امام باقر علیه السلام:
عَنْ سَعْدٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ
نَحْنُ عِنْدَهُ ثَمَانِیَةُ رِجَالٍ
فَذَکَرْنَا رَمَضَانَ
فَقَالَ لَا تَقُولُوا هَذَا رَمَضَانُ وَ لَا ذَهَبَ رَمَضَانُ وَ لَا جَاءَ رَمَضَانُ
فَإِنَّ رَمَضَانَ اسْمٌ مِنْ أَسْمَاءِ اللَّهِ
لَا یَجِی ءُ وَ لَا یَذْهَبُ وَ إِنَّمَا یَجِی ءُ وَ یَذْهَبُ الرَّائِلُ
وَ لَکِنْ قُولُوا شَهْرُ رَمَضَانَ
فَالشَّهْرُ الْمُضَافُ إِلَى الِاسْمِ
وَ الِاسْمُ اسْمُ اللَّهِ
وَ هُوَ الشَّهْرُ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ
جَعَلَهُ اللَّهُ مَثَلًا وَ عِیداً
أَلَا وَ مَنْ خَرَجَ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ مِنْ بَیْتِهِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ
وَ نَحْنُ سَبِیلُ اللَّهِ الَّذِی مَنْ دَخَلَ فِیهِ یُطَافُ بِالْحِصْنِ
وَ الْحِصْنُ هُوَ الْإِمَامُ
فَکَبَّرَ عِنْدَ رُؤْیَتِهِ
کَانَتْ لَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ صَخْرَةٌ أَثْقَلُ فِی مِیزَانِهِ مِنَ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَ الْأَرَضِینَ السَّبْعِ وَ مَا فِیهِنَّ وَ مَا بَیْنَهُنَّ وَ مَا تَحْتَهُنَّ
قُلْتُ یَا بَا جَعْفَرٍ
وَ مَا الْمِیزَانُ
قَالَ إِنَّکَ قَدِ ازْدَدْتَ قُوَّةً وَ نَظَراً
یَا سَعْدُ
رَسُولُ اللَّهِ الصَّخْرَةُ وَ نَحْنُ الْمِیزَانُ
وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ فِی الْإِمَامِ
لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ
قَالَ وَ مَنْ کَبَّرَ بَیْنَ یَدَیِ الْإِمَامِ وَ قَالَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ
کَتَبَ اللَّهُ لَهُ رِضْوَانَهُ الْأَکْبَرَ
وَ مَنْ یَکْتُبِ اللَّهُ لَهُ رِضْوَانَهُ الْأَکْبَرَ یَجْمَعْ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ إِبْرَاهِیمَ وَ مُحَمَّدٍ وَ الْمُرْسَلِینَ فِی دَارِ الْجَلَالِ
فَقُلْتُ لَهُ وَ مَا دَارُ الْجَلَالِ
فَقَالَ نَحْنُ الدَّارُ
وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ
تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِینَ لا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَ لا فَساداً وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ
فَنَحْنُ الْعَاقِبَةُ
یَا سَعْدُ وَ أَمَّا مَوَدَّتُنَا لِلْمُتَّقِینَ
فَیَقُولُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى
تَبارَکَ اسْمُ رَبِّکَ ذِی الْجَلالِ وَ الْإِکْرامِ
فَنَحْنُ جَلَالُ اللَّهِ وَ کَرَامَتُهُ الَّتِی أَکْرَمَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى الْعِبَادَ بِطَاعَتِنَا.
سعد از امام باقر(ع) نقل نموده گوید:
ما هشت نفر در خدمت آن امام باقر(ع) بودیم؛
صحبت رمضان شد،
فرمودند:
نگویید این رمضان است و نگویید رمضان رفت و رمضان آمد.
زیرا رمضان یکى از نامهاى خدا است
و نمی‌توان نسبت رفتن و آمدن را به ذاتش داد.
رفتن و آمدن مربوط به اشیاء زائل است؛
لذا بگویید ماه رمضان،
ماه را اضافه کنید به اسم رمضان،
آن اسم، اسم خدا است؛
و ماه رمضان ماهى است که قرآن در آن نازل شده.
خداوند آن را مَثل و عید قرار داد.
بدانید که هر کس در ماه رمضان از خانه خود خارج شود و رهسپار راه خدا گردد،
ـ و ماییم همان راه خدا، که هر کس وارد این راه شد
به دور قلعه‌ای محکم می‌گردد و قلعه‌ی محکم، امام است ـ
و با دیدن امام تکبیر بگوید
در کفّه‌ی ترازوی حسنات او سنگى نهاده مى‌شود سنگین‌تر از آسمان‌ها و زمین‌هاى هفت‌گانه
و آنچه در آنها و بین آنها و زیر آنها است.
عرض کردم: یا اباجعفر! میزان چیست؟
فرمودند: تو نیرو و نظر بیشترى پیدا کردى؟
سنگ (وزنه‌ای که در کفّه‌ی ترازو می‌نهند) رسول الله(ص) است و میزان ما هستیم؛
اشاره به همین مطلب است فرموده‌ی خدا در این آیه که:
لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ.
فرمود هر کس در مقابل امام تکبیر بگوید و بگوید:
لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وحده لا شریک له.
خداوند رضوان اکبرش را براى او لازم مى‌شمارد
و هر کس مشمول رضوان اکبر خدا شود
در خدمت ابراهیم و محمّد و پیغمبران، در دار الجلال خواهد بود.
عرض کردم: دار الجلال چیست؟
فرمودند: ماییم دار، و این آیه همان است:
«تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِینَ لا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَ لا فَساداً وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ»
ماییم آن عاقبتی که در این آیه آمده.
اى سعد! امّا مودّت و دوستى ما متعلق به متقین است.
پس خدای تبارک و تعالی می فرماید:
«تَبارَکَ اسْمُ رَبِّکَ ذِی الْجَلالِ وَ الْإِکْرامِ»
ماییم جلال خدا و کرامت او، که به وسیله‌ی اطاعت از ما، بندگانش را گرامى داشته است.»