حسود خیال میکنه که نورشو باور داره! الَّذينَ يَزْعُمُونَ‏ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ!

فقه اللغة ؛ فصل في أوصاف الغنم سوى ما تقدم منها
… فإذا كانت لا يُدْرَى أ بها شَحْمٌ أم لا فهي: زَعُومٌ‏.
و منه قيل: في قول فلان‏ مَزَاعم‏، و هو الذي لا يُوثَقُ به.
یعنی باید همینجوری بهش اعتماد کنی! همینجوری که نه! قلب اهل یقین اینقدر به نور یاد معالم ربانی روشنه که حاضره شرط ببنده در این اعتماد کردن برنده خواهد بود!
[زعم – خدن]:
+ «خدن: السَّلَامُ عَلَى خِدْنِ‏ التَّأْوِيلِ»
رفیق مخفی! دوست پنهان!
+ «ملک موکل»
«زعیم» نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنهاست که اهل یقین در دل شرایط ، انگاری از دید دیگران، تضمین و تعهد و سرپرستی و ولایت و ریاست و زعامت یاد معالم ربانی را بطور شفاهی می‌پذیرند و خواهان هیچ سند و مدرکی برای این تفویض اختیار خود به امر الله مافوق، نیستند:
« تضمين و تعهّد شفاهى و سرپرستى و رياست را «زَعَامَت‏» و سرپرستى و رئيس را هم «زَعِيم» گفته‏‌اند.» و اینجوری قلبا به او اعتماد می‌کنند بطوریکه همه اونو در این امر قبول ولایت علمی از مافوق خود سرزنش و تکذیب نموده و بر او که به این راحتی به آل محمد ع بله می گوید ریشخند زده و کارش را اصلا از روی اصول محکم کاری به گمان آنها نمی بینند.
«الولایة سر الله»
دیدی بانکها موقع دادن وام به مشتری برای محکم کاری چه کارهایی میکنند:
سفته و چک ضامن و قباله و سند خونه در رهن بانک و …
جون به لبت میکنن تا آیا بهت وام بدن یا نه ؟!
اهل شک این روش رو می پذیرند اما اهل یقین با یقینی که در نورانیت قلب خود با یاد معالم ربانی پیدا می کنند هیچ چیز دیگری برای اینکه قلبا اختیار خود را به این مافوق زیبا تفویض نمایند از او نمی خواهند و همینکه این رابطه نورانی حفظ شود آنها را کافی است هر چند این نورقلب آنها برای دیگران نامرئی است و قابل اثبات نباشد. عبارت تعهد شفاهی زیباست!
اینقدر اهل یقین معالم ربانی رو باور دارن و قبول دارن که تعهد شفاهی او برای آنها، حکم سند شش دانگ را دارد! مفهوم زیبایی در واژه «زعم» و عبارت زیبای «و انا به زعیم» وجود دارد.
[«وَ أَنَا بِهِ‏ زَعِيمٌ‏»]: خیلی زیباست!
مفهوم: « اعتقاد لا يبتنى على أساس موثّق و ليس بمأخوذ من مقدّمات و اصول يقينيّة »
انگاری باید به معالم ربانی اعتماد کنی، اونم بدون دلیلی که بتونی برای کسی نشونش بدی، چون یک فهم قلبی است «قبض و بسط» و اهل یقین از تاثیر آثار معالم ربانی – که ماخوذ از علم آل محمد ع است – بر قلب خود چیزی رو متوجه می شوند که منحصر به خودشونو! و نمیشه اینو از روی کسی تقلید کرد. واژه «زعیم» که نام زیبای معالم ربانی و آیات محکم است، انگاری میخواد اینو به من و تو بفهمونه که باید اینجا دیگه به ندای قلبت گوش کنی، کانه از دید دیگران تو داری به کسی اعتماد می کنی که برای اونها پایه و اساس محکمی برای اعتماد کردن نداره، اما خودت با قلب سلیمت می فهمی که جز این رجل هیچ کس دیگری قابل اعتماد نیست و به او بعنوان زعیم خودت و آقابالاسر خودت که حمایت ولایت علمی اونو بارها در هر فرصتی که بهت دست داده تجربه نمودی و دیگه تایید دیگران رو برای اینکه این تشخیص تو رو تایید کنند نیازی نداری و تنهای تنها هم که بمانی، دنبال معالم ربانی نورانی می روی و به حرف این و اون هم کاری نداری.
معنای زیبا و نویی در واژه «زعم – زعیم» وجود دارد که خیلی قشنگ است.
البته «وَ أَنَا بِهِ‏ زَعِيمٌ‏» رو زمانی یوسف ع به برادران میگه که همه طعم محبت اونو چشیدند و یقین دارند که یوسف ع این توانایی رو داره که پیمانه اونها را وقتی اینجوری یه بار تمام و کمال محبت کرده  باز هم قادره از اونها رفع حاجت و نیاز کنه، اینه که با عبارت «وَ أَنَا بِهِ‏ زَعِيمٌ‏» از اونها میخواد که زعامت اونو در این امر بپذیرند و اختیارا تن به نور ولایت آل محمد ع بدهند ، همان ولایت علمی که بارها طعم شیرین نورانیت اونو اهل یقین چشیده اند.
جالبه که کتاب لغت التحقیق این مفهوم رو آورده:
« اعتقاد لا يبتنى على أساس موثّق و ليس بمأخوذ من مقدّمات و اصول يقينيّة »
 (چیزی رو که هنوز مورد تایید همه قرار نگرفته و قطعی و مسجل نشده رو باید اهل یقین با یاد معالم ربانی با قلب سلیمشان تایید نمایند و این کار سختی است و یقین بالایی می خواهد که خودت «و انا اول المسلمین» باشی:
+ « لا شَريكَ لَهُ وَ بِذلِكَ أُمِرْتُ وَ أَنَا أَوَّلُ‏ الْمُسْلِمينَ‏ (163)
وَ أُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ‏ الْمُسْلِمينَ‏ (12) »)
این عبارت رو برای فهماندن واژه زعم در کتاب زیبای التحقیق خودش آورده اما برای ما برداشت از این واژه همینه که ما از نظر دیگران – چون درکش برایشان سخت است – اعتقادی بی دلیل و بی اساس و بدون وثیقه و بدون مقدمه و اصول یقینی از دید اونها نسبت به معالم ربانی پیدا کرده ایم یعنی خودمونم نمی دونیم چرا اینقدر عاشق و دلباخته معالم ربانی شده ایم فقط همینقدر برای خودمان یقین است که راه را درست انتخاب کرده ایم.
این را از روی قبض و بسط قلبی می فهمیم.
[اول کافر – اول مسلم «اول مومن – اول المومنین»] :
+ «اول : رجع»
اهل یقین با یاد معالم ربانی در دل شرایط آیات و با استعمال این معالم ربانی انگاری تسلیم تاویل آیت می شوند « قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ‏ مَنْ أَسْلَمَ‏ وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكينَ » و این همین مفهوم « أَوَّلَ‏ مَنْ أَسْلَمَ – وَ أَنَا أَوَّلُ‏ الْمُسْلِمينَ‏ » می باشد.
اهل شک نیز با عدم استعمال معالم ربانی از روی جحد و حسد و عناد در واقع «أَوَّلَ‏ كافِرٍ بِهِ» می‌شوند.
امر الله همان است که اهل یقین و اهل شک در دل شرایط موظف به انجام آن هستند اما فقط این اهل یقین هستند که این امر الله را سمعا و طاعتا اجرا می نمایند ولی اهل شک مجری امر الله نیستند.
با توجه به معنای واژه های زعم – زعیم و خدن و صحب و بقیه اسامی مترادف نور که این مفهوم سرّی بودن و در پنهان قرار داشتن دوست و رفیقی بنام معالم نورانی و ربانی «ذکر الله» را گوشزد می کند ، میخواهیم این را بگوییم که اهل یقین باید از چنان یقین بالایی برخوردار باشد که به محض قرار گرفتن در شرایط عرضه آیات ، با یاد این معالم ربانی ، نور علم ولایت علمی این صاحبان نور را در دم تشخیص دهد و این قابلیت را خود اول نفری باشد که تشخیص می دهد نه اینکه به تقلید کورکورانه از این و آن باشد و معنی «اول المسلمین» همین است که خودش رو پای خودش ایستاده «رجل» و «ذکر» و پر پرواز در آورده «وفی» و (ظاهرا) به تنهایی پرواز می کند (راه رفتن روی آب پشت سر عیسی ع) و تشخیص صدای نورانی و معالم ربانی برای او در همان لحظه عرضه آیت بگونه ای است که او تسلیم تاویل آن – هر چه که باشد –  بوده و هست و خواهد بود ان شاء الله تعالی.
« عَلَّمْتَني‏ مِنْ تَأْويلِ‏ الْأَحاديثِ … تَوَفَّني‏ مُسْلِماً »
و این ویژگی اهل یقین است که حوادث را آثار عیب خود می دانند و محیط را مبدا و منشاء ناآرامی قلبی خویش ندانسته لذا با عوامل محیطی درگیر نمی شوند.
[ وَ آمِنُوا بِما أَنْزَلْتُ مُصَدِّقاً لِما مَعَكُمْ
وَ لا تَكُونُوا أَوَّلَ‏ كافِرٍ بِهِ وَ لا تَشْتَرُوا بِآياتي‏ ثَمَناً قَليلاً وَ إِيَّايَ فَاتَّقُونِ (41)
قُلْ أَ غَيْرَ اللَّهِ أَتَّخِذُ وَلِيًّا فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ يُطْعِمُ وَ لا يُطْعَمُ
قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ‏ مَنْ أَسْلَمَ‏ وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكينَ (14)
لا شَريكَ لَهُ وَ بِذلِكَ أُمِرْتُ وَ أَنَا أَوَّلُ‏ الْمُسْلِمينَ‏ (163)
رَبِّ قَدْ آتَيْتَني‏ مِنَ الْمُلْكِ وَ عَلَّمْتَني‏ مِنْ تَأْويلِ‏ الْأَحاديثِ فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ
أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ تَوَفَّني‏ مُسْلِماً وَ أَلْحِقْني‏ بِالصَّالِحينَ (101)
وَ أُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ‏ الْمُسْلِمينَ‏ (12) ]
[تسلیم نور ولایت]: « السِّلْمُ : النور الوَلَايَةُ »
تسلیم نور ولایت علمی صاحبان نور در دل شرایط باش:
« السِّلْمُ وَلَايَةُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّةِ ع‏ »:
+ «سلم – تسلیم مافوق»
« بَلى‏ مَنْ أَسْلَمَ‏ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ
وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (112)
أَ فَغَيْرَ دينِ اللَّهِ يَبْغُونَ وَ لَهُ أَسْلَمَ‏ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ كَرْهاً وَ إِلَيْهِ يُرْجَعُونَ (83)
وَ مَنْ أَحْسَنُ ديناً مِمَّنْ أَسْلَمَ‏ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ
وَ اتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْراهيمَ حَنيفاً وَ اتَّخَذَ اللَّهُ إِبْراهيمَ خَليلاً (125)
قُلْ أَ غَيْرَ اللَّهِ أَتَّخِذُ وَلِيًّا فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ يُطْعِمُ وَ لا يُطْعَمُ
قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ‏ وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكينَ (14)
وَ أَنَّا مِنَّا الْمُسْلِمُونَ وَ مِنَّا الْقاسِطُونَ
فَمَنْ أَسْلَمَ‏ فَأُولئِكَ تَحَرَّوْا رَشَداً (14) »