+ «نطق»
+ «لغو»
+ «خرس»
«بَكِمَ‏: أى أَخْرَس»
قلوب اهل شک،به نور معالم ربانی، در دل شرایط تقدیرات،  معرفت پیدا ننموده‌اند،
لذا از آن حمایت نورانی و علمی و طلایی، برخوردار نیستند.
+ «رصید الذهب – الحجاج»
در نتیجه این قلب، تفقه و فهم ندارد «لا یشعرون»، لذا شبیه گوشی است که کر است و زبانی است که گنگ است و چشمی است که نابیناست.
در نتیجه به دلخواهها و تمناهایش چسبیده و از آنها دل نمیکند!
+ «ثخن»
قلبی که صُمٌّ بُكْمٌ‏ عُمْيٌ است، طعم شیرین پرواز را نچشیده!
در واقع هر حرف و کلامی که از دهان اهل شک خارج می‌شود، چون برخواسته از نور ولایت نیست، این کلام گنگ و لغو و نامفهوم و بی‌تاثیر است.
«لغا الطائر»
پس اهل شک تاویلا گنگ و کر و کور هستند:
«صُمٌّ بُكْمٌ‏ عُمْيٌ فَهُمْ لا يَعْقِلُونَ»
«لهم قلوب لا یفقهون بها»
از این موجود خطرناکتر نداریم!
از این موجودی که اختیارش به دست نورش نیست، خطرناکتر نداریم!
از این موجودی که اختیارش به دست شیطانشه، خطرناکتر نداریم!
 کسی که از پیش خود سخن بگوید!
کسی که اسیر دست وسوسه های شیطان باشد!
کسی که به راه دسترسی به پناهگاه نورانی‌اش پشت کرده!
کسی که معوذتین را قلبا باور ندارد!
ادعای ربوبیت، داستان تکراری همین اهل حسادتی است که اشتباه مرگبار را نموده!
عاقل اهل یقین فقط چیزی را میگوید که با قلبش آن نور حقیقت رو شنیده و دیده باشد و در غیر اینصورت سکوت اختیار می‌نماید. «شیعتنا خرس»
+ «معرفة الامام بالنورانیة»
پس «صمم – بکم – عمی» نامهای لیدرهای سوء و آیات متشابه موید اندیشه آنها هستند که اهل شک با استعمال اندیشه این لیدرهای سوء، تولید تاریکی و نا آرامی برای خود و دیگران می‌کنند. مفهومی که در این واژه‌هاست مفهوم متضاد نور ولایت است.
مفهومی که از نور ولایت استنباط میشه اینه: نزدیک و باضافه و …
اما مفهومی که از حسادت استنباط میشه اینه: دور و منها و …
پس قطع رابطه قلبی اهل شک با نور معالم ربانی در دل شرایط، این بلا رو به سرشون میاره.
قلوبی که بعلت عدم اقرار به فضل معالم ربانی صاحبان نور، کور و کر و گنگ میشوند.