فجر:
«فَجَرَ الْقَناةَ: شَقَّهُ»
(فَتَحْتُ‏ القناةَ: فَجَّرْتُها ليجري الماء منها فيسقي الزرع)
فَجَّرْتُها: منفجرش کردم.
انشقاق مع ظهور شي‏ء
«فتح – فجر» با هم مترادف هستند.
[الفجّ، الفرج، الفتح، الفجو، الفلق، الشقّ]
أفجرت السكر! سد گناه نکردن شکسته شد!
فجر الرجل القناة: شقّها
+ «شقق»
+ مفهوم گسترش «ولایت گسترده»
«الفُجْرَة مِن الوَادِى: دره گسترده‏ كه آب به سوى آن سرازير باشد.»
وقتی بوسه بر آیت میزنی این تو هستی که به کمک نورت برای اولین بار این قنات رو حفر میکنی و آب قنات رو آشکار میکنی و گسترش میدی و حالا هر کسی از این آب بنوشد (یعنی ورکلایفهای موفق را بخاطر بیاورد و با شوق و انگیزه، مثل آنها عمل کند) یعنی از این نور علمی که تو عملا مروجش بودی بهره مند بشه ثوابش گیر تو هم میاد، ان شاء الله تعالی.
این میشه فجر القناة یعنی بهره‌مندی از فرآیند نور ولایت.
الآن با این گذشت از دلخواه و سجدۀ تاویلی تو، چشمه قناتی زیبا زیر پای تو که قلبت وصل به نور صاحبان نور است، یهو سر و کلش پیدا شد و جوشیدن گرفت.
«فجر» نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنهاست!
هر چی توی قلبت باشه، رو میشه! وَ فَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُوناً!
+ «نبع»: چشمه، نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنهاست! (منبع نور).
+ مفهوم «آشکار»
+ «شکوفه»
«فجر» + «فلق»
فجور نفس، نفس فاجر:
فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها
فُجُور
در اصل از ريشه «فُجْرَة» به معناي محل خارج شدن آب از زمين گرفته شده است.
«معنای مذموم واژۀ فجر»:
به لیدرهای سوء که باب معاصي و گناهان را مفتوح نموده و می‌گشايد، «فُجُور» مي‌گويند.
«معنای ممدوح واژۀ فجر»:
گشوده شدن باب خيرات و نيکي‌ها که ماموریت صاحبان نور است، «فَجَرْ» مي‌گويند.
سیئات در قلب مثل مواد منفجره، مولد انفجار هستند.
«بحران حسادت و مدیریت بحران با کمک نور ولایت!»
اگر با عمل به نور ولایت، حسادت از قلب خارج نشود (درناژ حسادت)، حتما حسود راهی برای ارتکاب معصیت برای خودش باز می‌کند و قلب را منفجر و هلاک می‌کند!
[فتح ابواب معاصی = فجور].
«لَا تَكُنْ مِمَّنْ … يُحِبُّ الصَّالِحِينَ وَ لَا يَعْمَلُ عَمَلَهُمْ
وَ يُبْغِضُ الْفُجَّارَ وَ هُوَ أَحَدُهُمْ»
وَ يَدْعُوَهُمْ [إِبْلِيسُ اللَّعِينُ عَلَيْهِ اللَّعْنَةُ] إِلَى الْفِسْقِ وَ الْفُجُورِ
مَا عَمَلُ أَهْلِ النَّارِ؟
قَالَ الْكَذِبُ
إِذَا كَذَبَ الْعَبْدُ فَجَرَ وَ إِذَا فَجَرَ كَفَرَ وَ إِذَا كَفَرَ دَخَلَ النَّارَ.
کسی که نور ولایت را به هدر می‌دهد [كَذَبَ] بالطبع با ارتکاب معاصی [فَجَرَ] خود را آرام می کند.
کسی که مبتلا به اندیشه غلط است [فاجر] باب ارتکاب هزاران گناه را باز می‌کند.
اصلی‌ترین عاملی که موجب دخول انسان در آتش می‌شود کذب است به این معنی که به دروغ محیط را منشا نا آرامی خود می‌داند.
دعای دفع مواد منفجره داخل قلب ما!
يَا مُحَمَّدُ! وَ مَنْ أَرَادَ مِنْ أُمَّتِكَ أَنْ أُعَافِيَهُ مِنَ … الْفُجُورِ
فَلْيَقُلْ حِينَ يَسْمَعُ تَأْذِينَ السَّحَرِ:
يَا مُطْفِئَ الْأَنْوَارِ بِنُورِهِ.
«نفاق – حفيظه»:
[يقال للغضب الإحفاظ، يقال أحفظني أي أغضبني، فانّه يجعل صاحبه حافظا و محفوظا، فانّ الغضب هو دفع ما لا يلائم و الدفاع عن الضرر.]
«فخر»: (وَ مَنْ فَخَرَ فَجَرَ):
خصلتهایی [رگه‌هایی!] از نفاق که باید از آن دوری کرد.
«مَنْ … إِذَا خَاصَمَ فَجَرَ،كَانَتْ فِيهِ خَصْلَةٌ مِنَ النِّفَاقِ حَتَّى يَدَعَهَا»
فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها
«أَنَّ التَّقْوَى حِصْنٌ حَصِينٌ
وَ الْفُجُورَ حِصْنٌ ذَلِيلٌ
لَا يَمْنَعُ أَهْلَهُ وَ لَا يُحْرِزُ مَنْ لَجَأَ إِلَيْهِ»
إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَا تَكُونُ سَجِيَّتُهُ … الْفُجُورَ.