بحار الأنوار ج‏74 ؛ ص23
… يَا أَحْمَدُ أَبْغِضِ الدُّنْيَا وَ أَهْلَهَا وَ أَحِبَّ الْآخِرَةَ وَ أَهْلَهَا
قَالَ يَا رَبِّ
وَ مَنْ أَهْلُ الدُّنْيَا وَ مَنْ أَهْلُ الْآخِرَةِ؟
قَالَ
أَهْلُ الدُّنْيَا مَنْ كَثُرَ أَكْلُهُ وَ ضِحْكُهُ وَ نَوْمُهُ وَ غَضَبُهُ قَلِيلُ الرِّضَا لَا يَعْتَذِرُ إِلَى مَنْ أَسَاءَ إِلَيْهِ وَ لَا يَقْبَلُ مَعْذِرَةَ مَنِ اعْتَذَرَ إِلَيْهِ كَسْلَانُ عِنْدَ الطَّاعَةِ شُجَاعٌ عِنْدَ الْمَعْصِيَةِ أَمَلُهُ بَعِيدٌ وَ أَجَلُهُ قَرِيبٌ لَا يُحَاسِبُ نَفْسَهُ قَلِيلُ الْمَنْفَعَةِ كَثِيرُ الْكَلَامِ قَلِيلُ الْخَوْفِ كَثِيرُ الْفَرَحِ عِنْدَ الطَّعَامِ
وَ إِنَّ أَهْلَ الدُّنْيَا لَا يَشْكُرُونَ عِنْدَ الرَّخَاءِ وَ لَا يَصْبِرُونَ عِنْدَ الْبَلَاءِ كَثِيرُ النَّاسِ عِنْدَهُمْ قَلِيلٌ يَحْمَدُونَ أَنْفُسَهُمْ بِمَا لَا يَفْعَلُونَ وَ يَدْعُونَ بِمَا لَيْسَ لَهُمْ وَ يَتَكَلَّمُونَ بِمَا يَتَمَنَّوْنَ وَ يَذْكُرُونَ مَسَاوِيَ النَّاسِ وَ يُخْفُونَ حَسَنَاتِهِمْ
اى احمد!
دشمن بدار دنيا و مردمانش را، دوست بدار آخرت و اهلش را،
عرض كرد پروردگار من
اهل دنيا كيانند و اهل آخرت كيست؟
فرمود:
اهل دنيا كسى است كه خنده‌‏اش بسيار، خوردن و خوابيدن و خشمش فراوان است، راضى بودنش اندك، از كسى كه به او بدى كرده پوزش طلب نميكند. پوزش كسى را كه پوزش مى‌‏طلبد نمى‌‏پذيرد، هنگام بندگى كسل، گاه نافرمانى دلير، آرزويش دور، مرگش نزديك، حساب نفسش را نمى‌‏كند، فايده‏‌اش اندك، حرفش بسيار. بيمش اندك، هنگام غذا خنده‏‌اش زياد، و همانا مردمان دنيا هنگام راحتى سپاسگزارى نميكنند، در وقت بلا صبر و شكيبائى ندارند، بسيار در پيش‏ آنان اندك است خود را در كردارى كه انجام نداده‏‌اند ستايش ميكنند، چيزى را كه برايشان نيست ادعا مينمايند، سخن از آرزوها گويند، مساوات مردم را خاطرنشان كنند، نيكوئيهاى آنان را سبك شمرند،
قَالَ يَا رَبِّ
هَلْ يَكُونُ سِوَى هَذَا الْعَيْبِ فِي أَهْلِ الدُّنْيَا
قَالَ‏ يَا أَحْمَدُ
إِنَّ عَيْبَ أَهْلِ الدُّنْيَا كَثِيرٌ فِيهِمُ الْجَهْلُ وَ الْحُمْقُ- لَا يَتَوَاضَعُونَ لِمَنْ يَتَعَلَّمُونَ مِنْهُ وَ هُمْ عِنْدَ أَنْفُسِهِمْ عُقَلَاءُ وَ عِنْدَ الْعَارِفِينَ حَمْقَاءُ:
يَا أَحْمَدُ
إِنَّ أَهْلَ الْخَيْرِ وَ أَهْلَ الْآخِرَةِ
رَقِيقَةٌ وُجُوهُهُمْ كَثِيرٌ حَيَاؤُهُمْ قَلِيلٌ حُمْقُهُمْ كَثِيرٌ نَفْعُهُمْ قَلِيلٌ مَكْرُهُمْ النَّاسُ مِنْهُمْ فِي رَاحَةٍ وَ أَنْفُسُهُمْ مِنْهُمْ فِي تَعَبٍ كَلَامُهُمْ مَوْزُونٌ مُحَاسِبِينَ لِأَنْفُسِهِمْ مُتْعِبِينَ لَهَا تَنَامُ أَعْيُنُهُمْ وَ لَا تَنَامُ قُلُوبُهُمْ أَعْيُنُهُمْ بَاكِيَةٌ وَ قُلُوبُهُمْ ذَاكِرَةٌ إِذَا كُتِبَ النَّاسُ مِنَ الْغَافِلِينَ كُتِبُوا مِنَ الذَّاكِرِينَ فِي أَوَّلِ النِّعْمَةِ يَحْمَدُونَ وَ فِي آخِرِهَا يَشْكُرُونَ دُعَاؤُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ مَرْفُوعٌ وَ كَلَامُهُمْ مَسْمُوعٌ تَفْرَحُ الْمَلَائِكَةُ بِهِمْ يَدُورُ دُعَاؤُهُمْ تَحْتَ الْحُجُبِ يُحِبُّ الرَّبُّ أَنْ يَسْمَعَ كَلَامَهُمْ كَمَا تُحِبُّ الْوَالِدَةُ وَلَدَهَا وَ لَا يَشْغَلُهُمْ عَنِ اللَّهِ شَيْ‏ءٌ طَرْفَةَ عَيْنٍ وَ لَا يُرِيدُونَ كَثْرَةَ الطَّعَامِ وَ لَا كَثْرَةَ الْكَلَامِ وَ لَا كَثْرَةَ اللِّبَاسِ النَّاسُ عِنْدَهُمْ مَوْتَى وَ اللَّهُ عِنْدَهُمْ حَيٌّ قَيُّومٌ كَرِيمٌ يَدْعُونَ الْمُدْبِرِينَ كَرَماً وَ يُرِيدُونَ الْمُقْبِلِينَ تَلَطُّفاً قَدْ صَارَتِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةُ عِنْدَهُمْ وَاحِدَةً يَمُوتُ النَّاسُ مَرَّةً وَ يَمُوتُ أَحَدُهُمْ فِي كُلِّ يَوْمٍ سَبْعِينَ مَرَّةً مِنْ مُجَاهَدَةِ أَنْفُسِهِمْ وَ مُخَالَفَةِ هَوَاهُمْ وَ الشَّيْطَانُ الَّذِي يَجْرِي فِي عُرُوقِهِمْ وَ لَوْ تَحَرَّكَتْ رِيحٌ لَزَعْزَعَتْهُمْ وَ إِنْ قَامُوا بَيْنَ يَدَيَ‏ كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ‏  لَا أَرَى فِي قَلْبِهِمْ شُغُلًا لِمَخْلُوقٍ فَوَ عِزَّتِي وَ جَلَالِي لَأُحْيِيَنَّهُمْ حَيَاةً طَيِّبَةً إِذَا فَارَقَتْ أَرْوَاحُهُمْ مِنْ جَسَدِهِمْ- لَا أُسَلِّطُ عَلَيْهِمْ مَلَكَ الْمَوْتِ وَ لَا يَلِي قَبْضَ رُوحِهِمْ غَيْرِي وَ لَأَفْتَحَنَّ لِرُوحِهِمْ أَبْوَابَ السَّمَاءِ كُلَّهَا وَ لَأَرْفَعَنَّ الْحُجُبَ كُلَّهَا دُونِي وَ لَآمُرَنَّ الْجِنَانَ فَلْتُزَيَّنَنَّ وَ الْحُورَ الْعِينَ فَلْتُزَفَّنَ‏ وَ الْمَلَائِكَةَ فَلْتُصَلِّيَنَ‏ وَ الْأَشْجَارَ فَلْتُثْمِرَنَّ وَ ثِمَارَ الْجَنَّةِ فَلْتُدْلِيَنَ‏ وَ لَآمُرَنَّ رِيحاً مِنَ الرِّيَاحِ الَّتِي تَحْتَ الْعَرْشِ فَلْتَحْمِلَنَّ جِبَالًا مِنَ الْكَافُورِ وَ الْمِسْكِ الْأَذْفَرِ فَلْتَصِيرَنَّ وَقُوداً مِنْ غَيْرِ النَّارِ فَلْتَدْخُلَنَّ بِهِ وَ لَا يَكُونُ بَيْنِي وَ بَيْنَ رُوحِهِ سِتْرٌ فَأَقُولُ لَهُ عِنْدَ قَبْضِ رُوحِهِ مَرْحَباً وَ أَهْلًا بِقُدُومِكَ عَلَيَّ اصْعَدْ بِالْكَرَامَةِ وَ الْبُشْرَى وَ الرَّحْمَةِ وَ الرِّضْوَانِ- وَ جَنَّاتٍ لَهُمْ فِيها نَعِيمٌ مُقِيمٌ خالِدِينَ فِيها أَبَداً إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ‏ فَلَوْ رَأَيْتَ الْمَلَائِكَةَ كَيْفَ يَأْخُذُ بِهَا وَاحِدٌ وَ يُعْطِيهَا الْآخَرُ.
عرض كرد پروردگار من آيا جز اينها عيبى در اهل دنيا ميباشد؟
فرمود:
اى احمد!
همانا عيب اهل دنيا فراوانست، در آنان جهل و نادانيست،
براى كسى كه از او چيزى آموخته‌‏اند فروتنى نمى‌‏كنند،
ايشان در پيش خودشان خردمندانند، در نزد عارفان احمقان.
اى احمد!
همانا اهل نيكى و آخرت چهره‏‌هايشان شرمگين، حياشان بسيار، نادانيشان كم، فايده‏‌شان فراوان، نيرنگشان اندك، مردم از آنان در آسايشند، اما آنان از مردم در ناراحتى، سخنشان سنگين، حسابگر نفسهاى خود باشند، و خود را در زحمت اندازند، ديدگانشان در خواب، دلهايشان بيدار است، ديدگانشان گريان، دلهايشان بياد خدا آنگاه كه مردم از غافلان باشند اينان در زمرۀ يادكنندگان خدا نوشته شوند، در ابتداى هر نعمت سپاسگزارى و در پايانش ستايش كنند،
دعايشان در پيشگاه خدا بلند شده، سخنشان شنيده شده فرشتگان بواسطۀ آنان شادمانند، دعايشان در زير حجابها مى‏‌چرخد.
پروردگار دوست دارد كه سخنشان را بشنود آنچنان كه مادر فرزندش را دوست ميدارد، چيزى آنان را يك چشم بهم زدن از خدا غافل نميكند، نه زياد ميخورند و نه بسيار حرف ميزنند و نه لباس فراوان را اراده دارند، مردم در پيش آنان مردگانند، خدا در نزد ايشان زنده و بى‌‏همتاست، پشت‏‌كنندگان را از روى كرم ميخوانند، رو آورندگان را ارادۀ مهربانى مى‌‏كنند، دنيا و آخرت در نزدشان يكى شده، مردم يك بار مى‌‏ميرند و يكى از آنان روزى هفتاد مرتبه ميميرد از جنگيدن با نفسها و مخالفت كردن با هوايشان و شيطانى كه در رگهاى آنان در حركت است، اگر بادى را بحركت در آورد به جنبش در آورد ايشان را، اگر در برابر من بايستند گويا ايشان بنائى محكم و به همديگر پيوسته‌‏اند، نمى‌‏بينم در دلهايشان سرگرمى از آفريدگان، سوگند به عزتم كه آنان را زنده كنم زندگى گوارا، هر گاه روح از پيكرشان جدا شود فرشتۀ مرگ را بر آنان مسلط نمى‏‌كنم.
كسى متصدى قبض روحشان جز من نميشود، براى روحشان تمام درهاى آسمان را بگشايم، تمام پرده‏‌ها را از نظرشان بر طرف كنم، فرمان دهم بهشت را كه زينت و آرايش كنند، حوريان به همسرى‌‏شان در آورده شود، فرشتگان درود بر آنان فرستند، درختان ميوه‏‌شان دهند، ميوه‏‌هاى بهشت به سويشان فرستاده شود، همانا فرمان دهم بادى را كه در زير عرش است تا كوههاى مشك اذفر و كافور برايشان آورد، برافروخته مى‌‏شوند بدون آتش.
سپس داخل آن ميشوند،
ميان من و روح او فاصله‌‏اى نيست،
بدو هنگام قبض روحش ميگويم:
مرحبا اهلا به آمدن تو بسوى ما،
بالا بيا با كرامت و مژده و رحمت و بهشت،
بهشتهائيست براى آنان،
در آن بهشت نعمتهاى هميشگى است،
در آن بهشت جاويدانند هميشه،
همانا در پيشگاه خدا پاداشى بزرگ است
پس اگر ببينى فرشتگان را چگونه آنها را ميگيرند و به ديگرى مى‌‏بخشند.