاری فرمود:
«خدا تو را و شما را ای جماعت انصار، مورد رحمت خود قرار دهد؛
چرا که مردان شما مرا یاری کردند و زنان شما، به من تمایل پیدا کردند.
ای زن بازگرد خدا تو را مورد رحمت قرار دهد زیرا من منتظر دستور خداوند هستم».
این‌گونه بود که خداوند، این آیه را نازل فرمود:
وَ امْرَأَةً مُّؤْمِنَةً إِن وَهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِیِّ إِنْ أَرَادَ النَّبِیُّ أَن یَسْتَنکِحَهَا خَالِصَةً لَّکَ مِن دُونِ المُؤْمِنِینَ
پس ازدواج هبه (بخشیدن مهریه) تنها برای رسول خدا ص جایز بود.
در برخی از نقل‌ها آمده که بعد از نزول آیه، عایشه به پیامبر ص گفت:
خدا چقدر برای برآوردن دلخواه تو عجله می‌کند!
پیامبر ص فرمود:
تو هم اگر خدا را اطاعت کنی، خدا برای برآوردن دلخواه تو هم عجله خواهد کرد.